ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΜΑΝΟΥΡΑΣ : ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ

του Στέργιου Μανουρά

Αγαπητοί μαθητές και φίλοι,

όλα αυτά τα χρόνια (26 για την ακρίβεια) θεώρησα ότι η σχέση του μαθητή με τον καθηγητή είναι κάτι παραπάνω από τις ηλιθιότητες που σε βάζουν να διδάξεις με το αναλυτικό πρόγραμμα και μπλα, μπλα... Ίσως κάποιους τους αδίκησα -και ζητώ συγγνώμη- αλλά δεν ήταν σκόπιμο. Μέσα στο άγχος της καθημερινότητας όλοι κάνουμε λάθη. Με κάποιους από εσάς δέθηκα περισσότερο, με κάποιους λιγότερο. Ήταν σφάλμα μου που δεν κατάλαβα ότι πίσω από τις ευαίσθητες και λιγομίλητες παρουσίες σας αναζητούσατε περισσότερη στοργή και μια επαφή που θα σας βοηθούσε στην προσωπική σας ζωή. Πάντοτε, όμως, προσπάθησα να είμαι κοντά σας και ιδιαίτερα στα παιδιά που μας έχουν περισσότερο ανάγκη. Πάντα θεωρούσα ότι η εκπαίδευση είναι μαγεία, δεν είναι ο δρόμος για να κάνεις έναν πανέξυπνο έφηβο, ηλίθιο ενήλικα. Οι προβληματισμοί σας ήταν και δικοί μου, η αγωνία σας επίσης, το ίδιο και το βάρος της καθημερινότητας. Πάντοτε προσπαθούσα να στηρίξω την ελπίδα στα πρόσωπά σας. Πάντοτε ήμουν (και θα είμαι) συμπαραστάτης στον αγώνα σας.

Δυστυχώς (για όλους μας) οι εγκάθετοι της εξουσίας, τα κομματόσκυλα που λυμαίνονται την πατρίδα μας, οι ανέραστοι και οι αγράμματοι που ηδονίζονται με τις θέσεις εξουσίας (ακριβώς επειδή δεν έχουν τίποτε να επιδείξουν) θεωρούν ότι, όπως εκατοντάδες συνάδελφοί μου, έτσι κι εγώ δεν έχω χώρο στην εκπαίδευση. Η οριζόντια απαξίωση του εκπαιδευτικού προσωπικού εξυπηρετεί αυτούς που θέλουν η εκπαίδευση να παράγει υπάκουα και νομοταγή ανθρωπάκια. Αυτούς που δεν "εκπαιδεύτηκαν" ποτέ, αυτούς που θέλουν μαντριά για να πνίξουν τον λόγο σας και τις ελεύθερες αναζητήσεις σας.

Δεν στενοχωριέμαι για τη θέση μου, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν λειτούργησα "συμβατικά" μέσα σε μία διαδικασία που ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές μου. Μπορώ να πω ότι άργησαν κι όλας. Δεν φοβάμαι το μέλλον επειδή σας είχα μαθητές μου, δεν φοβάμαι το μέλλον γιατί δεν είναι δικό τους, δεν φοβάμαι το μέλλον γιατί έμαθα να αγωνίζομαι και όταν μας γονατίζουν πάντα σκεφτόμαστε τη δική μας ανάταση, την ώρα που θα τους φτύσουμε κατάμουτρα δηλώνοντας ότι δεν μπορούν να εξοντώσουν το μέλλον, την ελπίδα, τις ιδέες μας.

Λυπάμαι γιατί δεν θα σας έχω κοντά μου, γιατί δεν θα μπορούμε να μοιραζόμαστε τις αγωνίες και τους πόθους σας, λυπάμαι γιατί θα χάσω αυτό που, τόσα χρόνια, με κρατάει νέο, εσάς.

Σας ζητώ να μεταδώσετε το πνεύμα της οξυδέρκειας, της κριτικής σκέψης, του προβληματισμού, της αμφισβήτησης σε όλους τους συμμαθητές σας, σε όλους τους συνανθρώπους μας.

Η θέση μου είναι στον αγώνα, δεν σκύβουμε το κεφάλι (ποτέ δεν το σκύψαμε), τραβάμε μπροστά για ένα καλύτερο αύριο, για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Θα παλαίψουμε και θα νικήσουμε. Κι όταν θα στήσουμε τους δικούς μας χορούς και θα ανεμίζουμε τις δικές μας σημαίες, θα είμαστε πάλι όλοι μαζί σε μια Ελλάδα διαφορετική, σε ένα κόσμο νέο.

Σας στέλνω όλη μου την αγάπη.

Στέργιος.