ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : «ΕΛΙΑ» με μνημονιακό «ΔΑΚΟ»

«ΕΛΙΑ» με μνημονιακό «ΔΑΚΟ»

 
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ

Το πλέγμα των μνημονιακών συμφερόντων παίζει τα «ρέστα» του… Το νεοφιλελεύθερο - μνημονιακό σύστημα κατανάλωσε, ως σύγχρονος Κρόνος, τους πολιτικούς-κομματικούς υπηρέτες του… Ο ένας «πυλώνας» του δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ, κατέρρευσε με πάταγο και οδηγείται νομοτελειακά στην εξαφάνιση… Ο δε έτερος «πυλώνας», η ΝΔ, αφού απέρριψε και τις τελευταίες προσχηματικές εκδοχές του φιλελεύθερου-αστικού προτύπου, μετατράπηκε σ' ένα ακροδεξιό - αντικοινωνικό μόρφωμα που σέρνει σήμερα το «κάρο» του Μνημονίου.

Όμως το τέλος και του σημερινού κυβερνητικού/μνημονιακού «συνεταιρισμού» πλησιάζει… Η κατάρρευση, μάλιστα, του ΠΑΣΟΚ μπορεί να οδηγήσει σε «ξαφνικό κυβερνητικό θάνατο»…

Πώς λοιπόν θα αναπαραχθεί το κυβερνητικό/μνημονιακό σύστημα; Αυτό είναι το καίριο ερώτημα που βασανίζει τα συστημικά-μνημονιακά συμφέροντα, τα οποία επιχειρούν να κατασκευάσουν, κυριολεκτικά, μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ, εφεδρικά - εναλλακτικά πολιτικά σχήματα, ικανά να «αναπαλαιώσουν» και να υποστηρίξουν -πολιτικά και κοινοβουλευτικά- το σημερινό καταρρέον «σκηνικό». Το κατασκεύασμα της «Κεντροαριστεράς» βολεύει πολλούς… Πρώτα από όλους, τον Ευ. Βενιζέλο και το «εναπομείναν» ΠΑΣΟΚ… Ένα ευρύτερο σχήμα -που βιάσθηκαν ορισμένοι να το ταυτίσουν με την ιταλική «Ελιά»- θα μπορούσε, ενδεχομένως, να «καλύψει» την εκλογική εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες ευρωεκλογές, όπου απαιτείται ποσοστό 4,5% για να εκλεγεί έστω και ένας ευρωβουλευτής, ενώ παράλληλα θα απέτρεπε -έστω και προσχηματικά- τον κ. Ευ. Βενιζέλο να «καταλήξει» όπως ο Ι. Ζίγδης και να ταυτίσει την πολιτική του σταδιοδρομία με την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ. Ένα παρόμοιο, όμως, «ενδιάμεσο» «κεντροαριστερό» μόρφωμα, θα μπορούσε να αποτελέσει όχι μόνο μια ενδεχόμενη κομματική-κυβερνητική «βακτηρία» για την ακροδεξιά ΝΔ αλλά και να προσδώσει μια ευρύτερη «δημοκρατική-προοδευτική» νομιμοποίηση στα ευρύτερα μνημονιακά κυβερνητικά σχήματα.

Σ' αυτό ακριβώς το σημείο αναδεικνύεται ο ιδιαίτερος «ρόλος» της ΔΗΜΑΡ. Η συμμετοχή της στο «κεντροαριστερό» μόρφωμα θα αποτελέσει μια μορφή νομιμοποίησης στο μνημονιακό ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα θα εμποδίσει τη ΔΗΜΑΡ να συγκροτήσει μια κυβερνητική συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν αυτός επικρατήσει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές…

Γι' αυτό και η ΔΗΜΑΡ γίνεται δέκτης ασφυκτικών πιέσεων, κυρίως από τα συστημικά ΜΜΕ και τα εκδοτικά συγκροτήματα, που αποτέλεσαν άλλωστε τους «σκηνοθέτες» και τους «μαέστρους» της διαδικασίας γένεσης των «58» και της επακολουθήσασας «κεντροαριστεράς» σύναξης… Δεν θα σταθούμε σε πρόσωπα, σε κινήσεις, σε αντιλήψεις, που συγκροτούν το συμπίλημα της δήθεν «Κεντροαριστεράς», που άλλωστε ουδεμία κοινωνική αναφορά, πολιτική πρόταση ή ιδεολογικό στίγμα διαθέτει… Ο ρόλος της κατασκευασμένης αυτής κίνησης είναι να στηρίξει το σύστημα και να αποβεί «ανάχωμα» για την ανακοπή ψήφων προς τον ΣΥΡΙΖΑ και να αποστρέψει την πορεία του προς την εξουσία. Γι' αυτό και το «στίγμα», το ιδεολογικό «μήνυμα», της κίνησης αυτής το έδωσε ο σημιτικός εκσυγχρονισμός και τα στελέχη που τον υπηρέτησαν πιστά. Το «αυγό» του νεοφιλελεύθερου «φιδιού», επωάσθηκε επί εποχής εκσυγχρονισμού. Σ' αυτήν την περίοδο τέθηκαν οι βάσεις της κυριαρχίας των μηχανισμών της ασύδοτης αγοράς, σ' αυτή την περίοδο η δομή της διαπλοκής κυριάρχησε και απέκτησε καίρια ερείσματα στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας. Σ' αυτή την περίοδο επικράτησαν οι αρχές του οικονομισμού, της κερδοσκοπίας, του απηνούς ανταγωνισμού και της απαξίωσης των κοινωνικών θεσμών.

Γι' αυτό και ο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΝ… Γιατί αποτελεί την ιστορική αντίληψη και πρακτική που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Γι' αυτό και η δομή αυτή αναπαράχθηκε τόσο εύκολα στην περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου, γι' αυτό και σήμερα πρωταγωνιστεί στην προσπάθεια στήριξης και αναπαραγωγής της νεοφιλελεύθερης/μνημονιακής εξουσίας. Ασφαλώς η πολιτική ιστορία δεν κατασκευάζεται από τα ΜΜΕ και τους μηχανισμούς συμφερόντων. Ούτε δημιουργούνται κόμματα από πολιτικά «υλικά κατεδαφίσεως»… Κι όλοι αυτοί που αυτοθαυμάζονται ως ανανεωτές και σωτήρες, δεν αποτελούν παρά «νυχτερίδες κι αράχνες» της πολιτικής, δεν είναι τίποτε άλλο παρά καταδικασμένες φιγούρες του παρελθόντος που επιβιώνουν όσο οι προβολείς των συστημικών ΜΜΕ τις φωτίζουν.