ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ : Το δικό μας δόγμα του σοκ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ c.zervas@eleftherotypia.net

 

Είμαι ένας από εκείνους που με την πενιχρή επιστροφή φόρου που δικαιούνται (λόγω ανεργίας) -και η οποία δεν τους καταβάλλεται εδώ και μερικούς μήνες- συμβάλλουν ενεργά στην επίτευξη του μέγιστου εθνικού στόχου, όπως τον διακηρύττει ο πρωθυπουργός, του περίφημου πρωτογενούς πλεονάσματος. 

Δεν φτάνουν οι δυσβάστακτοι φόροι, οι συνεχείς περικοπές μισθών (σε όσους εργάζονται ακόμη), δεν αρκεί η διάλυση της δημόσιας Υγείας και της Παιδείας. Η κυβέρνηση παίρνει χρήματα από όπου μπορεί. Και δυστυχώς μπορεί να «ληστεύει» μόνο μισθωτούς και συνταξιούχους.

Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι πιθανό να υπάρξει. Αλλά θα υπάρξει στηριγμένο στις τσέπες και τις ζωές των αδύναμων και όχι των ισχυρών. Θα είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνικά μονομερούς, απόλυτα ταξικής, δημοσιονομικής προσαρμογής που μέσα σε μόλις 4 χρόνια κατάφερε την πιο μεγάλη αναδιανομή εισοδήματος.

Ομως δεν είναι μόνο η επιλεκτική εξαίρεση των μεγαλόσχημων από τα δημόσια βάρη, που συνεχίζει να προκαλεί το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα. Είναι η διάχυτη αντίληψη ότι ζούμε έναν διαρκή εφιάλτη χωρίς αίσιο τέλος.

Η γενικευμένη απόγνωση των πολιτών δεν ισοσταθμίζεται από τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς περί πρωτογενούς πλεονάσματος. Και αυτό συμβαίνει για πάρα πολύ συγκεκριμένους λόγους: Η κοινωνία βρίσκεται σε διαρκές σοκ εδώ και 4 χρόνια. Θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών παραβιάζονται συστηματικά, η μερική ασφάλεια που τους παρείχε το ελλειμματικό κοινωνικό κράτος έχει διαρραγεί.

Η μαζική ανεργία έχει προκαλέσει βαθύτατο ρήγμα στο κοινωνικό συμβόλαιο, κλονίζοντας τις αρχές της δημοκρατικής νομιμοποίησης της εξουσίας. Τι νόημα, τι ρόλο έχει μια κυβέρνηση όταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τη στοιχειώδη επιβίωση των ανθρώπων; Η έλλειψη θέσεων εργασίας και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων έδωσε σε κράτος και εργοδότες τη δυνατότητα να εκβιάζουν ωμά τους εργαζομένους και να ευτελίζουν την αξιοπρέπειά τους.

Η κατάλυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, η κατάρρευση της ασφαλιστικού συστήματος και η κατάργηση των προνοιακών επιδομάτων οδηγούν σε μαζικό αφανισμό ανθρώπινων ζωών. Η δραστική μείωση του προσδόκιμου ζωής είναι μόνιμο αποτέλεσμα αυτών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Το δόγμα του σοκ, η άγρια λιτότητα και το γενικευμένο πλιάτσικο-ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας επιδιώκουν αυτό που τα παιδιά του Σικάγο αποκαλούν «δημιουργική καταστροφή». Είναι η ορολογία που περιγράφει την υποτίμηση αξιών (κινητών και ακινήτων) και ανθρώπων. Είναι το «όπλο» του καπιταλισμού στην αέναη επιδίωξη χώρων «ανάπτυξης».

Ε, λοιπόν, απέναντι σ' αυτή την καταστροφή έφτασε η ώρα να αντιτάξουμε το δικό μας δόγμα του σοκ. Εφτασε η ώρα να δείξουμε πως δεν τρομάζουμε πια από τα μέτρα τους. Πόσο χειρότερα να γίνουν τα πράγματα; Εφτασε η στιγμή της αλήθειας για όλους.


http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=398826