Αγανακτισμένοι, μέρος B΄

της Λώρης Κέζα

Είναι λογικό να πετούν δακρυγόνα και να γίνεται προσπάθεια διάλυσης των Αγανακτισμένων. Είναι λογικό να τους πετούν χημικά παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της συγκέντρωσης. Είναι λογικό να βαράνε κεφάλια μόνο και μόνο επειδή σήκωσαν ελαφρώς τη φωνή και το κεφάλι. Τα άτομα που μαζεύονται στην πλατεία Συντάγματος δεν μπορούν να καταταχθούν σε κάποια κατηγορία αγωνιστών εξ ου και το σύστημα ταράζεται στη θέα τους. Πέρα από την αγανάκτηση εκφράσουν το Άγνωστο. Είναι Άγνωστοι σαν το Άγνωστο Στρατιώτη που κείται εκεί μπροστά τους.

Αν το πλήθος των Αγανακτισμένων που συγκεντρώθηκαν την Κυριακή το απόγευμα αποτελείτο από μέλη κόμματος, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα για την κυβέρνηση γιατί θα ήταν πιο σαφή. Αν για παράδειγμα γινόταν ανάλογη συγκέντρωση, σε διάρκεια χρόνου, ένταση και συμμετοχή, από μέλη του ΚΚΕ, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Είναι γνωστή η γραμμή, τα αιτήματα και η δράση του κόμματος ως εκ τούτου μπορεί να γίνει ένας υπολογισμός για τα όρια των κομμουνιστών.

Αν πάλι επρόκειτο για συγκέντρωση συνδικαλιστών και πρωταγωνιστούσαν οι γνωστοί εργατοπατέρες προέλευσης γεσεε-αδεδυ-και-λοιπα, πάλι δεν θα υπήρχε λόγος ανησυχίας. Η επανάσταση ανταλλάσσεται με μια θεσούλα στη Βουλή, για τους επιφανέστερους, με τεμπελχανείο για τους συνδικαλοχίες και με κανένα επιδοματάκι για τον πολύ κόσμο. Τα ξέρουμε, τα ζήσαμε όλα αυτά.

Οι Αγανακτισμένοι δεν έχουν χαρτογραφηθεί επαρκώς. Επαγγελματικά κάποιοι είναι άνεργοι, κάποιοι είναι εργαζόμενοι, κάποιοι έχουν επιχειρήσεις, κάποιοι είναι στελέχη. Ηλικιακά κάποιοι είναι μαθητές, κάποιοι είναι νέοι και μεσήλικες, κάποιοι είναι συνταξιούχοι. Ταξικά προέρχονται από όλα τα στρώματα. Ιδεολογικά δεν έχουν αναδείξει κάποιο προτιμώμενο μοντέλο διακυβέρνησης. Ολο αυτό το ανομοιογενές πλήθος έχει ένα κοινό: θεωρεί ότι τα μέτρα που λαμβάνονται για τη σωτηρία της χώρας είναι άδικα, νιώθει να έχει αφαιρεθεί η ελπίδα από τους πολλούς για να ευτυχήσουν οι λίγοι. Επιπλέον κρίνουν την επιτυχία ή την αποτυχία της διακυβέρνησης από την ευημερία των ανθρώπων όχι από το φούσκωμα των αριθμών.

Οι επικριτές των Αγανακτισμένων, οσφυοκάμπτες στην πλειονότητα, σχολιάζουν τις συγκεντρώσεις με υψωμένο το φρύδι. Τι κάνουν οι κακομοίρηδες στην πλατεία; Δεν έχουν δουλειά να ασχοληθούν; Τι περιμένουν; Να βρέξει κατοστάρικα; Οι επικριτές αδυνατούν να κατανοήσουν ότι υπάρχουν πολίτες που δεν δέχονται αμαχητί το κάθε μέτρο, δεν μπορούν να διανοηθούν ότι ορισμένοι απείχαν τις προηγούμενες δεκαετίες από το σύστημα των ρουσφετιών και τη λίγδα του πολιτικού συστήματος.

Στο δια ταύτα: αν οι Αγανακτισμένοι προκαλούν ανησυχία και οδηγούν την κυβέρνηση σε ακραίες πράξεις (βίαιη διάλυση του πλήθους σε μέρα και ώρα που ουδείς περνά από το Σύνταγμα) είναι επειδή εκφράζουν την κρίσιμη μάζα που μπορεί να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό. Ας θυμηθούμε τα ποσοστά της αποχής. Κανείς δεν ξέρει τι θα επιλέξουν οι ψηφοφόροι που υπήρξαν απρόθυμοι τα προηγούμενα χρόνια. Υπάρχει πάντα περίπτωση να γίνει αυτό που δεν έγινε στην προηγούμενη φάση, δηλαδή να προκύψει ένα νέο σχήμα, που θα κατέλθει στις εκλογές.

Όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά για τους Αγανακτισμένους εκτός από ένα. Αποκλείεται να επιστρέψουν ησύχως στα σπίτια τους.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=502335