Η αγωνία της λέξης

Η αγωνία  της λέξης

Ο Καζαντζάκης  είναι ένας πραγματικός τεχνίτης του λόγου, αναδεικνύοντας κάθε στιγμή τη λεξιθηρική του δεινότητα.  Συχνά στα έργα του περιγράφει ιστορίες που φανερώνουν την αγωνία του για την ανεύρεση μιας λέξης. Ένα συγκινητικό στιγμιότυπο περιγράφεται παρακάτω:

«Είχαμε σταματήσει με το Σικελιανό απέξω από τη Σπάρτη.

Είχε πάρει το μάτι μας ένα παράξενο λουλούδι απάνω σ' ένα φράχτη και καθίσαμε να το κόψουμε.

Τα παιδιά μαζώχτηκαν γύρα μας.

- Πώς το λεν αυτό το λουλούδι; ρωτούμε.

Κανένας δεν ήξερε.

Τότε πετιέται ένα μελαχρινό αγοράκι:

-Η θεια το Λενιό θα ξέρει! είπε.

-Πήγαινε να τη φωνάξεις! του λέμε.

Το αγοράκι έτρεξε προς την πολιτεία, κι εμείς περιμέναμε κρατώντας  το λουλούδι. Το καμαρώναμε, το μυρίζαμε, μα ήμαστε ανυπόμονοι, λαχταρίζαμε τη λέξη. Και να, σε λίγο το παιδί έφτασε.

- Η θεια το Λενιό, είπε, πέθανε προχτές.

Η καρδιά μας σφίχτηκε. Νιώσαμε πως είχε πεθάνει μια λέξη· πέθανε, και δεν μπορεί κανένας πια να την τοποθετήσει σ' ένα στίχο και να την κάμει αθάνατη. Τρομάξαμε. Ποτέ θάνατος δε μας φάνηκε τόσο ανεπανόρθωτος. Κι αφήκαμε το λουλούδι απάνω στο φράχτη, απλωτά, σαν πτώμα».