Δεν πρόλαβε ποτέ να ζήσει όσα είχε υποσχεθεί στον εαυτό της.
Ένα μεγάλο μέρος της ζωής της το πέρασε έχοντας την αίσθηση ότι δεν ζει καν..
Ένιωθε την μοναξιά να της αφαιρεί ότι την κρατούσε ακόμα όρθια.
Τα βράδια έκλεινε τα μάτια της και φανταζόταν ευτυχία..
Φανταζόταν ότι το κρεβάτι της δεν την στοίχειωνε..
Σε πόσες σκέψεις είχε χάσει την ζωή της ..
Σε ελεύθερη πτώση άφηνε συνέχεια το μυαλό της ..μόνο αυτό της είχε μείνει..
Τις στιγμές της, τις διαδέχονταν πάντα οι απουσίες..
Εξαντλημένη από την βροχή που συνέχεια έδερνε το πρόσωπό της
γονάτιζε, ακουμπούσε τις άδειες της παλάμες στο έδαφος
για να νιώσει πως ακόμα κάτι υπάρχει …
Όσες φορές και να κλείδωνε πόρτες και παράθυρα πάντα κάτι έχανε..
Κάποια παλιά κεριά έκαιγαν .. με σκοπό να της δείχνουν στα ψυχρά ντουβάρια
την σκιά της… όσο κουρασμένη και να ήταν .. δεν παύει να ήταν ….
Ότι την παράσερνε ήταν ότι λάτρευε..
Και τα δάκρυά της πολεμούσαν την καρδιά της .. την μούσκευαν τόσο που πάλευε να συνεχίσει να χτυπάει ..σκουριασμένη..
Και το μίσος της … είχε σαν δέκτη τον ίδιο της τον εαυτό,
που ποτέ δεν κατάλαβε τι σήμαινε να ζει … όσο κι αν προσπάθησε..
πέρασε στα ψιλά γράμματα στο κάτω μέρος μιας σελίδας…
Το επόμενο πρωί αρνήθηκε να ανοίξει πάλι τα υγρά της μάτια,
στα κλειστά της βλέφαρα είχε αιχμαλωτίσει την ευτυχία της ..
NIKH TAΓΚΑΛΟΥ
" Η ΖΩΗ ΤΗΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου