Πρωτόγνωρο πείραμα η τρικομματική κυβέρνηση αλλά και η ανοχή του κόσμου
| |||
Το
2012 κατέγραψε μια πρωτιά πολιτική, που για την Ελλάδα –με βάση τη
διαδρομή από το 1960– θεωρείτο κάτι το ακατόρθωτο. Τρία δηλαδή κόμματα
(ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), που ιδεολογικά είναι απέναντι και έχουν μεταξύ
τους μεγάλες διαφορές ακόμη και σε θέματα της καθημερινότητας,
κατόρθωσαν όχι μόνο να σχηματίσουν κυβέρνηση, αλλά και να βρίσκεται στον
έκτο μήνα της ζωής της.
Και μπορεί κάθε μέρα να βρίσκεται σε τεντωμένο
σχοινί, όμως δεν θα στοιχημάτιζαν πολλοί ότι μέσα στους επόμενους μήνες
θα πέσει. Εκτός φυσικά απροόπτου, κάποιου… ατυχήματος, όπως λέγεται σε
σχετικές συζητήσεις. Όμως όλα δείχνουν ότι με νύχια και με δόντια θα
επιδιώξουν να κρατηθούν…
Στο παρελθόν, όσες προσπάθειες πολυκομματικών κυβερνήσεων έγιναν δεν μακροημέρευσαν. Το 1965 η κυβέρνηση Παν. Κανελλόπουλου ήταν προϊόν τερατογένεσης – της αποστασίας της παρέας του Μητσοτάκη από την Ένωση Κέντρου. Κράτησε περίπου ενάμιση χρόνο και, δυστυχώς, οδήγησε στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Στο «βρώμικο '89», η ΝΔ του Μητσοτάκη σχημάτισε εκείνη την παρά φύση κυβέρνηση με τον Συνασπισμό του Φλωράκη και του Κύρκου, που άντεξε κοντά δύο μήνες και μετά αναγκάστηκαν να ζητήσουν τη συμμετοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο είχαν στήσει στο απόσπασμα (στο Ειδικό Δικαστήριο, με την κατηγορία του χρηματισμού από τον Κοσκωτά και για άλλα σκάνδαλα) και ο οποίος τελικά συναίνεσε. Εκείνη η τρικομματική κυβέρνηση κράτησε μέχρι τον Μάρτη, έστρωσε όμως τον δρόμο για να κερδίσει τις εκλογές ο Μητσοτάκης, ικανοποιώντας έτσι τον μύχιο πόθο του να γίνει πρωθυπουργός.
Σήμερα υπάρχει μια άλλη, εντελώς διαφορετική κατάσταση, που ο τόπος δεν την έχει ξαναζήσει. Κάποιοι φθάνουν στο σημείο να λένε ότι είναι χειρότερη και από τον πόλεμο. Γιατί τότε ήξερες ποιος ήταν ο εχθρός και όλος ο ελληνικός λαός ήταν απέναντί του. Τώρα το μέτωπο είναι μεγάλο, έχει το υπερόπλο που λέγεται χρήμα και εντός ο εχθρός έχει πολλούς πρόθυμους. Και ήδη τα αποτελέσματα τα βλέπουμε.
Διασπάσεις κομμάτων, νέα κόμματα – η Χρυσή Αυγή έχει εκπορθήσει Δεξιά και Αριστερά, ανατροπή του ως τώρα παραδοσιακού πολιτικού κατεστημένου - με τον κόσμο να έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα τις πολιτικές του προτιμήσεις από τη στιγμή που προέχει η ζωή της οικογένειάς του. Αυτό φάνηκε στις κάλπες του Μαΐου και του Ιουνίου και καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Το τι θα βγάλουν οι εκλογές, όποτε γίνουν, είναι πολύ δύσκολο να το προβλέψει κανείς, όταν μάλιστα θα εξαρτηθεί από το πότε θα γίνουν και την οικονομική κατάσταση στην οποία θα βρίσκονται τότε οι πολίτες.
Ένα επίσης κρατούμενο από τον χρόνο που φεύγει και δεν θα πρέπει να αγνοηθεί είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει εκπλήξει, εκτός αλλά και εντός, ως προς τη λειτουργία του ως πρωθυπουργός. Κρατάει χαμηλούς τόνους και μιλάει πολύ λίγο, ενώ παρακολουθεί βήμα προς βήμα τον κάθε υπουργό.
Όμως αυτό που έχει εντυπωσιάσει και μέσα, αλλά περισσότερο έξω, που δεν πιστεύουν στα μάτια τους, είναι η μεγάλη ανοχή που έχει δείξει ο ελληνικός λαός απέναντι στη θύελλα των μέτρων, με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που έχουν φθάσει μέχρι και στο 50%, την κατάργηση επιδομάτων και την πρωτοφανή φοροεπιδρομή και την… επινόηση χαρατσιών. Και όλα αυτά έχουν οδηγήσει στο κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων, αλλά και μεγάλων επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα οι άνεργοι να είναι σήμερα πάνω από 1.500.000.
Μπρος σε μια τέτοια τραγική κατάσταση, που δεν έχει προηγούμενο στα τελευταία 30 χρόνια, θα περίμενε κανείς ότι κάθε μέρα θα γινόταν χαμός σε όλη τη χώρα με πορείες, μπλόκα στους δρόμους, ακραίες αντιδράσεις, όμως ο κόσμος δείχνει μια άλλη στάση.
Ίσως γιατί κανένα κόμμα από την αντιπολίτευση δεν έχει πείσει ότι μπορεί να τον βγάλει από το τούνελ. Ίσως γιατί ο καθένας προσπαθεί να σώσει μόνος του ό,τι του έχει απομείνει, με την ελπίδα να αντέξει μέχρι να χαράξει…
Συμπέρασμα: Όλο το πολιτικό σύστημα, είτε κυβέρνησε είτε όχι, στα μάτια του πολίτη είναι ένοχο για εδώ που φθάσαμε… Γιατί ποτέ κανένα κόμμα δεν κτύπησε το καμπανάκι κινδύνου.
Στο παρελθόν, όσες προσπάθειες πολυκομματικών κυβερνήσεων έγιναν δεν μακροημέρευσαν. Το 1965 η κυβέρνηση Παν. Κανελλόπουλου ήταν προϊόν τερατογένεσης – της αποστασίας της παρέας του Μητσοτάκη από την Ένωση Κέντρου. Κράτησε περίπου ενάμιση χρόνο και, δυστυχώς, οδήγησε στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Στο «βρώμικο '89», η ΝΔ του Μητσοτάκη σχημάτισε εκείνη την παρά φύση κυβέρνηση με τον Συνασπισμό του Φλωράκη και του Κύρκου, που άντεξε κοντά δύο μήνες και μετά αναγκάστηκαν να ζητήσουν τη συμμετοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο είχαν στήσει στο απόσπασμα (στο Ειδικό Δικαστήριο, με την κατηγορία του χρηματισμού από τον Κοσκωτά και για άλλα σκάνδαλα) και ο οποίος τελικά συναίνεσε. Εκείνη η τρικομματική κυβέρνηση κράτησε μέχρι τον Μάρτη, έστρωσε όμως τον δρόμο για να κερδίσει τις εκλογές ο Μητσοτάκης, ικανοποιώντας έτσι τον μύχιο πόθο του να γίνει πρωθυπουργός.
Σήμερα υπάρχει μια άλλη, εντελώς διαφορετική κατάσταση, που ο τόπος δεν την έχει ξαναζήσει. Κάποιοι φθάνουν στο σημείο να λένε ότι είναι χειρότερη και από τον πόλεμο. Γιατί τότε ήξερες ποιος ήταν ο εχθρός και όλος ο ελληνικός λαός ήταν απέναντί του. Τώρα το μέτωπο είναι μεγάλο, έχει το υπερόπλο που λέγεται χρήμα και εντός ο εχθρός έχει πολλούς πρόθυμους. Και ήδη τα αποτελέσματα τα βλέπουμε.
Διασπάσεις κομμάτων, νέα κόμματα – η Χρυσή Αυγή έχει εκπορθήσει Δεξιά και Αριστερά, ανατροπή του ως τώρα παραδοσιακού πολιτικού κατεστημένου - με τον κόσμο να έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα τις πολιτικές του προτιμήσεις από τη στιγμή που προέχει η ζωή της οικογένειάς του. Αυτό φάνηκε στις κάλπες του Μαΐου και του Ιουνίου και καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Το τι θα βγάλουν οι εκλογές, όποτε γίνουν, είναι πολύ δύσκολο να το προβλέψει κανείς, όταν μάλιστα θα εξαρτηθεί από το πότε θα γίνουν και την οικονομική κατάσταση στην οποία θα βρίσκονται τότε οι πολίτες.
Ένα επίσης κρατούμενο από τον χρόνο που φεύγει και δεν θα πρέπει να αγνοηθεί είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει εκπλήξει, εκτός αλλά και εντός, ως προς τη λειτουργία του ως πρωθυπουργός. Κρατάει χαμηλούς τόνους και μιλάει πολύ λίγο, ενώ παρακολουθεί βήμα προς βήμα τον κάθε υπουργό.
Όμως αυτό που έχει εντυπωσιάσει και μέσα, αλλά περισσότερο έξω, που δεν πιστεύουν στα μάτια τους, είναι η μεγάλη ανοχή που έχει δείξει ο ελληνικός λαός απέναντι στη θύελλα των μέτρων, με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που έχουν φθάσει μέχρι και στο 50%, την κατάργηση επιδομάτων και την πρωτοφανή φοροεπιδρομή και την… επινόηση χαρατσιών. Και όλα αυτά έχουν οδηγήσει στο κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων, αλλά και μεγάλων επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα οι άνεργοι να είναι σήμερα πάνω από 1.500.000.
Μπρος σε μια τέτοια τραγική κατάσταση, που δεν έχει προηγούμενο στα τελευταία 30 χρόνια, θα περίμενε κανείς ότι κάθε μέρα θα γινόταν χαμός σε όλη τη χώρα με πορείες, μπλόκα στους δρόμους, ακραίες αντιδράσεις, όμως ο κόσμος δείχνει μια άλλη στάση.
Ίσως γιατί κανένα κόμμα από την αντιπολίτευση δεν έχει πείσει ότι μπορεί να τον βγάλει από το τούνελ. Ίσως γιατί ο καθένας προσπαθεί να σώσει μόνος του ό,τι του έχει απομείνει, με την ελπίδα να αντέξει μέχρι να χαράξει…
Συμπέρασμα: Όλο το πολιτικό σύστημα, είτε κυβέρνησε είτε όχι, στα μάτια του πολίτη είναι ένοχο για εδώ που φθάσαμε… Γιατί ποτέ κανένα κόμμα δεν κτύπησε το καμπανάκι κινδύνου.
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=81864&colid=&catid=34&dt=2012-12-30%200:0:0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου