Η Λέσχη Αξιωματικών Ιωαννίνων ... εγώ ....και ... η Αννίκα

Κοντοστάθηκα.

Πήγαινα να παραδώσω τον εκλογικό μου σάκο.  Ήμουν Δικαστικός Αντιπρόσωπος στα Γιάννενα.

Έξω απ τη Λέσχη Αξιωματικών κοντοστάθηκα. Το δάκρυ αναμείχθηκε με τις σταγόνες της βροχής καθώς ο νους μ’ έφερε πίσω, πολλά χρόνια πριν, στα χρόνια της θητείας. Της στρατιωτικής μου θητείας.

Ήταν μια τακτική που ακολουθούσαμε οι νεαροί δόκιμοι για να γλυτώσουμε  .....απ’ τον στενό κλοιό των κοριτσιών ….. Και να κανονίσουμε βεβαίως κάτι άλλο….

Σταματούσαμε έξω απ τη Λέσχη….

-Συγνώμη αγάπη μου, τους λέγαμε

-Πρέπει ν ανέβω στη Λέσχη.

Αυτές δεν ακολουθούσαν. Δεν μπορούσαν άλλωστε.... Η Λέσχη ήταν το καταφύγιό μας.

-Λυπάμαι Αννίκα, πρέπει ν ανέβω στη Λέσχη.

Έτσι της είπα. Η Αννίκα χαμογέλασε

-Δεν πειράζει μου είπε. Θα ανέβουμε μαζί.

Κόκκαλο εγώ. Αυτή είναι θεόμουρλη σκέφτηκα.

Θα ανέβει στο καταφύγιό μας. Αν είναι δυνατόν.

Με το που φτάσαμε στη μεγάλη αίθουσα άρχισαν οι χαιρετούρες για την Αννίκα.

Και το δικό μου δράμα βεβαίως.

-Για σου Αννίκα ο ένας ταγματάρχης

-Για σου Αννίκα ο άλλος αντισυνταγματάρχης

-Για σου Αννίκα κάποιος Συνταγματάρχης

Μέχρι και κάποιος ταξίαρχος την χαιρέτησε

Όλη η ιεραρχία της Ογδόης Μεραρχίας χαιρετούσε την Αννίκα.

Μην ρωτάτε για μένα

Σε κάθε χαιρετούρα κόνταινα και μερικούς πόντους

Είχα καταντήσει Δόκιμος υπό σμίκρυνση.

Τί συμβαίνει βρε Αννίκα τη ρώτησα.

Η φωνή μου μόλις που ακουγόταν.

-Ο πατέρας μου είναι ανώτατος αξιωματικός μου είπε.

Ράκος εγώ. Αυτά κυρία μου τα λένε νωρίτερα, σκέφτηκα.

Έκτοτε όταν σταματούσα στη Λέσχη ρώταγα την κοπέλα

-Εσύ δεν έχεις σχέση με στρατιωτικούς;;

Και στην αρνητική της απάντηση συνέχιζα

-Λυπάμαι αγάπη μου πρέπει ν ανέβω στη Λέσχη.

Δέχθηκα ένα σκούντημα

-Τι έπαθες με ρώτησε ο συνάδελφος γυρίζοντας με στο σήμερα .Τίποτα είπα ξεκολλώντας από τη Λέσχη κι από το παρελθόν. Τίποτα επανέλαβα μηχανικά.

Σήκωσα τον εκλογικό μου σάκο και προχώρησα προς το Δικαστήριο.

Η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει....όπως τότε.

Θεοφάνης Γραικιώτης