ΡΙΤΣΑ ΜΑΣΟΥΡΑ : Δεν υπάρχει ούτε ένα όραμα, τελικά.

Δεν υπάρχει ούτε ένα όραμα, τελικά.

Αν υπό τις παρούσες συνθήκες οφείλουμε για κάτι να ανησυχούμε, είναι ότι κανείς πολιτικός και κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν μιλάει για το μέλλον της χώρας. Δεν υπάρχει έστω και ένας που να έχει αναπτύξει κάποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο ανασυγκρότησης της Ελλάδας με βάση, όχι τα σημερινά δεδομένα, αλλά τα δεδομένα της επόμενης 50ετίας. Ηχεί ουτοπικό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το κατανοώ. Αλλά μόνον αν υπάρξει όραμα που θα  πηγαίνει σε βάθος χρόνου, ο κόσμος θα επιχειρήσει από μόνος του την αναγκαία υπέρβαση του σήμερα. Στην πραγματικότητα, όμως, συμβαίνει το εξής συνηθισμένο και ξεπερασμένο : Οι μεν παριστάνουν τους σωτήρες, οι δε θέλουν να μας επιστραφούν όσα μας υφάρπαξαν την τελευταία τετραετία οι δυνάμεις του….κακού. 

Ενδιαμέσως κάποιοι άλλοι ονειρεύονται πώς θα βρουν ξανά το δρόμο προς την εξουσία, χωρίς να δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το τι θα γίνει με έναν λαό που γίνεται μάρτυρας της πολιτικής αβελτηρίας και που ο ίδιος αδυνατεί πλέον να ανταπεξέλθει στα αλλεπάλληλα κτυπήματα της μοίρας της χώρας. Κακά τα ψέματα. Η Ελλάδα χρειάζεται μια δυναμική ομάδα πολιτικών που θα σχεδιάσει επακριβώς ποια θα είναι η μορφή της ανάπτυξης που θα επιδιώξουμε. Τι είδους παραγωγή θα αναπτύξουμε με βάση τις νέες παγκόσμιες συνθήκες. Πού θα στρέψουμε τη γνώση στα πανεπιστήμια. Πώς θα γίνεται η διδασκαλία στα πανεπιστήμια. Πώς θα επανεκπαιδεύουμε το δυναμικό μας. Τι καινούργιες σχολές θα πρέπει να δημιουργήσουμε ώστε να προκύψει η αιτούμενη γνώση. Χωρίς αυτήν, τίποτα δεν θα κάνουμε, απλώς θα γυρίζουμε γύρω από την ουρά μας. Στον γεωγραφικό μας περίγυρο υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα παραδείγματα τα οποία ενδεχομένως θα βοηθούσαν στον πρώτο σχεδιαστικό βηματισμό μας. Φοβάμαι ότι κλείνουμε τα μάτια, ότι χώνουμε για τα καλά το κεφάλι στην άμμο, ότι εθελοτυφλούμε και περνάμε τον καιρό μας με ήσσονος σημασίας ζητήματα, από τα οποία δεν θα προκύψει ούτε η τροφή, μα ούτε η αξιοπρέπεια μας. `Εχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια από το πρώτο καμπανάκι της κρίσης. Μήπως είναι πολύ νωρίς για σπουδαίες σκέψεις ή μήπως είναι πολύ αργά πλέον ;