Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Άρνηση υπακοής...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Άρνηση υπακοής...

«Άρνηση υπακοής»  ήταν το  πιστεύω  του Ζαν Πολ Σαρτρ και της Σιμόν ντε Μποβουάρ απέναντι στην πολιτική της γαλλικής κυβέρνησης στο διάστημα 1954-1962. Αυτή η στάση τους διατυπώθηκε και στο περιοδικό που εξέδιδαν οι δύο τους, τους «Μοντέρνους Καιρούς».  Ήταν ακριβώς η περίοδος που το διάσημο συγγραφικό ζευγάρι υπερασπίσθηκε με σθένος την ανεξαρτησία της Αλγερίας.

Η «άρνηση υπακοής» αποκτά σήμερα επικαιρότητα στις χώρες του Νότου και στην Ελλάδα, γίνεται «σλόγκαν», προκειμένου να υπερασπίσουν όλοι την εθνική ανεξαρτησία τους από τη γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση. Για εμάς, θα πρέπει να αποτελέσει το σύνθημα ενός ανενδότου αγώνος για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τις αλυσίδες της επαίσχυντης «τρόικας» και την ανατροπή της γερμανόδουλης κατοχικής συγκυβέρνησης. «Άρνηση υπακοής» προς τις διαταγές της «τρόικας» και των ντόπιων φερέφωνων της.

Τα συνεχόμενα ψεύδη, η κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζει η «τριανδρία» των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη τους πολίτες, τα όλο και βαρύτερα αυθαίρετα μέτρα -κατά διαταγή των Γερμανών- όχι απλώς εξαγριώνουν τους πολίτες, αλλά έχουν γιγαντώσει το ΜΙΣΟΣ τους κατά του πολιτικού κατεστημένου. «Πέσκα» οι Ρώσοι ονομάζουν στη γλώσσα τους τα πιόνια. Και η συγκυβέρνηση κατήντησε «πέσκα» στα χέρια της Μέρκελ και του αναιδούς Σόιμπλε.

 Ήλθε πάλι εδώ η «τρόικα», ως κομαντατούρ και Γκεστάπο, κι έδωσε προσταγές για τον αφανισμό και την πλήρη εξουθένωση του πληθυσμού. Και η συγκυβέρνηση συνεχώς αυτογελοιοποιείται, καθώς οι δυνάμεις κατοχής την υποχρεώνουν να αναιρεί όσα λέει και όσα υπόσχεται. Δεν αισχύνονται οι Σαμαράς, Στουρνάρας, Σκορδάς, που υπέκυψαν στις κυνικές αξιώσεις των ξένων αφεντικών και επαναφέρουν τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών; Ποτέ, καμία κυβέρνηση στην ιστορία μας, δεν επεχείρησε τέτοια αθλιότητα. Η σημερινή έχει την αποκλειστικότητα του κυνισμού και τινάζει στον αέρα τα σπίτια χιλιάδων δανειοληπτών, επειδή δεν τολμά να πει ένα «όχι» στους αποικιοκράτες.

Εξοργίζει όμως η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός των Βενιζέλου και Κουβέλη, οι οποίοι παριστάνουν τους... «διαφωνούντες», αλλά στηρίζουν όλες τις απάνθρωπες αποφάσεις. Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε: «Εάν θέλεις να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα κάποιου, δώσε του εξουσία». Έδωσε ο Σαμαράς εξουσία στον Βενιζέλο και στον Κουβέλη -τους δύο αποτυχημένους των τελευταίων εκλογών- και είδαμε τον χαρακτήρα τους. Προκειμένου να γεύονται το «μέλι» της εξουσίας, συμμετέχουν στην εξαθλίωση του λαού και καθίστανται συνυπεύθυνοι της τραγωδίας που βιώνουμε. Κι έχουμε και τον κ. Προβόπουλο, που «κάτι άκουσε», ότι χιλιάδες νέοι φεύγουν στο εξωτερικό απελπισμένοι, μήπως βρουν καλύτερη μοίρα...

Ο Γιούνκερ προαναγγέλλει μόνιμη λιτότητα, μας πάνε και για άλλα Μνημόνια, και ο κ. Σαμαράς οραματίζεται κάτω απ' αυτές τις συνθήκες... «ανάπτυξη»! Με την πολιτική της η συγκυβέρνηση θα μας μεταβάλει σε Τουρκία. Διότι, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή θα ξεσπάσουν κι εδώ ανάλογες ταραχές και θα οδηγηθούμε σε νέο εμφύλιο, χειρότερο των προηγουμένων, θα χυθεί αίμα.  Αλλά ο πρωθυπουργός ενδιαφέρεται μόνον για το «ευρωπαϊκό συμφέρον». Να το καταλάβουν άπαντες: Το ευρωπαϊκό συμφέρον δεν ταυτίζεται με το ελληνικό. Είναι εκ διαμέτρου αντίθετο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξυπηρετεί μόνο τα σκοτεινά σχέδια του Βερολίνου. Μέσα σ' αυτό το ζοφερό κλίμα, γίνεται κουβέντα για πρόωρες εκλογές. Το σκέπτεται ο Σαμαράς, φοβούνται όμως οι Βενιζέλος - Κουβέλης, διότι η λαϊκή ετυμηγορία είναι σίγουρο ότι θα τους καταδικάσει στην πλήρη πολιτική καθίζηση. Παρ' όλ' αυτά, ακούστηκαν και συγκεκριμένες ημερομηνίες για να στηθούν οι κάλπες: 27 Οκτωβρίου ή 3 Νοεμβρίου. 

Η αντιπολίτευση θα έπρεπε να κάνει τα πάντα για να φύγει αμέσως η συγκυβέρνηση της εθνικής συμφοράς. Είναι εθνικά επικίνδυνη και η ανατροπή της αποτελεί καθήκον όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Για να επιτευχθεί όμως αυτός ο στόχος, χρειάζεται ενότητα και κοινό πρόγραμμα εξόδου από τα δεσμά της δουλείας. Τα πράγματα επιβάλλονται στις ανθρώπινες θελήσεις. Η ιδέα της ενότητας κάνει τον δρόμο της και κερδίζει συνειδήσεις. Και προσκαλεί σε αποφάσεις εκείνους που πρέπει να δώσουν το σύνθημα μιας νέας εκκινήσεως. Ενότητα δεν σημαίνει συγχώνευση. Σημαίνει συμμαχία χάριν ενός εθνικού σκοπού. Και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να αδιαφορεί μπροστά στη δυστυχία του λαού, χάριν ιδιοτελών κομματικών συμφερόντων. Το έχουμε ξαναπεί: Η ενότητα δεν αθροίζει δυνάμεις. Τις πολλαπλασιάζει.

Η άποψη αυτή, της δυναμικής της μάχης εναντίον των γερμανοπροσκυνημένων  μνημονιακών, πρέπει να ριζωθεί στη συνείδηση ΟΛΩΝ εκείνων που αγωνίζονται για την εθνική ανεξαρτησία μας. Εδώ, δεν πρόκειται για διαμάχη μεταξύ φατριών, αλλά για κίνημα εθνικής απελευθέρωσης. Η εθνική-λαϊκή συμμαχία την ώρα των εκλογών δεν θα λύσει αμέσως, διά μαγείας, όλα τα προβλήματα, θα υλοποιήσει όμως το πρώτο και μεγάλο βήμα, για την αποτίναξη του γερμανικού ζυγού. Σ' ένα μίνιμουμ πρόγραμμα θα συμφωνήσουν από κοινού όλοι οι αντιμνημονιακοί. Συμβαίνει όμως, οι πιο συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις (αλλά και πατριωτικές) αυτές που δεν τρέφουν αυταπάτες για τον ρόλο της γερμανικής ευρωπαϊκής παγίδας, να βρίσκονται εκτός Κοινοβουλίου. Παράδειγμα, το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΣΚΕ), η Χριστιανική Δημοκρατία υπό τον παλαίμαχο αγωνιστή Μαν. Μηλιαράκη κ.ά. Μια ενότητα δημοκρατικών δυνάμεων πρέπει -για να έχει επιτυχία- να τους περιλαμβάνει όλους. Μάλιστα, θα έλεγα ότι την εγγύηση για καθαρή πολιτική πυξίδα, αυτήν τη στιγμή, δεν θα την συναντήσει μέσα, αλλά έξω από τη Βουλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει με ανησυχία να υστερεί στις δημοσκοπήσεις κατά μία μονάδα από τη Νέα Δημοκρατία. Εάν ο κ. Τσίπρας εξέφραζε με σαφήνεια μια τοποθέτηση απεμπλοκής από την Ευρωζώνη, εάν απειλούσε ευθέως το Βερολίνο και εάν καλούσε σε συνεργασία -πέραν των Ανεξάρτητων Ελλήνων- τις συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις και προσωπικότητες  που βρίσκονται διασκορπισμένες, θα αποκτούσε δυναμική που θα του εξασφάλιζε το σίγουρο προβάδισμα. Προκειμένου να διώξουμε την «τρόικα» και να γκρεμίσουμε τους ντόπιους υπηρέτες της, κανείς δεν περισσεύει από το κάλεσμα του  Έθνους. 

Έχω γράψει και παλιά για το παράδειγμα των εκλογών του 1956, με τη Δημοκρατική Ένωση. Βέβαια, τότε είχαμε κορυφαίες  πολιτικές  προσωπικότητες, αληθινούς  πατριώτες, μορφές που μπορούσαν να εμπνεύσουν: Γεώργιος Παπανδρέου,  Σοφ. Βενιζέλος, Γεώργιος Καρτάλης, Αλέξανδρος Σβώλος, Ηλίας Τσιριμώκος, Ιωάννης  Πασαλίδης, Ηλ. Ηλίου, Στ. Ηλιόπουλος, Σάββας Παπαπολίτης, Στ. Σαράφης, Στ. Αλλαμανής, Στ. Χατζήμπεης, και πλείστοι άλλοι. Μαζί και το δεξιό Λαϊκό Κόμμα του Κων. Τσαλδάρη. Ένα ευρύτατο φάσμα πολιτικών δυνάμεων, που συμφώνησαν σε ένα βασικό πρόγραμμα εκδημοκρατισμού, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη νεοϊδρυθείσα ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή. Η ΕΔΑ τότε πρωταγωνίστησε γι’ αυτήν την ενότητα, έκαμψε δισταγμούς και αντιρρήσεις και χάριν αυτού του σκοπού προέβη σε μεγάλες  υποχωρήσεις.  Στην πολιτική απόφαση της Διοικούσης Επιτροπής της ΕΔΑ διαβάζουμε: «Η Δημοκρατική Ένωσις που εκφράζει την πλατύτατη Δημοκρατική-Πατριωτική ενότητα του λαού μας, είναι η πατριωτική απάντησις στην εθνική αναξιότητα των Συναγερμικών συνθηκολόγων.  Δεν είναι κομματικός οργανισμός με αριστερή απόκλισιν η Δημοκρατική Ένωσις.  Είναι η συμμαχία όλων των τιμίων Ελλήνων εργαζομένων, δεξιών και αριστερών, για να προασπίσουν το προϊόν του μόχθου των και το δικαίωμα επιβιώσεως τους, εναντίον μιας άπληστης, αρπαχτικής ολιγαρχίας που υπηρετείται από την Συναγερμική και Νεοσυναγερμικήν κυβέρνησιν...». Και στην ανακοίνωση υπήρχε έμφαση στο εξής γεγονός: «Η συγκρότησις της Δημοκρατικής Ενώσεως αποτελεί το πρώτο, μεταπολεμικά, παράδειγμα Παλλαϊκής Πατριωτικής Ενότητος και πάλης, για Ανεξαρτησία, Δημοκρατία και επιβίωσιν, σ' όλη την Ευρώπη...». Κι ακόμα ετονίζετο ότι: «Σκοπός μας δεν είναι απλώς η νίκη των υποψηφίων της ΕΔΑ, αλλά ΟΛΩΝ των συνδυασμών της Δημοκρατικής Ενώσεως, ανεξάρτητα αν σ' αυτούς μετέχουν ή όχι υποψήφιοι της ΕΔΑ...». Και το ΚΚΕ, που τότε βρισκόταν στις χώρες του ανατολικού κόσμου, σε απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής, ανέφερε ότι: «Το ΚΚΕ νομίζει, ότι στις σημερινές συνθήκες της χώρας μας, η δημιουργία της Δημοκρατικής Ενώσεως και οι προεκλογικές διακηρύξεις της, αποτελούν ορισμένη πρόοδο για τα πολιτικά μας πράγματα...».

Τα θυμίζουμε όλα αυτά και για τον κ. Κουτσούμπα, που θεωρεί ότι «λαϊκή ενότητα» μπορεί να υπάρξει μόνο με την κηδεμονία του ΠΑΜΕ. Είναι νέος στην ηλικία ο γραμματέας του ΚΚΕ. Ας μελετήσει την ιστορία του κόμματος του. Τότε -το 1956- η Δημοκρατική Ένωσις ήλθε πρώτη σε ψήφους πολιτική δυναμις, αλλά χάρις στο περιβόητο «τριφασικό σύστημα» η ΕΡΕ αποσπούσε περισσότερες έδρες και έκανε κυβέρνηση ο Καραμανλής. Τώρα «τριφασικά» συστήματα δεν υπάρχουν. Μια τέτοια πλατύτατη ενότητα ζητάει σήμερα ο λαός, όχι απλώς για να αλλάξουμε μια κακή κυβέρνηση, αλλά για να απαλλαγούμε από τους ξένους πάτρωνες που πέρασαν τους χαλκάδες της δουλείας στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ σήμερα δεν έχει την ευρύτητα αντιλήψεων της ΕΔΑ ούτε την απήχηση που είχε εκείνη. Αποτελεί σκιά ακόμη και του παλιού εαυτού του το ΚΚΕ. Ας δεχθεί τουλάχιστον ότι μια αντιμνημονιακή ενότητα ευρέως φάσματος, θα αποτελέσει πάλι «ορισμένη πρόοδο» για τα πολιτικά μας πράγματα. Διαφορετικά, όσοι σαμποτάρουν αυτήν την ενότητα, είτε σκοπίμως είτε όχι, παίζουν το παιχνίδι της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Διότι τους Γερμανούς δεν τους ενδιαφέρει τι λέμε, αλλά τι κάνουμε. 

Για να εξοβελίσουμε την εθνική αναξιότητα των σημερινών συνθηκολόγων πρέπει να ενώσουμε δυνάμεις και να αφήσουμε στην άκρη μικροκομματικά συμφέροντα. Ο λαός, που στενάζει αυτήν τη στιγμή, δεν πρόκειται να συγχωρήσει αυτούς που θα αρνηθούν να πάρουν τα μηνύματα των καιρών. «Άρνηση υπακοής» προς τα κελεύσματα της «τρόικας», πρέπει να είναι το γενικό σύνθημα. Να υψωθεί σαν λάβαρο. Και κάτω από τις πτυχές της τίμιας σημαίας του αγώνα να συστρατευθούν όλοι όσοι δεν εγκατέλειψαν το πατριωτικό καθήκον.

Όταν ήλθε στο Ναύπλιο ο Καποδίστριας, σε μια επιστολή του προς τον Γ. Μαυρομιχάλη, ετόνιξε: «Το Δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους άγγλους δανειστάς, ανάγκη είναι να την ελευθερώσουμε με την ίδια απόφαση  ως την ελευθερώσαμε κι από τ' άρματα του Κιουταχή και του Αιγυπτίου. Δεν απελπίζομαι. Προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων, παρά άλλο...». Τώρα, λοιπόν, που η χώρα μας είναι υποθηκευμένη στους Γερμανούς δανειστές, χρειάζεται να την ελευθερώσουμε, όπως το έκαναν οι πατεράδες μας με τα άρματα κατά την προηγούμενη κατοχή. Και οι αντιμνημονιακοί ηγέτες θα δείξουν εάν είναι άξιοι να σηκώσουν το «σκήπτρο του πόνου και των δακρύων»...

Γ. Λεονταρίτης

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"