Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ : ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΕ

ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ 

ΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΕ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Έχουμε ισχυρή την εντύπωση πως όσα συνέβησαν την Κυριακή στα γήπεδα που αγωνίζονταν η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός και τα οποία επισφράγισαν τη φετινή πορεία του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν αφορούν μόνο τους οπαδούς των δημοφιλέστερων ομάδων της χώρας μας. Έχουμε επίσης την άποψη ότι η συμπεριφορά των οπαδών δεν εκπορεύεται μόνο από ποδοσφαιρικά κίνητρα. Γνωρίζουμε πόσο βρώμικα επιχειρηματικά συμφέροντα, συχνότατα ακόμη και εκτός των ορίων της νομιμότητας, υπηρετούνται μέσω του ποδοσφαίρου. Έχουμε πλήρη επίγνωση του πόσο αποτελεσματική πίεση επί της πολιτικής ηγεσίας μπορούν να ασκήσουν οι ιδιόρρυθμοι «ιδιωτικοί στρατοί» των οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων, με τη δράση τους να τυγχάνει της πλήρους και ευρύτατης υποστήριξης από δεκάδες χιλιάδες ή και πολλές εκατοντάδες χιλιάδες φίλους των ομάδων.

Παρ’ όλα αυτά τα οποία υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, εξακολουθούμε να έχουμε την άποψη ότι αυτά που είδαμε την Κυριακή συνιστούν ένα σημείο τομής, με πρωτίστως κοινωνικά αίτια οφειλόμενα στην κρίση που γκρεμίζει τα πάντα στην Ελλάδα και όχι προερχόμενα από τη γνωστή τοις  πάσι οπαδική τρέλα. Όταν οι οπαδοί της ΑΕΚ «μπουκάρουν» στον αγωνιστικό χώρο, γνωρίζουν άριστα ότι καταδικάζουν την αγαπημένη τους ομάδα στον υποβιβασμό μέσω της αφαίρεσης βαθμών, ενώ θεωρητικά θα μπορούσε ίσως να σωθεί κερδίζοντας το ματς της Κυριακής. Γιατί καταστρέφουν οι ίδιοι αυτό που με πάθος λατρεύουν; Στη συνείδηση εκατομμυρίων Ελλήνων το να πέσει η ΑΕΚ στη Β’ Εθνική είναι ισοδύναμο, ας πούμε, με το να γίνουν εκλογές και η ΝΔ να… μην μπει στη Βουλή γιατί δεν έπιασε το όριο του 3%! Σηματοδοτεί δηλαδή μια ανατροπή εκ βάθρων του κόσμου που γνωρίζουμε στο ποδόσφαιρο.

Δεν έχουμε να κάνουμε όμως με μια σοβαρή κρίση ενός μεμονωμένου μεγάλου συλλόγου. Την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός, ο οποίος παίρνει το πιο εύκολο πρωτάθλημα της ιστορίας του με απίστευτα θριαμβευτικό τρόπο, αντί να επευφημείται… αποδοκιμάζεται άγρια από τους οπαδούς του! Μια αγωνιστική πριν από τη λήξη του πρωταθλήματος υπερέχει του «αιώνιου αντιπάλου» του, του Παναθηναϊκού, όχι έναν ή δύο αλλά… 37 (!!!) βαθμούς, προηγείται 15 βαθμούς του δεύτερου ΠΑΟΚ και όμως οι οπαδοί του κραυγάζουν μυριόστομα «Μαρινάκη, Μαρινάκη, έκανες τον Θρύλο ΑΕΚάκι» αποδοκιμάζοντας τον πρόεδρο του συλλόγου τους!!!

 Αυτή η φαινομενικά παρανοϊκή συμπεριφορά δημιουργεί ισχυρή την εντύπωση ότι και οι οπαδοί του Ολυμπιακού, ορμώμενοι από την οικτρή καθημερινότητα που βιώνουν και που δεν έχει καμιά σχέση με τις ποδοσφαιρικές επιδόσεις της ομάδας τους, θέλουν να εκφράσουν την οργή και την απόγνωσή τους και ψάχνουν να βρουν κάποια αφορμή να την εκτονώσουν στο γήπεδο - και αφού δεν τη βρίσκουν, την εφευρίσκουν! Σε κατάσταση ανάλογη με την ΑΕΚ βρίσκεται ουσιαστικά και ο Παναθηναϊκός, άσχετα από το γεγονός ότι ο καταποντισμός και ο επιθανάτιος ρόγχος της ΑΕΚ τραβάει την προσοχή και συγκαλύπτει την απίστευτη αθλιότητα του φετινού Παναθηναϊκού. Ουδέποτε στην υπερεκατονταετή ιστορία του ο Παναθηναϊκός απείχε 37 βαθμούς από την κορυφή και… 7 βαθμούς από τη ζώνη υποβιβασμού! Ουδέποτε τον περνούσε… 22 (!) βαθμούς ο ΠΑΟΚ και 16 βαθμούς η… Τρίπολη!!!

Παράλληλα, ενώ ανέκαθεν ο Παναθηναϊκός ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα με τους πιο «κυριλέ» και πιο δεξιούς μικροαστούς οπαδούς, τα τελευταία χρόνια, βοηθούσης της κρίσης που πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα τα μικροαστικά, τα μεσαία στρώματα, είναι η ομάδα με τους πιο ριζοσπαστικοποιημένους πολιτικά οπαδούς, όπως συχνότατα μπορεί κανείς να διαπιστώσει από τα πανό που υψώνουν οι φίλοι του όταν αγωνίζεται η ομάδα τους.

Με την όξυνση της κρίσης γενικεύεται το φαινόμενο της θορυβώδους και κραυγαλέας έκφρασης της δυσφορίας των οπαδών εναντίον των προέδρων των ίδιων τους των ομάδων. Ανέκαθεν οι πρόεδροι του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ (κάπως λιγότερο, αυτοί) προέρχονταν από την ελίτ του οικονομικού κατεστημένου της χώρας. Αυτό δεν ερέθιζε καθόλου τους οπαδούς. Αντιθέτως, το θεωρούσαν πλεονέκτημα. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Το άγριο «κράξιμο» των προέδρων από τους οπαδούς ανεξαρτήτως της πορείας των ομάδων, συνιστά πιθανότατα κοινωνικό φαινόμενο που εντάσσεται στο πλαίσιο των συνεπειών της κρίσης και της αυξανόμενης κοινωνικής έντασης…

Υπ’ αυτό το πρίσμα δεν αποκλείεται να είναι προάγγελος εξελίξεων του άμεσου μέλλοντος στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Δεν νομίζουμε πάντως ότι το μόνο που συμβαίνει είναι το σπάσιμο της ποδοσφαιρικής φούσκας. Ψυχανεμιζόμαστε ότι είναι κάτι σοβαρότερο.

Από το “ΕΘΝΟΣ” 17.4.2013