Μετά τρία χρόνια χρεοκοπίας με ενάμισι εκατομμύριο
άνεργους, με τα «κόκκινα» δάνεια να χτυπάνε ρεκόρ, οι τιμές και κατά
συνέπεια το κόστος ζωής έχει υποχωρήσει ελάχιστα.
Βασική αιτία γι’ αυτό είναι οι αγκυλώσεις της ελληνικής οικονομίας, τα κλειστά επαγγέλματα που περιορίζουν τον ανταγωνισμό, οι υψηλοί φόροι και οι προστατευόμενες συντεχνίες με κρατικές ρυθμίσεις.
Τις τελευταίες μέρες χαρακτηριστικό δείγμα συντεχνιακής νοοτροπίας και πελατειακής συμπεριφοράς είναι η γραπτή πρόταση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτη για την υποχρεωτική παράσταση των δικηγόρων στην διαδικασία ρύθμισης των δανείων. Η παράσταση αυτή συνεπάγεται ένα παράβολο 250 ευρώ.
Κάποιος που δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου του και καταφεύγει σε ρύθμιση με την τράπεζα για να πληρώνει π.χ. 100 αντί των 200 ευρώ τον μήνα θα πρέπει να πληρώσει πρώτα 250 ευρώ σε ένα δικηγόρο για να είναι έγκυρη η συμφωνία με την τράπεζα.
Αν σε τρεις μήνες δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τη νέα δόση και πάει σε καινούργια συμφωνία για 50 ευρώ το μήνα θα πρέπει να πληρώσει εκ νέου άλλα 250 ευρώ για να είναι έγκυρη η νέα ρύθμιση;
Αν σε τρεις μήνες χρειαστεί νέα ρύθμιση... ο δανειολήπτης θα πληρώσει περισσότερα στο δικηγορικό σώμα από ό,τι στην τράπεζα που εκταμίευσε το δάνειο και απαιτεί να πάρει τα χρήματά της πίσω να τα επιστρέψει στον καταθέτη απ’ όπου τα έχει δανειστεί.
Ο κύριος Ρουπακιώτης είναι δικηγόρος γνωστός για την συνδικαλιστική του δράση στο χώρο, όπως γνωστός είναι στην μεταπολίτευση και τις «προοδευτικές», αριστερές του πεποιθήσεις. Βάζω το προοδευτικές σε εισαγωγικά γιατί εδώ και πολλά χρόνια έχω σοβαρές αντιρρήσεις.
Η υποχρεωτική παράσταση δικηγόρων στην προκειμένη περίπτωση αποσκοπεί στην πριμοδότηση του κλάδου με μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ανάλογα με τις υποθέσεις ρύθμισης δανείων που βρίσκονται σε εκκρεμότητα και όσες ακόμη προκύψουν προσεχώς μέχρι να σταθεροποιηθούν στα συνήθη χαμηλότερα επίπεδα όταν η οικονομική δραστηριότητα επανέλθει σε ομαλούς ατραπούς.
Δυστυχώς η νοοτροπία Ρουπακιώτη δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα του μετεμφυλιακού κράτους ο οποίος στο μεταπολιτευτικό κράτος διευρύνθηκε πέρα από κάθε όριο, καθιστώντας την ελληνική κοινωνία μια διάβαση με πολλαπλές σειρές από σχετικές κλίνες όπου οι Προκρούστες κόβουν και ράβουν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί όποιον ατυχέστατο βρέθηκε εκτός οποιασδήποτε συντεχνίας.
Όταν θέτει κάποιος το ζήτημα των ποικίλων εισφορών υπέρ τρίτων εισπράττει την παρατήρηση: «Καλά, το ένα ευρώ το μήνα που είναι το κόστος της εισφοράς για τον καθένα μας είναι το πρόβλημα των υψηλών τιμών;» Ναι ένα ευρώ για κάθε μια από τις εκατοντάδες συντεχνίες αποτελεί ένα σοβαρό έξοδο για κάθε νοικοκυριό.
Προσθέστε και τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό και έχετε την ελληνική σοβιετική οικονομία.
Η ιστορία των συντεχνιών στην Ελλάδα ξεκινά από παλιά. Μετά τον πόλεμο το δεξιό κράτος π.χ. έδινε άδειες αυτοκινητιστών στο παρακράτος που ανδραγαθούσε έναντι των αντιπάλων.
Οι Καραμανλήδες είχαν θεσπίσει το μονοπώλιο του μπακαλιάρου για να δημιουργήσουν πολιτικό χρήμα.
Άλλοι μεταγενέστεροι το δημιούργησαν με το μαθηματικό συντελεστή στα δημόσια έργα.
Μετά την μεταπολίτευση αντί να περιοριστούν τα προνόμια διευρύνθηκαν και συμπεριέλαβαν στον κύκλο των παρασιτικών εσόδων τις «προοδευτικές» επαγγελματικές κατηγορίες που είχαν μείνει εκτός.
Με τον τρόπο αυτό γονάτισαν την οικονομία καθώς τα περιθώρια για έντιμο κέρδος στένεψαν αμείλικτα και έτσι οι επενδύσεις δεν συμφέρουν και οι άνεργοι αυξάνονται. Η αριστερά της παρακμής αντί να συμβάλει στο άνοιγμα της οικονομίας προκειμένου να δημιουργηθούν ευκαιρίες και στους μη προνομιούχους, ως στυγνός δυνάστης βάζει και άλλους φόρους, οι οποίοι επιτείνουν την ύφεση.
Η ύφεση δημιουργεί σύγχυση και οδηγεί τους απελπισμένους στα άκρα. Ο αδαής «προοδευτικός» στη συνέχεια έχει την ψευδαίσθηση πως με ένα αντιρατσιστικό νόμο θα ανακόψει την άνοδο του άκρου που δεν συμπαθεί περισσότερο.
Μοιραίοι και ανιστόρητοι, τυφλωμένοι από την πρόσκαιρη άχλη της εξουσίας σκάβουν το λάκκο μας...
*Προκειμένου να μην υπάρξουν παρανοήσεις μεταξύ των πλέον αχαρακτήριστων συντεχνιών είναι η ημετέρα των δημοσιογράφων (το ισχυρότερο και πλέον διεφθαρμένο ελληνικό «σοβιέτ») με το περίφημο αγγελιόσημο, όπου κάθε διαφήμιση που μπαίνει πρέπει να καταβάλει ένα 20% της αξίας υπέρ του ταμείου των δημοσιογράφων.
Βασική αιτία γι’ αυτό είναι οι αγκυλώσεις της ελληνικής οικονομίας, τα κλειστά επαγγέλματα που περιορίζουν τον ανταγωνισμό, οι υψηλοί φόροι και οι προστατευόμενες συντεχνίες με κρατικές ρυθμίσεις.
Τις τελευταίες μέρες χαρακτηριστικό δείγμα συντεχνιακής νοοτροπίας και πελατειακής συμπεριφοράς είναι η γραπτή πρόταση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτη για την υποχρεωτική παράσταση των δικηγόρων στην διαδικασία ρύθμισης των δανείων. Η παράσταση αυτή συνεπάγεται ένα παράβολο 250 ευρώ.
Κάποιος που δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου του και καταφεύγει σε ρύθμιση με την τράπεζα για να πληρώνει π.χ. 100 αντί των 200 ευρώ τον μήνα θα πρέπει να πληρώσει πρώτα 250 ευρώ σε ένα δικηγόρο για να είναι έγκυρη η συμφωνία με την τράπεζα.
Αν σε τρεις μήνες δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τη νέα δόση και πάει σε καινούργια συμφωνία για 50 ευρώ το μήνα θα πρέπει να πληρώσει εκ νέου άλλα 250 ευρώ για να είναι έγκυρη η νέα ρύθμιση;
Αν σε τρεις μήνες χρειαστεί νέα ρύθμιση... ο δανειολήπτης θα πληρώσει περισσότερα στο δικηγορικό σώμα από ό,τι στην τράπεζα που εκταμίευσε το δάνειο και απαιτεί να πάρει τα χρήματά της πίσω να τα επιστρέψει στον καταθέτη απ’ όπου τα έχει δανειστεί.
Ο κύριος Ρουπακιώτης είναι δικηγόρος γνωστός για την συνδικαλιστική του δράση στο χώρο, όπως γνωστός είναι στην μεταπολίτευση και τις «προοδευτικές», αριστερές του πεποιθήσεις. Βάζω το προοδευτικές σε εισαγωγικά γιατί εδώ και πολλά χρόνια έχω σοβαρές αντιρρήσεις.
Η υποχρεωτική παράσταση δικηγόρων στην προκειμένη περίπτωση αποσκοπεί στην πριμοδότηση του κλάδου με μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ανάλογα με τις υποθέσεις ρύθμισης δανείων που βρίσκονται σε εκκρεμότητα και όσες ακόμη προκύψουν προσεχώς μέχρι να σταθεροποιηθούν στα συνήθη χαμηλότερα επίπεδα όταν η οικονομική δραστηριότητα επανέλθει σε ομαλούς ατραπούς.
Δυστυχώς η νοοτροπία Ρουπακιώτη δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα του μετεμφυλιακού κράτους ο οποίος στο μεταπολιτευτικό κράτος διευρύνθηκε πέρα από κάθε όριο, καθιστώντας την ελληνική κοινωνία μια διάβαση με πολλαπλές σειρές από σχετικές κλίνες όπου οι Προκρούστες κόβουν και ράβουν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί όποιον ατυχέστατο βρέθηκε εκτός οποιασδήποτε συντεχνίας.
Όταν θέτει κάποιος το ζήτημα των ποικίλων εισφορών υπέρ τρίτων εισπράττει την παρατήρηση: «Καλά, το ένα ευρώ το μήνα που είναι το κόστος της εισφοράς για τον καθένα μας είναι το πρόβλημα των υψηλών τιμών;» Ναι ένα ευρώ για κάθε μια από τις εκατοντάδες συντεχνίες αποτελεί ένα σοβαρό έξοδο για κάθε νοικοκυριό.
Προσθέστε και τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό και έχετε την ελληνική σοβιετική οικονομία.
Η ιστορία των συντεχνιών στην Ελλάδα ξεκινά από παλιά. Μετά τον πόλεμο το δεξιό κράτος π.χ. έδινε άδειες αυτοκινητιστών στο παρακράτος που ανδραγαθούσε έναντι των αντιπάλων.
Οι Καραμανλήδες είχαν θεσπίσει το μονοπώλιο του μπακαλιάρου για να δημιουργήσουν πολιτικό χρήμα.
Άλλοι μεταγενέστεροι το δημιούργησαν με το μαθηματικό συντελεστή στα δημόσια έργα.
Μετά την μεταπολίτευση αντί να περιοριστούν τα προνόμια διευρύνθηκαν και συμπεριέλαβαν στον κύκλο των παρασιτικών εσόδων τις «προοδευτικές» επαγγελματικές κατηγορίες που είχαν μείνει εκτός.
Με τον τρόπο αυτό γονάτισαν την οικονομία καθώς τα περιθώρια για έντιμο κέρδος στένεψαν αμείλικτα και έτσι οι επενδύσεις δεν συμφέρουν και οι άνεργοι αυξάνονται. Η αριστερά της παρακμής αντί να συμβάλει στο άνοιγμα της οικονομίας προκειμένου να δημιουργηθούν ευκαιρίες και στους μη προνομιούχους, ως στυγνός δυνάστης βάζει και άλλους φόρους, οι οποίοι επιτείνουν την ύφεση.
Η ύφεση δημιουργεί σύγχυση και οδηγεί τους απελπισμένους στα άκρα. Ο αδαής «προοδευτικός» στη συνέχεια έχει την ψευδαίσθηση πως με ένα αντιρατσιστικό νόμο θα ανακόψει την άνοδο του άκρου που δεν συμπαθεί περισσότερο.
Μοιραίοι και ανιστόρητοι, τυφλωμένοι από την πρόσκαιρη άχλη της εξουσίας σκάβουν το λάκκο μας...
*Προκειμένου να μην υπάρξουν παρανοήσεις μεταξύ των πλέον αχαρακτήριστων συντεχνιών είναι η ημετέρα των δημοσιογράφων (το ισχυρότερο και πλέον διεφθαρμένο ελληνικό «σοβιέτ») με το περίφημο αγγελιόσημο, όπου κάθε διαφήμιση που μπαίνει πρέπει να καταβάλει ένα 20% της αξίας υπέρ του ταμείου των δημοσιογράφων.
Κάθε φορά δηλ. που κάποιος αγοράζει ψωμί, κρασί ή ένα σαπούνι κλπ εκτός των άλλων καταβάλλει και ένα ποσό στην συντεχνία των δημοσιογράφων, επειδή έτσι φρόντισαν οι κατοχικές δυνάμεις για να έχουν την υποστήριξη του κλάδου ο οποίος τώρα ανθίσταται γενναία στη νέα οικονομική «κατοχή».
Ουαί υμίν...
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου