Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης
του Πανεπιστημίου Αθηνών
Οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις, οι ακραίες συγκρούσεις –που όχι σπάνια
οδήγησαν σε ρήξεις και διασπάσεις– αποτέλεσαν και αποτελούν συστατικό
στοιχείο της πολιτικής και των φορέων της. Σ’ όλη τη διάρκεια της
μεταπολιτευτικής περιόδου τέτοιου είδους γεγονότα συχνά κυριάρχησαν στην
πολιτική μας ζωή. Κορυφαίο φαινόμενο υπήρξε η διάσπαση του ΚΚΕ και η
αυτονόμηση του ΚΚΕεσ. Μια διάσπαση που ξεκινούσε από
ιδεολογικοπολιτικές, θεμελιώδεις, αρχές και έφθανε μέχρι τους
εκδοτικούς-οικονομικούς μηχανισμούς…
Παρόμοιες διασπάσεις και ρήξεις υπήρξαν έντονες στο ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, αλλά και στη συντηρητική παράταξη, ακόμα και μέσα στη δεκαετία του 1990.
Αν και «πυρηνικό στοιχείο» τέτοιου είδους διασπάσεων και ρήξεων αποτελεί τις περισσότερες φορές το διακύβευμα της εσωκομματικής εξουσίας, εν τούτοις, σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, οι διαφωνίες, οι ρήξεις, οι διασπάσεις θεμελιώνονταν και σε ένα «δεύτερο πυρήνα», που αφορούσε είτε ιδεολογικοπολιτικές αρχές είτε ευρύτερες αντιλήψεις για τις κοινωνικές συμμαχίες και τη στρατηγική των κομμάτων. Σε κάθε περίπτωση το ιδιοτελές-εξουσιαστικό στοιχείο συνδεόταν οργανικά –σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό– με το πολιτικοϊδεολογικό/αξιακό στοιχείο.
Στη σημερινή όμως πραγματικότητα, όπου οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές επιλογές και «αξίες» και η μνημονιακή εξουσιαστική δομή επικαθορίζουν την υπόσταση, τον ρόλο, αλλά και την «ιδεολογία» των πολιτικών κομμάτων που υπηρετούν τις πολιτικές αυτές, έχει μετατοπισθεί και το ίδιο το επίπεδο διαφωνίας, αντιπαράθεσης και ρήξεων ακόμα και σε εσωκομματικό επίπεδο.
Τα όσα διαδραματίζονται την περίοδο αυτή στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αποτελούν ακραία φαινόμενα της πλήρους έκπτωσης και εξαθλίωσης στην οποία έχει περιέλθει η –εναπομείνασα– ηγετική ομάδα του κόμματος. Η αντιπαράθεση Γ. Παπανδρέου - Ευάγγ. Βενιζέλου –εκφυλισμένη εκδοχή της ολομέτωπης σύγκρουσης του 2007 για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ– αφορά απλώς και μόνο την προσωπική πολιτική τους επιβίωση και το άδηλο και δυσοίωνο μέλλον τους. Αυτή η αντιπαράθεση δεν έχει ούτε καν ως πρόσχημα κάποιες διαφορές αντιλήψεων για τον ρόλο του ΠΑΣΟΚ, το μέλλον του, την ταυτότητά του. Αντίθετα διεξάγεται μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα ακραίου πολιτικού κυνισμού με όπλα ΤΑ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΑ της άθλιας διαχείρισης των οικονομικών του κόμματος.
Είναι κι αυτό ένα καθαρό δείγμα των καιρών, μια απόδειξη της πλήρους απαξίωσης και εξαχρείωσης όλων εκείνων που απεδέχθησαν τον ρόλο του εντολοδόχου εξωγενών οικονομικοπολιτικών κέντρων εξουσίας και μετέτρεψαν τα κόμματά τους σε «εργαλεία» εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών. Ο λόγος των Μνημονίων, τόσο σε συμβολικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο, έχει αντικαταστήσει τον πολιτικό λόγο, τον ρόλο της πολιτικής, τις δημοκρατικές και κοινωνικές αρχές και αξίες που τη συγκροτούν. Το «σύνθημα» της μνημονιακής μετα-δημοκρατίας που ζούμε είναι, κατά τους διαχειριστές των μνημονικών συμφερόντων, ότι ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ.
Γι’ αυτό και η ενσωμάτωση των κυβερνητικών κομμάτων στις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές δομές συντελείται πλέον χωρίς προσχήματα. Στη σημερινή «τριμερή» κυβέρνηση ο «μνημονιακός μετασχηματισμός» της ΔΗΜΑΡ συντελέσθηκε αθόρυβα, χωρίς αιτιολόγηση, χάριν «της σωτηρίας» της χώρας.
Το ίδιο αθόρυβα και ασχολίαστα συντελέσθηκε και η ακροδεξιά μετατόπιση της ΝΔ, συνέπεια της ιστορικής αναγκαιότητας ότι η εφαρμογή των ακραίων-αντικοινωνικών πολιτικών συντελείται μόνο από μια αυταρχική-ακροδεξιά πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό και τόσο εύκολα η ΝΔ αφομοίωσε και ανέδειξε τα ακροδεξιά στοιχεία του συντηρητικού χώρου. Γι’ αυτό κορυφαία προπαγανδιστικά στελέχη της και εκφραστές της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας είναι σήμερα ο κ. Α. Γεωργιάδης, αλλά και ο κ. Μ. Βορίδης, πρωτοπαλίκαρο –μαζί με τον κ. Ν. Μιχαλολιάκο– της ΕΠΕΝ, της νεολαίας του Γ. Παπαδόπουλου, ο οποίος ευφωνούσε λόγους υπέρ της 21ης Απριλίου… Ο ένας σήμερα ηγείται της Χρυσής Αυγής, ο έτερος αποτελεί τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της «χρυσαυγίζουσας» Νέας Δημοκρατίας… Σημεία κι αυτά των θλιβερών ημερών που ζούμε.
Όσον αφορά το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, η πολιτική, ηθική και ιδεολογική του κατάρρευση, η πλήρης απώλεια τόσο της ταυτότητάς του όσο και της ιστορικής σχέσης που διαμόρφωσε με την κοινωνία θα αποτελέσουν το πλέον αρνητικό παράδειγμα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας. Από τη «στιγμή» του Καστελλόριζου μέχρι σήμερα, η ηγετική ελίτ και τα συμφέροντα που τη στήριζαν «μεταμόρφωσαν» το ΠΑΣΟΚ στον αυθεντικότερο εκφραστή και τον πλέον πιστό εκτελεστή των επιλογών του νεοφιλελεύθερου προτύπου και της κατοχικής πολιτικοοικονομικής δομής που επιβλήθηκε στη χώρα. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ «βλέπει τον κόσμο» με νεοφιλελεύθερα «γυαλιά» και εγκλωβισμένη στις επιλογές της οδηγεί το πάλαι ποτέ Κίνημα στη διάλυση και στον αφανισμό, με διαδικασίες μάλιστα ευτελιστικές, απαξιωτικές, που προσιδιάζουν μόνο σε πτωχεύσασες εμπορικές επιχειρήσεις.
Παρόμοιες διασπάσεις και ρήξεις υπήρξαν έντονες στο ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, αλλά και στη συντηρητική παράταξη, ακόμα και μέσα στη δεκαετία του 1990.
Αν και «πυρηνικό στοιχείο» τέτοιου είδους διασπάσεων και ρήξεων αποτελεί τις περισσότερες φορές το διακύβευμα της εσωκομματικής εξουσίας, εν τούτοις, σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, οι διαφωνίες, οι ρήξεις, οι διασπάσεις θεμελιώνονταν και σε ένα «δεύτερο πυρήνα», που αφορούσε είτε ιδεολογικοπολιτικές αρχές είτε ευρύτερες αντιλήψεις για τις κοινωνικές συμμαχίες και τη στρατηγική των κομμάτων. Σε κάθε περίπτωση το ιδιοτελές-εξουσιαστικό στοιχείο συνδεόταν οργανικά –σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό– με το πολιτικοϊδεολογικό/αξιακό στοιχείο.
Στη σημερινή όμως πραγματικότητα, όπου οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές επιλογές και «αξίες» και η μνημονιακή εξουσιαστική δομή επικαθορίζουν την υπόσταση, τον ρόλο, αλλά και την «ιδεολογία» των πολιτικών κομμάτων που υπηρετούν τις πολιτικές αυτές, έχει μετατοπισθεί και το ίδιο το επίπεδο διαφωνίας, αντιπαράθεσης και ρήξεων ακόμα και σε εσωκομματικό επίπεδο.
Τα όσα διαδραματίζονται την περίοδο αυτή στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αποτελούν ακραία φαινόμενα της πλήρους έκπτωσης και εξαθλίωσης στην οποία έχει περιέλθει η –εναπομείνασα– ηγετική ομάδα του κόμματος. Η αντιπαράθεση Γ. Παπανδρέου - Ευάγγ. Βενιζέλου –εκφυλισμένη εκδοχή της ολομέτωπης σύγκρουσης του 2007 για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ– αφορά απλώς και μόνο την προσωπική πολιτική τους επιβίωση και το άδηλο και δυσοίωνο μέλλον τους. Αυτή η αντιπαράθεση δεν έχει ούτε καν ως πρόσχημα κάποιες διαφορές αντιλήψεων για τον ρόλο του ΠΑΣΟΚ, το μέλλον του, την ταυτότητά του. Αντίθετα διεξάγεται μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα ακραίου πολιτικού κυνισμού με όπλα ΤΑ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΑ της άθλιας διαχείρισης των οικονομικών του κόμματος.
Είναι κι αυτό ένα καθαρό δείγμα των καιρών, μια απόδειξη της πλήρους απαξίωσης και εξαχρείωσης όλων εκείνων που απεδέχθησαν τον ρόλο του εντολοδόχου εξωγενών οικονομικοπολιτικών κέντρων εξουσίας και μετέτρεψαν τα κόμματά τους σε «εργαλεία» εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών. Ο λόγος των Μνημονίων, τόσο σε συμβολικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο, έχει αντικαταστήσει τον πολιτικό λόγο, τον ρόλο της πολιτικής, τις δημοκρατικές και κοινωνικές αρχές και αξίες που τη συγκροτούν. Το «σύνθημα» της μνημονιακής μετα-δημοκρατίας που ζούμε είναι, κατά τους διαχειριστές των μνημονικών συμφερόντων, ότι ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ.
Γι’ αυτό και η ενσωμάτωση των κυβερνητικών κομμάτων στις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές δομές συντελείται πλέον χωρίς προσχήματα. Στη σημερινή «τριμερή» κυβέρνηση ο «μνημονιακός μετασχηματισμός» της ΔΗΜΑΡ συντελέσθηκε αθόρυβα, χωρίς αιτιολόγηση, χάριν «της σωτηρίας» της χώρας.
Το ίδιο αθόρυβα και ασχολίαστα συντελέσθηκε και η ακροδεξιά μετατόπιση της ΝΔ, συνέπεια της ιστορικής αναγκαιότητας ότι η εφαρμογή των ακραίων-αντικοινωνικών πολιτικών συντελείται μόνο από μια αυταρχική-ακροδεξιά πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό και τόσο εύκολα η ΝΔ αφομοίωσε και ανέδειξε τα ακροδεξιά στοιχεία του συντηρητικού χώρου. Γι’ αυτό κορυφαία προπαγανδιστικά στελέχη της και εκφραστές της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας είναι σήμερα ο κ. Α. Γεωργιάδης, αλλά και ο κ. Μ. Βορίδης, πρωτοπαλίκαρο –μαζί με τον κ. Ν. Μιχαλολιάκο– της ΕΠΕΝ, της νεολαίας του Γ. Παπαδόπουλου, ο οποίος ευφωνούσε λόγους υπέρ της 21ης Απριλίου… Ο ένας σήμερα ηγείται της Χρυσής Αυγής, ο έτερος αποτελεί τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της «χρυσαυγίζουσας» Νέας Δημοκρατίας… Σημεία κι αυτά των θλιβερών ημερών που ζούμε.
Όσον αφορά το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, η πολιτική, ηθική και ιδεολογική του κατάρρευση, η πλήρης απώλεια τόσο της ταυτότητάς του όσο και της ιστορικής σχέσης που διαμόρφωσε με την κοινωνία θα αποτελέσουν το πλέον αρνητικό παράδειγμα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας. Από τη «στιγμή» του Καστελλόριζου μέχρι σήμερα, η ηγετική ελίτ και τα συμφέροντα που τη στήριζαν «μεταμόρφωσαν» το ΠΑΣΟΚ στον αυθεντικότερο εκφραστή και τον πλέον πιστό εκτελεστή των επιλογών του νεοφιλελεύθερου προτύπου και της κατοχικής πολιτικοοικονομικής δομής που επιβλήθηκε στη χώρα. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ «βλέπει τον κόσμο» με νεοφιλελεύθερα «γυαλιά» και εγκλωβισμένη στις επιλογές της οδηγεί το πάλαι ποτέ Κίνημα στη διάλυση και στον αφανισμό, με διαδικασίες μάλιστα ευτελιστικές, απαξιωτικές, που προσιδιάζουν μόνο σε πτωχεύσασες εμπορικές επιχειρήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου