Η ελληνική πολιτική εθελοδουλία και οι «ξεφτιλισμένοι Ευρωπαίοι»
Η
κοινωνία διαλύεται μέσω της διάλυσης των κομμάτων. Η αναξιοπιστία
παίρνει χαρακτηριστικά πολιτικής επιδημίας, με αποτέλεσμα η οργή του
κόσμου να κεφαλαιοποιείται εναντίον του σώματος της ελληνικής πολιτικής
ζωής, χωρίς να αποδίδονται ξεχωριστά οι ευθύνες.
Αυτές προκύπτουν από μόνες τους και διαλύουν
κατ' αρχάς τους φυσικούς ενόχους (ΠΑΣΟΚ) και στη συνέχεια όσους
ενοχοποιηθούν για την παράταση της βύθισης και της έκπτωσης αξιών και
καθημερινής ζωής. Οι άνθρωποι που εμφανίζονται σε τηλεοπτικές εκπομπές
μεγάλης θεαματικότητας (όπως το πρωί της Παρασκευής 9 Νοεμβρίου στην
εκπομπή του Γ. Παπαδάκη στον ΑΝΤ1 με καλεσμένους τους πολιτικούς Ν.
Κακλαμάνη, Σπ. Λυκούδη, Γ. Μηλιό, Γ. Ντόλιο) με λόγο συγκροτημένο και
ειλικρινή αποτυπώνουν το χάλι και το αδιέξοδο της ζωής τους, ζητώντας
λύσεις και ευθύνες.
Φέρνουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους πολιτικούς, κυρίως αυτούς που ευθέως ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, με αποτέλεσμα άλλοι απ' αυτούς να λένε ακατάληπτα απολογητικά μισόλογα και άλλοι μέσα στον εκνευρισμό τους να επιτίθενται σε πολιτικούς αντιπάλους για άλλ' αντ' άλλων θέματα ή στους πολίτες που... ισοπεδώνουν τα κόμματα και την πολιτική! Αυτό ακριβώς συνιστά την πλήρη αδυναμία τους να αντιληφθούν περί τίνος πρόκειται, την έκταση δηλαδή της κρίσης, της δυστυχίας και της καταστροφής που σάρωσε τις ζωές των ανθρώπων. Αυτό το πλέγμα οδηγεί σε απαξίωση της πολιτικής, κυρίως όταν αυτή εξακολουθεί (πλειοψηφικά τουλάχιστον) να κινείται στην ίδια γραμμή πλεύσης που οδήγησε στην εξαθλίωση. Οι άνθρωποι σε συνθήκες κρίσης και απελπισίας για το σήμερα και το αύριο, όταν δηλαδή αδυνατούν να πληρώσουν ενοίκια, χρέη, πιστωτικές κάρτες, ΔΕΗ με χαράτσι ή χωρίς, τέλη κυκλοφορίας, εφορία ή ακόμα και είδη διατροφής, δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να κάνουν αξιολογική και αξιοκρατική κρίση των πολιτικών. Τους καταδικάζουν όλους μαζί (περισσότερο φυσικά αυτούς που κυβέρνησαν) ως ενόχους για όσα σήμερα ζουν. Αυτό χωρίς αμφιβολία μπορεί να οδηγήσει σε απολύτως επικίνδυνες εξελίξεις, μια και θα αναζητηθούν αυθόρμητα άλλες λύσεις, εξωπολιτικές ή κινούμενες στα όρια της πολιτικής και των θεσμών.
Τα κόμματα που κυβέρνησαν αδυνατούν να δώσουν λύσεις. Ακόμα κι αν έχουν τέτοιες (που δεν έχουν), ο κόσμος δεν μπορεί να εμπιστευθεί εκείνους που τον έφεραν εδώ κι αυτό το είπε με τον τρόπο του και στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν έδωσε, βέβαια, τη δυνατότητα σε άλλους να σχηματίσουν κυβέρνηση άλλης πρότασης και προοπτικής, μια και οι αριθμοί οδήγησαν σε μια καθεστωτική συμμαχία ενόχων, συν τη βοήθεια της –αθώας ακόμα– «κυβερνώσας Αριστεράς» ΔΗΜΑΡ. Η οποία κινδυνεύει να έχει την τύχη του ΛΑΟΣ, αφού πριν λειτουργήσει είτε ως πολιτικό πλυντήριο είτε ως πολιτικό εκπαιδευτήριο για στελέχη της που σε λίγο θα μεταπηδήσουν σε άλλους πολιτικούς χώρους, όπως συνέβη με πολλά στελέχη του ΛΑΟΣ, με πιο γνωστά τους Μ. Βορίδη, Ά. Γεωργιάδη, Κ. Βελόπουλο.
Η όλη κρίση και αγανάκτηση επιτείνεται από τη στάση προκλητικής αναμονής των ευρωπαίων εταίρων, που παρά την ψήφιση των άθλιων μέτρων από τη Βουλή δεν προχωρούν σε άμεση εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. (ο κ. Σαμαράς μίλησε για 44 δισ.), με αποτέλεσμα να έρχεται σε δύσκολη θέση η τρικομματική κυβέρνηση, που έχει μιλήσει για τέλος εθνικών χρηματικών αποθεμάτων. Μαζί της έρχονται σε δύσκολη θέση και οι υποστηρικτές της, που έχουν δώσει μάχες προκειμένου να ακυρώσουν κάθε άλλη λύση και προοπτική τασσόμενοι υπέρ του Μνημονίου και της εξάρτησης της χώρας. Σε τόσο δύσκολη θέση, που το καθεστωτικό «Βήμα» έγραφε στην ηλεκτρονική του έκδοση στις 8 Νοεμβρίου: «Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι; - Παιχνίδια από Σόιμπλε και ΙMF την επομένη της ψηφοφορίας των μέτρων». Τι να συμβαίνει; Αγανάκτησαν και οι βαστάζοι των Μνημονίων; Μπορεί να μην πάρουμε τη δόση; Ή να την πάρουμε τμηματικά; Ή μήπως θα μπει σε ειδικό λογαριασμό, τον οποίο θα ελέγχουν οι δανειστές, και θα εκταμιεύεται τμηματικά κατά την κρίση τους; Έτσι φαίνεται. Διότι αν ήταν αλλιώς, δεν θα είχε λόγο το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο να γράφει και να συμβουλεύει τα παρακάτω:
«Η ελληνική πολιτική ηγεσία πρέπει να είναι προετοιμασμένη γι' αυτό το ενδεχόμενο, για μια προσχηματική κωλυσιεργία από τη μεριά των εταίρων και των δανειστών.
Όπως είναι φανερό, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει ανεκτό. Αν ο κ. Σαμαράς διαπιστώσει τέτοιες διαθέσεις, πρέπει να αντιδράσει πάραυτα. Και να απαιτήσει ταχεία απόδοση των υπεσχημένων.
Η ελληνική πολιτική και η ελληνική κοινωνία δεν μάτωσαν για να δεχθούν τέτοιες εξευτελιστικές συμπεριφορές και στάσεις.
Αν επιχειρήσουν τέτοια προσβολή του αισθήματος του λαού, δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος, αυτός της οικειοθελούς αποχώρησης και αυτόματης ανατίναξης της Ευρωζώνης. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να παίζουν άλλο με τον ελληνικό λαό. Τελεία και παύλα...».
Πολύ καλή ιδέα. Τελεία και παύλα. Αλλά και σε αυτούς που έσπρωξαν τα πράγματα ως εδώ,
Φέρνουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους πολιτικούς, κυρίως αυτούς που ευθέως ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, με αποτέλεσμα άλλοι απ' αυτούς να λένε ακατάληπτα απολογητικά μισόλογα και άλλοι μέσα στον εκνευρισμό τους να επιτίθενται σε πολιτικούς αντιπάλους για άλλ' αντ' άλλων θέματα ή στους πολίτες που... ισοπεδώνουν τα κόμματα και την πολιτική! Αυτό ακριβώς συνιστά την πλήρη αδυναμία τους να αντιληφθούν περί τίνος πρόκειται, την έκταση δηλαδή της κρίσης, της δυστυχίας και της καταστροφής που σάρωσε τις ζωές των ανθρώπων. Αυτό το πλέγμα οδηγεί σε απαξίωση της πολιτικής, κυρίως όταν αυτή εξακολουθεί (πλειοψηφικά τουλάχιστον) να κινείται στην ίδια γραμμή πλεύσης που οδήγησε στην εξαθλίωση. Οι άνθρωποι σε συνθήκες κρίσης και απελπισίας για το σήμερα και το αύριο, όταν δηλαδή αδυνατούν να πληρώσουν ενοίκια, χρέη, πιστωτικές κάρτες, ΔΕΗ με χαράτσι ή χωρίς, τέλη κυκλοφορίας, εφορία ή ακόμα και είδη διατροφής, δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να κάνουν αξιολογική και αξιοκρατική κρίση των πολιτικών. Τους καταδικάζουν όλους μαζί (περισσότερο φυσικά αυτούς που κυβέρνησαν) ως ενόχους για όσα σήμερα ζουν. Αυτό χωρίς αμφιβολία μπορεί να οδηγήσει σε απολύτως επικίνδυνες εξελίξεις, μια και θα αναζητηθούν αυθόρμητα άλλες λύσεις, εξωπολιτικές ή κινούμενες στα όρια της πολιτικής και των θεσμών.
Τα κόμματα που κυβέρνησαν αδυνατούν να δώσουν λύσεις. Ακόμα κι αν έχουν τέτοιες (που δεν έχουν), ο κόσμος δεν μπορεί να εμπιστευθεί εκείνους που τον έφεραν εδώ κι αυτό το είπε με τον τρόπο του και στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν έδωσε, βέβαια, τη δυνατότητα σε άλλους να σχηματίσουν κυβέρνηση άλλης πρότασης και προοπτικής, μια και οι αριθμοί οδήγησαν σε μια καθεστωτική συμμαχία ενόχων, συν τη βοήθεια της –αθώας ακόμα– «κυβερνώσας Αριστεράς» ΔΗΜΑΡ. Η οποία κινδυνεύει να έχει την τύχη του ΛΑΟΣ, αφού πριν λειτουργήσει είτε ως πολιτικό πλυντήριο είτε ως πολιτικό εκπαιδευτήριο για στελέχη της που σε λίγο θα μεταπηδήσουν σε άλλους πολιτικούς χώρους, όπως συνέβη με πολλά στελέχη του ΛΑΟΣ, με πιο γνωστά τους Μ. Βορίδη, Ά. Γεωργιάδη, Κ. Βελόπουλο.
Η όλη κρίση και αγανάκτηση επιτείνεται από τη στάση προκλητικής αναμονής των ευρωπαίων εταίρων, που παρά την ψήφιση των άθλιων μέτρων από τη Βουλή δεν προχωρούν σε άμεση εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. (ο κ. Σαμαράς μίλησε για 44 δισ.), με αποτέλεσμα να έρχεται σε δύσκολη θέση η τρικομματική κυβέρνηση, που έχει μιλήσει για τέλος εθνικών χρηματικών αποθεμάτων. Μαζί της έρχονται σε δύσκολη θέση και οι υποστηρικτές της, που έχουν δώσει μάχες προκειμένου να ακυρώσουν κάθε άλλη λύση και προοπτική τασσόμενοι υπέρ του Μνημονίου και της εξάρτησης της χώρας. Σε τόσο δύσκολη θέση, που το καθεστωτικό «Βήμα» έγραφε στην ηλεκτρονική του έκδοση στις 8 Νοεμβρίου: «Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι; - Παιχνίδια από Σόιμπλε και ΙMF την επομένη της ψηφοφορίας των μέτρων». Τι να συμβαίνει; Αγανάκτησαν και οι βαστάζοι των Μνημονίων; Μπορεί να μην πάρουμε τη δόση; Ή να την πάρουμε τμηματικά; Ή μήπως θα μπει σε ειδικό λογαριασμό, τον οποίο θα ελέγχουν οι δανειστές, και θα εκταμιεύεται τμηματικά κατά την κρίση τους; Έτσι φαίνεται. Διότι αν ήταν αλλιώς, δεν θα είχε λόγο το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο να γράφει και να συμβουλεύει τα παρακάτω:
«Η ελληνική πολιτική ηγεσία πρέπει να είναι προετοιμασμένη γι' αυτό το ενδεχόμενο, για μια προσχηματική κωλυσιεργία από τη μεριά των εταίρων και των δανειστών.
Όπως είναι φανερό, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει ανεκτό. Αν ο κ. Σαμαράς διαπιστώσει τέτοιες διαθέσεις, πρέπει να αντιδράσει πάραυτα. Και να απαιτήσει ταχεία απόδοση των υπεσχημένων.
Η ελληνική πολιτική και η ελληνική κοινωνία δεν μάτωσαν για να δεχθούν τέτοιες εξευτελιστικές συμπεριφορές και στάσεις.
Αν επιχειρήσουν τέτοια προσβολή του αισθήματος του λαού, δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος, αυτός της οικειοθελούς αποχώρησης και αυτόματης ανατίναξης της Ευρωζώνης. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να παίζουν άλλο με τον ελληνικό λαό. Τελεία και παύλα...».
Πολύ καλή ιδέα. Τελεία και παύλα. Αλλά και σε αυτούς που έσπρωξαν τα πράγματα ως εδώ,
σωστά;
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=81264&colid=29&dt=2012-11-11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου