Α. ΛΥΚΑΥΓΗ : Μεθοδεύεται και υποθήκευση του εθνικού πλούτου!

Μεθοδεύεται και υποθήκευση του εθνικού πλούτου!

- Τι συμβαίνει στην Κύπρο και τι έπεται στην Ελλάδα

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

ΑΝ ΚΑΙ τα αρμόδια χείλη στην Κύπρο αποφεύγουν να το πουν, εντούτοις οι πληροφορίες που διαρρέουν από άριστα ενημερωμένους κύκλους στη Λευκωσία επιβεβαιώνουν την εντύπωση (και κατ’ ακρίβειαν τους φόβους) ότι στις μεθοδεύσεις που προάγονται για ιη «διάσωση την κυπριακής οικονομία», διαλαμβάνονται και πρόνοιες για υποθήκευση μέρους των αποθεμάτων φυσικού αέριου που υπάρχει στην Κυπριακή ΑΟΖ! Όταν δηλαδή θ' αρχίσει άντληση των υδρογονανθράκων, οι δανειστές  θα έχουν συγκεκριμένο μερίδιο σ' αυτόν τον πλούτο την μεγαλονήσου!

Αυτό δεν συμβαίνει μεν -προς το παρόν τουλάχιστον- σε ό,τι αφορά την εν πολλοίς ανενδοίαστη τοκογλυφική επέλαση στην Ελλάδα. Πλην όμως: Να μην υπάρχει αμφιβολία ότι το αυτό θα επισυμβεί κι εδώ. Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Σ' αυτόν ή τον άλλο βαθμό. Καθώς οι ρήτρες εξυπηρετήσεως των (εν είδει βοηθείας από τους εταίρους) αδυσώπητων χρεών θα εκτείνονται σε ό,τι θ' απαιτεί το τοκογλυφικό λαμβάνειν.

Όποτε δηλαδή θα πέφτουν έξω οι μνημονιακές δεσμεύσεις για τον ένα ή τον άλλο λόγο, οι δανειστές θα επιπίπτουν σε ό,τι θα θεωρείται πρόσφορο. Προπαντός προσοδοφόρο. Και ο φυσικός πλούτος την Ελλάδος (υποθαλάσσιος και όχι μόνο) θα περιέρχεται σ' αυτούς που ελλοχεύουν.

Απλώς στην Κύπρο, αυτόν ο πλούτος όχι μόνον έχει διακριβωθεί ότι όντως υφίσταται, αλλά είναι θέμα χρόνου η έναρξη εξορύξεως και αξιοποιήσεως του.  Οπόταν και με μαθηματική βεβαιότητα το οικονομικό πρόβλημα της Κύπρου θα επιτείνεται με κάθε τρόπο. Και ο εκβιασμός; θ' ανατάσσεται.
Με στόχο ακριβώς την προϋποθήκευση του φυσικού αερίου όταν αυτό θα παίρνει την άγουσα για τις αγορές. Και είναι φυσικό. Γιατί ασφαλών αυτά τα παίγνια έχουν τους στυγνούς κανόνες τους. Και αυτοί που τα προάγουν εκπροσωπούν συμφέροντα, πέραν της εμβελείας και του ελέγχου όσων θυματοποιούνται, είτε από λάθη των ιδίων είτε από το γεγονός ότι οι αγορές είναι λαίμαργες και αδίστακτες.

Απλών οι αφελείς (δηλαδή εμείς) διερωτώνται πού βρίσκεται η σχέση εταίρων και πώς είναι δυνατόν να στρεβλώνεται τόσο στυγνά η Κοινοτική αλληλεγγύη. Αφελείς, γιατί: Δεν υπάρχουν και δεν χωρούν φιλίες και συναισθηματισμοί σ' αυτά τα επίπεδα. Σ' αυτά τα επίπεδα υπάρχει μόνον ο νόμος των συμφερόντων. Και βασικός μοχλός είναι το κέρδος. Είτε αυτό μεταφράζεται σε χρήμα, είτε σε στρατηγική επιρροή. Γιατί Ευρώπη και Κοινοτική ενότητα, δεν είναι -τουλάχιστον προς το παρόν- τίποτε άλλο, από την ποδηγεσία των δυο-τριών κέντρων ισχύος, που άρχουν κι επιβάλλουν τους κανόνες τους. Τα άλλα είναι αφελείς θεωρίες και παρηγορητικές διαλεκτικές για τους θητεύοντες στα περιθώρια των ευρωκονκλαβίων. Κι αυτό βέβαιων, χωρίς καθόλου να υποτιμούμε τη σημασία που έχει και για μας τους ανίσχυρους το ευρωκοινοτικό γίγνεσθαι στο οποίον είμεθα ενσωματωμένοι. 

Απλώς σ' αυτές τις συγκυρίες και κάτω από την καταθλιπτική εκτροπή που αναπτύσσεται λόγω πτωχευτικών δυναμικών και συναρτημένων κινδύνων, γίνονται κυριολεκτικών επαχθέστερες οι μεθοδεύσεις. Που απογυμνώνουν το στυγνό πρόσωπο εκείνων που αποβαίνουν από εταίροι αλληλεγγύης, άτεγκτοι δανειστές. Που προσφέρουν όχι απλών με το αζημίωτο τη βοήθεια τους, αλλά κυρίως με υστερόβουλες παρεμβάσεις, οι οποίες κι εκδηλώνονται σαφώς εκβιαστικά. Με προφανή στόχο τη δέσμευση του φυσικού και άλλου πλούτου, εκείνων που περιέρχονται στην ανάγκη ν' αποταθούν για στήριξη. Ή που έχουν παρεκκλίνει από προδιαγραφές που οι ίδιοι έχουν θέσει ως μέρος των ευρωπαϊκών κανόνων. Οπόταν ουαί και αλίμονον! Όπως το βιώνουμε στην ελληνική περιπέτεια. Και στα δυο κρατικά κέντρα του Ελληνισμού. Και στην Αθήνα δηλαδή και στη Λευκωσία.

Υπό τις επαχθείς συνθήκες που διαμορφώνονται, λίγα μπορούμε να πράξουμε και λιγότερα μπορούμε ν' αποφύγουμε μεν. Αλλ' ό,τι και να συμβεί, επιβάλλεται να ορθοτομηθούν από μέρους μας κάποιες δυναμικές αντιστάσεως. Με την έννοια της στρατηγικότερης διαχειρίσεως όσων προκύπτουν. Μειώνοντας τουλάχιστον τις συνέπειες. Και απαμβλύνοντας την καταστροφή. Κυρίως όμως προλαμβάνοντας δεσμευτική εκποίηση του εθνικού πλούτου. Είτε υπόγειου, είτε υποθαλάσσιου. Ώστε να διασφαλισθεί κάποιο τεκμήριο, έστω, προοπτικής...

Απο "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"