Παρακάτω σας παρουσιάζουμε δύο άρθρα των Η. Κονοφάγου, Ν. Λυγερού και Α. Φώσκολου σχετικά με τα παιγνίδια της Τουρκίας πάνω σε θέματα της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο και την στάση που επιβάλλεται να ακολουθήσει η Ελλάδα
Η ελκυστικότητα της Ανατολικής Μεσογείου
Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός, Α. Φώσκολος
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Τουρκία με την Κύπρο, δεν είναι
θεωρητικές και αυτό είναι το παράδοξο, αφού δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη
αυτού του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι δέχεται τις πιέσεις της στρατηγικής
της Κύπρου λόγω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Κι όπως οι μεγάλες
εταιρείες δεν θέλουν να εμπλακούν σε τουρκικές προσφορές, όπου οι
παραχωρήσεις δεν γίνονται σε τουρκικά οικόπεδα, αναγκάζεται η ίδια να
ασκεί πιέσεις πάνω σε αυτές.
Σε γενικότερο πλαίσιο η Τουρκία (που) πιέζει για
να μην γίνουν συμφωνίες εδώ και χρόνια απλώς, αναγκάζεται να το
αποδεχθεί τουλάχιστον σε στρατηγικό επίπεδο ότι δεν καταφέρνει να
πετύχει ουσιαστικά αποτελέσματα, ακόμα κι αν λέει διάφορα σε προφορικό
επίπεδο. Χρησιμοποιεί ειδικά την αδράνεια και την καθυστέρηση της
Ελλάδας, για να προβάλει παράξενα και αυθαίρετα επιχειρήματα. Γι’ αυτό
το λόγο, δεν έχει νόημα να προωθούμε τη γενικολογία ότι θα υπογράψουμε
συμφωνίες με όλα τα κράτη, διότι η Κύπρος αποτελεί το καλύτερο
παράδειγμα προς μίμηση κι ένα ισχυρό αντιπαράδειγμα σε αυτού του είδους
προτάσεων σε διπλωματικό επίπεδο.
Πρέπει να αντληθούμε όλοι μας ότι,
θέλουμε δεν θέλουμε, η Ανατολική Μεσόγειος είναι πλέον ιδιαίτερα
ελκυστική όσο αφορά στην εκμετάλλευση υδρογονανθράκων κατά συνέπεια οι
μεγάλες εταιρείες κι οι στρατηγικοί επενδυτές θα ψάξουν κάθε άνοιγμα
στην περιοχή. Είναι θέμα στρατηγικής κι ό,τι και να πει η διπλωματία,
δεν θα αλλάξει τίποτα. Το μόνο που έχει σημασία είναι να παίξουμε
σοβαρά και ορθολογικά, για να αξιοποιήσουμε τους υδρογονάνθρακες που
ανήκουν στην Ελλάδα.
Δεν αρκεί λοιπόν να θεσπίσουμε την ΑΟΖ, πρέπει να
προχωρήσουμε στις οριοθετήσεις μέσω απαραιτήτων βελτιώσεων της
νομοθεσίας, έτσι ώστε να έχουμε στην διάθεσή μας μεγάλα οικόπεδα ικανά
να εμπεριέχουν κοιτάσματα ακόμα και της τάξης μεγέθους του Λεβιάθαν, για
να προσελκύσουμε στρατηγικές επενδύσεις υψηλού επιπέδου που θα
βοηθήσουν την Ελλάδα μας και θα ανακουφίσουν τον ελληνικό λαό. Με αυτό
τον τρόπο, θα μειώσουμε σοβαρά το μέγεθος της ανεργίας και θα
καταφέρουμε να ενώσουμε αποτελεσματικά τα συμφέροντα της Ελλάδας και
της Κύπρου μέσω της στρατηγικής διαχειρίσεις των υδρογονανθράκων μας.
Και αυτό πρέπει να γίνει πάντα σε εθνικό επίπεδο δίχως καμία εθνική
παραχώρηση, διότι είναι το μέλλον της πατρίδας μας και δεν έχουμε
δικαίωμα να πάρουμε κάτι από τα παιδία μας. Επιπλέον πρέπει να
καταλάβουμε ότι η Ανατολική Μεσόγειος δεν έχει τις αντίξοες κλιματικές
συνθήκες της Ανταρτικής. Κατά συνέπεια αποτελεί μια ορθολογική προτίμηση
για τους στρατηγικούς επενδυτές. Μόνο που πρέπει να είμαστε κι εμείς
επαγγελματίες στις συμφωνίες μας και στις συμβάσεις μας.
Γελοιότητες και Απαιτήσεις
Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός, Α. Φώσκολος
Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον αυτοί που έσπευσαν να ασκήσουν κριτική ενάντια
στην Τουρκία, εφόσον δεν πέτυχε τη γελοία προσπάθεια να παραχωρήσει
οικόπεδα που δεν της ανήκουν. Βέβαια θα θέλαμε πολύ να δούμε την
αντίδρασή τους, αν οι μεγάλες εταιρείες είχαν αποδεχθεί την παράνομη
πρόταση. Οι περισσότεροι δεν θα είχαν πει τίποτα και θα μας είχαν
εξηγήσει μάλιστα ότι οι μεγάλες εταιρείες δεν ασχολούνται με εθνικά
θέματα και λειτούργησαν ορθολογικά, αφού το μόνο που τους απασχολεί
είναι το κέρδος κι η οικονομία. Τώρα βέβαια δεν θα φωνάξουν, όπως πάντα,
ότι η οικονομία είναι πάνω από όλα αφού θα είχαν ένα ωραίο και
χειροπιαστό αντιπαράδειγμα, αν το είχαν καταλάβει.
Στην πραγματικότητα,
βλέπουμε και πάλι ότι η Τουρκία αποδεικνύει ότι το γελοίο δεν σκοτώνει.
Καλά κάνει και προσπαθεί, αφού το παίγνιο είναι χαμένο από χέρι γι'
αυτήν κατά συνέπεια η παραμικρή λανθασμένη κίνηση από τους άλλους
παίκτες, θα αποτελούσε ένα κέρδος γι' αυτήν. Το θέμα όμως δεν είναι
αυτό. Το θέμα είναι ποια είναι η στρατηγική της Ελλάδας και της Κύπρου
όσον αφορά στην έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Κι η σκέψη
δεν αγγίζει μόνο την θέσπιση, αλλά και την οριοθέτηση. Διότι το πιο
σημαντικό δεν είναι να εξετάζουμε τις λανθασμένες κινήσεις της Τουρκίας,
αλλά τις απαραίτητες και ορθολογικές κινήσεις που πρέπει να κάνουν η
Ελλάδα και η Κύπρος.
Σε γενικές γραμμές η Κύπρος έχει κάνει όλες τις
απαιτούμενες κινήσεις, αφού έχει θεσπίσει την ΑΟΖ της από το 2004 κι
έχει πετύχει τρεις συμφωνίες με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ. Το
μόνο που της λείπει ουσιαστικά είναι μια συμφωνία με την Ελλάδα, πράγμα
το οποίο εμπλέκει και την Ελλάδα βέβαια. Από την πλευρά της Ελλάδας δεν
έχει γίνει τίποτα το θεσμικό, αφού δεν έχουμε θεσπίσει την ΑΟΖ και δεν
έχουμε υπογράψει καμιά συμφωνία οριοθέτησης. Διότι ο νόμος 2289/1995 που
τροποποιήθηκε από το νόμο 4001/2011 δεν δίνει κανένα αναγνωρισμένο
δικαίωμα σε διεθνές επίπεδο. Είναι ένας νόμος εθνικός και μόνο, ο οποίος
θα χρειαστεί άλλες τροποποιήσεις, όταν θα γίνει η θέσπιση κι οι πρώτες
οριοθετήσεις, διότι δεν είναι πλήρης.
Σε κάθε περίπτωση, τα πρόσφατα
γεγονότα που αφορούν στην Τουρκία και τις μεγάλες εταιρείες δείχνουν
ξεκάθαρα ποιο είναι το πρέπον για την Ελλάδα και την Κύπρο. Πρέπει
λοιπόν να πάψουμε να κοροϊδεύουμε και να κοιτάζουμε μόνο τις γελοιότητες
και να ασχοληθούμε με την ίδια μας τη στρατηγική. Τα οικόπεδά μας είναι
ο πλούτος. Όμως δεν υπάρχουν οικόπεδα δίχως οριοθέτηση. Και οι
οριοθετήσεις μας πρέπει να υποστηρίζονται από την θέσπιση. Αυτό είναι
λοιπόν το πρώτο βήμα. Τώρα είμαστε έτοιμοι, ας το κάνουμε λοιπόν όσο πιο
σύντομα γίνεται, για να προετοιμάσουμε το μέλλον της πατρίδας μας.
Υπογραφές
υπέρ της θέσπισης της Ελληνικής ΑΟΖ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου