ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΡΥΤΙΔΑ

 ΠΙΝΑΚΑΣ Π. ΠΑΝΤΑΖΗΣ : ''Κυρία στον καθρέπτη με βεντάλια''

   

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

 

 Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΡΥΤΙΔΑ

''Τα καημένα τα νιάτα, τι γρήγορα που περνούν'' μονολογούσα θλιμμένα στον καθρέπτη, έτσι καθώς κοίταζα την πρώτη μου ρυτίδα. Με μιας , το χάος ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου, σαν να είχα χάσει για μια ρυτίδα την ουσία της ζωής.

Ήταν η στιγμή , που ξεγυμνωμένη απ΄ την θηλυκότητα που ροκανίζει ο αμείλικτος απέναντι στην ομορφιά χρόνος, ένοιωθα η μεγάλη ξοφλημένη.

Κι όμως, δεν έφταιγε ο χρόνος. Έφταιξα εγώ που δεν είχα τη φρόνηση να προετοιμάσω τα εφόδια του φθινοπώρου μου.

Έτσι, βρέθηκα υπόλογη απέναντι στον εαυτό μου, που θρηνούσε τον θρίαμβο της παρακμής του, μέσα από μια ανύπαρκτη προσωπικότητα. Μια προσωπικότητα που αγνόησα, έτσι καθώς ήμουνα σκυμμένη στην εξωτερική μου μόνο ομορφιά.

Και να τώρα, εκείνη η θηλυκή υπόσταση που εγώ για χατήρι της θυσίασα, όλα τα πνευματικά ενδιαφέροντα, γιατί μου υποσχόταν αιώνια νεότητα, με είχε τώρα δα προδώσει.

Ναι, με πρόδωσε. Γιατί απορροφημένη απ΄το λιβάνισμα του επιφανειακού μου εαυτού είχα καταφέρει να προσφέρω, θυμίαμα στο μηδέν.

Ενώ εσύ...ναι ναι, ΕΣΥ, η Φωτισμένη απ΄την Πνευματική Ομορφιά Γυναίκα, δεν θα έχεις τίποτα να φοβηθείς απ΄ την φθορά της νιότης σου, γιατί θα συνεχίσεις να αστράφτεις, μέσα απ΄ την υπέρλαμπρη Προσωπικότητά σου!

Αν ήξερες, πόσο σε καμάρωσα εκείνη τη νύχτα!

Ένα πλήθος κόσμου, κρεμόταν απ΄ τα χείλη σου κι ας μην ήσουν η πιο ωραία της βραδυάς. Ήσουν τόσο μαγική μέσα απ΄ την ακριβή σου παρουσία, που έκανες τις θεοποιημένες καλλονές , να μην ξέρουν που να κρύψουν τα φτιασίδια τους και την αμορφωσιά τους.

Η πρώτη μου ρυτίδα. Πείρα, γνώση, στοχασμός και ωριμότητα.

Μέσα απ΄ αυτήν, πάλεψα, δημιούργησα, γέννησα, λαχτάρησα.

Τ’ αποτυπώματα του ΕΙΝΑΙ μας.

Η Συνειδητοποιημένη μας ζωή!!

Δείξε την ψυχή σου στον καθρέπτη, κι αυτή, θα σου μιλήσει:

''Όταν μεγαλώνεις, έχεις το πρόσωπο που σου αξίζει''!!!

Μάριον Μίντση