«...ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ...»

«...ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ...»

Πλησιάζει παιδί μου, η μεγάλη της Χριστιανοσύνης ημέρα, η 25 Δεκεμβρίου. Οι Χριστιανοί, παιδί μου, όλοι, μα ξεχωριστά εμείς οι Έλληνες, θα εορτάσουμε και πάλι τη γέννηση του Χρίστου μας, πού έσωσε την ανθρωπότητα από την κακία, πού γέμισε ελπίδες τους λαούς, πού χαροποίησε  χαρά μεγάλη τον κόσμο. Ο ουρανός θα αντηχήσει με το τραγούδι των αγγέλων και των ποιμένων, με τη δοξολογία των ανθρώπων:                      

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.

Το χαριτωμένο θεϊκό αγοράκι μέσα στην αγκαλιά της μανούλας του θα  χαμογελάσει και το ανθηρό μάγουλο του θα  σκάσει, ωσάν μπουμπουκάκι στον πρωινό ήλιο. Και θα  χυθεί παντού η χαρά, η αγαλλίαση, η ελπίδα, η λαχτάρα και ο πόθος της ειρήνης. Ο μικρός Χριστός θα ευλόγηση τους λαούς και θα παρηγόρησει τους αδυνάτους, τους πάσχοντας, τους ασθενικούς και θα μεταδώσει με την ευλογία του την ελπίδα.                                                               

-Κοιμήσου, αγόρι μου, και ό Χριστός μαζί σου...    

Με τέτοια λόγια αποκοιμίζει τον μικρό της Γιαννάκη η μανούλα του. Τα χρυσά λογάκια της, πού τον νανούριζαν, του φαίνεται, ότι ακόμη τα ακούει στον ύπνο του:

-Κοιμήσου σύ, παιδάκι μου, και ο Χριστός μαζί σου. Και ό Γιαννάκης τώρα κοιμάται και ονειρεύεται πώς έκαμε πτερά, πώς ήταν  πια αγγελούδι, μέσα στο χορό των αγγέλων, όταν άνοιξε  ο ουρανός και τα άστρα έλαμψαν να υποδεχθούν τον ερχομό του θεϊκού παιδιού από τα ουράνια.

Πετούσε ψηλά, με χιλιάδες αγγελούδια με τα  ρόδινα μάγουλα, με  τις  χιονάτες φτερούγες και τα παχουλά κορμιά. Πήγαιναν αντάμα ανεβαίνοντας, ως πού να ανοίξουν οι ουρανοί, να κατεβεί ο Χριστός – το θειο βρέφος -, να τον συνοδεύσουν στη γη κάτω, για να φέρουν την ειρήνη, την αγάπη των λαών, την ευλογία. Και νά, άνοιξαν οι ουρανοί. Έλαμψαν τα σκοτάδια και τα άστρα εκατομμύρια εκατομμυρίων έχυσαν το φως των. Και ακούσθηκε μελωδικά το τραγούδι των αγγέλων σε χίλιες νότες, καθαρό και γλυκό:

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε·

Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε·

Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε....

Τί φωνές, τί μελωδίες !! Και ανάμεσα στις χιλιάδες φωνές και ο Γιαννάκης σμίγει τη  μελωδική του φωνούλα.

Και κατεβαίνουν τώρα την ουράνια σκάλα, και οι μελωδίες στο κατέβασμα μεγαλώνουν και δυναμώνουν. Το θεϊκό βρέφος, πού φέρνει την ειρήνη και τη χαρά, χαμογελά, και το χαμόγελο του γίνεται τριαντάφυλλα, πού αφήνουν τα μυρωδάτα φύλλα τους μαζί με τις ελπίδες, πού δυναμώνουν τη χαρά. Και το τραγούδι, το αγγελικό, χύνεται από χιλιάδες μυρωμένα στόματα ρυάκι ακούραστο :

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.

Έτσι πέρασε ελπιδοφόρα  η νύκτα. Και στο λάλημα των πετεινών ξύπνησε και ο Γιαννάκης ευτυχισμένος για το ουράνιο ταξίδι του. Ξύπνησε με τους ήχους  της χαρμόσυνης καμπάνας, πού διαλαλεί την ειρήνη του κόσμου.

- Μανούλα μου, πού είναι τα πτερά μου, πού πετούσα ως τώρα ; Πού είναι;

- Τα πτερά σου, παιδί μου, έγιναν ελπίδες. Τώρα πια θα μας έλθει το φως και η χαρά της ειρήνης, θα μας έλθει η γαλήνη και η ευδαιμονία. Δεν θα πεθαίνουν οι άνθρωποι και τα ορφανά παιδιά από τον αφανισμό. Να, όλα θα πλημμυρίσουν από αγάπη, και τα’ αγαθά της γης όλα θα γίνουν άφθονα. Τα πάθη τα ανθρώπινα θα μαλακώσουν και οι δυστυχισμένες ώρες θα αποσυρθούν στα Τάρταρα, θα χαθούν μέσα  από τους ανθρώπους...

Και άρχισε η ημέρα γελαστή στου ηλίου το ξύπνημα και όλα χαμογέλασαν, ευτυχισμένα πάνω στη γη.

Κ α ι  ε π ι  γ η ς  Ε ι ρ ή ν η!

Π. Παπαχριστοδούλου

Διασκευή Κ. Γραικιώτης