Νέα
Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ αναζητούν εναγωνίως μέσα από «αντιπαραθέσεις» μια
ψεύτικη, μια προσχηματική ιδεολογικο-πολιτική «ταυτότητα», επιδιώκουν να
χαράξουν νέες «διαχωριστικές γραμμές»…
Κι όταν αποπειρώνται να τις διαμορφώσουν δεν
μπορούν να τους προσδώσουν μεγαλύτερη ευκρίνεια και διάρκεια από ένα
«χνάρι» που γράφεται πάνω στην άμμο, και που έρχεται να το σβήσει σε
λίγο το μνημονιακό κύμα…
Η πλήρης ενσωμάτωση στην νεοφιλελεύθερη-μνημονιακή στρατηγική των κομμάτων της διακυβέρνησης, από το 2009 μέχρι σήμερα, επέφερε μείζονα αλλοίωση και ριζικό μετασχηματισμό τόσο των ιδεολογικο-πολιτικών τους αρχών όσο και των κοινωνικών - ταξικών τους αναφορών.
Η σημερινή ΝΔ και η ηγετική ομάδα που την κατευθύνει, μετέτρεψαν την παραδοσιακή φιλελεύθερη - συντηρητική παράταξη σε ένα ακροδεξιό μόρφωμα, με φασίζουσες μάλιστα κατά περίπτωση πρακτικές.
Το ΠΑΣΟΚ, αντίθετα, δεν «μετασχηματίσθηκε» αλματωδώς μέσα σε τρία χρόνια. Είχε προηγηθεί μια μακρά περίοδος εθισμού σ' έναν ιδιότυπο «νεοφιλελεύθερο μιθριδατισμό», ο οποίος συνόδευσε ως βασικό «πυρηνικό» στοιχείο το δόγμα του εκσυγχρονισμού της οκταετίας Σημίτη. Γι' αυτό και σε ηγετικό, σε ανώτερο στελεχιακό, επίπεδο το ΠΑΣΟΚ «εισήλθε» χωρίς σοβαρούς κλυδωνισμούς και αντιστάσεις στον πολιτικο-ιδεολογικό χώρο που αντιπροσώπευαν η οικονομικο-πολιτική ηγεμονία του ΔΝΤ και του νεοφιλελευθερισμού.
«Σαν έτοιμο από καιρό» το ΠΑΣΟΚ διανύει σήμερα την «τελευταία απόσταση» στο «πράσινο μίλι» του Μνημονίου και οδεύει νομοτελειακά προς το τέλος του.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της αυστηρής δημοσιονομικής περιστολής και της κατάργησης των κοινωνικών και εργασιακών θεσμών, συνδεόμενες με την γερμανική αντίληψη περί οικονομικού ευσεβισμού (pietismus) δεν αποτελούν απλώς μια οικονομική στρατηγική ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΣΧΗΜΑ ΑΣΚΗΣΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Προϋπόθεση εφαρμογής των πολιτικών αυτών είναι η υποταγή, η χειραγώγηση, η διάλυση των πολιτικών συστημάτων, ο ευτελισμός των δημοκρατικών - κοινοβουλευτικών θεσμών, η περιφρόνηση προς την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και της γενικής βούλησης.
ΜΝΗΜΟΝΙΑ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ.
Γι' αυτό και διαπιστώνουμε καθημερινά ότι στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα) δεν υπάρχει κατ' ουσίαν πολιτική εξουσία αλλά κυβερνητικά «σχήματα», ασταθή, προσωρινά, έωλα, που βρίσκονται σε πλήρη αφαίρεση από τις κοινωνικές ανάγκες, από τα συμφέροντα των λαών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Η πολύπλευρη κρίση που οδήγησε στον κατακερματισμό και στην πολυδιάσπαση της Δεξιάς αναπαράγεται και εκτείνεται. Πάντως σ' αυτό το ρευστό κοινωνικο-πολιτικό και ιδεολογικό «περιβάλλον» η Χρυσή Αυγή που αποτελεί όχι μόνο απόρροια της διάσπασης αυτής, αλλά και «προϊόν» της ευρύτερης οικονομικο-πολιτικής κρίσης συνιστά το κυριότερο πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία μη έχοντας σαφή πολιτικο-ιδεολογική ταυτότητα αδυνατεί να το αντιμετωπίσει και σε μερικές περιπτώσεις σύρεται και χειραγωγείται από τα γεγονότα, μετατρεπόμενη η ίδια η ΝΔ σε μέρος του ακροδεξιού «προβλήματος».
Η προσπάθεια του Α. Σαμαρά και της ηγετικής του ομάδας να διαμορφώσει ένα κεντρο-δεξιό μέτωπο, ή να ακολουθήσει το σχέδιο του Βερολίνου για ένα Χριστιανοδημοκρατικό σχηματισμό «μνημονικής νομιμοφροσύνης» δεν μπορεί να έχει παρά συμβολική μορφή. Τόσο η «προσδοκώμενη» επιστροφή του Γ. Καρατζαφέρη, ή «ορφανών» της Δεξιάς, όσο και «μνημονιακών» στελεχών του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη εξαντλήσει την όποια δυναμική της.
Άλλωστε από τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, η ΝΔ άντλησε ποσοστό άνω του 2,5% του εκλογικού σώματος, διαρροή που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό γεγονός ότι η συμπόρευση Α. Σαμαρά - Ε. Βενιζέλου έχει -όχι περιέργως- ένα είδος κοινωνικής-εκλογικής «νομιμοποίησης», αφού οι -εναπομείναντες- ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζουν ταυτόσημα σχεδόν χαρακτηριστικά με εκείνα των ψηφοφόρων της ΝΔ τόσο σε ηλικιακό κριτήριο, όσο και σε επαγγελματική απασχόληση, ή σε γεωγραφική κατανομή («γηρασμένο» εκλογικό σώμα, «ευνοούμενα» επαγγελματικά στρώματα, αγροτικός πληθυσμός, πλούσιες αστικές περιοχές).
Η «Νέα Ελλάδα» του Α. Σαμαρά, παραπέμπει δυστυχώς στις πιο δυσάρεστες μνήμες, σε πολλές δεκαετίες πίσω.. Είναι μια σύγχρονη πολιτική «φούσκα», όπως η «υπέρβαση» της Πολιτικής Άνοιξης που κατέληξε σήμερα στο ακροδεξιό μόρφωμα που εκπροσωπεί ο Α. Σαμαράς… Όσο για τον κ. Ε. Βενιζέλο, ουδεμία έκπληξις… Ήταν άλλωστε ΚΟΔΗΣΟ από τα νιάτα του…
Η πλήρης ενσωμάτωση στην νεοφιλελεύθερη-μνημονιακή στρατηγική των κομμάτων της διακυβέρνησης, από το 2009 μέχρι σήμερα, επέφερε μείζονα αλλοίωση και ριζικό μετασχηματισμό τόσο των ιδεολογικο-πολιτικών τους αρχών όσο και των κοινωνικών - ταξικών τους αναφορών.
Η σημερινή ΝΔ και η ηγετική ομάδα που την κατευθύνει, μετέτρεψαν την παραδοσιακή φιλελεύθερη - συντηρητική παράταξη σε ένα ακροδεξιό μόρφωμα, με φασίζουσες μάλιστα κατά περίπτωση πρακτικές.
Το ΠΑΣΟΚ, αντίθετα, δεν «μετασχηματίσθηκε» αλματωδώς μέσα σε τρία χρόνια. Είχε προηγηθεί μια μακρά περίοδος εθισμού σ' έναν ιδιότυπο «νεοφιλελεύθερο μιθριδατισμό», ο οποίος συνόδευσε ως βασικό «πυρηνικό» στοιχείο το δόγμα του εκσυγχρονισμού της οκταετίας Σημίτη. Γι' αυτό και σε ηγετικό, σε ανώτερο στελεχιακό, επίπεδο το ΠΑΣΟΚ «εισήλθε» χωρίς σοβαρούς κλυδωνισμούς και αντιστάσεις στον πολιτικο-ιδεολογικό χώρο που αντιπροσώπευαν η οικονομικο-πολιτική ηγεμονία του ΔΝΤ και του νεοφιλελευθερισμού.
«Σαν έτοιμο από καιρό» το ΠΑΣΟΚ διανύει σήμερα την «τελευταία απόσταση» στο «πράσινο μίλι» του Μνημονίου και οδεύει νομοτελειακά προς το τέλος του.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της αυστηρής δημοσιονομικής περιστολής και της κατάργησης των κοινωνικών και εργασιακών θεσμών, συνδεόμενες με την γερμανική αντίληψη περί οικονομικού ευσεβισμού (pietismus) δεν αποτελούν απλώς μια οικονομική στρατηγική ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΣΧΗΜΑ ΑΣΚΗΣΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Προϋπόθεση εφαρμογής των πολιτικών αυτών είναι η υποταγή, η χειραγώγηση, η διάλυση των πολιτικών συστημάτων, ο ευτελισμός των δημοκρατικών - κοινοβουλευτικών θεσμών, η περιφρόνηση προς την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και της γενικής βούλησης.
ΜΝΗΜΟΝΙΑ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ.
Γι' αυτό και διαπιστώνουμε καθημερινά ότι στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα) δεν υπάρχει κατ' ουσίαν πολιτική εξουσία αλλά κυβερνητικά «σχήματα», ασταθή, προσωρινά, έωλα, που βρίσκονται σε πλήρη αφαίρεση από τις κοινωνικές ανάγκες, από τα συμφέροντα των λαών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Η πολύπλευρη κρίση που οδήγησε στον κατακερματισμό και στην πολυδιάσπαση της Δεξιάς αναπαράγεται και εκτείνεται. Πάντως σ' αυτό το ρευστό κοινωνικο-πολιτικό και ιδεολογικό «περιβάλλον» η Χρυσή Αυγή που αποτελεί όχι μόνο απόρροια της διάσπασης αυτής, αλλά και «προϊόν» της ευρύτερης οικονομικο-πολιτικής κρίσης συνιστά το κυριότερο πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία μη έχοντας σαφή πολιτικο-ιδεολογική ταυτότητα αδυνατεί να το αντιμετωπίσει και σε μερικές περιπτώσεις σύρεται και χειραγωγείται από τα γεγονότα, μετατρεπόμενη η ίδια η ΝΔ σε μέρος του ακροδεξιού «προβλήματος».
Η προσπάθεια του Α. Σαμαρά και της ηγετικής του ομάδας να διαμορφώσει ένα κεντρο-δεξιό μέτωπο, ή να ακολουθήσει το σχέδιο του Βερολίνου για ένα Χριστιανοδημοκρατικό σχηματισμό «μνημονικής νομιμοφροσύνης» δεν μπορεί να έχει παρά συμβολική μορφή. Τόσο η «προσδοκώμενη» επιστροφή του Γ. Καρατζαφέρη, ή «ορφανών» της Δεξιάς, όσο και «μνημονιακών» στελεχών του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη εξαντλήσει την όποια δυναμική της.
Άλλωστε από τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, η ΝΔ άντλησε ποσοστό άνω του 2,5% του εκλογικού σώματος, διαρροή που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό γεγονός ότι η συμπόρευση Α. Σαμαρά - Ε. Βενιζέλου έχει -όχι περιέργως- ένα είδος κοινωνικής-εκλογικής «νομιμοποίησης», αφού οι -εναπομείναντες- ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζουν ταυτόσημα σχεδόν χαρακτηριστικά με εκείνα των ψηφοφόρων της ΝΔ τόσο σε ηλικιακό κριτήριο, όσο και σε επαγγελματική απασχόληση, ή σε γεωγραφική κατανομή («γηρασμένο» εκλογικό σώμα, «ευνοούμενα» επαγγελματικά στρώματα, αγροτικός πληθυσμός, πλούσιες αστικές περιοχές).
Η «Νέα Ελλάδα» του Α. Σαμαρά, παραπέμπει δυστυχώς στις πιο δυσάρεστες μνήμες, σε πολλές δεκαετίες πίσω.. Είναι μια σύγχρονη πολιτική «φούσκα», όπως η «υπέρβαση» της Πολιτικής Άνοιξης που κατέληξε σήμερα στο ακροδεξιό μόρφωμα που εκπροσωπεί ο Α. Σαμαράς… Όσο για τον κ. Ε. Βενιζέλο, ουδεμία έκπληξις… Ήταν άλλωστε ΚΟΔΗΣΟ από τα νιάτα του…
http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου