ΠΕΡΑΣΕ Η ΖΩΗ ;;; ΨΕΜΑΤΑ…
Καμιά φορά σκέπτομαι, ότι όλα αυτά τα προικισμένα μυαλά, μέσα από τη σοφή τους πείρα, έγραψαν όλης της ζήσης τη φιλοσοφία!
‘’Ντράπηκα πολύ’’ έγραψε ο Μπρεχτ ‘’όταν συνειδητοποίησα εκεί στα βαθειά μου γηρατειά, ότι δεν είχα κάνει αυτό, που η ουσία της ζωής, μου όριζε να κάνω’’
Και κείνος εκαρτέραγε κι η μαγική ‘’στιγμή’’ περνούσε! Μια ζωή φυλακισμένη στο περιθώριο της προσμονής. Μια ζωή ξεζουμισμένη από αναβολή σε αναβολή. Περιμένοντας το αύριο να σου χτυπήσει θριαμβευτικά το παράθυρο της προσδοκίας, το σήμερα, σου έκλεισε σαρκαστικά το μάτι από την πόρτα.
Αχ, μια ζωή στης απελπισίας σου τη στέρηση και κοιτάζοντας στον καθρέφτη μια σαρακοστιανή πρωϊα, βλέπεις κάτασπρα τα μαύρα σου μαλλιά!
Μωρέ τι έκανα ο άμυαλος, αναρωτιέσαι, καθώς οι κόχες της μιζέριας σε κοιτούν ειρωνικά.
Τι να σου κάνω ανόητε! Παρά πίστεψες στην απατηλή υπόσχεση του αύριο, χάνοντας του σήμερα την ευλογημένη δωρεά! Και τότε, με μια απορημένη απόγνωση, γυρίζεις πίσω σου να δεις, τι απέγινε εκείνη η φλόγα της ζωής, μα αλίμονο…
‘’Κεριά σβηστά, λειωμένα’’ στη στερνή σου γνώση που ήρθε πολύ αργά.
‘’Nά ταν τα νιάτα δυο φορές’’ σ΄ακούω απ΄το μπαλκόνι σου να τραγουδάς!
Και τρεις φορές να ήταν, πάλι το μεράκι θα θυσίαζες, για να το γευτούνε αύριο τα παιδιά!
Εν τάξει, δε λέω, τα παιδιά είναι παιδιά, μα όλα πια για κείνα; Τίποτα για σένα; Βγάλε τα κουρέλια από το βλέμμα, γδύσε απ΄τα χείλη σου την αυτολύπηση, στα ναρκωμένα όνειρα, δώσε γερή τσιμπιά, για να κάνεις τα παιδιά σου υπερήφανα και τόσο ευτυχισμένα!
Γιατί.. αν κι αυτά ακολουθήσουν της δικής σου στέρησης τα χνάρια, τότε… ποιος θα απολαύσει τη ζωή του τελικά;
ΚΑΝΕΝΑΣ.
Μα δεν ακούς τον ποιητή, με πόση θλίψη σου φωνάζει…
Τι κρίμα! ‘’Πέρασε ολόκληρο ποτάμι από τα χέρια σου και συ δεν ήπιες, ούτε μια γουλιά νερό’’
Αναστήσου! Σήκωσε με κέφι και ζωντάνια το Δικαίωμα ψηλά και δώσε το φιλί της Ανάσας στο δικό σου μερτικό! Όχι πια σαν θεατής απ΄τον εξώστη της ζωής, αλλά ως Πρωταγωνιστής στη σκηνή που σου ανήκει.
Πίστεψέ το τώρα! Το οφείλεις εσύ Γεννήτορα, στον δικό σου Εαυτό!
Τρέχα, πριν προλάβουν οι καμπάνες με οδύνη να ηχήσουν.
Δώδεκα! Πόσο άσοφα πλήγωσα τα νιάτα!
Δώδεκα! Πώς ‘’θάφτηκε’’ στα χέρια μου η ζωή!
από το διαδίκτυο /fb Μάριον Μίντση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου