Ο «θάνατος» του αστού
Mέσα σε είκοσι μόλις χρόνια γνωρίσαμε δύο ιστορικού χαρακτήρα
«επαναστατικές» αλλαγές: Η πρώτη συμβολοποιήθηκε με την πτώση του
τείχους του Βερολίνου, τον Νοέμβριο του 1989 και σήμανε το τέλος των
καθεστώτων του Ανατολικού Συνασπισμού και ταυτόχρονα των
ιδεολογικο-πολιτικών προταγμάτων που συγκρότησαν το ιστορικό αυτό
πρότυπο.
Έκτοτε ο νεοφιλελευθερισμός εξαπλώθηκε ακώλυτα, με ραγδαίους ρυθμούς, και προς το τέλος της δεκαετίας του 1990 μετεξελίχθηκε σε μια ισχυρή και δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική δομή που υπέταξε και «εργαλειοποίησε» τις πραγματικές οικονομικο-παραγωγικές διαδικασίες και έκτοτε διαλύει συστηματικά το σύνολο των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων που συγκρότησαν το καπιταλιστικό - αστικό κοινοβουλευτικό κράτος του 20ου αιώνα.
Η κρίση του 2008, που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, αποκάλυψε την απαρχή μιας νέας ιστορικής κυριαρχίας της χρηματοπιστωτικής δομής και των πολιτικο-οικονομικών διαχειριστών της.
Ζούμε σήμερα αυτή τη μορφή της χρηματοπιστωτικής, μετα-καπιταλιστικής δικτατορίας στην οποία δεν υποτάσσεται μόνο η πραγματική οικονομία, η παραγωγική - οικονομική δομή, αλλά διαλύονται και χειραγωγούνται οι αντιπροσωπευτικοί κοινοβουλευτικοί θεσμοί και τα δυτικά συνταγματικά - ελευθερικά περιεχόμενα που αντιπροσωπεύουν τις ιστορικές κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 και της Ένδοξης Επανάστασης του 1688 στην Αγγλία (Ο. Κρόμγουελ).
Η νέα αυτή μορφή κυριαρχίας απορρίπτει τις βασικές αρχές, τους θεμελιώδεις κανόνες και τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η αστική δημοκρατία και ο βιομηχανικός καπιταλισμός του 20ου αιώνα. Πολιτικά, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα υποβαθμίζονται ή καταργούνται. Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ την οποία η αστική δημοκρατία αναγνώρισε ως φυσικό δικαίωμα, μαζί με το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, σήμερα υπονομεύεται και αμφισβητείται.
Κι αυτή η αμφισβήτηση δεν προέρχεται από το μαρξικό «στρατόπεδο», αφού σύμφωνα με τη μαρξική ανάλυση η ατομική ιδιοκτησία δεν αποτελεί παρά μια ιστορική κατηγορία που συνδέεται με την ιστορική μορφή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Η νέα ηγεμονική χρηματοπιστωτική δομή δεν χρειάζεται πολίτες αλλά ιδιώτες… Δεν χρειάζεται τη μεσαία τάξη, τη θεμελιακή κοινωνική της αναφορά, ούτε τις αξίες, στις οποίες η τάξη αυτή στήριζε την πολιτικο-ιδεολογική της ηγεμονία…
Αυτή την κατάσταση βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας, θύμα της οποίας δεν αποβαίνουν μόνον οι εργαζόμενοι και οι χαμηλότερες κοινωνικο-οικονομικά τάξεις αλλά και η ίδια η μεσαία τάξη που αποδιαρθρώνεται με ραγδαίους ρυθμούς.
Η μικρο-μεσαία επιχείρηση διαλύεται και οι μέχρι τώρα «προνομιούχοι» ιδιοκτήτες καταφεύγουν στο ταμείο ανεργίας, ακόμα και στα συσσίτια… Η ατομική ιδιοκτησία, το «ακίνητο», έχει στην πραγματικότητα τεθεί υπό κατάσχεση λόγω της συστηματικής απαξίωσής του, των βαρύτατων φόρων και των δανειακών υποχρεώσεων. Η βίαιη «προλεταριοποίηση» την οποία υφίσταται ένα σοβαρό τμήμα της μεσαίας τάξης και το σύνολο σχεδόν της μικρομεσαίας παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας δεν έχει προηγούμενο στη σύγχρονη οικονομική ιστορία του ευρωπαϊκού - δυτικού κόσμου.
Γι' αυτό και οι υποτελείς κυβερνητικοί διαχειριστές των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών δεν απευθύνονται πλέον σε κοινωνικές τάξεις και στρώματα, δεν εκπροσωπούν κοινωνικά συμφέροντα και κοινωνικές ανάγκες. Αντιλαμβάνονται την κοινωνία ως συνάθροιση ιδιωτών, που τρομοκρατημένοι και απέλπιδες, είναι ευεπίφοροι χειραγώγησης από την κυβερνητική προπαγάνδα αλλά και από τις δυνάμεις καταστολής, στην περίπτωση που κάποιοι από αυτούς τολμήσουν να αντισταθούν…
Εάν εξετάσουμε αναλυτικά μια σειρά σφυγμομετρήσεων, εδώ και αρκετούς μήνες, θα διαπιστώσουμε ότι πέραν ενός συνεκτικού κοινωνικο-οικονομικού «πυρήνα» της τάξεως του 10%-15% της ελληνικής κοινωνίας που συνδέεται ευθέως με το σύστημα, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν σημαντικά χαμηλά ποσοστά τόσο σε επαγγελματικές - παραγωγικές κοινωνικές τάξεις και δραστηριότητες όσο και στις ηλικιακές κλίμακες.
Με μια εξαίρεση: Στις ηλικίες ψηφοφόρων άνω των 60 ετών όπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπερδιπλασιάζουν τα χαμηλά ποσοστά τους… ο συντηρητισμός, η παραδοσιακή ψήφος (ή περισσότερο η ψυχολογική άρνηση ότι μια ζωή ψήφιζαν «λάθος»), ο φόβος, αποτελούν τα κυρίαρχα κριτήρια…
Η αποδιάρθρωση και διάλυση της μεσαίας τάξης καθιστούν άνευ κοινωνικο-πολιτικού περιεχομένου τους ιστορικούς, πολιτικούς ιδεολογικούς όρους της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς. Η παραδοσιακή φιλελεύθερη - συντηρητική παράταξη δίνει τη θέση της σε μια νεοφιλελεύθερη Ακροδεξιά που εφαρμόζει μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δικτατορία.
Ο νέος ιστορικός ολοκληρωτισμός δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του, την ταυτότητά του, τις αντιδημοκρατικές αντιλήψεις του. Κανένας δεν μπορεί να αδιαφορεί, να αγνοεί την ιστορική πραγματικότητα, να θεωρεί ότι ζούμε μια απλή κρίση από την οποία μετά από λίγο θα βγούμε. Δεν αρκούν γι' αυτό κάποιες εκλογικές - κυβερνητικές αλλαγές. Απαιτείται να συνειδητοποιήσουμε ως πολίτες και ως κοινωνική συλλογικότητα την κρισιμότητα της περιόδου και να δράσουμε. Οι «από μηχανής» Θεοί δεν υπάρχουν πλέον.
Έκτοτε ο νεοφιλελευθερισμός εξαπλώθηκε ακώλυτα, με ραγδαίους ρυθμούς, και προς το τέλος της δεκαετίας του 1990 μετεξελίχθηκε σε μια ισχυρή και δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική δομή που υπέταξε και «εργαλειοποίησε» τις πραγματικές οικονομικο-παραγωγικές διαδικασίες και έκτοτε διαλύει συστηματικά το σύνολο των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων που συγκρότησαν το καπιταλιστικό - αστικό κοινοβουλευτικό κράτος του 20ου αιώνα.
Η κρίση του 2008, που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, αποκάλυψε την απαρχή μιας νέας ιστορικής κυριαρχίας της χρηματοπιστωτικής δομής και των πολιτικο-οικονομικών διαχειριστών της.
Ζούμε σήμερα αυτή τη μορφή της χρηματοπιστωτικής, μετα-καπιταλιστικής δικτατορίας στην οποία δεν υποτάσσεται μόνο η πραγματική οικονομία, η παραγωγική - οικονομική δομή, αλλά διαλύονται και χειραγωγούνται οι αντιπροσωπευτικοί κοινοβουλευτικοί θεσμοί και τα δυτικά συνταγματικά - ελευθερικά περιεχόμενα που αντιπροσωπεύουν τις ιστορικές κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 και της Ένδοξης Επανάστασης του 1688 στην Αγγλία (Ο. Κρόμγουελ).
Η νέα αυτή μορφή κυριαρχίας απορρίπτει τις βασικές αρχές, τους θεμελιώδεις κανόνες και τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η αστική δημοκρατία και ο βιομηχανικός καπιταλισμός του 20ου αιώνα. Πολιτικά, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα υποβαθμίζονται ή καταργούνται. Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ την οποία η αστική δημοκρατία αναγνώρισε ως φυσικό δικαίωμα, μαζί με το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, σήμερα υπονομεύεται και αμφισβητείται.
Κι αυτή η αμφισβήτηση δεν προέρχεται από το μαρξικό «στρατόπεδο», αφού σύμφωνα με τη μαρξική ανάλυση η ατομική ιδιοκτησία δεν αποτελεί παρά μια ιστορική κατηγορία που συνδέεται με την ιστορική μορφή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Η νέα ηγεμονική χρηματοπιστωτική δομή δεν χρειάζεται πολίτες αλλά ιδιώτες… Δεν χρειάζεται τη μεσαία τάξη, τη θεμελιακή κοινωνική της αναφορά, ούτε τις αξίες, στις οποίες η τάξη αυτή στήριζε την πολιτικο-ιδεολογική της ηγεμονία…
Αυτή την κατάσταση βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας, θύμα της οποίας δεν αποβαίνουν μόνον οι εργαζόμενοι και οι χαμηλότερες κοινωνικο-οικονομικά τάξεις αλλά και η ίδια η μεσαία τάξη που αποδιαρθρώνεται με ραγδαίους ρυθμούς.
Η μικρο-μεσαία επιχείρηση διαλύεται και οι μέχρι τώρα «προνομιούχοι» ιδιοκτήτες καταφεύγουν στο ταμείο ανεργίας, ακόμα και στα συσσίτια… Η ατομική ιδιοκτησία, το «ακίνητο», έχει στην πραγματικότητα τεθεί υπό κατάσχεση λόγω της συστηματικής απαξίωσής του, των βαρύτατων φόρων και των δανειακών υποχρεώσεων. Η βίαιη «προλεταριοποίηση» την οποία υφίσταται ένα σοβαρό τμήμα της μεσαίας τάξης και το σύνολο σχεδόν της μικρομεσαίας παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας δεν έχει προηγούμενο στη σύγχρονη οικονομική ιστορία του ευρωπαϊκού - δυτικού κόσμου.
Γι' αυτό και οι υποτελείς κυβερνητικοί διαχειριστές των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών δεν απευθύνονται πλέον σε κοινωνικές τάξεις και στρώματα, δεν εκπροσωπούν κοινωνικά συμφέροντα και κοινωνικές ανάγκες. Αντιλαμβάνονται την κοινωνία ως συνάθροιση ιδιωτών, που τρομοκρατημένοι και απέλπιδες, είναι ευεπίφοροι χειραγώγησης από την κυβερνητική προπαγάνδα αλλά και από τις δυνάμεις καταστολής, στην περίπτωση που κάποιοι από αυτούς τολμήσουν να αντισταθούν…
Εάν εξετάσουμε αναλυτικά μια σειρά σφυγμομετρήσεων, εδώ και αρκετούς μήνες, θα διαπιστώσουμε ότι πέραν ενός συνεκτικού κοινωνικο-οικονομικού «πυρήνα» της τάξεως του 10%-15% της ελληνικής κοινωνίας που συνδέεται ευθέως με το σύστημα, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν σημαντικά χαμηλά ποσοστά τόσο σε επαγγελματικές - παραγωγικές κοινωνικές τάξεις και δραστηριότητες όσο και στις ηλικιακές κλίμακες.
Με μια εξαίρεση: Στις ηλικίες ψηφοφόρων άνω των 60 ετών όπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπερδιπλασιάζουν τα χαμηλά ποσοστά τους… ο συντηρητισμός, η παραδοσιακή ψήφος (ή περισσότερο η ψυχολογική άρνηση ότι μια ζωή ψήφιζαν «λάθος»), ο φόβος, αποτελούν τα κυρίαρχα κριτήρια…
Η αποδιάρθρωση και διάλυση της μεσαίας τάξης καθιστούν άνευ κοινωνικο-πολιτικού περιεχομένου τους ιστορικούς, πολιτικούς ιδεολογικούς όρους της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς. Η παραδοσιακή φιλελεύθερη - συντηρητική παράταξη δίνει τη θέση της σε μια νεοφιλελεύθερη Ακροδεξιά που εφαρμόζει μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δικτατορία.
Ο νέος ιστορικός ολοκληρωτισμός δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του, την ταυτότητά του, τις αντιδημοκρατικές αντιλήψεις του. Κανένας δεν μπορεί να αδιαφορεί, να αγνοεί την ιστορική πραγματικότητα, να θεωρεί ότι ζούμε μια απλή κρίση από την οποία μετά από λίγο θα βγούμε. Δεν αρκούν γι' αυτό κάποιες εκλογικές - κυβερνητικές αλλαγές. Απαιτείται να συνειδητοποιήσουμε ως πολίτες και ως κοινωνική συλλογικότητα την κρισιμότητα της περιόδου και να δράσουμε. Οι «από μηχανής» Θεοί δεν υπάρχουν πλέον.
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=85807&colid=50&dt=2013-11-17%200:0:0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου