Μιχάλης Ιγνατίου: Ένα «λάθος», πολλές ευθύνες...

Στη συνεδρίαση του Δ.Σ. του Ταμείου, εκείνο το μαύρο Μάη του 2010άστραψαν και βρόντηξαν τα μέλη του όταν συνειδητοποίησαν ότι η ελληνική κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι δεν αποδέχτηκαν την πρόταση για αναδιάρθρωση.

του Μιχάλη Ιγνατίου

Η παραδοχή από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο των «στραβοπατημάτων» του –λάθη με την κυριολεκτική σημασία της λέξης δεν παραδέχεται– στην υπόθεση της ελληνικής οικονομίας φανερώνει ότι η προσφυγή στο μηχανισμό ήταν μια βλακώδης πράξη. Μα πάνω απ’ όλα αποδεικνύεται ότι, αν η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου επιδείκνυε πολιτικό θάρρος και λάμβανε το ένα τρίτο των μέτρων που επιβλήθηκαν από την τρόικα, η μοίρα της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική.

Ο προκάτοχός του, Κώστας Καραμανλής, όπως και ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου είχαν έγκαιρα προειδοποιηθεί από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον για τη λαίλαπα που θα σάρωνε τη χώρα. Ήταν γνώστες των απόψεων του ΔΝΤ τον Ιούλιο του 2009 και νωρίτερα, το οποίο έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου και προέβλεπε με στοιχεία ότι η χώρα μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς δεν θα μπορούσε «να βγει στις αγορές». Οι Βρυξέλλες, διά του κ. Γιούνκερ εκλιπαρούσαν, για μέτρα που θα ήταν ανώδυνα εάν λαμβάνονταν τότε. Ο κ. Καραμανλής είχε εγκαταλειφθεί από το ίδιο του το κόμμα και αδυνατούσε να επιβάλει οτιδήποτε, γι’ αυτό και σήκωσε τα χέρια ψηλά. Ο δε κ. Παπανδρέου, εγκλωβισμένος από τη φράση-δέσμευση ότι «λεφτά υπάρχουν», δεν άκουσε τον υπουργό του των Οικονομικών, ο οποίος, ερχόμενος «δαρμένος» από τις Βρυξέλλες, τον Οκτώβριο του 2009, τον ενημέρωσε πλήρως για την κατάσταση της οικονομίας.

Βεβαίως, ο καθένας μπορεί να υποστηρίξει ότι τα παραπάνω «είναι περσινά ξινά σταφύλια» και δεν θα έχει άδικο. Ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ τόλμησαν να αντιπαρατεθούν με τις συντεχνίες τους, που ταλαιπώρησαν τον τόπο. Ο δε κ. Παπανδρέου αποφάσισε την πορεία προς το ΔΝΤ ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, μια πορεία προς το άγνωστο, χωρίς να γνωρίζει πού θα έβγαζε και πού θα οδηγούσε τους πολίτες. Η επιλογή του μηχανισμού ήταν προδιαγεγραμμένη πορεία προς τον οικονομικό θάνατο.

Διάβασα πολλές αναλύσεις για το μείζον θέμα της αναδιάρθρωσης, το οποίο έχω συζητήσει με Έλληνες πολιτικούς. Η εντύπωση που αποκομίζει ο συνομιλητής αυτών των πολιτικών είναι ένα μείγμα άγνοιας και συγκάλυψης. Πλείστοι ομιλούν και σήμερα για ασήμαντο ζήτημα. Πρόκειται για αντιδράσεις από ανθρώπους που γνωρίζουν πως είναι ένοχοι και οι οποίοι μεταβιβάζουν τις ενοχές στις πλάτες άλλων.

Το «κούρεμα» ήταν μεγάλη υπόθεση για την ελληνική οικονομία και δεν ήταν τρελός ο Ντομινίκ Στρος-Καν που προωθούσε με δυναμικό τρόπο την πρόταση. Ψεύδεται ο Όλι Ρεν όταν ισχυρίζεται ότι το ΔΝΤ δεν έθεσε το θέμα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο κείμενο της τελευταίας έκθεσης αξιολόγησης, αλλά και σε συζητήσεις με στελέχη του ΔΝΤ. Άλλωστε, στη συνεδρίαση του Δ.Σ. του Ταμείου, εκείνο το μαύρο Μάη του 2010, άστραψαν και βρόντηξαν τα μέλη του, όταν συνειδητοποίησαν ότι η ελληνική κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι δεν αποδέχτηκαν την πρόταση για αναδιάρθρωση. Έπρεπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας να απαιτήσει το «κούρεμα». Ήταν υποχρέωση και δικαίωμά του. Και, εάν το είχε επιχειρήσει, λόγω και της ισχυρής στήριξης του κ. Στρος-Καν, θα είχε καταφέρει την ελάφρυνση του χρέους και τώρα όλοι θα τον υμνούσαμε και θα λέγαμε πως είμαστε τυχεροί που η Ελλάδα τον είχε πρωθυπουργό.

Το 2004 συνέστησα στους Ελληνοκύπριους να διαβάσουν το Σχέδιο Ανάν και με το χέρι στην καρδιά να αποφασίσουν. Τώρα εισηγούμαι στους Έλληνες πολίτες να μελετήσουν την έκθεση αξιολόγησης του ΔΝΤ. Θα αντιληφθούν αμέσως πόσο νάνοι ήταν οι πολιτικοί μας ηγέτες, όταν βρέθηκαν ενώπιον της πιο μεγάλης απόφασης για την Ελλάδα και το λαό της...

e-mail: mignatiou@aol.com – twitter: @mignatiou

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 13/06/2013 (Τεύχος 191)