ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΡΑΧΝΗ!

                                                                                           Π. ΜΑΘΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΡΑΧΝΗ!

Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Ένα βράδυ, μου είπες αντίο κι έφυγες.
Πάγωσα. Εκείνο το ''αντίο'', χτυπούσε τα μηνίγγια μου, καθώς άναυδη μετρούσα τα βήματά σου να απομακρύνονται. Παραμέρισα τις πικροδάφνες και σωριάστηκα μπροστά στο τζάκι.
Μέσα απ΄την τελευταία φλόγα που τρεμόπαιζε στα μάτια μου, είδα τη μορφή σου. Κρυμμένος στις φυλλωσιές του κήπου, μ΄άρπαξες με όση αγάπη είχες, για να χαράξουμε μαζί τον ιερό μας ύμνο!!!

ΟΔΟΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑΣ 2

Κι ύστερα; Τι έμεινε ύστερα; Εκείνο το ψυχρό αντίο, που τόσο ανέκφραστα βγήκε απ΄τα χείλη σου; Αν θες να μάθεις όμως, σε θαυμάζω που πρώτος έριξες αυλαία πριν ακόμα τα φώτα σβήσουν.

Τι πλήξη θεέ μου!!! Τα είπαμε όλα τόσο γρήγορα, που δεν είχαμε τίποτα να πούμε πια, αφού δεν είχαμε τη σοφία να μιλάμε ώρες ώρες, τη γλώσσα της σιωπής. Ναι, αυτό ήταν. Η καθημερινή ανάλυση της σχέσης μας, διέλυσε τη μαγεία του έρωτα, μέχρι που το ψυχικό μας μοίρασμα, έγινε καθήκον. Το μαρτύριο της καταπίεσης, πήρε γρήγορα τη θέση που κατείχε κάποτε το πάθος. Ούτε μια φυράδα ανοιχτή, αφού σε ήθελα αεροστεγώς κλεισμένο. Να σε ενσωματώσω ήθελα στο δικό μου πρότυπο για να σου γίνω αναγκαία. Και την ελευθερία σου ακόμα ήθελα μαζί μου να μοιράζεσαι. Ούτε ένα ξεστράτισμα της σκέψης σου, χωρίς να συμμετέχω.

Μέχρι που σ΄έπνιξα στα δίχτυα της γυναίκας αράχνης. Έγινες άβουλος, απρόσωπος, κλειστός και μαραμένος. Το ένα ''ναι'' διαδέχονταν το άλλο, ως τη στιγμή που δεν είχες πια ενδιαφέρον. Και να...που τελείως ανέλπιστα, είπες το μεγάλο ΟΧΙ κι έφυγες.

Ε, λοιπόν, δεν θα το πιστέψεις! Εκείνο το μεγαλοπρεπές σου ΟΧΙ σε εξιδανίκευσε στα μάτια μου, σ΄έκανε το ίνδαλμα που αναζητούσα. Κι έρχεσαι τώρα να μου πεις...
-Μετάνοιωσα, θέλω να ξαναγυρίσω.
-Οχι , όχι... αυτό είναι ιεροσυλία. Εγώ, σου έπλεξα το μύθο που σου άξιζε, σ΄αυτόν που κάποτε, είχα υποκλιθεί. Κι έρχεσαι τώρα μόνος σου να απομυθοποιηθείς;

Συγχώρα που σου είπα τώρα εγώ...αντίο.

Δεν ήταν ρεβάνς, στ΄ορκίζομαι! Ανάγκη για κάθαρση ήταν! 

Στο έγκλημα καρδιάς, η δική μου αυτοτιμωρία! Να κρατήσω άσβηστη στη μνήμη μου, την ακριβή σου απώλεια την πανάκριβη σου ΑΠΟΥΣΊΑ!!!

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΘΙΟΠΟΥΛΟΣ