«Σας αγοράζω ΟΛΟΥΣ!»

«Σας αγοράζω ΟΛΟΥΣ!»

Του Γιάννη Ζουμπουλάκη

Περιγράφω το περιστατικό ακριβώς όπως το έζησα και σας αφήνω να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Παρασκευή βράδυ. Μετά την δουλειά. Κάθομαι μόνος στην μπυραρία Βύνη στον πεζόδρομο Δράκου στο Κουκάκι. Βρέχει δυνατά αλλά έχει σχετική ησυχία. Για κάποιο λόγο στο μυαλό μου έρχεται ο Ρίτσαρντ Μπάρτον στον «Κατάσκοπο ,που γύρισε από το κρύο». Τζον Λε Καρέ, ψυχροπολεμικό Βερολίνο. Λες και το' ξερα.

Με το που παραγγέλνω την μπύρα μου, «σκάει» οκταμελής παρέα ξένων. Φωνακλάδες. Επτά άντρες, μια γυναίκα. Οπως σύντομα καταλαβαίνω τα «παιδιά» είναι Γερμανοί και Δανοί -ηλικίας ανάμεσα στα 30 και τα 45. Βρίσκονται στην Ελλάδα για κάποιο συνέδριο. Και τώρα, βράδυ, θέλουν να ξεσκάσουν.

Κάποια στιγμή ένας από αυτούς, 35άρης ξανθός, με γυαλιά, Γερμανός, αs τον αποκαλέσoυμε «σταρ» της παρέας επειδή φωνάζοντας πιο δυνατά από όλους κέρδιζε τις εντυπώσεις, αρχίζει και περιγράφει την αθηναϊκή εμπειρία του σε αστικό λεωφορείο. Προτού συνεχίσω να πω ότι ο ίδιος άνθρωπος κόμπαζε συνέχεια ότι ενδιαφέρεται «ολοκληρωτικά για τον πολιτισμό της ύλης.»  

Επειδή λοιπόν ο τύπος δεν έβρισκε πουθενά να αγοράσει εισιτήριο (και εδώ θα του δώσω ένα δίκιο), αναγκάστηκε να μπει στο λεωφορείο χωρίς. Οπότε άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια. Τι θα γίνει αν μπει ελεγκτής; Τι θα του πει; Πως θα δικαιολογηθεί;  

«Θα του έλεγα του τύπου», περιγράφει ο σταρ στους υπόλοιπους, «ξέρεις κάτι;  Αγοράζω το λεωφορείο! Για την ακρίβεια, αγοράζω ΟΛΑ τα λεωφορεία! Σας  αγοράζω ΟΛΟΥΣ!» Και χα, χα, χα, χα! σκάει στα γέλια. Και χα, χα, χα, χα! σκάει και η υπόλοιπη παρέα στα γέλια.

Αναγκάζομαι να  αναφερθώ και στην επιεικώς απαράδεκτη συμπεριφορά της παρέας προς τη σερβιτόρα. Η κοπέλα προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι στην Ελλάδα όταν πίνουμε ρακή (αυτό ζήτησαν) το συνοδεύουμε με λίγο μεζέ γιατί το ποτό είναι πολύ δυνατό για το στομάχι. Εκείνοι αρνήθηκαν απαξιωτικά νομίζοντας, προφανώς, ότι η κοπέλα θέλει να τους τ' αρπάξει.

Αλλά το κερασάκι στην τούρτα ήρθε την  στιγμή του λογαριασμού. Η σερβιτόρα λέει στα αγγλικά 19,5 ευρώ: Nineteen and a half. Σοκ πήγαν να πάθουν. Νόμισαν ότι τους είπε 90 (ninety). Φεύγει η κοπέλα για να φέρει τα ρέστα και η παρέα αρχίζει και κάνει  πλάκα με το νούμερο. «Στην Ελλάδα βρισκόμαστε. Μπορεί ninety, μπορεί και 900 (nine hundred!) Ποτέ δεν ξέρεις…»

Μπορεί άραγε να πάρει κανείς στα σοβαρά όλο αυτό το επεισόδιο; Ελικρινά δεν ξέρω. Ισως γι' αυτό να ένιωσα προβληματισμένος, ενοχλημένος αλλά και αμήχανος. Σίγουρα δεν ήταν παρά μια σκηνή «μέσα στο πλήθος», στον δρόμο. Λίγο μετά την δουλειά και πάνω στο κέφι.

Γιατί τότε να μου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν μια μικρογραφία της γενικότερης νοοτροπίας που αυτή την εποχή υπάρχει απέναντι στην Ελλάδα;

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=486871