«Δακρύζω... για τη χώρα μου. Να μιλάς... γιατί κινδυνεύει η Ελλάς»

«Δακρύζω... για τη χώρα μου. 

Να μιλάς... γιατί κινδυνεύει η Ελλάς»

Ακόμα ηχούν στ' αυτιά μου τα λόγια του σοφού πατέρα μου... Όταν ήμασταν παιδιά, τα αδέρφια μου κι εγώ, εκφράζαμε απαρέσκεια για το φαγητό, τα ρούχα, τα παιχνίδια. Δεν θέλαμε το ένα. Πετούσαμε το άλλο εύκολα. Και ο στωικός πατέρας μου έκανε την παραπάνω αναφορά. «Α... ρε και να 'ρχόταν ένα '41, τότε να 'βλεπα τι θα κάνατε! Α. ρε, ένα '41 που σας χρειάζεται...». Αυτό καταγράφηκε στα παιδικά μου χρόνια σαν μια αγαπησιάρικη απειλή. Πού να 'ξερα ότι ο ενορατικός πατέρας μου θα δικαιωνόταν στο μέλλον των καιρών... Και τώρα να διανύουμε ένα μοντέρνο '41, μια εκσυγχρονισμένη μορφή «κατοχής», όνομα και πράγμα.


Δακρύζω για χη χώρα μου

Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα μου. Είναι, καινούργιο, οδυνηρό. Και πώς να μπορώ! Όταν, βγαίνοντας από το σπίτι, την πρώτη καλημέρα μού τη λέςι ένα λιγνό παιδάκι που βουλιάζει με τα ποδαράκια του μες στον κάδο των σκουπιδιών... Νιώθω έναν κόμπο για το παιδί μέσα στον κάδο, για μένα που το βλέπω. τους ιθύνοντες, τη νέα τάξη πραγμάτων, τον φόβο και την ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι, για το «Spiegel», για την «Bild», για τους σύγχρονους αποικιοκράτες της χώρας μου, που την κατάντησαν έτσι...

Πονάω για τη χώρα μου...
...Όταν βλέπω βράδυ Σαββάτου στο σούπερ μάρκετ να πετούν ό,τι έχει λήξει, ακατάλληλο προς «βρώσιν», και πάνω στον σωρό των ληγμένων γιαουρτιών, των σάπιων φρούτων, έναν χορό από ανθρώπους. να φωνάζουν, να σπρώχνονται, να φιλονικούν για να αρπάξουν ό,τι βρουν λιγότερο σάπιο, με τη δύναμη και το θράσος που δίνει η πείνα.

Δακρύζω για τη χώρα μου

όταν αντικρίζω αξιοπρεπείς, ευπρεπείς ανθρώπους, καλοβαλμένους, κρυμμένους καλά πίσω από σκούρα γαλιά ηλίου, στημένους σε ουρές να πάρουν δωρεάν λίγα φρούτα. Αν αυτό δεν είναι καταδίκη και υποβιβασμοί του Έλληνα, κατοχή μοντέρνων καιρών, τι είναι;

«ΜΑΤΩΝΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ»

Ματώνει η ψυχή μου και λυπάμαι για τη χώρα μου όταν βλέπω στην Ομόνοια την αλλοίωση της εικόνας της. Την παρακμή της σε όλη της τη μεγέθυνση, την πλήρη μετάλλαξη της. Τον θάνατο της ομορφιάς της. Την τριτοκοσμική εικόνα, αλλόφυλοι να την έχουν «κυριεύσει» και ο Έλληνας να περνά δίπλα με σφιγμένο στομάχι, τρομαγμένη ματιά και την «ψυχή στο στόμα». Όταν βλέπω το ρήμαγμα του ιστορικού κέντρου από  Έλληνες. Η όμορφη χώρα μου παρήκμασε από τις ανέλεγκτες και ανεξέλεγκτες ορδές μεταναστών. Η Πατησίων, όπως πάει, θα μετονομαστεί σε λεωφόρο Μεταναστών. Όταν βλέπω να τρέμουν οι κάτοικοι της Πατησίων, του Αγίου Παντελεήμονα. της Κυψέλης, της πλατείας θεάτρου, της Ομονοίας. Αιχμάλωτοι, φυλακισμένοι, κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους. Και η Πολιτεία, σπασμωδικά φερόμενη, φοβισμένη και αντάμα αμήχανη, στο έλεος και τη μέγγενη του ξένου παράγοντα. Σε πλήρη ομηρία. Μακάρι να διαψευστώ.

Από διαδοχικά λάθη, που από βάθος χρόνου δημιούργησαν «μόρφωμα» λανθασμένων κινήσεων, επίορκων πράξεων και αυτοαιχμαλώτισης μέσα στο ίδιο το μόρφωμα που η εκάστοτε κυβέρνηση δημιούργησε και παρήγαγε με τις πράξεις ή τις παραλείψεις της. Και μετά φταίνε οι πάσης φύσεως Φωτόπουλοι, που αρνούνται να εκπλειστηριάσουν την περιουσία του ελληνικού λαού, που αρνούνται την πώληση της κερδοφόρας ΔΕΗ. Και μετά μας λένε: «Σκοτώστε τον «Φωτόπουλο» (που κρύβετε μέσα σας)».

 Όλοι θα θέλαμε να 'μαστε Φωτόπουλοι και να βοηθήσουμε τη χώρα μας. Ο κ. Ν. Φωτόπουλος είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών, ο οποίος μάχεται και υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ΔΕΗ και της Ελλάδας κατ' επέκταση ως πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ. Όχι, δεν πρέπει να σκοτώσουμε ο καθένας μας τον «Φωτόπουλο» (που κρύβουμε μέσα μας). Να σκοτώσουμε τι; Τη μαχητικότητα; Τη διεκδίκηση και την προστασία εθνικών, κατάδικων μας πραγμάτων, που επιφέρουν όφελος σε όλους μας και στη χώρα μας; Τη μη εξαγοράσιμη συνείδηση; Το ηχηρό «όχι» στα συμφέροντα, ντόπια και ξένα;

ΟΧΙ, δεν μπορούμε, δεν γίνεται

Γι' αυτό προτείνω, μαζί με όλους εκείνους που εναπέμειναν και διατηρούν σθεναρή τη φωνή τους, που ανθίστανται ακόμα, που διεκδικούν δίκαια και όσια, που δεν συμβιβάζονται, αλλά μάχονται και προσμένουν την «ξαστεριά», να μη σκοτώσουμε τον «Φωτόπουλο» που έχουμε μέσα μας. Αλλά να τον κρατήσουμε σαν ένα το κρατούμενο. Ότι δεν χάθηκαν όλα. Δεν χάθηκαν όλες οι αξίες. Δεν μας αξίζει ως Ελλήνων να υφιστάμεθα αυτή την εθνική και παγκοσμίου εμβέλειας ταπείνωση.

Έχουμε την απαίτηση και την αξία να μας σεβαστούν

Ίσως -το θέλω πολύ- κάπου εκεί βαθιά στο τούνελ να υπάρχει ακόμα έδαφος. Να υπάρχει ακόμα ελπίδα. Να μην τη σκότωσαν. Για να υπάρχει ακόμα Ελλάδα. Αρκεί να βάλουμε ένα φράγμα. Για να μη χάσουμε περισσότερα. Δακρύζω για τη χώρα μου Να μιλάς... ναι, να μιλάς. Γιατί... κινδυνεύει η Ελλάς. Προσπάθησε, Πείσμωσε, Διεκδίκησε. Μην τα παρατάς!

Σόφη Καλαβρυζιώτου, 
Δημοσιογράφος