Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ : Τεράστια πορεία, ασυγκίνητη όμως πάλι η κυβέρνηση

Σχεδόν 100.000 διαδηλωτές κατέκλυσαν και πάλι χθες το κέντρο της Αθήνας. Γεμάτο το Σύνταγμα, ασφυκτικά γεμάτες η Σταδίου και η Πατησίων και η «ουρά» της διαδήλωσης δεν είχε ακόμη ξεκινήσει από το Μουσείο! Επεσε έτσι στο κενό η πολιτικά ανέντιμη προσπάθεια της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να καταφέρει καίριο πλήγμα στη μαζικότητα της συγκέντρωσης κλείνοντας όλους τους σταθμούς του μετρό από τον Ευαγγελισμό ως το Μοναστηράκι και από το Πανεπιστήμιο ως την Ακρόπολη. Επρεπε να κατεβεί κανείς στον... Κεραμεικό (!) ή στο Μέγαρο Μουσικής και να κάνει μια ιδιωτική πορεία μισής ή και μιας ώρας, ανάλογα με την ηλικία του, για να προσεγγίσει τους χώρους της συγκέντρωσης. Η τεράστια πορεία πάντως δεν συγκίνησε την κυβέρνηση, η οποία με την αγαστή συνεργασία των τηλεοπτικών καναλιών την υποβάθμισε προκλητικά.

Ούτε στο εξωτερικό έτυχε κάποιας ιδιαίτερης προσοχής αυτή η πολύ μεγάλη διαδήλωση. Οι ξένοι έχουν πλέον εξοικειωθεί με τις συγκεντρώσεις οργής και διαμαρτυρίας στη χώρα μας, από τη στιγμή που μέχρι τώρα δεν έχουν αποδειχθεί προεόρτια κοινωνικής έκρηξης. Θεωρούν πια τον ελληνικό λαό «καμακωμένο ψάρι» που σπαρταράει και όσο βίαια και αν συστρέφεται, νομίζουν πως είναι αδύνατον να αποσπαστεί από το καμάκι. Προσωπικά, αδιαφορούμε για το τι σκέπτονται οι ξένοι και τα λάθη που κάνουν. Ούτως ή άλλως η άποψή τους δεν είναι παρά η στιγμιαία αντανάκλαση ενός λίγο - πολύ άσχετου παρατηρητή των τρεχουσών εξελίξεων στη χώρα μας και θα αλλάξει αστραπιαία, αν κινηθούν προς άλλη κατεύθυνση τα γεγονότα. Εμάς μας ανησυχούν όμως οι συνέπειες της κυβερνητικής αδιαφορίας στις συνειδήσεις των Ελλήνων, στη διαμόρφωση της πολιτικής συμπεριφοράς του ελληνικού λαού.

Το έχουμε γράψει κι άλλη φορά και θα επιμένουμε διαρκώς σ' αυτό. Η ωμή περιφρόνηση από την συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ της παντοιοτρόπως εκδηλούμενης λαϊκής δυστυχίας, οργής και απόγνωσης συνιστά ολέθρια υπηρεσία στην εικόνα της δημοκρατίας στα μάτια των πολιτών. Ο κατεξευτελισμός των πολιτικών και το μίσος εναντίον τους έχουν υπερβεί κατά πολύ τον διασυρμό που είχαν υποστεί οι «αποστάτες» και οι δεξιοί βουλευτές το εφιαλτικό καλοκαίρι του 1965, με τη γνωστή τραγική κατάληξη. Μπορεί οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης, οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί βουλευτές να πιστεύουν αλαζονικά ότι μπορούν να λιώνουν τους πολίτες σαν σκουλήκια και όντως αυτό κάνουν, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις αυτής της στάσης τους.

Μπορεί όλοι οι ανωτέρω να αισθάνονται πανίσχυροι και να νομίζουν ότι μπορούν να μετατρέψουν το σύστημα και το πολίτευμα από ενσωματωτικό σε απολυταρχικό και για ικανό χρονικό διάστημα να το καταφέρνουν. Μπορεί να βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι η εξαθλιούμενη «πλέμπα» δεν θα είναι σε θέση να απειλήσει την εξουσία τους, την οποία ανομολόγητα θεωρούν αιώνια, διολισθαίνοντας συνειδητά και ασυνείδητα προς ολοκληρωτικές μορφές διακυβέρνησης. Σίγουρα όμως η συγκυβέρνηση, οι υπουργοί, οι βουλευτές και τα στελέχη των κομμάτων που τη συναπαρτίζουν είναι ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν ότι καθιστώντας αναποτελεσματικές όλες τις δημοκρατικές μορφές διαμαρτυρίας και διεκδίκησης της επανόρθωσης κοινωνικών αδικιών, αποσταθεροποιούν εξ αντικειμένου το σύστημα. Απαξιώνοντας τους τρόπους δράσης εντός του δημοκρατικού πλαισίου, οδηγούν τον λαό σε αδιέξοδο και σε αναζήτηση μορφών αποτελεσματικής διεκδίκησης εκτός πλέον του πλαισίου αυτού.

Μια εκδοχή της αναζήτησης αυτής είναι το ενδεχόμενο μαζικής εξέγερσης, βίαιης ή μη - πράγμα που συμβαίνει πολύ σπάνια. Συνηθέστερο είναι το φαινόμενο -ιδίως στις κοινωνίες που εξαθλιώνονται λόγω της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά δεν υφίστανται προϋποθέσεις εξέγερσης- της υφέρπουσας αποδοχής από ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας ή και από την πλειοψηφία κοινωνικών στρωμάτων, της βίας. Στην αρχή οι λαοί αυταπατώνται ότι αποδέχονται τη βία εναντίον αυτών που μισούν από οποιονδήποτε και αν προέρχεται. Στη συνέχεια διαπιστώνουν ότι, επειδή η άσκηση βίας εναντίον των ισχυρών είναι πολύ δύσκολη υπόθεση σε μια χώρα που δεν βρίσκεται σε προεπαναστατική μορφή, η βία αναδύεται από όλους τους πόρους και εκδηλώνεται πρωτίστως και σχεδόν αποκλειστικά στους κόλπους των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, αφήνοντας ανέγγιχτους και αδιάφορους τους κυβερνώντες. Η αποδοχή όμως από έναν λαό της βίας εμποδίζεται με αλλαγή πολιτικής, όχι με γελοίες υστερικές εκκλήσεις σαν της κυβέρνησης.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63786049