Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ: Για μιά νέα "Νυρεμβέργη"

Στην πολυσυζητημένη συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον ΣΚΑΪ, ο κ. Τσίπρας διατύπωσε απόψεις και θέσεις που συζητούνται ευρέως. Ξεχώρισα τη σωστή επισήμανση του για την «εκβιαστική επιθετική πολιτική» που πρέπει να ασκή­σουμε κατά της Φύρερ του Βερολίνου, για την οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Με εξέπληξε όμως ο ισχυρισμός του ότι... «δεν είμαστε υπό κατοχή»! Απορώ πώς δια­τύπωσε τέτοιαν άποψη, όταν τα πάντα κραυ­γάζουν περί του αντιθέτου. Μια τέτοια γνώ­μη θα μπορούσε να ακουσθεί από τον «αρλεκίνο της ψευδοαριστεράς» κ. Κουβέλη, α­πό τον φλύαρο αερολόγο κ. Βενιζέλο ή από τον ευρωλάγνο κ. Σαμαρά. Πώς ξέφυγε από το «έρκος των οδόντων» του κ. Τσίπρα τέ­τοια φράση; Δεν προβληματίσθηκε ακόμα και από την παρατήρηση του αμερικανού διάσημου φιλόσοφου Ν. Τσόμσκι, ο οποίος κατήγγειλε ευθέως ότι οι Γερμανοί θέλουν να σκλαβώσουν την Ελλάδα για να καρπω­θούν ό,τι πολύτιμο έχει;

Η Γερμανία δεν άλ­λαξε στόχους ούτε και μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι άλλοτε «Σύμμα­χοι» ήσαν εκείνοι που διέπραξαν ολέθρια λάθη. Ποια ήταν η αιτία που τα πράγματα πήραν τόσο άθλια τροπή; Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η πολιτική της «ισορροπίας δυνάμεων» της Μεγάλης Βρετανίας ε­νέπνευσε κατά πολύ τη συμπεριφορά των πρώην συμμάχων έναντι της Γερμανίας. Ο αντισοβιετισμός όμως, η κρυφή ελπίδα ότι μια ισχυρή Γερμανία θα ήταν δυνατόν να ε­πιτεθεί εναντίον της ΕΣΣΔ και να ανατρέψει το καθεστώς υπαγόρευσε τη μετέπειτα στά­ση έναντι του Χίτλερ. Με αποτέλεσμα, το αι­ματοκύλισμα του κόσμου και την Κατοχή. Ο ίδιος αντισοβιετισμός προκάλεσε μετά τον Β" Παγκόσμιο Πόλεμο τη μεγάλη σπουδή προς επανεμφάνιση της Δυτικής Γερμανίας στο διεθνές προσκήνιο και τον επανεξοπλισμό της. Στις μέρες μας έγινε κάτι ακόμα χειρότερο: Χώρες όπως η Γαλλία, και όχι μόνον, άφησαν τη Γερμανία, με το «υπερόπλον» του ευρώ, να διαχειρίζεται δικτατορι­κά τις τύχες της Ευρώπης και με άκρατα προκλητική αλαζονεία να καταδυναστεύει τους λαούς με το Δ' Ράιχ. Η Ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται και εκδικείται, διότι δεν συνετίζονται από το παρελθόν αυτοί που όφειλαν να μην επιτρέψουν στην πατρί­δα του ναζισμού να σηκώσει κεφάλι, «ποτέ πια, ποτέ πια...».

Η κατοχή του Δ' γερμανικού Ράιχ μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αφετηρία καθολικής εθνικής αντίστασης κατά των κατακτη­τών και των υποτακτικών τους, όλων των συνεπών αντιμνημονιακών δυνάμεων, χωρίς εξαιρέσεις. Η μεθοδευμένη έξωθεν οικονομική κρίση συνενώνει τον λαό -πέρα από κομματικές ταμπέλες- προς έναν νέο δρόμο. Και ο δρόμος αυτός οδηγεί έξω από το γκέτο της Ευρωζώνης και στην επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, αφού γίνεται πλέον ορατή η παγίδα που έστησε η Γερμανία με το ευρώ, για να κυριαρχήσει στον ευρωπαϊκό χώρο και να καθυποτάξει τους λαούς.

Οι ευρωλάγνες μνημονιακές κυβερνήσεις είναι ανίκανες να αντιληφθούν τις αιτίες της κατασκευασμένης από τους τραπεζίτες-τοκογλύφους ιμπεριαλιστικής επιδρομής και αδιαφορούν για τα δεινά του λαού. Δεν είναι μόνο η εργατική τάξη, αλλά το σύνολο των εργαζομένων -μια νέα κοινωνική πραγματικότητα- που συσπειρώνονται. Πρόκειται για ένα γιγαντιαίο λαϊκό τσουνάμι που θα σαρώσει στο επαναστατικό ξέσπασμα του τους κατακτητές και τους προσκυνημένους.

Καλούνται άπαντες στον ανένδοτο αγώνα κατά της σύγχρονης οικονομικής φεουδαρχίας και της κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας. Ο αγώνας σήμερα δεν γίνεται υπέρ μιας τάξεως, μα εναντίον της τωρινής μορφής τυραννίας. Ο εχθρός είναι η Γερμανία και πρέπει να κατονομάζεται. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αντιστάσεως οφείλουν να έχουν στόχο τη γερμανική πρεσβεία και την «τρόικα». Οι δύο αυτές εστίες της συμφοράς πρέπει να κατακλύζονται συνεχώς από αναφορές, καταγγελίες, ψηφίσματα κ.λπ., κομμάτων, οργανώσεων, συλλόγων, προσωπικοτήτων και διαφόρων φορέων, για να εκδηλώνεται εμπράκτως η αποδοκιμασία και οργή κατά του Δ' Ράιχ.

Ορθώς ο κ. Τσίπρας, στη συνέντευξη του στον ΣΚΑΪ, επεσήμανε ότι πρέπει και εμείς με τη σειρά μας να εκβιάσουμε τη Γερμανία, η οποία μεταβάλλει τη χώρα μας σε αποικία χρέους, υποδουλώνοντας τις επόμενες γενιές. Έκανε λόγο και για συμμαχική στρατηγική με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις άλλων κρατών. Ίσως θα μπορούσε να γίνει κάτι περισσότερο. Τα αντιμνημονιακά κόμματα, σε συνεργασία με τις αντίστοιχες δυνάμεις των χωρών του Νότου, να διοργανώσουν μια εκδήλωση, η οποία να έχει τη μορφή μιας νέας «δίκης Νυρεμβέργης». Να καταγγελθούν, δηλαδή, τα εγκλήματα τα οποία διαπράττονται σήμερα από το Βερολίνο της Μέρκελ και του Σόιμπλε, σε βάρος των λαών, με την κάλυψη του ευρώ, και την εξόντωση πολιτών στα οικονομικά κρεματόρια.

Την 1η Οκτωβρίου του 1946 τελείωσε η δίκη των γερμανών εγκληματιών πολέμου ενώπιον του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης. Ο Χίτλερ, ο Χίμλερ και ο Γκέμπελς δεν έδωσαν λόγο για τα εγκλήματα που διέπραξαν, διότι πρόλαβαν και αυτοκτόνησαν. Ο Γκέρινγκ ακολούθησε το παράδειγμα της αυτοκτονίας την ημέρα που ο δικαστής τού απήγγειλε την εις θάνατον ποινή, δι' απαγχονισμού. Επίσης ο Λέι αυτοκτόνησε, ενώ ο Μπόρμαν καταδικάστηκε ερήμην εις θάνατον. Ο μεγάλος νομομαθής της Μπον, ο Γκρέβε, το 1946, παρά την αντίδραση των άλλων νομομαθών της Δυτικής Γερμανίας, ανεγνώρισε ότι η δίκη της Νυρεμβέργης έπρεπε να γίνει όχι μόνο για λόγους ηθικούς, αλλά και νομικούς. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβεί και τώρα με τη σημερινή Γερμανία. Να «δικαστεί» για λόγους ηθικούς, αφού εξαθλιώνει τους πολίτες του Νότου, αλλά και για νομικούς, αφού στην ουσία κατήργησε το δίκαιο των χωρών και επιβάλλει το δικό της.

Ο νομομαθής αμερικανός Ροβέρτος Τζάκσον, ανώτερος κατήγορος στη δίκη της Νυρεμβέργης, είχε τονίσει: «Πρέπει να παρουσιάσουμε όλα αυτά τα εγκλήματα που έγιναν, να τα γνωρίσει όλος ο κόσμος και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι και από τον νόμο και από τις συνειδήσεις των ανθρώπων, ώστε να είμαστε βέβαιοι πως στο μέλλον δεν θα βρεθούν μιμητές για τέτοια κακουργήματα. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες εκείνος που κάνει πόλεμο εναντίον του δικαίου. Και οι ηγέτες της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας κήρυξαν από την αρχή τον πόλεμο εναντίον του δικαίου...». Δεν μπορούσε να φανταστεί ο Τζάκσον ότι το 2013 θα βρίσκονταν μιμητές για εγκλήματα και κακουργήματα μέσω της κατευθυνόμενης οικονομίας του ευρώ, από την ίδια χώρα. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε κήρυξαν πόλεμο εναντίον του δικαίου. Προκαλούν τον ίδιο αποτροπιασμό που αισθανόταν ο κόσμος για τον χιτλερισμό. Διότι και σήμερα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε το δόγμα του Χίτλερ εφαρμόζουν: «Η Γερμανία υπεράνω όλων». Και τα σημερινά τους εγκλήματα, πρέπει να καταγγελθούν στην οικουμένη. Για τον κολασμό της Γερμανίας και την τιμωρία που θα έπρεπε να επιβληθεί από όλα τα κράτη που δεν απώλεσαν την εθνική τους αξιοπρέπεια, συνηγορεί από το βάθος του χρόνου ο υπερασπιστής των κατηγορουμένων στη Νυρεμβέργη, ο δόκτωρ Γιαράΐς, ο οποίος διατύπωσε την άποψη, τότε, ότι: «Οι νόμοι και οι διατάξει που στηρίζεται το διεθνές δικαστήριον, δεν αφορούν τους κατηγορουμένου, αλλά αυτούς που στο μέλλον θα κάνουν έναν επιθετικό πόλεμο...».

Σήμερα η Γερμανία κάνει αυτόν τον επιθετικό πόλεμο στην Ευρώπη και καλά θα έκαναν Αμερικανοί, Γάλλοι κ.λπ. να θυμηθούν τη σύσταση του συνηγόρου των χιτλερικών. Ο σοβιετικός κατήγορος Ρουντένκο είχε δηλώσει στην περίφημη εκείνη δίκη: «Η ευθύνη των κατηγορουμένων, για τα κακουργήματα τα οποία διέπραξαν με τέτοια σαδιστική βαναυσότητα, που υπερβαίνει την ανθρώπινη φαντασία, δεν μειώνεται, αλλά απεναντίας αυξάνει περισσότερο»...

Σήμερα, η ευθύνη Μέρκελ και Σόιμπλε για τα κακουργήματα μέσω Μνημονίων και οικονομικών μέτρων, που διαπράττουν με την ίδια βαναυσότητα, επίσης υπερβαίνουν την ανθρώπινη φαντασία. Υπάρχουν όμως και οι ευθύνες των κατοχικών κυβερνήσεων, που έσκυψαν και σκύβουν τον αυχένα στο Βερολίνο. Στις 21 Φεβρουαρίου 1945 άρχισε στην Αθήνα η δίκη των δωσίλογων. Οι τότε κατοχικοί πρωθυπουργοί είχαν κάποια ελαφρυντικά, διότι η θέση τους ήταν δυσχερέστερη από τη θέση των σημερινών κατοχικών κυβερνητών. Οι σημερινοί κατοχικοί πρωθυπουργοί μπορούσαν να αντιδράσουν και δεν το έπραξαν. Η ιστορία του μέλλοντος θα καταγράψει με αυστηρότητα τους Κουίσλινγκ των τελευταίων ετών. «Έχω ήσυχον την συνείδησίν μου, ότι επετέλεσα το καθήκον μου», ισχυρίστηκε στις αναμνήσεις του, το 1948, ο δεύτερος κατοχικός πρωθυπουργός Κων. Λογοθετόπουλος. Πανομοιότυπες ήσαν οι δηλώσεις των μεγάλων ενόχων, του Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμου, της τριμερούς συγκυβέρνησης και του οικονομικού «δημίου» της Στουρνάρα. Στις 4 Οκτωβρίου του 1945 έγινε η δίκη του γάλλου κατοχικού πρωθυπουργού Πέτρου Λαβάλ. Είχε διαφύγει στο εξωτερικό, συνελήφθη στην Αυστρία και παρεδόθη στις γαλλικές αρχές. Έπειτα από μια απόπειρα αυτοκτονίας δικάστηκε και κατέληξε στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις 15 Οκτωβρίου του 1945. Η υπενθύμιση της περίπτωσης Λαβάλ γίνεται για «ιστορικούς λόγους». Ποιος ξέρει; Ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως θελήσει να αναζητήσει παραδείγματα μέσα από το βάθος του χρόνου, για να προβεί σε παραλληλισμούς. Μπορεί, όταν έλθει η απελευθέρωση από τη νέα γερμανική κατοχή, να έχουν κάποιοι το τέλος του Λαβάλ...

 Μέσα στην κατοχή του Δ' Ράιχ -πέραν όλων των άλλων- βιώνουμε τη σήψη του πολιτικού συστήματος. Οι μνημονιακοί ένοχοι Νέας Δημοκρατίας ΠΑΣΟΚ και ΔΗ-ΜΑΡ παίζουν ένα κακόγουστο θέατρο του παραλόγου. Δήθεν διαφωνούν και αλληλοστηρίζονται για να μην καταρρεύσουν. Προχωρούν σε αφελληνισμό του όλου τραπεζικού συστήματος, με αποτέλεσμα να περάσουν τις αλυσίδες της οικονομικής δουλείας στη χώρα μας οι παγκοσμιοποιημένοι δικτάτορες. Ο ανάλγητος Στουρνάρας, κατά διαταγήν των Γερμανών, μεταβάλλει την Ελλάδα σε μια χώρα με κάγκελα, σύρματα κι αμπάρες, μια απέραντη φυλακή, για να κλείσει χιλιάδες εξαθλιωμένους, που δεν μπορούν να πληρώσουν εφορίες και κατάπτυστα χαράτσια. Κι ο πολιτικός αγύρτης του Βερολίνου, ο πολύς Σόιμπλε, με απύθμενο θράσος και προκλητικότητα, μας είπε ξερά να ξεχάσουμε τις κατοχικές αποζημιώσεις και να κοιτάξουμε να συμμορφωθούμε με τις «μεταρρυθμίσει» που μας έχει επιβάλει... Εάν αυτά όλα δεν συνθέτουν σκηνικό γερμανικής κατοχής, τότε ποια «κομψή» ονομασία μπορούμε να δώσουμε;

Ο κ. Τσίπρας είναι ευφυής νέος πολιτικός, με ικανότητες. Ας προσέξει. Εφόσον ηγείται μιας ευρείας Αριστεράς, που χτυπά την πόρτα της εξουσίας, μην παραπλανηθεί από «πρότυπα» κάποιων αμερικανόφερτων «αριστερών» που εμφανίσθηκαν στην πολιτική, στη δημοσιογραφία και σε άλλους τομείς για να παίξουν τον ρόλο που ήθελαν οι πέραν του Ατλαντικού αυθέντες. Ας έχει για πρότυπο ακέραιους ηγέτες, συνεπείς ιδεολόγους που έζησαν σε έντιμο πενία, σαν τον αείμνηστο πρόεδρο της ΕΔΑ, τον Γιάννη Πασαλίδη. Να μπορεί κάποτε κι ο κ. Τσίπρας να πει αυτό που άφησε σαν «επίμετρο» στο τέλος της ζωής του ο Πασαλίδης: «Από τον λαό προήλθα και ουδέποτε τον εγκατέλειψα...». Να προσέξει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και να κλείσει τα αυτιά του στις «Σειρήνες» των Βρυξελλών. Ο μεγάλος Λεόν Μπλουμ είχε πει: «Η πολιτική δεν είναι τυχερό παιχνίδι. Μπορεί, εις την πολιτικήν, να μην αμείβονται όλαι αι αρεταί. Αλλά όλα τα λάθη πληρώνονται...».

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"