ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : 2014: Το τελευταίο όριο

του ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 30.12.2013

2014: Το τελευταίο όριο

 

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ

Το 2013 «αποχώρησε», αφήνοντας πίσω του μία οικονομία διαλυμένη και μία κοινωνία σε απόγνωση.

Εάν επιχειρήσουμε να «συμπυκνώσουμε» τις βαθύτερες ιστορικές εξελίξεις που χαρακτηρίζουν το 2013 θα τις εντοπίσουμε σε δύο κύρια γεγονότα.

Το πρώτο αφορά την αποδιοργάνωση και την κατάρρευση μεγάλων τμημάτων της μεσαίας τάξης. Η διάλυση των επιχειρήσεων, ιδίως της μικρομεσαίας παραγωγικής και εμπορευματικής δραστηριότητας, η ουσιαστική δήμευση και κατάσχεση της ατομικής ιδιοκτησίας και των αποταμιεύσεων οδηγεί νομοτελειακά ΣΤΟΝ «ΘΑΝΑΤΟ» ΤΟΥ ΑΣΤΟΥ, στην κατάργηση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, όπως αυτά κατοχυρώθηκαν σταδιακά από τον 19ο αιώνα μέχρι τις ημέρες μας.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό γεγονός είναι η «αλλοίωση» του δημοκρατικού-κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και η μετεξέλιξή του σε ένα καθεστώς ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ, σε μια μορφή αυταρχικής δημοκρατίας όπου η παραδοσιακή φιλελεύθερη τάξη αξιών και κανόνων αντικαθίσταται από μία ακροδεξιά - αντιδημοκρατική αντίληψη και συμπεριφορά από μέρους μνημονιακών κυβερνήσεων.

Η «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» δεν έχει καμία σχέση με την κλασική - φιλελεύθερη παράδοση που γνωρίσαμε, με τις όποιες στρεβλώσεις της, όλες τις τελευταίες δεκαετίες. Ήδη μέσα στο 2013 η τριμερής μνημονιακή συγκυβέρνηση, που συγκροτήθηκε μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, εξάντλησε στην πράξη τα όριά της. Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, με αφορμή το πραξικόπημα της ΕΡΤ και η ραγδαία φθορά του ΠΑΣΟΚ, που ενσωματώθηκε ουσιαστικά στην ακροδεξιά / νεοφιλελεύθερη αντίληψη και πρακτική της ΝΔ, έχουν οδηγήσει τη σημερινή συγκυβέρνηση σε μια παρατεταμένη οξύτατη κρίση. Δεν αποτελεί τη μόνη απόδειξη το γεγονός της οριακής, πλέον, αριθμητικής πλειοψηφίας που διαθέτει στο Κοινοβούλιο, αλλά η κρίση αυτή εμφαίνεται κυρίως στην απώλεια της κοινωνικής νομιμοποίησης και ανοχής που διαθέτει η συγκυβέρνηση μέχρι σήμερα.

Το σημερινό μνημονιακό σχήμα θα επιβιώνει από εδώ και πέρα με τη «χρονοπίστωση» που θα της παρέχουν οι δανειστές και η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ. Η ελληνική προεδρία εμφανίζεται ως ένα τέτοιου είδους «χρονογραμμάτιο» αλλά οι επερχόμενες ευρωεκλογές αποτελούν γι' αυτήν μείζονα δοκιμασία και ίσως οριοθετήσουν οριστικά το πέρας της.

Μέσα στο 2013, το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γερμανία και η συγκρότηση της νέας γερμανικής κυβέρνησης, με την πλήρη επικράτηση του δίδυμου Μέρκελ - Σόιμπλε και την πλήρη ενσωμάτωση των σοσιαλδημοκρατών στη μέχρι σήμερα ακολουθούμενη οικονομικοπολιτική στρατηγική της Άνγκ. Μέρκελ, ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΧΩΡΟ. Το γερμανικό Imperium αναδεικνύεται και επιβάλλεται μέσα από τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και τη χρηματοπιστωτική ηγεμονία σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Ο γερμανός πολίτης στηρίζει τη γερμανική ηγεμονία και αισθάνεται σήμερα ότι μπορεί να αντικρίζει «αφ' υψηλού» τους επήλυδες του Νότου ή τους γάλλους «συμμάχους» χωρίς τα πλέγματα των εγκλημάτων του παρελθόντος.

Οι εξελίξεις αυτές σημαίνουν ότι το σημερινό πρότυπο διακυβέρνησης στην Ευρώπη θα διευρυνθεί και θα ενισχυθεί. Η «γερμανική λογική» θα καθορίσει και την περίφημη «τραπεζική ενοποίηση» όπου αντί για τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς αντιμετώπισης των κρίσεων, θα κληθούν οι πολίτες-καταθέτες να πληρώσουν τις ζημίες των τραπεζικών ιδρυμάτων.

Το γερμανικό χρηματοπιστωτικό Imperium έχει ασφαλώς δημιουργήσει μείζονες αντιδράσεις στους λαούς του Νότου, αλλά και στις κοινωνίες του Βορρά και σε πολλούς σοβαρούς πολιτικοοικονομικούς κύκλους οι οποίοι προβλέπουν ότι η σημερινή πορεία θα οδηγήσει στη διάλυση της Ευρωζώνης και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όμως, τόσο η ενσωμάτωση της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας στο νεοφιλελεύθερο πρότυπο όσο και η απουσία μίας δυναμικής Αριστεράς στον ευρωπαϊκό χώρο δεν έχουν επιτρέψει τη διαμόρφωση μίας συγκροτημένης εναλλακτικής πρότασης που θα προδιαγράψει μία νέα ελπιδοφόρα προοπτική για την Ευρώπη.

Σήμερα διαπερνά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ένας έντονος αντι-ευρωπαϊσμός, ο οποίος αποτελεί δημιούργημα της πολιτικής που ακολουθούν οι κυρίαρχες οικονομικοπολιτικές ευρωπαϊκές ελίτ. Ένας ολόκληρος ευρωπαϊκός πολιτισμός πλήττεται σήμερα καίρια από τις λογικές της αγοράς και του χυδαίου οικονομισμού που διαπερνά τις σφαίρες της κοινωνικής και πολιτισμικής μας ζωής.

Στ' αλήθεια, τι έχουν να απαντήσουν, ποιο μέλλον έχουν να προτείνουν, όσοι σήμερα χειρίζονται τις τύχες μας, στον έλληνα πολίτη; Ποια σχέση, ποια αξία έχει η ευρωπαϊκή ιδέα όταν δεν έχεις εργασία, δεν έχεις δυνατότητα να ζήσεις την οικογένειά σου, δεν έχεις θέρμανση, όταν κινδυνεύει να κατασχεθεί το σπίτι σου, όταν δεν μπορείς να διασφαλίσεις το μέλλον των παιδιών σου;

Ασφαλώς, στις ευρωεκλογές θα εκδηλωθεί αυτή η αντίδραση, αυτή η διαμαρτυρία που θα περιέχει πολλά, σύνθετα και αντιφατικά μηνύματα και αιτήματα. Όμως, ένα συμπέρασμα είναι σαφές: Ότι η Ευρώπη, η «Ευρωζώνη» ή θα αλλάξει στρατηγική ή θα διαλυθεί.

Στην «ελληνική περίπτωση» οι ευρωεκλογές θα αποδείξουν και αριθμητικά και περιεχομενικά ότι το σημερινό μνημονιακό σύστημα διακυβέρνησης έφθασε στο τέλος του. Οι ευρωεκλογές δεν ρίχνουν κυβερνήσεις όμως, πολύ συχνά, νομιμοποιούν κοινωνικά και πολιτικά την αποκαθήλωσή τους.

Είναι γι' αυτό πολύ πιθανό το 2014 να αποτελέσει την απαρχή μιας ιστορικής διαδικασίας που θα αποτρέψει την οριστική καταστροφή της πατρίδας μας και του λαού μας και θα ανοίξει μία νέα προοπτική.

http://www.paron.gr