Εκείνες οι ώρες..

Κάποιες στιγμές η ανάσα γίνεται κοφτή και λιγοστεύει
Οι χτύποι της καρδιάς αυξομειώνονται αλλόκοτα
Το φως των ματιών μειώνεται και θαμπώνει
καθώς τα ίδια γίνονται ξέχειλες μικρές λίμνες…
Τα δόντια θυμώνουν και ξεσπούν ματώνοντας τα χείλη
πασχίζοντας να φράξουν τον δρόμο
σε κάποιο ασυγκράτητο ουρλιαχτό….
Το σώμα μουδιάζει όντας ανήμπορο πια να νοιώσει
κάποιο από τα λιγοστά αγγίγματα που έχουν χαθεί…
Είναι οι στιγμές που ο Έρωτας έχει δραπετεύσει
φτερουγίζοντας σαν μικρός ανέμελος θεός πολύ μακριά
Είναι οι βουβές εκείνες ώρες που αντικρίζεις το απόλυτο κενό …

«Απ.Αν.»

Apostolos Antonakis προς ΠΟΙΗΣΗ ΝΙΚΗΣ ΤΑΓΚΑΛΟΥ