Οι στρατιωτικοί ανησυχούν και όχι μόνο “για τους μισθούς τους” όπως με κακεντρέχεια σπεύδουν κάποιοι να τους “λασπώσουν”. Και είναι συνήθως αυτοί στους οποίους οι στρατιωτικοί κρούουν των κώδωνα του κινδύνου.
Η εορταστική περίοδος κάθε άλλο παρά βοήθησε στην “εκτόνωση” της έντασης που έχουν προκαλέσει τα σκληρά μέτρα στις Ένοπλες Δυνάμεις. Αντιθέτως ένα κύμα οργής που ξεχειλίζει μέσα από γραπτά -άρθρα κα επιστολές- δείχνει να “φουσκώνει” μέρα με την μέρα.
Ξεκίνησαν οι απόστρατοι, ακολουθούν οι εν ενεργεία που μέσω ΣΥΣΜΕΔ στέλνουν μια επιστολή που “καίει”. Και θίγει πολύ σοβαρά θέματα για τις Ένοπλες Δυνάμεις:
“Φέτος τα Χριστούγεννα η Πολιτική Ηγεσία της Χώρας, εν γένει, δέχτηκε ακόμη μια φορά τα χρόνια πολλά από αντιπροσωπείες συναδέλφων στρατιωτικών, οι οποίες εκτέλεσαν άψογα, ως αναμφίβολα συνήθως, το τυπικό τους καθήκον. Την Πρωτοχρονιά θα γίνει το ίδιο. Ασφαλώς – είναι πλέον άσκοπο να κρυβόμαστε - εκείνες οι ευχές δεν αντικατοπτρίζουν τα πραγματικά αισθήματα των Ελλήνων στρατιωτικών απέναντι στην Πολιτική τους Ηγεσία, όπως μάλλον οι εκπρόσωποί της έχουν την ευφυΐα να αντιλαμβάνονται.
Εκείνο που μπορεί να μην αντιλαμβάνονται είναι το πλήθος και η υφή των λόγων για τούτα τα αισθήματα. Ίσως επειδή εμείς οι στρατιωτικοί είμαστε φύσει λακωνικοί στα λόγια, ίσως επειδή τα απάνθρωπα πλήγματα στον κλάδο μας ήταν αλλεπάλληλα και τα προκληθέντα προβλήματα στις οικογένειές μας τόσο ανυπέρβλητα και αιφνιδιαστικά που δε μπορέσαμε ακόμα να τα αποκρυσταλλώσουμε οι ίδιοι, ίσως επειδή η φυσική μας ηγεσία να μην έκανε αυτούς τους λόγους όσο πιο σαφείς μπορούσε. Έτσι δεν καταφέραμε με τελεσίδικο τρόπο να μεταδώσουμε στην Πολιτική Ηγεσία του τόπου το μέγεθος της πολλαπλής απαξίωσης που αισθανόμαστε, αλλά και, πάνω απ’ αυτό και πολύ περισσότερο, τους φόβους μας για την αποδόμηση των Ελληνικών Ενόπλων μας Δυνάμεων, οι οποίοι αντικατοπτρίζουν τις ανησυχίες μας για το μέλλον της πατρίδας. Ίσως για να αποκτήσει κάποιος τέτοιου είδους διορατικότητα και ευαισθησία αναφορικά με τους εθνικούς κινδύνους να πρέπει να έχει περάσει μερικές δεκαετίες αλωνίζοντας τα βουνά, τις θάλασσες και τους ουρανούς της πατρίδας, κάνοντας θυσίες που – όπως φαίνεται- είναι γνωστές μόνο σε εμάς τους στρατιωτικούς. Μια θητεία εφέδρου, και πολύ συχνά ούτε καν αυτή, δεν είναι αρκετή.
Εμείς, απ΄ το Σύνδεσμο Υποστήριξης και Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων και τις Περιφερειακές Ενώσεις Στρατιωτικών, έχουμε κρούσει και στο παρελθόν - τόσο γραπτά όσο και κατά τη διάρκεια των αρκετών κινητοποιήσεών μας μαζί με άλλα συλλογικά όργανα των εν αποστρατεία συναδέλφων μας - το καμπανάκι σχετικά με αυτούς τους οιωνοί, αλλά και τους άλλους, τους ήδη παρόντες, κινδύνους. Έχουμε φωνάξει για τους εξοπλισμούς και την αναδιοργάνωση, έχουμε φωνάξει για την αξιοκρατία και για το αξιόμαχο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που κλονίζεται μέρα τη μέρα, έχουμε κινητοποιηθεί για το θέμα του γένους των υποψήφιων των παραγωγικών σχολών, έχουμε πει και κάνει τα πάντα για το θέμα της αποσάθρωσης των θεμελίων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, μέσω των άδικων και εξαθλιωτικών περικοπών των μισθών των εν ενεργεία αλλά και των διπλών περικοπών των συντάξεων των εν αποστρατεία συναδέλφων μας. Αυτές, ιδίως οι τελευταίες, οδηγούν μαθηματικά σε αποδόμηση του παραδοσιακού αξιακού συστήματος της εθνικής άμυνας, αφού η κυβέρνηση της πατρίδας απαξιώνει τους παλαίμαχους οι οποίοι την υπηρέτησαν καταδικάζοντας τους όχι σε πείνα – αυτό εμάς τους στρατιωτικούς δε μας τρομάζει, ούτως ή άλλως οι οικογένειές μας ήταν πάντα λιτές στον τρόπο ζωής - αλλά σε αναξιοπρέπεια. Ακατανόητο για τους συβαρίτες πολιτειακούς ταγούς των βουλευτικών πολυτελών αυτοκινήτων και των πανάκριβων κινητών, απόλυτα όμως πραγματικό.
Οι ταγοί της Χώρας κωφεύουν. Προφανώς ή θεωρούν ότι οι παραπάνω κίνδυνοι είναι ανύπαρκτοι, ή από κάπου αντλούν τη βεβαιότητα ότι τα εθνικά προβλήματα δεν εγκυμονούν τους αντίστοιχους κινδύνους. Συνεπώς, δεν ανησυχούν όπως φαίνεται ούτε για το ακόμα άλυτο (αλλά όχι από εμάς ξεχασμένο) πρόβλημα της κατάληψης της μισής Κύπρου, ούτε για τις τελευταίες ανησυχητικές εξελίξεις αναφορικά με τις εξαγορές επιχειρήσεων και περιουσιών από τουρκικά κεφάλαια στη Θράκη με απώτερο στόχο τη σταδιακή τουρκοποίησή της, ούτε για τον επίσημα εκφρασμένο πλέον μεγαλοϊδεατικό παροξυσμό των Αλβανών, ούτε για το κλεπτοϊστορικό παραλήρημα των Σκοπιανών, ούτε για την τουρκική επιθετικότητα και επεκτατικότητα στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, αλλά ούτε και για την πρωτοφανή ανακατανομή γεωστρατηγικών ισορροπιών στα νότια μας σύνορα.
Ακτινοβολούν την εντύπωση ότι η Ελλάδα δεν είναι μια βαλκανική χώρα καταμεσής στο μάτι του γεωπολιτικού κυκλώνα, αλλά μια μικρή ασφαλής Ελβετία, ή μάλλον Δανία, για να χρησιμοποιήσουμε μια πρόσφατη παρομοίωση, η οποία απολαμβάνει την ασφάλεια των σκανδιναβικών της συνόρων χωρίς να λαμβάνει κανένα μέτρο αυτοπροστασίας.
Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τη στοχοποίηση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με τα αλλεπάλληλα «νέα οικονομικά μέτρα» που τις οδηγούν σε αδυναμία εκπλήρωσης της αποστολής των; Ίσως αυτός ο εφησυχασμός να εδράζεται στις διαβεβαιώσεις της Τρόϊκα (η οποία για πολλοστή φορά βάζει το χέρι της ως φυσικός προϊστάμενος στο Ελληνικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας χωρίς αυτό να προκαλέσει καμία αντίδραση), ίσως και από κάπου μακρύτερα. Αυτός όμως που θα πληρώσει τις συνέπειες του εφησυχασμού δεν είναι οι Τροϊκανοί δυνάστες μας, αλλά οι Έλληνες πολίτες.
Πράγματι, πολύ θα θέλαμε ως στρατιωτικοί να συμμεριστούμε αυτό τον εφησυχασμό των εντόπιων «παροικούντων τη λίμνη της Γενεύης», όμως σε εμάς αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Συνειδητά ανεπίτρεπτο. Αυτή είναι ακόμα μια μικρή ιδιομορφία του «αντιπαραγωγικού» δικού μας χώρου. Η παρεμβολή της συνείδησης και του καθήκοντος διαμορφώνει τη δική μας οπτική. Και αυτή την οπτική και τη συνειδητή ανησυχία την απολαμβάνουμε περήφανα, επειδή τη μοιραζόμαστε με όσους είχαν κάνει την Ελλάδα μεγάλη και ανεξάρτητη μέσα από αιματηρούς αγώνες. Αυτό είναι το μικρό μας κοινό «αυτιστικό» μυστικό.
Εκείνο, ωστόσο, που πρέπει οι σοβαροί κυβερνώντες μιας πολιτείας να διαθέτουν, ώστε αυτή να πορεύεται με ασφάλεια, είναι ιστορική μνήμη και διορατικότητα.
Δυστυχώς, αυτή η ιστορική μνήμη υπογραμμίζει σε εμάς τους Έλληνες ότι τέτοιου είδους διαβεβαιώσεις σηματοδότησαν πάντα εθνικές ταπεινώσεις και καταστροφές. Τόσο στην παλαιότερη όσο και στην πολύ πρόσφατη ιστορία. Και αυτό που πρέπει να ενθυμούνται οι πολιτειακοί ταγοί είναι ότι μετά από τέτοιου είδους ταπεινώσεις η λαϊκή εξιλέωση απαίτησε και επέβαλλε δικαιοσύνη.
Κάτι άλλο που η ανάκληση της ιστορικής μνήμης, αλλά και η διαχρονική γεωπολιτική φυσική επιβεβαιώνει, είναι ότι βασική προϋπόθεση εθνικής ανεξαρτησίας, αξιοπρέπειας και οικοδόμησης εθνικής πολιτικής είναι η ύπαρξη στιβαρών Ενόπλων Δυνάμεων. Και στιβαρές Ένοπλες Δυνάμεις με μισθούς πείνας δεν υπάρχουν. Νομοτελειακά. Στρατό αποτελούμενο από πένητες με βιοποριστικά προβλήματα και αναξιοπρεπή στελέχη με άλυτα οικογενειακά προβλήματα δε μπορείς να έχεις, αυτό είναι αλάνθαστη συνταγή εθνικών καταστροφών. Αυτό εκτός από ιστορική νομοτέλεια αποτελεί και εθνικό μας δίδαγμα. «Ατυχείς πόλεμοι» δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο άφρονες πολιτειακοί ηγέτες. Αρκετές ελληνικές σημαίες έχει πάρει ο αέρας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να απολέσουμε και άλλες. Αρκετά οι στρατιωτικοί επωμίσθηκαν ευθύνες άλλων. Δεν ανεχόμαστε παραπάνω. Από εδώ και πέρα οι ευθύνες δε βαρύνουν εμάς, αλλά αυτούς που κάνουν τις συγκεκριμένες ιστορικές επιλογές.
Η Πολιτική Ηγεσία γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πρόγονοι της πολιτειακής ελίτ αυτοκτονούσαν όταν έβλεπαν τον εχθρό να μπαίνει στις πόλεις τους. Είναι αδιανόητο η σημερινή να αφήνει τις θυσίες εκείνων να πάνε χαμένες.
Εμείς ως στρατιωτικοί είμαστε έτοιμοι να γίνουμε μπροστάρηδες στην πορεία για το χτίσιμο του μέλλοντος, αρκεί οι ιθύνοντες να σταματήσουν την αποδόμηση των θεμελίων της εθνικής ανεξαρτησίας που με τόσες θυσίες οικοδομήθηκαν. Και αυτά τα θεμέλια είναι οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις”.
http://www.onalert.gr/stories/sysmed-tsoukarakis-metra-perikopes-dialisi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου