ΚΥΠΡΟΣ : Η επιστροφή του Σχεδίου Ανάν

Το Κοινό Ανακοινωθέν και η νέα φόρμουλα λύσης του Κυπριακού

Τα τρία κάλπικα singles και επιστροφή του Σχεδίου Ανάν

Του ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

Το Κοινό Ανακοινωθέν με τα τρία «singles», της διεθνούς προσωπικότητας, της κυριαρχίας και της ιθαγένειας, βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο. Η υπό συζήτηση, λοιπόν, λύση είναι αυτή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και αυτομάτως εγείρονται σειρά ερωτημάτων, όπως είναι τα εξής:

Υπάρχει μία ή δύο πηγές εξουσίας; Τι γίνεται με το κατάλοιπο εξουσίας; Θα έχουμε ή όχι τρία Συντάγματα, δηλαδή των συνιστώντων κρατών και το κεντρικό; Και να έχουμε, το κεντρικό θα υπερισχύει και σε ποιους τομείς των περιφερειακών; Μια διαδικασία, η οποία είναι συναφής με το κατάλοιπο της εξουσίας. Ό,τι δηλαδή δεν ανήκει στην κεντρική κυβέρνηση αυτομάτως ανήκει στα κρατίδια. Και αν οι εξουσίες των κρατιδίων είναι περισσότερες και ποιοτικότερες τότε πάμε ή όχι προς χαλαρή ομοσπονδία με συνομοσπονδιακό χαρακτήρα; Πόσες ιθαγένειες θα έχουμε και γιατί; Θα υπάρχει ή όχι ένας ενιαίος λαός; 

Διπλές πηγές εξουσίας

Είναι, δε, πρόδηλο ότι από τη στιγμή που θα υπάρχει στο Ανακοινωθέν και εν συνεχεία στη συμφωνία μια ανάλογη ρήτρα με εκείνη του Σχεδίου Ανάν, ότι δηλαδή το νέο πολιτειακό σύστημα θα εγκαθιδρυθεί με χωριστά δημοψηφίσματα από Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, πολύ εύκολα η τουρκική πλευρά θα μπορεί να δώσει ερμηνεία περί χωριστών δικαιωμάτων αυτοδιάθεσης. Οπότε, ακόμη και αν γραπτώς γίνει λόγος για μία κυριαρχία, αυτόματα θα διχοτομηθεί σε δύο.

Πάντως, εάν διαβάσει κάποιος προσεκτικά το Κοινό Ανακοινωθέν, όπως δημοσιεύτηκε στον Τύπο, προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνται τα πράγματα, με το κατάλοιπο εξουσίας να πηγαίνει στα κρατίδια και την κυριαρχία να πηγάζει εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, χωρίς να γίνεται αναφορά στο αυτονόητο. Στον ενιαίο λαό! Συνεπώς, λείπει το τέταρτο single... και ως εκ τούτου ανοίγουν οι πύλες στις διαφορετικές ερμηνείες και τις χωριστές κυριαρχίες.

Ιθαγένεια και οθωμανικό δίκαιο

Όσο δε για την ιθαγένεια, πώς αυτή θα είναι μία όταν θα υπάρχουν άλλες δύο εσωτερικές και μάλιστα στην εξής λογική: Για να μπορούν οι Τουρκοκύπριοι να ελέγχουν τον Βορρά, το κριτήριο ψήφου θα είναι η εσωτερική ιθαγένεια. Που σημαίνει ότι μόνο όσοι Ελληνοκύπριοι επιστρέψουν επί τη βάσει ποσοστώσεων θα μπορούν να έχουν εσωτερική ελληνοκυπριακή ιθαγένεια και να ψηφίζουν στον Βορρά. Οι λοιποί που θα διαμένουν εκεί, για να έχουν δικαίωμα ψήφου, θα πρέπει να αποποιηθούν την εσωτερική ελληνοκυπριακή ιθαγένεια και να ζητήσουν την τουρκοκυπριακή. Δηλαδή, το δικαίωμα της ψήφου σχετίζεται με τον φυλετικό διαχωρισμό και παραπέμπει στην εποχή των Οθωμανών, όταν το δικαίωμα της ψήφου το είχαν μόνο οι μουσουλμάνοι. Οπότε ένας Έλληνας ή Αρμένιος Χριστιανός, για να έχουν δικαίωμα ψήφου, θα έπρεπε να γίνουν μουσουλμάνοι, δηλαδή Τούρκοι. Άρα, το ζητούμενο δεν είναι μόνο εάν υπάρχει μια εξωτερική ιθαγένεια, αλλά ποιος θα είναι ο ρόλος των εσωτερικών ιθαγενειών και πώς αυτές θα δημιουργούν συνθήκες χωριστού κράτους που θα στηρίζεται στην παραβίαση θεμελιωδών κανόνων δημοκρατίας και του κοινοτικού κεκτημένου, εφόσον δεν θα εφαρμόζεται η αρχή ένας άνθρωπος, μία ψήφος. Υπό αυτές δε τις συνθήκες, θα συμβεί κάτι άλλο: Το νέο πολιτειακό σύστημα θα είναι στην ουσία παρθενογένεση και όχι μετεξέλιξη. Διότι το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο του ενιαίου κράτους θα καταργηθεί και το ψευδοκράτος θα αναβαθμιστεί και θα νομιμοποιηθεί σε ισότιμο των ελεύθερων σήμερα περιοχών της Κυπριακής Δημοκρατίας που θα υποβαθμιστεί σε ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος. 

Το κατάλοιπο εξουσίας και αποδυνάμωση

Άλλωστε, οι βασικές αλλαγές επί του κειμένου, δηλαδή του Κοινού Ανακοινωθέντος, είναι αρνητικές για την ελληνοκυπριακή πλευρά, γενικότερα και ειδικότερα, εάν συγκρίνει κάποιος το υφιστάμενο κείμενο με εκείνο της 18ης Δεκεμβρίου αφού: 1) Αντί της αναφοράς ότι η κυριαρχία πηγάζει από κοινού γίνεται λόγος για μία κυριαρχία που πηγάζει εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Δηλαδή διπλή. Ούτως ή άλλως, το μεμπτό -εκτός των άλλων- σημείο είναι η έλλειψη αναφοράς σε ενιαίο λαό. Οπότε, παρέχεται η δυνατότητα της ερμηνείας ότι η κυριαρχία εκπηγάζει από δύο λαούς. 2) Ενώ γίνεται μνεία στο κείμενο της 18ης Δεκεμβρίου για εκχώρηση του κατάλοιπου από το ομοσπονδιακό Σύνταγμα στα συνιστώντα κράτη, η φράση αποδυναμώνεται και γίνεται «προνοεί». Η διαφορά είναι πρόδηλη. Στη μια περίπτωση εκχωρεί κάποιος ο οποίος έχει εξουσία, ενώ στη δεύτερη περίπτωση με τη λέξη προνοεί ουδόλως σημαίνει ότι η εξουσία ανήκει στο ομοσπονδιακό Σύνταγμα. Μπορεί να υποδηλοί ότι ανήκει στα Συντάγματα των συνιστώντων κρατών. Ούτως η άλλως, σε αυτά ανήκει το κατάλοιπο εξουσίας. 3) Ενώ στο κείμενο της 18ης Δεκεμβρίου τονίζεται ότι κανένα από τα συνιστώντα κράτη δεν μπορεί να απαιτήσει κυριαρχία, η φράση αυτή απαλείφθηκε... Δηλαδή, πλέον, μπορεί να ισχυριστούν οι Τούρκοι ότι έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν, σε συνδυασμό με άλλες διατάξεις του Κοινού Ανακοινωθέντος, και δη στη βάση του, ότι το νέο πολιτειακό σύστημα θα προκύψει από χωριστά δημοψηφίσματα καθώς και από την τέταρτη αλλαγή του Ανακοινωθέντος που αναφέρει ότι το νέο πολιτειακό σύστημα θα είναι προϊόν «δύο, ισότιμου καθεστώτος, συνιστώντων κρατών». Εν ολίγοις, το ψευδοκράτος θα νομιμοποιηθεί και θα καταστεί ισότιμος εταίρος της εδαφικής έκτασης που διατηρεί σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία υπό τον έλεγχό της, με τις όποιες αναπροσαρμογές και με την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία να υποβαθμίζεται σε ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος. 

Το νομικό πλαίσιο της ΕΕ

Το ερώτημα, βεβαίως, που εγείρεται, έχει ως εξής: Μετά από 37 χρόνια συζήτησης για την ομοσπονδία, δεν γνωρίζουμε ποια είναι η βάση;(!) Η οποία ομοιάζει, με ή χωρίς Ανακοινωθέν, με κινούμενη άμμο. Στην ουσία έχουμε μια επαναφορά της φιλοσοφίας του Σχεδίου Ανάν. Αυτή είναι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Και επί τούτου πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Αυτή είναι η γραμμή του Εθνικού Συμβουλίου και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το λεγόμενο απορριπτικό στρατόπεδο δεν έχει εναλλακτική επιλογή.

Τα περί καλής ή και της πολυπεριφερειακής ομοσπονδίας, είναι αντιλήψεις χωρίς πρακτικό περιεχόμενο. Ή προχωρεί κάποιος προς την ομοσπονδία με το Κοινό Ανακοινωθέν ή προβάλλει εναλλακτικές επιλογές, όπως πολλάκις καταγράψαμε από αυτές τις στήλες, περί της διάσωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας στη βάση: 1) Της δημιουργίας στρατηγικών συμμαχιών και ξεκάθαρο στόχο επιβίωσης και δημοκρατικής λύσης στη βάση της επανενσωμάτωσης των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία και όχι με στόχο τη διάλυση του ενιαίου κράτους και τη διχοτόμησή του σε δύο συνιστώντα. 2) Του νομικού πλαισίου της ΕΕ που καθορίζει, μέσω του πρωτοκόλλου 10, ότι ολόκληρη η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε στην ΕΕ καθώς και μέσω της αντιδήλωσης της 21ης Σεπτεμβρίου που προνοεί ότι χωρίς την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, η ενταξιακή της διαδικασία και η πλήρης ένταξη ή ειδική σχέση δεν μπορούν να επέλθουν.

Αντί, λοιπόν, αυτή να είναι η πολιτική μας, το Εθνικό Συμβούλιο υποστηρίζει τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δύο συνιστώντα κράτη ή «Units», στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας με συνομοσπονδιακό χαρακτήρα. Και στο θέμα του κοινοτικού κεκτημένου και των αρχών της ΕΕ ισχύουν όσα και για τα τρία «singles». Το θέμα δεν είναι η φραστική αναφορά, αλλά πώς θα εφαρμοστεί σε μια ομοσπονδία, η ελευθερία διακίνησης, εγκατάστασης και το δικαίωμα περιουσίας ή το δικαίωμα ένας άνθρωπος, μία ψήφος, όταν οι Τούρκοι (Τουρκοκύπριοι και έποικοι που θα νομιμοποιηθούν) θα πρέπει να ελέγχουν το τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος. Η μοναδική επί τούτου πρακτική είναι αυτή της παρθενογένεσης.

Δηλαδή, να αρχίσει να μετρά το νέο νομικό καθεστώς που θα προκύψει από τη λύση από ένα σημείο μηδέν. Σήμερα, η παραβίαση των δημοκρατικών αρχών και αξιών της ΕΕ στηρίζεται στο γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε ως ενιαίο κράτος στην ΕΕ καθώς και στο ότι είναι κράτος- μέλος του ΟΗΕ. Οι Τουρκοκύπριοι δεν έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης διότι δεν συνιστούν νόμιμο πληθυσμό στα κατεχόμενα. Η παρουσία τους είναι προϊόν βίαιης μετακίνησης πληθυσμών ως αποτέλεσμα της εισβολής. Με τα χωριστά δημοψηφίσματα, τη διζωνικότητα και την εσωτερική ιθαγένεια καθώς και με τις όποιες διευθετήσεις επί του εδαφικού θα μετατραπούν σε μόνιμο και νόμιμο πληθυσμό του Βορρά και δη του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους. Και όταν θα το θελήσουν, θα πάρουν το κράτος τους και θα φύγουν. Και ποιος θα τους εμποδίσει; Η σχετική διάταξη που υπάρχει στο Κοινό Ανακοινωθέν, με την οποία απαγορεύεται η οποιαδήποτε απόσχιση, προσάρτηση ή ένωση ενός εκάστου των συνιστώντων κρατών με άλλο κράτος; Ή τα περί εγγυήσεων των ΗΠΑ; Αν ισχύουν όλα αυτά στην πράξη, γιατί δεν μας έσωσαν οι υφιστάμενες εγγυήτριες δυνάμεις και γιατί αποσχίστηκε το ψευδοκράτος, παρότι και το Σύνταγμα του '60 έχει απαγορευτικές διατάξεις; Γιατί οι εγγυήτριες δυνάμεις και ειδικότερα Βρετανία και Τουρκία θέλουν να νομιμοποιήσουν το ψευδοκράτος ως τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος;

Ακολουθούν οι άλλοι…

Στην πραγματικότητα έχουμε μια βάση η οποία θα επιφέρει ολοκληρωτικά πίσω το Σχέδιο Ανάν, προφανώς με χειρότερους όρους, θα τριχοτομήσει την κυπριακή ΑΟΖ μεταξύ των δύο συνιστώντων κρατών και της Τουρκίας και θα καταστήσει την Κύπρο τουρκικό δορυφόρο. Και μετά ακολουθεί το Αιγαίο και η Θράκη… στο μοντέλο της Κύπρου. 

Ναι από τον Έρογλου...

Χθες ο πρωθυπουργός του ψευδοκράτους κ. Έρογλου επρόκειτο να ανακοινώσει, μετά από αμερικανική παρέμβαση, ότι αποδέχεται πλήρως τις προβλέψεις που αναφέρονται στο Κοινό Ανακοινωθέν. Εκείνο έλειπε να μην το προσυπογράψει, εδώ το έχει κάνει ο Αναστασιάδης, όπως είχε τρέξει να αποδεχθεί το κατάπτυστο Σχέδιο Ανάν που είχε απορρίψει ο κυπριακός λαός σε ποσοστό 77%.

Δεν μπορεί να κάνει πίσω ο Σαμαράς…

Ένα φάντασμα πλανιέται πάλι πάνω από την Κύπρο. Ένα φάντασμα που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα κακέκτυπο του Σχεδίου Ανάν, το οποίο με συντριπτική πλειοψηφία απέρριψε ο κυπριακός λαός με το δημοψήφισμα του 2004.

Η κυπριακή ηγεσία φαίνεται να έχει «παραδοθεί» στο αμερικανικής έμπνευσης σχέδιο, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις του ΔΗΚΚΟ, της ΕΔΕΚ και του Γιώργου Λιλλήκα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το ΔΗΣΥ του Προέδρου Αναστασιάδη και το ΑΚΕΛ συμπλέουν με το περιβόητο Κοινό Ανακοινωθέν που είναι η βάση για την επανέναρξη των συνομιλιών και με βάση το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία, εφεξής, αποδέχεται να χαρακτηρίζεται «ελληνοκυπριακή κοινότητα» και γίνεται αποδεκτό ότι η Κύπρος μεταμορφώνεται σε ομοσπονδιακό κράτος δύο κοινοτήτων. «Δύο συνιστώντα κράτη μίας ομοσπονδίας».

Σε αυτό το δυσμενές κλίμα και πλαίσιο, πολλοί ελπίζουν πως θα βρεθεί, τουλάχιστον στην Αθήνα (αφού η κυπριακή ηγεσία μοιάζει πλέον δέσμια του Κοινού Ανακοινωθέντος), να μιμηθεί έστω την τόλμη του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Πολλοί ελπίζουν πως ακόμα και αν αποδέχτηκε το Μνημόνιο και έγινε φιλομνημονιακός, ο Αντώνης Σαμαράς δεν πρόκειται να παραβιάσει την πάγια στάση του στα εθνικά θέματα και δη στο Κυπριακό, όπου και είχε επικρίνει το Σχέδιο Ανάν. Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εμπνεύσει τον κυπριακό Ελληνισμό με θάρρος και αποφασιστικότητα ώστε να αντιμετωπίσει και αυτή τη μείζονα πρόκληση που υπονομεύει την Κυπριακή Δημοκρατία και την οδηγεί στη διάλυση και τον αφανισμό. Κάθε υποχώρηση από τις πάγιες θέσεις ουσιαστικά συνιστά μια «μαχαιριά» στον κυπριακό Ελληνισμό και οι συνέπειες από μια «νόθα λύση» πιθανώς να είναι ακόμα πιο επώδυνες και από αυτές των Μνημονίων. 

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"