Ενώπιον οδυνηρού αδιεξόδου

Του Κώστα Ιορδανίδη

Η συνοχή της τρικομματικής κυβερνήσεως δοκιμάζεται βάναυσα. Η χώρα οδεύει πιθανότατα σε εκλογές. Εάν η πολιτική μνήμη λειτουργούσε σε βάθος ενός έτους μόνον, τότε θα ήταν σαφές στους πάντες ότι το αποτέλεσμα των εκλογών Μαΐου και Ιουνίου του 2012 ήταν ο εκτροχιασμός του προγράμματος σταθεροποιήσεως, η περαιτέρω υπερχρέωση της χώρας, η αύξηση της υφέσεως και της ανεργίας.

Στο πολιτικό επίπεδο, συνέπεια των εκλογών εκείνων υπήρξε η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής ως το δυναμικότερο κόμμα της παρούσης Βουλής με διαρκή τάση ανόδου, η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ από την πολιτική σκηνή και η διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν τρέφουμε την παραμικρά εκτίμηση προς το ΠΑΣΟΚ σε οποιαδήποτε εκδοχή του. Ούτε για τον σημερινό του αρχηγό κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κ. Φώτης Κουβέλης ως πρόεδρος λέσχης πολιτικών συζητήσεων μπορεί να είναι ενοχλητικός, σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Αμέτοχη των ευθυνών της εκτελεστικής εξουσίας –εκτός περιόδων μικρής διαρκείας– η Αριστερά έχει ασφαλώς μίαν φιλολογική αντίληψη της πολιτικής.

Αλλά –καλώς ή κακώς– αυτοί είναι οι εταίροι του πρωθυπουργού και προέδρου της Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά και υποχρέωσή του είναι να μην προσβάλλει την αξιοπρέπειά τους, να μην τους θέτει ενώπιον εκβιαστικών διλημμάτων – ανεξαρτήτως εάν το θέμα είναι σοβαρό ή επουσιώδες και ανεξαρτήτως των ανεδαφικών ενίοτε διαφοροποιήσεών τους.

Η παρούσα κρίση ανέδειξε τον πρωτογονισμό της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί του ανεπτυγμένου Βορρά ενεργούν με στόχο τη σταθερότητα του συστήματος και τη διαρκή προσαρμογή του στις ανάγκες ενός μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος. Αλλά ο Ελληνας πολιτικός ηγέτης, ως είδος, ασχολείται πρωτίστως με την προσωπική του επιβεβαίωση και επιβίωση. Είναι άτομο μονήρες, του είναι αφόρητη η συνύπαρξη. Παραμένει ένας επαρχιώτης, μία γραφικότης της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.

Ενδεχόμενες εκλογές μπορεί να αναδείξουν πρώτο κόμμα τη Ν.Δ., αλλά ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ θα συμπράξουν εκ νέου με τον κ. Σαμαρά, οπότε η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο. Ακόμη και εάν προκύψει κυβερνητικό σχήμα, άλλος θα είναι ο πρωθυπουργός, οπότε ο κίνδυνος περαιτέρω διασπάσεως της Ν.Δ. είναι εμφανής.

Ομως, ακόμη και εάν η Ν.Δ. επιτύχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή –χάρη στον εκλογικό νόμο– θα είναι αδύνατον να κυβερνήσει, έχοντας αντιμέτωπο το σύνολο της αντιπολιτεύσεως, με δεδομένη την ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού και την εξαχρείωση που επικρατεί. Καλώς ή κακώς, ο διπολισμός κατέρρευσε. Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι πλέον πράξη πολιτική· εκφράζει τη διάθεση καταστροφής του πολιτικού συστήματος – η Βαλχάλα στην πυρά, το Λυκόφως των Θεών του Ρίχαρντ Βάγκνερ, όχι στην ασφαλή σκηνή θεάτρου, αλλά στην κοινωνία. Είναι αμφίβολο εάν κανείς θρηνήσει την εξαφάνιση πολιτικών μετριοτήτων, όταν υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει η χώρα παρανάλωμα του πυρός.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_13/06/2013_504151