«Στο νοίκι» οι νέοι και οι γενιές που έρχονται

ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ

 

 

 

 

 

«Στο νοίκι» οι νέοι και οι γενιές που έρχονται

Αν υπάρχει ένα έγκλημα ανάμεσα στα λάθη που διαπράττει εν μέσω διαδικασίας «αναγκαστικών επιλογών» το πολιτικό σύστημα της χώρας, είναι ότι αφήνει τη χώρα χωρίς μέλλον, προοπτική και εθνική ιδιοκτησία για τις επερχόμενες γενιές αλλά και για τους νέους κάτω των 25 ετών.

Αναφερόμαστε σε πολιτικό σύστημα και όχι σε κυβέρνηση, επειδή είναι πια ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για επιλογές της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, αλλά για κινήσεις όλων των κυβερνήσεων, άρα για κινήσεις του συστήματος εναντίον του εθνικού πλούτου και κατ' επέκταση εναντίον της χώρας. Οι κινήσεις/επιλογές αυτές έχουν ως «ναυαρχίδα» την απόφαση πώλησης όσων εθνικών πηγών πλούτου και παροχής υπηρεσιών μπορούν να πωληθούν. Από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ως τη ΔΕΗ κι από τα νερά (ΕΥΔΑΠ) ως τον ΟΤΕ και τον ΟΠΑΠ. Ποιος ξέρει τι γίνεται, άραγε, με τον υπόγειο ορυκτό πλούτο -και όχι μόνο- της χώρας, υπόγειο και υποθαλάσσιο, τι έχει εκχωρηθεί, τι πρόκειται να εκχωρηθεί, σε ποιους, για πόσο χρονικό διάστημα, με τι ποσά και ποιους όρους. Ήδη πωλήθηκε η Αγροτική Τράπεζα (χαρίστηκε στην πραγματικότητα) και έχει σειρά το ΤΤ, χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις από τον κόσμο, είναι αλήθεια. Αυτό συνιστά ένα γενικότερο φαινόμενο, τόσο που δικαίως μπορεί να αναρωτηθεί κανείς (ήδη πολλοί διερωτώνται) τι άραγε πρέπει να συμβεί ακόμα για να υπάρξει μαζική αντίδραση του κόσμου που θα σταματήσει τη νεοφιλελεύθερη αθλιότητα και την κυριαρχία της δημοκρατίας των αγορών. Φαίνεται ότι η «κόκκινη γραμμή» για τον τρομαγμένο κόσμο είναι πολύ πιο πίσω απ' ό,τι εκτιμάται, κι αυτό το εκμεταλλεύεται μια χαρά το σύστημα, που ετοιμάζεται να φορολογήσει και την ακίνητη ιδιοκτησία μόνο και μόνο επειδή υπάρχει! Δηλαδή ακούγεται ότι ο ιδιοκτήτης οικοπέδου μισού στρέμματος, π.χ., θα πληρώνει ετήσια εισφορά «κατοχής» (ιδιοκτησίας) ως εφαρμογή της απόδειξης ότι (κατ)έχει πλούτο, άρα πρέπει να πληρώσει γι' αυτό!

Τους εθνικούς πόρους της χώρας, λοιπόν, αποφάσισε να στερήσει το σύστημα από τις επερχόμενες γενιές και να τις βυθίσει μέσα «στο νοίκι», μόνο που το νοίκι δεν θα αφορά ένα σπίτι, αλλά την ίδια την πατρίδα του. Όλα αυτά, στο όνομα της διατήρησης της Ελλάδας στο ευρώ με τους όρους που θέτουν οι δανειστές και οι ευρωπαίοι εταίροι. Όροι που υπαγορεύονται ευθέως από τη δημοκρατία των αγορών, μια και οι ίδιες οι χώρες των δανειστών είναι εκχωρημένες στο νέο σύστημα καπιταλιστικής δημοκρατίας που έχει επιβληθεί από τους «μεταρρυθμιστές» προτεστάντες ανά τον κόσμο. Πρέπει να πούμε εδώ ότι η εκχώρηση των χωρών τους σε αυτό το σύστημα δεν τους ενοχλεί τόσο, διότι πιστεύουν πως αφού οι ίδιοι δημιούργησαν αυτό το σύστημα, οι ίδιοι μπορούν και να το ελέγξουν, άρα οι χώρες τους δεν κινδυνεύουν να απορροφηθούν από τη δημοκρατία των αγορών ή να χαθούν ως εκπεσούσα χρηματιστηριακή αξία. Εν μέρει είναι σωστό αυτό, αν και η εξάπλωση της κυριαρχίας χρήματος και (με κάθε όρο) κέρδους μπορεί να αλώσει ακόμα και τα αφεντικά, αυτούς δηλαδή που δημιούργησαν το τέρας των αγορών, το οποίο, όπως αποδεικνύεται, ήρθε να αντικαταστήσει αξιακά και πολιτικά τον αστικό κοινοβουλευτισμό.

Πώς θα αντιδράσει η νέα γενιά (κυρίως αυτή) στη μαζική κλοπή του εθνικού πλούτου και στην οικοδόμηση γι' αυτήν συνθηκών ανεκτού ενοικιαστή που θα πρέπει να εργάζεται συνεχώς για τα αφεντικά που βρέθηκαν να κατέχουν την (εθνική) περιουσία του; Η απάντηση, όσο εύκολη κι αν φαίνεται, δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Ο φόβος που έχει σπείρει επιτυχημένα το σύστημα έχει νεκρώσει ή μειώσει σημαντικά τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Μένει να φανεί πόσο θα διαρκέσει η βασιλεία του επίκτητου, αλλά συχνά και ενδογενούς φόβου.

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=79706&colid=29&dt=2012-09-09%200:0:0