Τ. Κατσιμάρδος : Περίπου σε μισόν αιώνα!

Δεν είναι η πρώτη φορά που μέσα στη δίνη των γεγο­νότων διαφεύγει η ουσία. Ούτε η τελευταία που αποκαλύπτεται ξαφνικά προκαλώντας σοκ σε ανυποψίαστους. Οπως από την έγκυρη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. Η εκτίμησή της για «50 χρόνια τρόικα» στην Ελλάδα δεν είναι κάποιο δημοσιογραφικό εφεύρημα. Τεκμηριώνεται απολύτως. Θολός παραμένει μόνο ο αριθμός των δεκαετιών που η χώρα θα βρίσκεται σ' ένα ημιαποικιακό καθεστώς. Στην περίπτωση, βεβαίως, που η σημερινή πορεία συνεχιστεί, όπως έχει σχεδιαστεί από την πολιτικοοικονομική ελίτ και τους εταίρους-δανειστές στην Ευρωζώνη του νεοφιλελευθερισμού.

Εννοείται πως εδώ γίνεται λόγος όχι για μια καταστατική επιτήρηση, που ισχύει για όλα τα κράτη-μέλη. Αλλά για κάποιας μορφής τρόικα, τουλάχιστον μέχρι τη μείωση του χρέους στο 75% του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος. Αν κι αυτό υπολογίζεται ότι θα συμβεί γύρω στο 2035, ο ακριβής χρόνος παραμένει ακαθόριστος. Εξαρτάται από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, στο πλαίσιο της λεγόμενης βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους. Η Ελλάδα έχει συμφωνήσει και συνυπογράψει φαρδιά πλατιά τον σχετικό κανονισμό (472/2011) για την «ενίσχυση της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας στη ζώνη του ευρώ». Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον πρέπει να αξιολογούνται οι τρέχουσες εξελίξεις στις όποιες διαπραγματεύσεις.

Τυπικά, μνημόνιο και τρόικα θα εξακολουθούν να υπάρχουν για ακόμη δύο χρόνια. Εκείνο που τελειώνει κανονικά τον ερχόμενο Μάιο είναι η χρηματοδότηση από τους εταίρους (αν τελειώσει τότε). Οι ισχυρισμοί ότι το τέλος της χρηματο­δότησης σημαίνει και το τέλος του μνημονίου είναι αστειότητες. Αλλωστε, αυτά για τα οποία τόσος λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα (από τα «διαρθρωτικά» ως τα εργασιακά) συνιστούν κατά κάποιον τρόπο νέο μνημόνιο. Εστω κι αν βαφτίζονται «επικαιροποιημένο μνημόνιο». Ανεξαρτήτως του πώς και τι ακριβώς θα συμφωνηθεί, περιλαμβάνονται νέα μέτρα, που θα εφαρμοστούν και το 2014 και το 2015. Μιλάμε για 20% των προαπαιτού­μενων, που έχουν θέσει οι δανειστές και έχει συνυπογράψει η κυβέρνηση.

Στα «μεγάλα», λοιπόν, όπως θα έλεγε και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπάρχει απόλυτη συμφωνία. Δηλαδή στο καθεστώς της νεοαποικιοκρατίας σε βάθος απροσδιόριστου χρόνου, των μνημονίων και της τρόικας ως τη λήξη του «προγράμματος». Για να αφήσουμε τη μέγιστη συμφωνία: την Ευρωζώνη της λιτότητας υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας. Οσο για τα «μικρά», οι διαπραγματεύσεις είναι σκληρές...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=63978500