Τ. Κατσιμάρδος : Φαντασιώσεις μετά το Mνημόνιο

Φαντασιώσεις μετά το Mνημόνιο

Mέσα στη δίνη της τρέχουσας επικαιρότητας ας μη χάνουμε τη μεγάλη εικόνα και τα ουσιώδη: Η χώρα είναι αιχμάλωτη του Μνημονίου, με τα δεσμά του δημοσιονομικού ελλείμματος, του χρηματοδοτικού κενού και, βεβαίως, του αβίωτου δημόσιου χρέους. Ταυτοχρόνως, πιόνι στα «παίγνια» και στις αντιθέσεις μεταξύ ΔΝΤ, Κομισιόν, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και λοιπών τραπεζικών ιδρυμάτων της νεοφιλελεύθερης Ευρωζώνης.

Το «ελληνικό πρόβλημα» ως μέρος του σταυρολέξου που λέγεται ευρωπαϊκός Νότος και παράμετρος του αναπάντητου υπαρξιακού ερωτήματος «πού πάει η ΕΕ» αναδεικνύεται σε ανατολικό ζήτημα. Το καινούργιο (και προσωρινό) στο καθεστώς της διπλής ομηρείας είναι μια μεταβατική ρευστότητα. Μια μεταβατικότητα που οριοθετείται από το κυβερνητικό «κενό» στη Γερμανία και τους προεκλογικούς ρυθμούς στους οποίους κινείται η ΕΕ, με το φάντασμα ενός πολύμορφου ευρωσκεπτικισμού-εθνικισμού στον ουρανό της.

Στις συνθήκες αυτές η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται σαν ν' ανακάλυψε περιθώρια αυτονομίας και (επιτέλους) διαπραγμάτευσης. Προβάλλοντας ότι τήρησε τα συμφωνηθέντα με την τρόικα διατυπώνει για εσωτερική κατανάλωση τη... μεγάλη ιδέα «απαλλαγής της πατρίδας από το Μνημόνιο». Δυστυχώς, για ακόμη μία φορά, είτε υπάρχει χώρος για επιδείξεις επίπλαστης ανεξαρτησίας είτε όχι, η κυβέρνηση άγεται και φέρεται. Μεταξύ απολύτως αντιφατικών στάσεων. Από τη μία το Μνημό­νιο «είναι το πιο σοβαρό κείμενο στη χώρα» και από την άλλη «η πιο μελανή σελίδα στην Ιστορία της ». Ευλογία, λοιπόν, από την οποία χρειάζεται ν' απαλλαγεί η χώρα!

Αφήνοντας κατά μέρος τις αντιμνημονιακές ρητορείες, όλα δείχνουν ότι πρώτος στόχος της είναι απλώς η μη λήψη νέων δημοσιονομικών μέτρων (ισοδύναμο, πια, με κατάρρευση) μέχρι τις ευρωεκλογές. Δεύτερος, η εξάντληση της τετραετίας». Δηλαδή, κομματικοί στόχοι... Το πιθανότερο είναι να πορευτεί ως το καλοκαίρι βαφτίζοντας... το κρέας ψάρι ως προς τα μέτρα. Πλην, όμως, η χώρα βρίσκεται ήδη στον αυτόματο πιλότο προς την ανθρωπιστική και κοινωνική κρίση, με όσα ήδη έχουν αποφασιστεί, εφαρμόζονται και προβλέπονται.

Οσο για τη μεταμνημονιακή εποχή, αν δεν ανατραπούν τα δρομολογημένα, αυτή δεν υπάρχει παρά μόνο στον ύπνο όσων την επικαλούνται (από Δεξιά ή Κεντροαριστερά). Δεν αρχίζει ούτε το 2014, ούτε το 2016, έστω κι αν δεν υπάρξουν μνημονιακού τύπου μέτρα. Το 2040 και βλέπουμε, σύμφωνα με όσα έχουν υπογράψει φαρδιά- πλατιά οι όψιμοι «αντιμνημονιακοί» και διαμηνύουν οι Βρυξέλλες...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=63909181