ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΙΚΙΟ, Ο ΕΡΩΤΑΣ!!!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΙΚΙΟ, Ο ΕΡΩΤΑΣ!!!

Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Ναι, σαν τώρα το θυμάμαι. Η μυστική γλώσσα των αισθήσεων το είχε υπογράψει στην καρδιά μας!

Ποτέ να μην λείψει απ΄τον γάμο μας τούτο το προικιό! Της έλξης, της λαχτάρας, και τον μύθο του δεσμού μας, να μην τον θεωρήσουμε ποτέ αφηρημένο αγαθό!

Κι ύστερα; Τι έγινε ύστερα; Γιατί διαγράψαμε με μια μονοκονδυλιά, ό,τι ειδυλλιακό στην σχέση μας είχαμε απολαύσει;

Πού πήγαν οι ρομαντικές ευαισθησίες και οι τρυφερές χειρονομίες που της έξαψης διήγειραν το παραλήρημα; Βλέπεις, για τα άνθη του κήπου μας, βρίσκουμε καιρό, το γλαστράκι του πόθου μας, το ποτίζει ο κορεσμός.

Και τι να πω για το βολικό μας σπιτικό! Αυτό συνεχώς το ξαραχνιάζουμε, ενώ τα πλοκάμια της μούχλας, ελεύθερα τ΄αφήνουμε να ροκανίζουν της μαγείας τον ιστό.

Τα ρούχα μας, για σκέψου! Με πόσο κέφι τα ανανεώνουμε, στα άκομψα συνήθως σώματά μας, αφήνοντας ρακένδυτη της αγάπης την κορμοστασιά, στην ξεφτισμένη και παλιά της φορεσιά;

Αχ μωρέ αγόρι μου, πόσο γρήγορα την φινέτσα μας ξεχάσαμε;

Για θυμήσου! Κάποτε όταν μπαίναμε στο χώρο της υγιεινής, αφήναμε τις βρύσες ανοιχτές, ώστε και ο πιο ανεπιθύμητος θόρυβος, να μην μας απομυθοποιήσει.

Τώρα;;; Γιατί οι πόρτες του W.C. να μένουν ανοιχτές στους ήχους και τις ‘’ευωδιές’’ που δηλητηριάζουν το μυστήριο του έρωτα; Κι εκείνο το καπάκι, συνεχώς μουσκίδι που θέλω να κάνω εμετό…ναι, ναι και γω… τη σερβιέτα ….πώς το έκανα εγώ αυτό;

Λες και δεν άκουγα, αυτά που σου έλεγα από καιρό:

Η Ασυδοσία στην Οικειότητα, διαλύει τον Ερωτικό Μαγνητισμό!

Μα κι η συστολή ακόμη των απόκρυφων που κάποτε τον πόθο μας ξυπνούσε, ελεύθερη βοσκή στη γύμνια μας κατάντησε, αποκοιμίζοντας τα ληθαργημένα απ΄τη συνήθεια πάθη.

Όχι, όχι, μη μου λες, ότι οι αντιξοότητες είναι αυτές που μαραίνουν μέσα στο γάμο της αγάπης τον βλαστό!

Λάθος. Είναι γιατί αφήσαμε το ρίζωμα ασκάλιστο, το χώμα της ξερό, με τον περονόσπορο στο φύλλωμα τους χυμούς ν΄απομυζά, από αράντιστα και καχεκτικά κορμιά.

Είναι η αιτία που ο άρρωστος του έρωτα κορμός, σωριάζεται νεκρός στο χώμα.

Και τότε, μέσα από τη σήψη, σαν λίβας πύρινος το λίπασμα πηγάζει, για να θεριέψει τα παράσιτα όλων των ειδών . Μια ζούγκλα από τσουκνίδες που την κλίνη έχουν περιζώσει, περονιάζουν με τα αγκάθια της Απέχθειας, της Γκρίνιας, της Απομυθοποίησης και του ΕΓΩ, τους δυο συνδαιτυμόνες.

Κι ήταν τόσο απλό!

Λίγη μεθυσμένη φεγγαράδα

στης μεταλαβιάς μας το κρασί,

να μην ξεθυμαίνει άκαρδα

της σαγήνης το φιλί!

Έλα σε παρακαλώ! Έλα να ξαναφορέσουμε την ερωτική μας συστολή, που πόσο μας ηλέκτριζε στην περίοδο του φλερτ!!! Θυμάσαι; Τότε, που μοιάζαμε κι οι δυο μας τόσο μαγικοί!

Ε, μα τι θέλεις τώρα να σου πω! Για μένα, ένας κόσμος μόνο με απεχθή ρεαλισμό, δίχως έλξη αισθητικής, θα ήταν χειρότερος από έναν κόσμο, χωρίς ψυχή!

Ακόμα και ο θάνατος, θα ήταν πιο ευεργετικός, από δυο φιγούρες που θα προσπερνούσαν η μια την άλλη, χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς λαχτάρες, χωρίς ερωτισμό!!!

Συμφωνώ! ΚΙ ΟΥΣ Ο ΕΡΩΣ ΣΥΝΕΖΕΥΞΕΝ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΗ ΧΩΡΙΖΈΤΩ!!!

Αρκεί,

Η ΜΑΓΕΙΑ να υφαίνει, του ΓΑΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΙΚΙΟ!!!