ΚΡΗΤΗ 1947 : ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ ΦΩΝΗ ΘΕΟΥ

Τα ματιά του πατέρα είχαν βουρκώσει. Ήταν εκείνα τα ταξίδια που κάναμε στο παρελθόν συντρόφια και μαρτύριο συγχρόνως.

-Μερικές φορές, μονολογούσε ο πατέρας, δεν ξέρεις ποια είναι η αληθινή Δικαιοσύνη παιδί μου. Με κοίταζε στα μάτια τώρα. Είχε το γαλήνιο ύφος των παλιών Δικαστών, που αν και είχαν κάνει με ευσυνειδησία το καθήκον τους, πάντα μέσα τους υπήρχε η αμφιβολία μήπως κάτι δεν έκαναν σωστά.

-Μερικές φορές αναρωτιέμαι συνέχισε τον μονόλογο του, αναρωτιέμαι αν η Δικαιοσύνη των Νόμων και των Διαταγμάτων, αν συμβαδίζει με την πραγματική Δικαιοσύνη.

Προσπαθείς να φέρεις την Νομική Δικαιοσύνη στα μέτρα της πραγματικής ,της αληθινής, της ανθρώπινης Δικαιοσύνης. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Σαν Δικαστής είσαι δέσμιος του Νόμου. Είσαι ο ερμηνευτής και ο εφαρμοστής του. Αλλά δεν είσαι ο κατασκευαστής του. Δεν είσαι ο Νομοθέτης. Έτσι άλλοτε ανακαλύπτεις ότι ο Νόμος είναι πολύ μικρός να αντιμετωπίσει καταστάσεις γιατί οι κοινωνικές ανάγκες  τρέχουν πιο μπροστά απ αυτόν. Τον έχουν ξεπεράσει. Και άλλοτε ο Νόμος είναι αδύνατον να εφαρμοστεί. Όχι γιατί η Πολιτεία δεν θέλει αλλά γιατί ο λαός, ο κόσμος κυρίως ο πονεμένος γίνεται αυτός Δικαστής, με τον δικό του φοβερό Νόμο. Αυτός και τιμωρός. Τιμωρός σκληρός κινούμενος απ’ την αγανάκτηση και απ’ τον πόνο μιας κατάστασης. Αυτός παίρνει τον Νόμο στα χέρια του. Εσύ μπορεί να θέλεις να δώσεις ΔΙΚΑΙΑ ΔΙΚΗ σε άτομα υπό κατηγορία. Αν όμως τα άτομα αυτά πέσουν στα χέρια των πονεμένων ανθρώπων είναι χαμένοι.

 -Θυμάμαι στο Ηράκλειο της Κρήτης μετά την κατοχή, ως ανακριτής που είχα δοσίλογους προς ανάκριση. Το γραφείο μου ήταν στο κτίριο της Νομαρχίας. Κάτω στο δρόμο μια λαοθάλασσα ζητούσε την κεφαλή τους επί πίνακι. Η δίκη είχε τελειώσει και η Δικαιοσύνη είχε αποφανθεί. Οι δοσίλογοι ήσαν υπό αυστηρά φρούρηση. Όμως η ανθρώπινη αγανάκτηση για την ποινή που δεν την θεωρούσαν ικανοποιητική κι ο πόνος κάνουν την λαοθάλασσα ένα τρομακτικό τσουνάμι. Τίποτα δεν μπορούσε να συγκρατήσει αυτή τη λαοθάλασσα. Σπάσανε τις πόρτες, χύθηκαν στους διαδρόμους. Μπήκαν στο γραφείο μου. Άρπαξαν τους δοσίλογους. Τους σφάξανε τους πέταξαν από τα παράθυρα της Νομαρχίας στην άλλη λαοθάλασσα που περίμενε στην πλατεία. Η Δικαιοσύνη η λαϊκή Δικαιοσύνη είχε αποδοθεί με τρόπο σκληρό, απάνθρωπο, με τρόπο βαμμένο στο αίμα. Σκληρές καταστάσεις. Ο Θεός να δώσει να μην τις ξαναζήσουμε. Είναι καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Είναι τρομακτικό το ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ. Πολύ τρομακτικό.

Ανήκεις και συ στη Δικαιοσύνη τώρα, μου είπε, κοιτάζοντας με με τα βουρκωμένα του μάτια. Πρέπει να τα ξέρεις. Πρέπει να τα ξέρεις όλα.

Υστέρα σιωπή. Μόνο η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα ακουγόταν πλέον. Μόνο η βροχή....

Θεοφάνης Γραικιώτης

Δικηγόρος  

Η σφαγή των Σωμαράκηδων

Μία από τις πιο άγριες κρητικές βεντέτες, στην οποία συνυφάνθηκε το δικανικό με το πατριωτικό αίσθημα, ήταν εκείνη που έγινε στο Ηράκλειο τον Οκτώβριο του '45. Μετά την Κατοχή συστάθηκε και συνεδρίαζε επί τρία χρόνια το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων για την τιμωρία όσων συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς.

Τότε έγινε η δίκη πέντε μελών της οικογένειας Σωμαράκη, από το χωριό Σάρχος, τα οποία είχαν συνεργαστεί με τον εχθρό. Αν και οι ποινές που επέβαλε το δικαστήριο στους κατηγορούμενους ήταν βαριές (ποινή θανάτου, ισόβια κάθειρξη κ.ά.) οι συγχωριανοί τους θέλησαν να τους εκδικηθούν με τον δικό τους τρόπο. Με δυνατές κλοτσιές έσπασαν την πόρτα του δωματίου όπου κρατούνταν, έβγαλαν μαχαίρια και κατέσφαξαν και τους πέντε Σωμαράκηδες.

Άνοιξαν μάλιστα τα εξωτερικά παράθυρα του δωματίου και πέταξαν στο δρόμο τα κατακρεουργημένα πτώματα. Ένα φορτηγό του δήμου τα περισυνέλεξε και τα έριξαν σε ένα λάκκο χωρίς καμία θρησκευτική τελετή. «Έγινε μακελειό» λέει ο Δημήτρης Ξυριτάκης. Και προσθέτει: «Οι κατηγορούμενοι είχαν προκαλέσει το θάνατο σε περισσότερους από 30 συγχωριανούς τους».

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=291649