Σταύρος Χριστακόπουλος : Η επικίνδυνη σπορά του φόβου και του μίσους

Σταύρος Χριστακόπουλος

Η επικίνδυνη σπορά του φόβου και του μίσους

«Ποιος ωφελείται από τη διπλή δολοφονία;». Το κλασικό ερώτημα, το οποίο επανέρχεται ύστερα από κάθε τρομοκρατική επίθεση – υπονοώντας το ενδεχόμενο προβοκάτσιας –, είναι πάλι παρόν. Αλλά αυτή τη φορά δεν χωρούν απλοϊκές, όπως οι συνήθεις, απαντήσεις.

Κατ’ αρχάς πρέπει να περιμένουμε την ανάληψη ευθύνης για τη διπλή δολοφονία των δύο μελών της Χρυσής Αυγής χθες το βράδυ στο Νέο Ηράκλειο Αττικής. Αν υπάρξει ανάληψη ευθύνης. Από το ποιος θα την αναλάβει θα βγουν τα πρώτα εμπράγματα συμπεράσματα.

Από εκεί και πέρα, ας αξιολογήσουμε εν τάχει ποιος – δυνάμει – θα μπορούσε να αποκομίσει πολιτικό όφελος ή να υποστεί ζημία, ανεξαρτήτως του ποιοι είναι οι δράστες.


Αμφιβολίες και ασάφεια

1. Η κυβέρνηση – θα μπορούσε να πει κάποιος – έχει λαμβάνειν πολιτικά ωφελήματα για τους εξής λόγους:

● Σήμερα είναι αποσταθεροποιημένη, με αποκορύφωμα την υπόθεση του φόρου ακινήτων και την κρίση στις σχέσεις της με την τρόικα, ενώ την περιμένει μια ακόμη μεγάλη κρίση εν όψει του ασφαλιστικού, των ακόμη περισσότερων απολύσεων κ.λπ.

● Βρίσκεται προ μιας ακόμη ηχηρής ήττας έναντι της τρόικας (ήδη σήκωσε τα χέρια ψηλά υποχωρώντας πλήρως από τη δική της θέση και αποδεχόμενη σχεδόν το σύνολο της εκτίμησης των δανειστών για το δημοσιονομικό κενό, το οποίο θα πρέπει να καλύψει με ακόμη περισσότερα επώδυνα μέτρα από αυτά που θα ήθελε και ίσως θα άντεχε).

● Ήδη, πέραν της αυξανόμενης λαϊκής οργής και της αναστάτωσης των κοινοβουλευτικών ομάδων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, χρεώνεται – από συστημικούς «παίκτες» – ανικανότητα, βιασύνη, κακούς υπολογισμούς στην πολιτική της έναντι της τρόικας και, από λίγο έως πολύ, αμφισβητείται η δυνατότητά της να διασφαλίσει τη ζητούμενη από τους ίδιους κύκλους, αλλά και από τους δανειστές, πολιτική «σταθερότητα».

● Θα μπορούσε η συγκεκριμένη ενέργεια να της δώσει την ευκαιρία να ξαναπαίξει με τη θεωρία περί «δύο άκρων», τα οποία τώρα, επιπλέον, «αλληλοσκοτώνονται».

● Μια αλλαγή ατζέντας, η οποία θα απομάκρυνε τα βλέμματα από τη νέα φοροσφαγή και την επιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα και θα την έφερνε σε θέση «εγγυητή της ομαλότητας», θεωρητικά θα την ωφελούσε.

Ωστόσο αυτό δεν είναι τόσο εύκολο. Ας μην ξεχνάμε ότι η δολοφονία των μελών της ενδέχεται να δώσει στη Χρυσή Αυγή μια «ανάσα», ώστε, σε κάποιον – τον όποιο – βαθμό να εξισορροπήσει τις αποκαλύψεις για τη δική της εγκληματική δράση. Αυτό θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα το ναζιστικό κόμμα να ξαναγίνει συμπαθές σε ένα τμήμα των απογοητευμένων από το ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, τη Ν.Δ., οι οποίοι είχαν αποστασιοποιηθεί από τη Χ.Α. μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις αποκαλύψεις για την οργανωμένη εγκληματική δράση της. Με δραματικό αποτέλεσμα για τη Ν.Δ. κατά κύριο λόγο.

Επιπλέον η κατηγορία – αλλά και η γενικότερη αίσθηση – ότι η κυβέρνηση και η Ν.Δ. αδυνατούν να διασφαλίσουν την πολιτική «σταθερότητα» θα μπορούσε να αποκτήσει ακόμη περισσότερους οπαδούς.

Συνεπώς είναι αμφίβολο το αν η κυβέρνηση και η Ν.Δ. θα μπορούσαν πράγματι να ωφεληθούν από τη δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής. Είναι επίσης ασαφές – αν και όχι απίθανο – το αν θα μπορούσε αυτή η υπόθεση να τη ζημιώσει πολιτικά και σε ποιον βαθμό.


Όλα ανοιχτά

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα, αλλά και η Αριστερά γενικότερα, δεν θα μπορούσε να περιμένει κάποιο όφελος, κατά καμία εκδοχή.

● Από μια πρώτη σκοπιά υπάρχει ο προαναφερθείς σαφής κίνδυνος της «θυματοποίησης» της Χρυσής Αυγής, η οποία εκ των πραγμάτων θα ωφελούσε τους ναζιστές.

● Από μια δεύτερη σκοπιά η αναζωπύρωση της θεωρίας περί «δύο άκρων», η οποία αναμένεται από την κυβέρνηση ή, έστω, από κάποιους ακροδεξιούς κύκλους της Ν.Δ. που θα βρουν ευκαιρία για περίεργους και επικίνδυνους «συμψηφισμούς», θα μπορούσε ίσως να είναι επιζήμια για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για την Αριστερά στο σύνολό της.

● Από μια τρίτη σκοπιά, δεν μπορεί να μην ανατρέξει ο νους στην υπόθεση των δολοφονημένων στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin, η οποία τρομοκράτησε ή απλώς αποκαρδίωσε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και αποτέλεσε έναν πολύ σημαντικό ανασχετικό παράγοντα για τη συνέχιση των πρώτων μεγαλειωδών «αντιμνημονιακών» κινητοποιήσεων του 2010.

● Από μια τέταρτη, όμως, σκοπιά, η οποία εξισορροπεί τις δύο προηγούμενες, δεν θα μπορούσε να αμφισβητηθεί κατά κανέναν τρόπο και από κανέναν η απόλυτη καταδίκη της διπλής δολοφονίας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Άρα τα περί «δύο άκρων» μάλλον θα εκθέσουν τους... σεσημασμένους εμπνευστές τους.

● Επιπλέον θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τη σαφέστατη δήλωση τού – έμπιστου του πρωθυπουργού... – επικεφαλής της ΕΥΠ Θεόδωρου Δραβίλλα στη Βουλή ότι δεν είναι δυνατόν να συσχετιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με έκνομες ενέργειες στις Σκουριές της Χαλκιδικής – μια ακόμη θεωρία των ίδιων ακροδεξιών προβοκατόρων εντός της Ν.Δ., οι οποίοι επιχειρούσαν να εμπλέξουν βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε επίθεση κατά των εγκαταστάσεων της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός».

Συνεπώς, για να κάνουμε μια «σούμα», είναι αμφίβολο – αν και όχι απίθανο – το αν θα μπορούσε η εν λόγω υπόθεση να ωφελήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη Αριστερά. Με την ίδια αμφισημία καλύπτεται και το ενδεχόμενο να προκύψει μια μακροπρόθεσμη ζημία εξ αιτίας του φόβου για το άνοιγμα ενός κύκλου αίματος ή μιας – κάθε είδους – εκτροπής.


Τα «άνθη» του κακού

Σε γενικές γραμμές η κυβέρνηση, επειδή ακριβώς δεν πατάει πλέον καλά στα πόδια της και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με κατάρρευση που θα πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις, είναι αμφίβολο αν μπορεί να ωφεληθεί από τη δολοφονία των μελών της Χ.Α., ιδιαιτέρως αν δεν καταφέρει να αποκαταστήσει την καταρρακωμένη εικόνα της δύναμης που εγγυάται της πολιτική «σταθερότητα».

Η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία θέλει να πείσει ότι μπορεί να αποκαταστήσει τη χαμένη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, αλλά και να πυροδοτήσει τα δημοκρατικά ανακλαστικά της κοινωνίας και την εξαγγελλόμενη «ειρηνική επανάσταση» που θα επιφέρει ανατροπές στην κατρακύλα της χώρας προς το χάος, είναι επίσης αμφίβολο αν θα ωφεληθεί μακροπρόθεσμα από μια ενέργεια η οποία σπέρνει τον φόβο, αλλά και υπενθυμίζει τη συζήτηση περί «δύο άκρων».

Η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στις δοξασίες περί επαπειλούμενου εμφυλίου, οι οποίες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς σε αρκετές πλευρές του πολιτικού φάσματος, αν και εκφέρονται με διαφορετικό τρόπο και διαφορετικά κίνητρα.

Η σπορά του φόβου είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Άλλωστε από τον φόβο μπορούν να τραφούν μόνο αυτοί που μισούν την κοινωνία και τη θέλουν καθυποταγμένη στα – όποιας φύσης και απόχρωσης – σχέδιά τους. Με μεγάλους χαμένους τον ελληνικό λαό και την πολιτική. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η αντιμετώπιση της κρίσης πρέπει να παραμείνει βαθύτατα πολιτική, ενώ η ίδια η πολιτική (με κεφαλαίο το «Π», όπως λέγαμε παλιά), όπως και η κοινωνία, έχει μεγάλη ανάγκη να ανασυντάξει όσες δυνάμεις της έχουν απομείνει.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η υποχώρηση της πολιτικής, η υποταγή στους δανειστές και το ξεπέταγμα του ναζιστικού «άνθους του κακού» ήταν τα τρία στοιχεία που επέφεραν ένα συντριπτικό πλήγμα στην ήδη βαριά τραυματισμένη δημοκρατία. Αν τώρα προστεθεί και το «άνθος» του διχασμού, τεχνητού ή πραγματικού, μια ακόμη πιο μαύρη εποχή θα ξημερώσει. Με κερδισμένες τις δυνάμεις που επιθυμούν την εθνική και κοινωνική υποδούλωση.