Ο ΕΝΤΙΣΟΝ, Ο ΜΠΙΣΜΑΡΚ ΚΑΙ Ο ΦΩΝΟΓΡΑΦΟΣ

Ο Εντισον ηχογράφησε τον Μπίσμαρκ

Φωνές επιφανών ανδρών και έργα μουσικών «έκρυβε» ο ξεχασμένος φωνόγραφος

The New York Times

Ενας ολόκληρος θησαυρός παρέμενε ξεχασμένος επί χρόνια στο εργαστήριο του Τόμας Εντισον. Δεν πρόκειται βέβαια για ράβδους χρυσού ή αργύρου, αλλά για τους κέρινους κυλίνδρους φωνογράφου που χρονολογούνται από το 1889 και 1890. Αυτοί κράτησαν, σε πείσμα του χρόνου, «ανέπαφες» τις φωνές επιφανών ανδρών όπως του πανίσχυρου καγκελάριου Οτο φον Μπίσμαρκ και του στρατάρχη Χέλμουτ φον Μόλτκε, ο οποίος όταν έγινε η ηχογράφηση ήταν 89 ετών. Πρόκειται για τη μοναδική ηχητική καταγραφή, που επιβίωσε έως τις ημέρες μας, της φωνής ενός ανθρώπου που γεννήθηκε το 1800. Επίσης, βρέθηκαν βαρύτιμοι μουσικοί θησαυροί, τραγούδια που ερμηνεύουν Γερμανοί και Ούγγροι τραγουδιστές και δεξιοτέχνες του πιάνου στο απόγειο της ρομαντικής περιόδου. Ανάμεσα στις ηχογραφήσεις βρίσκεται και μία πρώτη εκτέλεση έργου του Σοπέν.

Ο δρ Ούλριχ Λάπενκούπερ, διευθυντής του Ιδρύματος Οτο φον Μπίσμαρκ, ενθουσιάστηκε από την ανακάλυψη των ηχητικών ντοκουμέντων. Βέβαια, ήταν γνωστό ότι υπήρχε κύλινδρος με ηχογραφημένη τη φωνή του Μπίσμαρκ, αλλά η αναζήτησή του σε ΗΠΑ και Γερμανία δεν είχε οδηγήσει πουθενά και όλοι πίστευαν ότι είχε χαθεί διά παντός.

Οι κύλινδροι, τοποθετημένοι στο ίδιο ξύλινο κουτί, είχαν βρεθεί από το 1957. Το περιεχόμενό τους όμως παρέμενε άγνωστο μέχρι πέρυσι, όταν ο έφορος του εργαστηρίου Εντισον χρησιμοποίησε μία μηχανή αναπαραγωγής ήχου (το αρχαιόφωνο) και μετέτρεψε το περιεχόμενό τους σε αναλογικά ηλεκτρικά σήματα και αρχεία ήχου.

Το κλειδί του μυστηρίου
Στη συνέχεια, δύο ιστορικοί του ήχου, ο Πάτρικ Φάστερ του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα και Στέφαν Πούιγ, του Πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Επιστημών του Βερολίνου μελέτησαν τις πολύ αχνές ηχητικές καταγραφές. Στο εξωτερικό του ξύλινου κουτιού υπήρχε χαραγμένο το όνομα του Αντελμπερτ Τέοντορ Εντουαρντ Βάνγκεμαν, βοηθού στο εργαστήριο του Εντισον από το 1888. Αυτό ήταν το κλειδί του μυστηρίου. Tον Ιούνιο του 1989, ο Εντισον έστειλε τον βοηθό του στην Ευρώπη για να διασφαλίσει ότι ο φωνόγραφος που θα παρουσιαζόταν στην Παγκόσμια Εκθεση των Παρισίων λειτουργούσε όπως έπρεπε. Αργότερα, όμως, ο Βάνγκεμαν περιόδευσε και στη Γερμανία, ηχογραφώντας μουσικά κομμάτια. Ταυτόχρονα επισκεπτόταν και τις κατοικίες επιφανών Γερμανών που είχαν εκφράσει μεγάλο ενδιαφέρον για την «ομιλούσα μηχανή».

Τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς μαζί με τη γυναίκα του ο Bάνγκεμαν επισκέφθηκε τον 74χρονο Μπίσμαρκ, καγκελάριο της γερμανικής αυτοκρατορίας, στην έπαυλή του. Ο Μπίσμαρκ άκουσε με μεγάλη προσοχή τις ηχογραφήσεις από το Παρίσι και το Βερολίνο και θέλησε, μετά προτροπή της συζύγου του, να δοκιμάσει και ο ίδιος τη συσκευή. Διάβασε ποιήματα σε Αγγλικά, Λατινικά, Γαλλικά και Γερμανικά. Το πιο παράξενο, ωστόσο, είναι ότι θέλησε να απαγγείλει και στίχους από τον γαλλικό εθνικό ύμνο. Η ηχογράφηση κλείνει με συμβουλές προς τον γιο του να ζει με σύνεση και μέτρο.
Η αναγνώριση της φωνής του Μπίσμαρκ δεν ήταν καθόλου εύκολη. Βοήθησε όμως η αναφορά του τόπου όπου έγινε η ηχογράφηση και αμέσως οι ειδικοί κατάλαβαν ποιανού ήταν η φωνή.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_05/02/2012_471455 

ΣΠΑΝΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ

Βρέθηκε σε ηχογράφηση η φωνή του Μπίσμαρκ!

Ενα σπάνιο ντοκουμέντο, την ίδια τη φωνή του θρυλικού "σιδηρού καγκελάριου" Οτο Φον Μπίσμαρκ, ηχογραφημένη από έναν συναργάτη του Τόμας Εντισον, ανακάλυψε ένας επιστήμονας στο Βερολίνο.

Αν και το όνομα του πρώτου Γερμανού καγκελαρίου ξανάρθε στο προσκήνιο από ορισμένους επικριτές της ευρωπαϊκής πολιτικής της Άγγελα Μέρκελ, η φωνή του επιφανούς προκατόχου της αναδύεται από τον τάφο.

"Είναι μια συναρπαστική ιστορία", δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Στέφαν Πούιλε της Ανώτατης Σχολής Τεχνολογίας και Οικονομίας του Βερολίνου, ένας από τους δύο ερευνητές - ο δεύτερος είναι ο Πάτρικ Φίστερ του Πανεπιστημίου της Ινδιάνα των ΗΠΑ - που έκαναν αυτήν την ανακάλυψη.
Στην διάρκειας περίπου 1 λεπτού και 20 δευτερολέπτων ηχογράφηση, ακούγεται ο Μπίσμαρκ να απαγγέλλει στίχους ενός αμερικανικού τραγουδιού των αρχών του 19ου αιώνα "In good old colony times" (Τον καλό καιρό των παλιών αποικιών), και μετά εκείνους του "Gaudeamus igitur", ένα τραγούδι στα Λατινικά διάσημο μεταξύ των φοιτητών.

Η ηχογράφηση της φωνής του Φον Μπίσμαρκ (1815-1898) έγινε πριν από περίπου 120 χρόνια.

Με βαθιά φωνή, ο καγκελάριος απαγγέλλει επίσης στίχους μιας μπαλάντας του γερμανικού ρομαντικού ποιητή Λούντβιχ Ούχλαντ και δίνει συμβουλές στο γιο του.

Αλλά είναι ένα άλλο κομμάτι της ηχογράφησης που αποκαλύπτεται πιο εκπληκτικό: Ο νικητής του πολέμου του 1870 απαγγέλλει, στα γαλλικά και με έντονη γερμανική προφορά, τους στίχους της Μασσαλιώτιδας.

"Δεν μπορώ να το εξηγήσω" δήλωσε χαμογελώντας ο Πούιλε, προσθέτοντας: "Είναι πιθανό ότι το έκανε ως ένα είδος αστείου, για να κοροϊδέψει τους Γάλλους, δεν ξέρω".

Η αναζήτηση της πορείας αυτής της ηχογράφησης μας επιτρέπει να κάνουμε μια κατάδυση στην "καρδιά" της ιστορίας της τεχνολογίας.

Το καλοκαίρι του 1889, ο Αμερικανός μηχανικός Τόμας Έντισον έστειλε τον συνεργάτη του, Τέο Αντελμπερτ Βάνγκεμαν, να παρουσιάσει το φωνογράφο του στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού.
Ο Βάνγκεμαν έκανε στη συνέχεια περιοδεία στην Ευρώπη, επιστρέφοντας στην πατρίδα του για την προώθηση της συσκευής αυτής. Δύο φορές συναντήθηκε με τον αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β', αλλά δεν ηχογράφησε τη φωνή του.

Στις 7 Οκτωβρίου, είχε προσκληθεί από τον καγκελάριο Μπίσμαρκ στην κατοικία του στο Φρίντριχσραχ κοντά στο Αμβούργο (βόρεια). Ήταν εκεί που έγινε η ηχογράφηση σε ένα ειδικό κύλινδρο, αναφέρει ο Πούιλε, σε ένα καλά τεκμηριωμένο κείμενο που συμβουλεύτηκε το Γαλλικό Πρακτορείο.

Στα αρχεία, το ταξίδι του Βάνγκεμαν, όπως και οι διαφορετικές ηχογραφήσεις που πραγματοποιήθηκαν με την ευκαιρία εκείνη, έχουν αφήσει πολλά ίχνη (αναφορές του Τύπου, ιδιωτική αλληλογραφία, κλπ), γεγονός που επέτρεψε στον κ. Πούιλε και τον αμερικανό συνάδελφό του να κάνουν τις αναγκαίες ομαδοποιήσεις για τον προσδιορισμό των ηχογραφήσεων.

"Κατά τη γνώμη μου, και έχω κάποια εμπειρία, είναι πραγματικά τα πρωτότυπα", είπε, δηλώνοντας βέβαιος ότι έχει "εντοπίσει τους κυλίνδρους που θεωρούνταν χαμένοι".

Οι τελευταίοι μάλιστα είχαν βρεθεί στις 11 Σεπτεμβρίου του 1957, σε ένα κουτί αποθηκευμένο σε μια γωνιά του εργαστηρίου του Έντισον, το οποίο έχει γίνει μουσείο στο Νιου Τζέρσι (βορειοανατολικά των ΗΠΑ). Αλλά έως το 2005 κανείς δεν είχε ερευνήσει το περιεχόμενό του.
"Αυτή είναι η μόνη υπάρχουσα καταγραφή της φωνής του Μπίσμαρκ, η οποία φυσικά έχει μια ανεκτίμητη ιστορική σημασία", σημειώνει ο Πούιλε, ενώ το ίδρυμα Μπίσμαρκ, που βρίσκεται μέσα στην ίδια κατοικία του καγκελάριου όπου πραγματοποιήθηκε η ηχογράφηση, εκφράζει την ευχαρίστηση του στην ιστοσελίδα του για αυτήν την "συγκλονιστική" ανακάλυψη.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63610783

Ο εφευρέτης που άλλαξε τον κόσμο

Τόμας Έντισον

O Τόμας Έντισον γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1847 στο Οχάιο, έβδομο και τελευταίο παιδί του Σάμιουελ και της Νάνσι Έντισον.

Στην ηλικία των επτά, η οικογένειά του μετακόμισε στο Μίσιγκαν, όπου και έζησε μέχρι τα δεκαέξι του χρόνια. Πήγε στο σχολείο μόλις για λίγους μήνες. Έμαθε γραφή, ανάγνωση και αριθμητική από τη μητέρα του, αλλά ανέκαθεν το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η περιέργεια και υπήρξε αυτοδίδακτος σε πολλούς τομείς. Αυτή η πίστη στη συνεχή αυτοβελτίωση καθόρισε τη ζωή του.

Ο Έντισον ξεκίνησε να εργάζεται σε πολύ μικρή ηλικία. Στα δεκατρία πουλούσε εφημερίδες και γλυκά σε ένα τοπικό σιδηροδρομικό σταθμό. Φαίνεται ότι περνούσε πολύ χρόνο διαβάζοντας επιστημονικά και τεχνικά βιβλία, ενώ είχε την ευκαιρία να μάθει πώς λειτουργεί ο τηλέγραφος. Στα δεκαέξι του ήταν αρκετά καταρτισμένος ώστε να δουλέψει ως τηλεγραφητής.

Η ανάπτυξη του τηλέγραφου ήταν το πρώτο βήμα της επανάστασης στην επικοινωνία και η βιομηχανία του τηλέγραφου επεκτεινόταν ταχύτατα το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα. Αυτή η ραγδαία ανάπτυξη έδωσε στον Έντισον την ευκαιρία να ταξιδέψει και να προσθέσει εμπειρίες. Ο Έντισον εργάστηκε σε πολλές πόλεις πριν φθάσει στη Βοστώνη το 1868. Εκεί εγκατέλειψε το επάγγελμα του τηλεγραφητή για να γίνει εφευρέτης. Η πρώτη πατέντα που κατοχύρωσε αφορούσε ένα ηλεκτρικό μηχάνημα εγγραφής ψήφου, μια συσκευή που σκοπό είχε να διευκολύνει τις ψηφοφορίες στο Κογκρέσο. Η εφεύρεση ήταν εμπορική αποτυχία και ο Έντισον αποφάσισε ότι στο μέλλον θα επινοούσε μόνο πράγματα που θα ήταν σίγουρος ότι ενδιέφεραν το κοινό.

To 1869 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Συνέχισε να εργάζεται σε εφευρέσεις που σχετίζονταν με τον τηλέγραφο και η πρώτη του επιτυχημένη επινόηση ήταν ένα βελτιωμένο διατρητικό μηχάνημα ταινίας τηλέγραφου. Για τη συγκεκριμένη συσκευή και ορισμένες ακόμη σχετικές εφευρέσεις, ο Έντισον αποκόμισε 40.000$. Xρησιμοποίησε τα χρήματα για να στήσει το πρώτο του μικρό εργαστήριο στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ, το 1871. Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, ο Έντισον εργάστηκε στο Νιούαρκ επινοώντας και κατασκευάζοντας συσκευές που βελτίωναν την ταχύτητα και την αποδοτικότητα του τηλέγραφου. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε με τη Μαίρη Στίλγουελ και έκανε οικογένεια.

Το 1876, ο Έντισον πούλησε την επιχείρησή του στο Νιούαρκ και μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του στο χωριό Μένλο Παρκ, 40 χλμ. νοτιοδυτικά της Νέας Υόρκης. Εκεί εγκατέστησε το καινούργιο του εργαστήριο με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό. Αυτό το εργαστήριο έρευνας και ανάπτυξης ήταν το πρώτο του είδους και αποτέλεσε πρότυπο για μεταγενέστερες επιστημονικές εγκαταστάσεις, όπως το Bell Laboratories. Συχνά το εργαστήριό του θεωρείται ως η μεγαλύτερή του εφεύρεση. Εκεί ο Έντισον άλλαξε τον κόσμο.

Η πρώτη μεγάλη εφεύρεση στο Μένλο Παρκ υπήρξε ο φωνογράφος. Η πρώτη μηχανή που μπορούσε να καταγράψει και να αναπαράγει τον ήχο έκανε μεγάλη εντύπωση και προσέδωσε στον Έντισον κύρος και παγκόσμια φήμη. Ο Έντισον περιόδευσε στις ΗΠΑ μαζί με τον φωνογράφο και προσεκλήθη στον Λευκό Οίκο για να κάνει επίδειξη του μηχανήματος στον Πρόεδρο Rutherford B. Hayes, τον Απρίλιο του 1871.

Στη συνέχεια, ο Έντισον ανέλαβε μία ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση. Η ιδέα του ηλεκτρικού φωτισμού δεν ήταν καινούργια και πολλοί είχαν εργαστεί πάνω σε αυτό. Αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, καμία από αυτές τις απόπειρες δεν ήταν αρκετά πρακτική για ευρεία χρήση. Το επίτευγμά του δεν ήταν μόνο η κατασκευή της λυχνίας πυράκτωσης, αλλά ενός ολόκληρου συστήματος ηλεκτρικού φωτισμού το οποίο ήταν λειτουργικό, ασφαλές και οικονομικό. Μετά από μόλις ενάμιση χρόνο ενασχόλησης, η επιτυχία ήρθε με την πρώτη λάμπα να φωτίζει για δεκατρείς ώρες. Η πρώτη δημόσια παρουσίαση της νέας εφεύρεσης του Έντισον πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1879, όταν όλο το εργαστήριο του Μένλο Παρκ φωτίστηκε ηλεκτρικά. Αφιέρωσε τα επόμενα επτά χρόνια στη δημιουργία της ηλεκτρικής βιομηχανίας. Τον Σεπτέμβριο του 1882, ο πρώτος εμπορικός σταθμός ηλεκτρικής ενέργειας ξεκίνησε τη λειτουργία του παρέχοντας φως και ενέργεια σε μια περιοχή ενάμιση τετραγωνικού χλμ και εγκαινιάζοντας την εποχή του ηλεκτρισμού.

Η επιτυχία του ηλεκτρικού φωτός έφερε στον Έντισον ακόμη περισσότερη δόξα και πλούτο, καθώς ο ηλεκτρισμός απλωνόταν σε όλο τον κόσμο. Οι διάφορες ηλεκτρικές εταιρείες του Έντισον συνέχισαν να αναπτύσσονται μέχρι το 1889, όταν και συνενώθηκαν για να σχηματίσουν την Edison General Electric. Παρόλη τη χρήση του ονόματός του στον τίτλο της εταιρείας, ο Έντισον ποτέ δεν είχε τον έλεγχο της. Όταν η Edison General Electric συγχωνεύθηκε με τον κυριότερο ανταγωνιστή της, την Thompson-Houston, το 1892, το Edison εγκαταλείφθηκε και η εταιρεία μετονομάστηκε σε General Electric.

Αυτή η περίοδος επιτυχίας σημαδεύτηκε από τον θάνατο της συζύγου του, Μαίρης, το 1884. Η εμπλοκή του στην επιχείρηση του ηλεκτρισμού είχε ως αποτέλεσμα ο Έντισον να περνά όλο και λιγότερο χρόνο στο Μένλο Παρκ. Μετά τον θάνατο της Μαίρης, ο Έντισον βρισκόταν όλο και λιγότερο εκεί, κατοικώντας στη Νέα Υόρκη μαζί με τα τρία του παιδιά. Ένα χρόνο αργότερα, κατά τη διάρκεια διακοπών σε φιλικό σπίτι στη Νέα Αγγλία, θα γνωρίσει τη Μίνα Μίλερ την οποία θα παντρευτεί τον Φεβρουάριο του 1886 και θα παραμείνουν μαζί μέχρι τον θάνατό του.

Λίγους μήνες μετά τον γάμο του, ο Έντισον μετακομίζει στο Γουέστ Όραντζ, όπου και χτίζει το καινούργιο του εργαστήριο αποτελούμενο από πέντε κτίρια. Το τεράστιο μέγεθος του εργαστηρίου τού επέτρεπε όχι μόνο να εργάζεται σε οποιουδήποτε είδους εφεύρεση, αλλά και να επεξεργάζεται ταυτόχρονα μέχρι και είκοσι εφευρέσεις. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το εργαστήριο κάλυπτε περισσότερα από είκοσι εκτάρια και απασχολούσε 10.000 υπαλλήλους.

Μετά τα εγκαίνια του εργαστηρίου, ο Έντισον ξεκίνησε να εργάζεται και πάλι πάνω στον φωνογράφο, σχέδιο που είχε εγκαταλείψει για να ασχοληθεί με τον ηλεκτρισμό, στα τέλη της δεκαετίας του 1870. Στις αρχές του 1890, ξεκίνησε να κατασκευάζει φωνογράφους τόσο για οικιακή όσο και για επαγγελματική χρήση. Ανέπτυξε οτιδήποτε αφορούσε τον φωνογράφο, συμπεριλαμβανομένων των δίσκων γραμμοφώνου, εξοπλισμού για την εγγραφή δίσκων και εξοπλισμού κατασκευής δίσκων και σχετικών μηχανών. Η εξέλιξη και βελτίωση του φωνογράφου αποτέλεσε για τον Έντισον έργο ζωής που δεν το σταμάτησε μέχρι τον θάνατό του.

Παράλληλα, άρχισε να εργάζεται σε μια συσκευή που «κάνει για το μάτι ό,τι ο φωνογράφος κάνει για το αυτί» και επρόκειτο να εξελιχθεί στη σύγχρονη βιομηχανία του κινηματογράφου. Ο Έντισον παρουσίασε για πρώτη φορά κινούμενες εικόνες το 1891 και ξεκίνησε εμπορική παραγωγή «ταινιών» δύο χρόνια αργότερα, με μία παράξενη μηχανή γνωστή ως Black Maria. Όπως και με τον ηλεκτρισμό και τον φωνογράφο προηγουμένως, ανέπτυξε ένα ολοκληρωμένο σύστημα τόσο για την εγγραφή όσο και για την προβολή των «ταινιών». Στα τέλη της δεκαετίας του 1890, η νέα βιομηχανία είχε ριζώσει για τα καλά. Μέχρι το 1918, ο χώρος είχε γίνει τόσο ανταγωνιστικός που ο Έντισον αναγκάστηκε να εγκαταλείψει συνολικά την επιχείρηση.

Η επιτυχία του φωνογράφου και των κινούμενων εικόνων στα 1890 αντιστάθμισαν τη μεγαλύτερη αποτυχία του ως εφευρέτης. Όλη αυτή τη δεκαετία, ο Έντισον προσπαθούσε να βρει καινούργιες μεθόδους εξόρυξης μεταλλευμάτων σιδήρου, προκειμένου να ικανοποιήσει την ακόρεστη ζήτηση των εργοστασίων επεξεργασίας χάλυβα. Για να χρηματοδοτήσει την εργασία, πούλησε όλες τις μετοχές του στην General Electric. Παρά τα δέκα χρόνια δουλειάς και τα εκατομμύρια δολάρια που επενδύθηκαν στην έρευνα, ο Έντισον δεν κατάφερε ποτέ να κάνει τη διαδικασία εμπορικά πρακτική και έχασε όλα τα χρήματα που είχε επενδύσει. Αυτό θα σήμαινε χρεοκοπία αν δεν ασχολούνταν με τον φωνογράφο και τις κινούμενες εικόνες. Ο Έντισον μπήκε στον νέο αιώνα έτοιμος να αναλάβει τις επόμενες προκλήσεις.

Η νέα πρόκληση ήταν να αναπτύξει μια μπαταρία που θα χρησιμοποιούνταν σε ηλεκτρικά οχήματα. Ο Έντισον λάτρευε τα αυτοκίνητα και ήταν κάτοχος ενός πλήθους οχημάτων που κινούνταν με βενζίνη, ηλεκτρισμό και ατμό. Πίστευε ότι η ηλεκτρική προώθηση ήταν εμφανώς ο καλύτερος τρόπος κίνησης των αυτοκινήτων αλλά συνειδητοποίησε ότι οι συμβατικές μπαταρίες ήταν ακατάλληλες. Ο Έντισον ξεκίνησε να μελετά τη δημιουργία της αλκαλικής μπαταρίας το 1899. Αποδείχθηκε ότι ήταν το πιο δύσκολο έργο του και αφιέρωσε δέκα χρόνια για να κατασκευάσει μια πρακτική αλκαλική μπαταρία. Μέχρι να παρουσιάσει το νέο του επίτευγμα, τα βενζινοκίνητα οχήματα είχαν ήδη κερδίσει πολύ έδαφος και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είχαν περιοριστεί. Ωστόσο, η αλκαλική μπαταρία του Έντισον αποδείχτηκε χρήσιμη για την ενεργειακή τροφοδότηση φωτεινών σηματοδοτών, καραβοφάναρων και στις λάμπες των μεταλλωρύχων. Η αλκαλική μπαταρία έγινε η πιο προσοδοφόρα εφεύρεση του Έντισον και άνοιξε τον δρόμο για τη σύγχρονη αλκαλική μπαταρία.

Μέχρι το 1911, διάφορα εργοστάσια είχαν χτιστεί γύρω από το αρχικό εργαστήριο στο Γούεστ Όραντζ και το προσωπικό είχε αυξηθεί σημαντικά. Για να συντονίσει αποτελεσματικά τις διάφορες επιχειρήσεις του, ο Έντισον συνένωσε όλες τις εταιρείες που είχε ιδρύσει για να κάνει τις εφευρέσεις του στην Thomas A. Edison Incorporated, της οποίας πρόεδρος ήταν ο ίδιος. Εκείνη τη στιγμή, ο Έντισον είχε φτάσει στην ηλικία των 64 και άρχισε για μία ακόμη φορά να αλλάζει τον τρόπο ζωής του. Ο Έντισον άφησε σε άλλους τις περισσότερες από τις καθημερινές ασχολίες του στο εργαστήριο και στα εργοστάσια. Το ίδιο το εργαστήριο περιόρισε την πειραματική δουλειά και εστίασε στη βελτίωση των ήδη υπαρχόντων προϊόντων. Αν και ο Έντισον συνέχισε να κατοχυρώνει πατέντες για νέες εφευρέσεις, οι μέρες που ανέπτυσσε ριζοσπαστικά προϊόντα και δημιουργούσε βιομηχανίες, είχαν τελειώσει.

Η τελευταία πειραματική-ερευνητική δουλειά του Έντισον έγινε κατόπιν παρακλήσεως των φίλων του, Χένρι Φορντ και Χάρβεϊ Φάιρστοουν, στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Του ζήτησαν να βρει μια εναλλακτική πρώτη ύλη για τα λάστιχα των αυτοκινήτων. Το φυσικό καουτσούκ έπρεπε να εισάγεται και είχε γίνει εξαιρετικά ακριβό. Ο Έντισον μελέτησε χιλιάδες διαφορετικά φυτά για να βρει το κατάλληλο υποκατάστατο και κατέληξε σε ένα είδος αγριόχορτου το οποίο μπορούσε να παράγει αρκετό λάστιχο.

Τα τελευταία δύο χρόνια, η υγεία του επιδεινωνόταν συνεχώς. Είχε ήδη περάσει τα ογδόντα και υπέφερε από διάφορες παθήσεις. Τον Αύγουστο του 1931, ο Έντισον κατέρρευσε στο Γκλένμοντ. Τελικά απεβίωσε στις 18 Οκτωβρίου 1931, στις 3:21 π.μ. 

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=281115