ΣΚΑΚΙ : Από την απαγόρευση στη ραγδαία εξάπλωση

Από την απαγόρευση στη ραγδαία εξάπλωση

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΕΦΑΛΑ

Το ξέρατε ότι στην Ευρώπη το σκάκι έγινε το αγαπημένο παιχνίδι των βασιλιάδων, ακόμη και αιτία πολέμου ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γαλλία το 1061 μ.Χ., όταν στη διάρκεια μιας  σκακιστικής παρτίδας ο Γάλλος βασιλιάς χτύπησε στο κεφάλι με τη σκακιέρα τον Άγγλο βασιλιά;

Το 1196 η καθολική Εκκλησία απαγορεύει το σκάκι με την απειλή ότι όποιος παίζει σκάκι δεν πάει στον παράδεισο. Ο λόγος ήταν ότι θεωρούσε ότι η μορφή των κομματιών και η συνεχής παρατήρηση τους ήταν ένα είδος ειδωλολατρίας, το δε παίξιμο σκάκι ένα είδος αρχαιοπρεπούς παγανισμού. Μόνο έπειτα από περίπου τρεις αιώνες, που σταμάτησαν οι απαγορεύσεις, το σκάκι θεωρήθηκε πνευματικό παιχνίδι και το ακολούθησαν ακόμα και πολλοί κληρικοί.

Από τους καλύτερους παίκτες του 15ου αιώνα αξίζει να αναφερθούν οι Ισπανοί Λοπέζ και Λουτσένα (ο οποίος το 1497 εξέδωσε ένα βιβλίο για το σκάκι, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία). Ο Ισπανός βασιλιάς Φίλιππος ο 2ος ήταν μεγάλος λάτρης του σκακιού και συνέβαλε πολύ στην ανάπτυξη του, διοργανώνοντας διάφορες συναντήσεις. Μία απ' αυτές ήταν και ο αγώνας μεταξύ Ισπανίας και Ιταλίας το 1575 στη Μαδρίτη, που θεωρήθηκε και η πρώτη διεθνής συνάντηση. Νικητές αναδείχτηκαν οι Ιταλοί, οι οποίοι και κυριάρχησαν στο σκάκι σε όλο τον 16ο αιώνα με ισχυρούς παίκτες όπως τον Πολέριο και τον ελληνικής καταγωγής Γκρέκο. Στη Νάπολη δημιουργήθηκε σκακιστική ακαδημία από τον επίσης ισχυρό παίκτη Σάλβιο.

Τον 17ο αιώνα η έδρα του σκακιού μεταφέρθηκε στο Παρίσι στο καφέ ντε λα Ρεζάνς, που ήταν το αγαπημένο στέκι πολλών διάσημων της εποχής εκείνης, όπως ο Ζαν Ζακ Ρουσό, ο Βολτέρος, ο Μέγος Ναπολέων και ο Βενιαμίν Φράνκλιν.

Τον 18ο αιώνα το πιο σημαντικό πρόσωπο στην ιστορία του μοντέρνου σκακιού ήταν ο Φρανσουά Φιλιντόρ. Ο πολυτάλαντος Φιλιντόρ, εκτός από ισχυρός σκάκιστης, ήταν και εξαίσιος μουσικοσυνθέτης - ο οποίος έγραψε πάνω από 20 όπερες. Το βιβλίο του «Η ανάλυση του σκακιού» μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, πούλησε αρκετά αντίτυπα και έκανε το σκάκι, που μέχρι τότε ήταν προνόμιο των πλουσίων, δημοφιλές ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους.

Τον 19ο αιώνα κυριαρχεί το όνομα του Αγγλου Στάουντον, που καθιέρωσε τη σημερινή μορφή των σκακιστικών κομματιών και επίσης διοργάνωσε το πρώτο διεθνές σκακιστικό τουρνουά το 1851 στο Λονδίνο. Τον δρόμο του ακολούθησαν πολλοί γνωστοί σκακιστές όπως ο Στάινιτς, ο Τάρατς, ο Λάσκερ, ο Μόρφι (στην Αμερική) και χάραξαν τη δική τους πορεία στο σκάκι. Στην ιστορία του σκακιού μεγάλο ρόλο έπαιξε και η Σοβιετική Ένωση, η οποία ανέπτυξε το σκάκι σε υψηλό επίπεδο και έδωσε στον κόσμο πολλούς ισχυρούς παίκτες και παγκόσμιους πρωταθλητές·

«ΜΑΤιές»

Όπως ανέφερε ο καθηγητής Horgan (1988) ύστερα από σχετική έρευνα που διεξήγαγε, το σκάκι είναι ένα εργαλείο που σε μαθαίνει να επιλύεις προβλήματα και να λαμβάνεις αποφάσεις, χρησιμοποιώντας αφηρημένη σκέψη σε υψηλά επίπεδα και την αναγνώριση προτύπων, όπως και στα μαθηματικά.

Μετά την αναγνώριση της ομοιότητας μπορεί να αναπτυχθεί μια καθολική στρατηγική για την επίλυση του προβλήματος. Αυτό περιλαμβάνει τη δημιουργία εναλλακτικών λύσεων και, γενικά, μια δημιουργική διαδικασία. Αυτές οι εναλλακτικές λύσεις πρέπει να αξιολογηθούν στη συνέχεια, με τη χρησιμοποίηση μιας διαδικασίας υπολογισμού που είναι γνωστή ως ανάλυση του δέντρου αποφάσεων, όπου ο παίκτης υπολογίζει τη σκοπιμότητα των μελλοντικών γεγονότων με βάση την εναλλακτική λύση που αναλύεται. Διαπιστώθηκε επίσης ότι ο υπολογισμός μπορεί να πάει αρκετά «μακριά» σε δέκα ίσως και σε παραπάνω κινήσεις (νοερά βέβαια). Το στάδιο αυτό απαιτεί σοβαρές ικανότητες συγκέντρωσης και μνήμης υπολογισμών και οπτικών εικόνων. Στο σκάκι η διαδικασία αυτή ονομάζεται ανάλυση του δέντρου των διακλαδώσεων ή βαριαντών.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ