Εθνική καταστροφή εάν δεν αποσοβηθεί η κοινωνική αποδόμηση

Εθνική καταστροφή 

εάν δεν αποσοβηθεί η κοινωνική αποδόμηση

Η χώρα δεν σώζεται χωρίς να έχει διασωθεί ο λαός της

ΜΟΝΟΝ όσοι διέπονται από ανίατα σύνδρομα εθνικού μαζοχισμού είναι δυνατόν, εάν όχι να αιτιολογούν, τουλάχιστο ν' ανέχονται αυτά τα κυριολεκτικοί καταιγιστικά μέτρα, τα οποία οδηγούν ευθέως τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων σε κατάσταση κλιμακούμενης ένδειας και καταθλιπτικής ταπεινώσεις.

Αλλά και μόνον ανεύθυνοι την ίδια ώρα θα απέφευγαν την αυτοκριτική προσέγγιση της συμφοράς (γιατί περί αυτής πρόκειται) όχι για  να αιτιολογήσουν τ' αδικαιολόγητα που αυτήν τη στιγμή προάγονται, αλλά: Για να προσδιορίσουν αφενός κάποια κρίσιμα αίτια της κακοήθους εθνικής παθογένειας και αφετέρου να ιχνηλατήσουν τρόπους επαρκέστερης διαχειρίσεις αυτών που αναποδράστως επέρχονται ως παράγωγα και της χρεοκοπίας και των μέτρων που εξ ανάγκης πλέον αποφασίζονται. Όχι για να τα επικροτήσουν. Γιατί αυτό κανονικά ούτε αυτοί που (εκόντες ή άκοντες) τα συμφώνησαν και ανέλαβαν να τα τροχοδρομήσουν δεν θα το έπρατταν. Όχι. Αλλά για να βρουν τουλάχιστον το αφετηριακό στίγμα ενός νέου βηματισμού, κάτω από τις επαχθείς συνθήκες που η νέα ζοφερή δέσμη δημιουργεί. Βηματισμού για έξοδο από τα επώδυνα μας αδιέξοδα, που επονείδιστες πολιτικές και κακουργηματικές πρακτικές πολλών από τους ιθύνοντες δημιούργησαν.

Γιατί; Διότι: Ούτε η πατρίδα πρέπει ν' αφεθεί έρμαιο στη δίνη του τυφώνα όπου οι δανειστές την εξωθούν. Ούτε ο λαός να μη βρει σημεία στηρίξεως κι ελπίδα προοπτικής. Γιατί αυτή τη στιγμή, εκείνο που υπάρχει (και προεξάρχει) πέραν των καταστροφικών εξελίξεων, είναι ακριβώς το έλλειμμα προοπτικής. Κι ενώ αυτές οι προσεγγίσει μπορεί να φαίνονται ως απόπειρα φιλολογικής παραμυθίας που δεν δίδουν λύσεις, εντούτοις αποτελούν σαφή προτροπή γι’ αποτρεπτικές αντιστάσεις.

Πρωταρχικά για ν' ανασχεθεί η προϊούσα κατάρρευση και σε προέκταση ν' αναδειχθεί ακριβώς η αναγκαιότητα για αγωνιστική διάθεση και αυτοεπιβεβαίωση της βουλήσεως για επιβίωση κι επανασύνταξη. Αυτό επείγει. Κι αυτό το ίδιο είναι άλλωστε και ο στόχος όσων εγκύπτουν υπεύθυνα πάνω από τα τραυματικά φαινόμενα που αποσυνθέτουν τη χώρα.

Αντίσταση, με ό,τι αυτό σημαίνει και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ο άλλος δρόμος, της μοιρολατρικής παραδόσεως, οδηγεί από το κακό στο χειρότερο. Και δεν αφήνει ούτε χαραμάδα ελπίδας. Τείνοντας να επιβεβαιώσει τις κασσανδρολογίες και των κακόβουλων αυτουργών που εφορμούν ως λεηλάτες με το ψευδώνυμο των «αγορών» και των καλοπροαίρετων ημετέρων και μη φίλων, που προεικάζουν τα πολύ χειρότερα. Τα πολύ χειρότερα δεν θ' ανακοπούν, εάν πρώτα δεν εμπεδωθεί επαρκής συνειδητοποίηση όσων συμβαίνουν και όσων συνεπώς αναπαράγονται ως αποτέλεσμα. Και αν ταυτοχρόνου δεν υπάρξουν αποφασιστικές πολιτικές, πέραν των μνημονιακών, οι οποίες προβάλλονται ως μονόδρομος.

Αποφασιστικές πολιτικές, που κατά πρώτον θα κατανείμουν δικαιότερα τα βάρη. Και σ' επέκταση θα ενεργοποιήσουν δραστικές αποφάσεις: Αφενός επαναπατρισμού κεφαλαίων και αφετέρου εισπράξεως οφειλών από την ακατάσχετη και ξεδιάντροπη φοροκλοπή. Που σε τελική ανάλυση δεν αποτελεί παρά λεηλασία σε βάρος των μικρομεσαίων στρωμάτων. Αυτών που κατά τον Αριστοτέλη αποτελούν τις θεμελιακές συνιστώσες της πολιτικής και πολιτειακής σταθερότητας. Αυτά δεν απουσιάζουν μεν από τις έως και ακατάσχετες βαττολογίες των πολιτικών (που θητεύουν περισσότερο στα τηλεπαράθυρα παρά στα γραφεία τους, φιλολογώντας αντί δημιουργώντας), αλλά και δεν μεταποιούνται σε αν-λογες πολιτικές. Τέτοιες που να μεταφρασθούν τελικά σε αναγκαία μέτρα. Κι αυτό συνιστά τη μείζονα έκπτωση του πολιτικού λόγου σήμερα. Πέραν άλλων και χειρίστων, που αποτελούν μέρος της εθνικής κακοδαιμονίας.

Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή ουσιαστικά σε κατάσταση μη ένοπλου πολέμου. Αναμετρώμενη και με άλλους και με τον εαυτό της. Και με αλλότριες παρεμβάσεις. Και με ημέτερες κακοπραξίες. Και απραξίες. Και σ' αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να διάγει με όρους είτε άβουλου εφησυχασμού, είτε ανεξέλεγκτων αντιδράσεων, είτε και τάσεων διχασμού. Καθώς όλο και περισσότερο αναδύονται και εκδηλώνονται σαφώς εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που τα επιλιπαίνουν οι έωλες παθογένειες και τα ενισχύει με άμεσο τρόπο η αδυσώπητη ελληνική καθημερινότητα.

Εάν λοιπόν δεν εκφύγουμε από αυτή την αποσυνθετική εσωστρέφεια, τότε θ' αποβούμε μάρτυρες οδυνηρών εθνικών αποδομήσεων.

Από "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"