ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ : ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ …ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ..ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

 

ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ : 

ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ …ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ..ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ένας αναγνώστης του esoterica.gr έβαλε στο forum το θέμα  "Κουκουβάγια = Θάνατος .. ...Προκαταλήψεις η Αλήθεια;;" με την παρακάτω παρατήρηση " Δημιούργησα αυτό το θέμα γιατί θα ήθελα να μου δώσετε απαντήσεις αν γνωρίζεται ή έχετε ακούσει κάτι πάνω σ' αυτό ... Έχει 5 μέρες τώρα που κάθε βράδυ ακούγεται μια κουκουβάγια έξω απ το σπίτι .. Στις αρχές ακουγόταν μακριά τώρα δυο μέρες έχει πλησιάσει πολύ που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε από τον ανατριχιαστικό ήχο της. Μπήκα google να βρω πληροφορίες κ όλα λένε ότι σημαίνει θάνατος. Δεν το 'χω πάρει στα σοβαρά αλλά ας κρατάμε και μια πισινή. Αληθεύει;; Έχουν υπάρξει περιπτώσεις;; Γνωρίζεται κάτι; Και πως μπορώ να την διώξω αν πραγματικά αληθεύει;; Η απλώς να το 'χω κατοικίδιο όπως τα 10 σκυλιά μου τις κότες τα προβατα, γουρούνια κ.α. Δεν θα χα πρόβλημα.."

Κάποια μέλη του forum του απάντησαν και δείτε τι έγραψαν:

"Καταρχάς η κουκουβάγια δεν είναι ανατριχιαστική. Είναι ένα από τα ωραιότερα πουλιά της γης. Πέρα από αυτό στις μικρές κοινωνίες όπως αυτή που ζω εγώ ας πούμε θεωρούν πως αν μια κουκουβάγια, έρχεται συνεχώς σπίτι σου κάποιος θα πεθάνει. Εγώ δεν το πιστεύω. Πιο πιθανό για μένα είναι να έχει την φωλιά του εκεί κοντά το ζωντανό. Παράδειγμα: δίπλα στο πατρικό μου υπήρχε μια παλιά αποθήκη. Κανείς δεν την χρησιμοποιούσε και είχε γεμίσει από φωλιές από κουκουβάγιες και αλλά πετούμενα με αποτέλεσμα να έχουμε 2-3 κουκουβάγιες στην ταράτσα κάθε βράδυ. Το μόνο κακό ήταν ότι κάθονταν στην κεραία της τηλεόρασης και χάλαγαν  τα κανάλια.  Αν όμως φοβάσαι απλά προσπάθησε να την διώχνεις. Ας πούμε πετώντας  πέτρες προς το μέρος της οπότε θα τρομάξει και θα φύγει".

Κάποιος άλλος του απάντησε :

"Φίλε δεν είναι λίγο άδικο να προσδίδουμε τέτοια κακοτυχία στο άμοιρο πτηνό. Αν κρίνω από το μέγεθος του ζωικού βασιλείου που έχεις στην αυλή σου υποθέτω ότι δεν είσαι δίπλα στην "Ομόνοια" αλλά κάπου στην εξοχή , επομένως τι ποιο φυσικό να έχεις άμεση επαφή με ζώα της υπαίθρου(από τη στιγμή που είσαι τόσο κοντά στην φύση). Άλλωστε μην ξεχνάς ότι από την αρχαιότητα η κουκουβάγια ταυτιζόταν με τη σοφία... (και όχι με το θάνατο). Η δε λαογραφία σε πολλά μέρη της Ελλάδας και περισσότερο του Πόντου , (αν δεν κάνω λάθος) την θεωρούν καλό σημάδι. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που διάφορες δεισιδαιμονίες ερμηνεύονται εντελώς διαφορετικά από περιοχή σε περιοχή. Ε τώρα αν η συμπαθέστατη Κουκουβάγια είναι λίγο "φωνακλού" τι να κάνουμε;

Ένας άλλος του έγραψε :

"Θα την ταύτισαν με το θάνατο διότι το πέταγμα της είναι αθόρυβο κι έτσι αιφνιδιάζει το θύμα της. Επίσης συχνάζει σε σχετικά ήρεμα μέρη και πολύ συχνά την συναντάμε στα νεκροταφεία που κυνηγά ποντίκια. Ένας άλλος λόγος θα μπορούσε να είναι πως επειδή η κουκουβάγια είναι νυχτόβιο πουλί και ο άνθρωπος φοβόταν πάντα τη νύχτα, της κόλλησαν το ταμπελάκι του θανάτου. Τα πουλιά που τα ταυτίζουν με το θάνατο είναι τα κοράκια, οι καρακάξες και οι κάργιες. Αυτό συμβαίνει διότι είναι παμφάγα και φέρουν μαύρο χρώμα στα πούπουλα τους. Κατά τη γνώμη μου τα ζώα δεν πρέπει να ταυτίζονται με το θάνατο. Γιατί όπως πολλοί λένε πως το κοράκι είναι το πουλί του θανάτου εγώ μπορεί να απαντήσω πως το αηδόνι διεκδικεί επάξια αυτόν το ρόλο διότι η φωνή του μπορεί να σου ματώσει την ψυχή, ειδικά εάν είσαι ερωτευμένος".

Τελικά η κουκουβάγια είναι "χαροπούλι" ή όχι;

Ας δούμε τι γράφει ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΓΡΑΝΙΤΣΑΣ  στο  βιβλίο του “ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΓΟΥ “

ΤΟ ΧΑΡΟΠΟΥΛΙ

Θα ξαναγεννηθούν μια μέρα τα χωράφια καθαρισμένα από τις πλάνες των, τις τρομάρες των και τις τρέλες των; (Βεράρεν)

“ Πλάνη, τρομάρα, τρέλλα είναι η παράδοσις του Χαροπουλιού, είναι όμως μία μοιραία δημιουργία της ελληνικής ψυχής. Εκείνοι που τόσον συχνά αφορίζουν την παράδοσιν αυτήν αν θελήσουν να εξετάσουν προσεκτικότερα όσον λαογραφικόν υλικόν έχει συγκεντρωθή, θα ιδούν τα εξής. Ότι διά λόγους των οποίων η εξέτασις είναι έξω από την συλλεκτικήν αυτήν εργασίαν, ο ελληνικός λαός είτε ως άνθρωπος είτε ως έθνος ηυτύχησε, δυστύχησεν, εχάρη, έκλαυσε, εσκέφθη, ευθύμησε, εφιλοσόφησε, στα πουλιά πρωτομίλησε, εκείνα ένοιωσε ως φίλους του, ως συντρόφους, ως αδελφούς του. Πουλιά του φέρουν το μήνυμα την 29 Μαΐου του 1453, πουλιά τον καλούν στα βουνά το 1821, πουλιά τον χαίρονται αρματολό, πουλιά παραστέκουν στον αγώνα του, τον τραγουδούν, τον κλαίουν, τον μοιρολογούν. Με τι εμπιστοσύνην τα καλεί.

Εσείς πουλιά του κάμπου / και της Ρούμελης / για χαμηλώστε λίγο / να γράψω στα φτερά σας / γράμμα και γραφή.

Και πώς τα βλέπει γύρω του να τον συμπονούν, σαν ιδικόν των άνθρωπον.

Κι ένα πουλί του τόπου του / παρακαλούσε τ’ άλλα. / -Πουλιά μου να τ’ αφήσετε /

τα μάτια και το χέρι, / να γράψη γράμμα και γραφή / στη δόλια του τη μάνα.

Πώς λοιπόν ήτο δυνατόν να μην υπάρχη και ένα πουλί, το οποίον να του προαναγγέλλη τον θάνατον του και να κλαίη γύρω από το σπίτι του άμα φθάση «η μαύρη ώρα»; Το πουλί αυτό, το Χαροπούλι, είναι η ψυχή ενός πεθαμένου, η οποία ακούει εκεί που βρίσκεται τίνος ήλθεν η ώρα και έρχεται το σπίτι του να κλάψη. Αν προφθάση κανείς να το σκοτώση, λέγουν πως ο Χάρος εμποδίζεται.

Είδαν άνθρωποι με τα μάτια τους ένα σπουδασμένο παιδί (την τραγική του ιστορία την διηγήθη εις ένα θαυμάσιο διήγημα του ο Ζ. Παπαντωνίου) να παλαίβη με το Χάρο εις ένα βουνό της Ευρυτανίας. Έξαφνα τη νύχτα ακούει σ’ ένα δέντρο το Χαροπούλι. Η παράδοσις ξυπνά τόσον δυνατά μέσα σ’ εκείνο το άμοιρο παιδί, που έζησε με βιβλία και με φως, ώστε ζητεί όπλον να πυροβολήση το πουλί. Τα σβυσμένα νεκρικά χέρια του επήραν τόση δύναμι, ώστε να κινηθούν ορμητικά για να πάρουν ντουφέκι.

Υπάρχει Χαροπούλι; Πλήθος χωρικών το έχει ακούσει, αλλά κανείς δεν το είδε, και όσοι λέγουν ότι το είδαν, το παριστούν τόσο διαφορετικά, ώστε στο μόνον που συμφωνούν είναι η φωνή του. Ότι ακούεται κάποτε μια «στριγγιά» φωνή στους λόγγους και τα χωριά είναι αλήθεια. Αλλά πώς τότε, θα πη κανείς( δεν υπάρχει Χαροπούλι και υπάρχει η φωνή του; Χωρικοί παραμερισμένοι λίγο από την πρόληψη, βοσκοί νυκτόβιοι, που θα σας φανή παράξενον αν τους ακούσετε να λέγουν ότι οι Νεράιδες και οι Διάβολοι υπάρχουν μόνον στα παραμύθια, λέγουν ότι το πουλί με την στριγγιά φωνή είναι η Κουκουβάγια.

Ο Υπουργός λοιπόν ή η Εταιρεία που θα κάμη τον λαόν να αγαπήση την Κουκουβάγια, δεν θα αποδώση μόνον εις την γεωργίαν ένα ευεργετικό πουλί, το οποίον, όπως σας έλεγα προ ημερών, σώζει την Ελλάδα από καταστροφάς εκατομμυρίων και το οποίον αλλού τόσον καλά το εγνώρισεν ο γεωργός, ώστε να του δώση θέσιν στο σπίτι του, αλλά θα απαλλάξη και την ελληνικήν ψυχήν από μίαν παράδοσιν, η οποία κατήντησεν αληθινή τυραννία του αγροτικού κόσμου. Λέγουν πως εχάθησαν άνθρωποι από την υποβολήν του θανάτου, με την οποίαν εγέμισε την ψυχήν των η φωνή του Χαροπουλιού.

Φαντασθήτε τι τρομερόν πράγμα είναι να πεθαίνουν άνθρωποι από την φωνήν ενός πουλιού, το οποίον έρχεται να κάμη ένα καλό στο σπίτι, αν είναι, ως δεν αμφιβάλλω, η Κουκουβάγια. Αν λοιπόν ποτέ καμμία Εταιρεία ή το Κράτος αποφασίση να αναστήση εις την λαϊκήν αγάπη το ιερό πουλί της Αθηνάς, το πρώτο που έχει να κάμη είναι να κάψη ότι έχει γραφή για το αθώο αυτό πουλί, εις βάρος του οποίου ωργίασαν τόσοι συγγραφικοί υστερισμοί “.

Όσο για το Tyto alba το Ανθρωποπούλι διαβάστε και αυτό

Το  Ανθρωποπούλι, Χαροπούλι της τάξης των  Γλαυκόμορφων της οικογένειας των Τυτονίδων έχει μέγεθος 33-39 εκ. με άνοιγμα φτερούγων 85 – 93 εκ. Γεννά 4- 7 αυγά με περίοδο εκκόλαψης: 30 - 34 μέρες και τρέφεται με μικρά θηλαστικά , πουλιά, τρωκτικά

Eίναι μια ανοιχτόχρωμη κουκουβάγια μετρίου μεγέθους. Το πάνω μέρος της κεφαλής, του σώματος και των φτερούγων της είναι χρυσαφί με άσπρα και μαύρα στίγματα. Το κάτω μέρος του σώματος της και των φτερούγων είναι άσπρο. Σε μια άλλη παραλλαγή η πλάτη του πουλιού έχει σκουρόχρωμο-καστανό χρώμα και η κοιλιά του είναι χρυσοκίτρινη με πολλά στίγματα. Έχει μεγάλο στρογγυλό κεφάλι με μαύρα στρογγυλά μάτια και γαμψό ράμφος. Το πρόσωπό του είναι άσπρο προς κρεμ και έχει σχήμα καρδιοειδές, πλαισιώνεται δηλαδή από μικρά και πυκνά δαντελωτά φτερά που του δίνουν σχήμα καρδίας. Οι φτερούγες του και τα πόδια του είναι σχετικά μακριά. Διαθέτει γαμψά νύχια.

Την ονομασία Ανθρωποπούλι την πήρε λόγω της ανθρωπόμορφης όψης του ενώ Χαροπούλι ονομάστηκε λόγω του ανάλαφρου πετάγματος του, της λευκής εμφάνισης του στο σκοτάδι και της ανατριχιαστικής φωνής του. Αρσενικό και θηλυκό έχουν την ίδια εμφάνιση. Συχνάζει σε ανοικτές περιοχές με αραιά δέντρα, φάρμες και άλλες αγροτικές και κατοικημένες περιοχές. Είναι νυχτόβιο αρπακτικό πουλί που παρατηρείται κυρίως κατά το σούρουπο και τις νυχτερινές ώρες. Τη μέρα βρίσκει καταφύγιο σε σκοτεινά μέρη όπως αποθήκες, εκκλησίες, εγκαταλελειμμένα κτήρια, ερειπωμένα σπίτια, τρύπες βράχων και κουφάλες δέντρων.

Τρέφεται κυρίως με τρωκτικά όπως ποντικούς και κάποτε μικρά πουλιά, βατράχους και έντομα. Η αύξηση του είδους αυτού θα συμβάλει στην καταπολέμηση των επιβλαβών τρωκτικών. Είναι μόνιμος κάτοικος της Κύπρου και είναι προστατευόμενο είδος.

 Αυτό  λοιπόν  είναι  το  “ Χαροπούλι “ ή  “ Ανθρωποπούλι “ , όπως  θέλετε  πείτε  το,  που  μας .. ταλάνιζε  στα  παιδικά  μας  χρόνια , “ κόβοντάς  μας  το  αίμα “ όταν  κάποια  βράδια  σκοτεινά το  ακούγαμε  να  σκούζει ..και  βέβαια , είχαμε  που  είχαμε  το … φόβο  μας , βλέπαμε   και  τις  μανάδες  μας  να  σταυροκοπιούνται και  να αναφέρουν  το..” θάνατο “ και  άντε  μετά  να  ησυχάσεις ..

Λαογραφία 

"Αν πεις την κουκουβάγια φτερωτή γάτα, δεν ξεμακραίνεις από την αλήθεια. Σώμα στρουμπουλό σκεπασμένο με πυκνό καστανόφαιο φτέρωμα. Δυο πόδια δυνατά, μέ σουβλερά γαμψά νύχια στα δάχτυλα. Κεφάλι μεγάλο και στρογγυλό σαν της γάτας, με πλουμιστό γαμψό ράμφος και δυο γατίσια μεγάλα μάτια που λάμπουν στο  σκοτάδι.

Είναι πουλί αρπαχτικό, νυκτόβιο. Την ημέρα φωλιάζει στις στέγες, στις τρύπες και ρωγμές από τα χαλάσματα, στις βραχοσπηλιές και τις κουφάλες των δέντρων, όπου γέννα και κλωσά τ' αυγά της. Μόλις πέσει το σκοτάδι 1% νύχτας, βγαίνει απ' το καταφύγιο της και επιδίδεται στο κυνήγι. Τρώει διάφορα μικρά ζωάκια, σκαθάρια, σαλιγκάρια, βατραχάκια, μικρά  πουλάκια κ.ά. 'Αλλά, όπως κι ή γάτα, έχει Ιδιαίτερη αδυναμία στους ποντικούς, πού τους ξεπαστρεύει μέ ιδιαίτερο ζήλο. Όπω5 λοιπόν καταλαβαίνεις ή κουκουβάγια είναι από τα ωφελιμότερα πουλιά. Ακόμα και το λάλημα της ακούγεται από μακριά σα νιαούρισμα γάτας: Κουκουβάου-κουκουβάου. Απ' αυτό πήρε τ' όνομα της και τον άδικο χαρακτηρισμό της γρουσούζας.

Σε όλο τον ελληνικό χώρο το λάλημα της κουκουβάγιας θεωρείται προμήνυμα θανάτου, βαριάς αρρώστιας ή άλλου μεγάλου κακού. Γι' αυτό αποκαλείται (όπως και άλλα δυσοίωνα πουλιά) ερημοπούλι, κλαψοπούλι, νεκροπούλι, ευφημιστικά λέγεται και πλούτος ή πληθερό (Άνδρος).

Για αποτροπή τού οιωνιζόμενου κακού λέγονται διάφορες κατάρες όπως στα περισσότερα μέρη το: «Το κεφάλι σου να φας», ευφημισμοί (π,χ. στην Κύπρο: «Μελί  και γάλα στο στόμα σου»), ή εξορκιστικές επωδές  όπως π.χ. στην Κομοτηνή: «Όσα ρέματα περνάς, / μαύρο αίμα να ξερνάς, / ψαλίδι στην ουρά σου, / κόκαλο στο λαιμό σου». Από τη δυσοίωνη φωνή της κουκουβάγιας πηγάζει η κατάρα (με διάφορες παραλλαγές): «Κουκουβάγιες να λαλήσουν στο σπίτι σου».

Η πρόληψη ότι η κουκουβάγια είναι δυσοίωνο πουλί υπάρχει ήδη στους αρχαίους χρόνους. Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία τού Θεοφράστου (Χαρακτήρες 16,8) ότι το συναπάντημα των πουλιών αυτών προκαλούσε στον δεισιδαίμονα ταραχή. Όμοια γράφει και ο Αιλιανός, στο Περί ζώων Ιδιότητος έργο του.

Πολλοί λοιπόν τη διώχνουν απ' τα σπίτια τους, χωρίς να ξέρουν πώς αδικούν έναν πραγματικό φτερωτό   φίλο.

Υπάρχει εν τούτοις και μια παράδοση, αντίθετη προς τα παραπάνω. Σύμφωνα με αυτή, θεωρείται, κατά κάποιον τρόπο, ευλογημένο πουλί, γιατί «όταν σταύρωσαν το Χριστό, η κουκουβάγια σήκωσε το φουστάνι και το 'βαλε στο κεφάλι της και πήγε να παρηγορήσει την Παναγία- και η Παναγία τόσο ευχαριστήθηκε γι' αυτό, που της έταξε πως θα της στέλνει καθημερινά μικρά πουλιά να 'χει να τρώει» (Λέσβος· Ν. Γ. Πολίτης, Παραδόσεις, Α', σ. 202, αρ. 366). Σχετική με την παράδοση αυτή είναι η παροιμιακή φράση «Τού 'ρθε σαν της κουκουβάγιας το πουλί».

Η κουκουβάγια απαντά και σε πολλές άλλες παροιμίες και εκφράσεις, όπως στη γνωστή «Η κουκουβάγια το κουκουβαγέλι της περδικέλι το βαρούσε», με την οποία τονίζεται η αποκλειστική προτίμηση της κάθε μητέρας προς το παιδί της (χρησιμοποιείται στις μέρες μας επίσης και οι έκφραση μαμα-κουκουβάγια για τις γυναίκες που υπερηφανεύονται για τα παιδιά τους). Αυτό βγαίνει από τον μύθο ότι η πέρδικα έστειλε στο σχολείο φαγητό του παιδιού της με την κουκουβάγια, στην οποία παρήγγειλε να το δώσει στο πιο όμορφο παιδί, δηλ. στο περδικόπουλο. Η κουκουβάγια όμως το έδωσε στο δικό της, γιατί αυτό θεωρούσε πιο όμορφο από όλα.

Σε άλλη πάλι παροιμία τονίζεται η μακροβιότητα της κουκουβάγιας, όπως στην κυπριακή «Εν' που τον τζαιρόν τού κουκκουφκιάου» (είναι από τον καιρό της κουκουβάγιας), που λέγεται για γέροντες κ.λπ. (Αυτό βγαίνει από τον μύθο ότι σε καιρό κακοκαιρίας η κουκουβάγια αναφώνησε: «Έχω από τον καιρό τού Νώε να δω τόσα νερά»).

Ιδιότυπη είναι η παρουσία της κουκουβάγιας στη λαϊκή ιατρική: Μια από τις πολλές ονομασίες τού κοκίτη είναι συνώνυμη με το πουλί αυτό, γιατί «ταιριάζει η λαλιά της με το βήχα του παιδιού» (Πελοπόννησος).

Σ' άλλους τόπους οι αγρότες κατασκευάζουν στις στέγες των σπιτιών και των σταύλων τους ειδικά σπιτάκια για να φωλιάζουν οι κουκουβάγιες.

Οι αρχαίοι θεωρούσαν την κουκουβάγια ιερό πουλί καί την είχαν αφιερωμένη στη Θεά  Αθηνά, ως σύμβολο νοήσεως και σοφίας. Σαν τέτοιο παραμένει ως τα σήμερα και αποτελεί το έμβλημα του Εθνικού μας  Πανεπιστημίου. Παλαιότερα τα πηλίκια των παιδιών του Γυμνασίου έφεραν σήμα με παράσταση κουκουβάγιας.

Επίσημα ή κουκουβάγια ονομάζεται γλαύξ. Το γένος της περιλαμβάνει πολλά είδη, από  τα όποια ή γλαυξ-Αθήνά αφθονούσε κατά την αρχαιότητα στην Ελλάδα και ιδίως στην Αθήνα. Γι΄ αυτό, για όποιον ανέφερε για σπουδαίο νέο κάτι πού ήταν πασίγνωστο, λέγανε τη φράση « Έκόμισε γλαύκα εις Αθήνας .

Πάντως , κακά  τα  ψέματα , και  τώρα αν  καμιά  βραδιά  στο χωριό ή στην πόλη ακουστεί  χαροπούλι, πάλι  τα  ίδια .. συναισθήματα φόβου νοιώθουμε. Μάλιστα , εκείνο  τον  απροσδιόριστο  φόβο, τον .. πολλαπλασίαζε στο παρελθόν το  μουρμουριτό και  το..σταυροκόπημα  της  μάνας.. μιας και κάποιες φορές , μάλλον από σύμπτωση, τύχαινε  να πεθάνει κάποιος στο  χωριό. Τότε η μάνα, μας θύμιζε το τι μας είχε ειπωμένο, και έτσι πέρναγε και σε μας ό,τι είχαν πει και σ’ αυτή οι γονείς της, αλλά και οι συγγενείς και οι  γείτονες …

Θα τέλειωνα την ανάρτησή μου εδώ αλλά διάβασα σήμερα το άρθρο ενός παλιού συναδέλφου στην Ολυμπιακή του κ. Δημήτρη Βέργου που αναφέρεται σε ένα περιστατικό με κουκουβάγια στα ΠΡΏΤΑ χρόνια της αεροπορικής εταιρείας Τ.Α.Ε (που την διαδέχθηκε η Ο.Α.) και σκέφτηκα να σας το παρουσιάσω αφού βασικά αυτό υπήρξε και η αφορμή για το παρόν άρθρο.

Τον καιρό που πετούσαν οι Ντακότες

Σήμερα με την άδεια σας θα σας περιγράψω ένα συνταρακτικό περιστατικό που συνέβη τον καιρό που πετούσαν οι ΝΤΑΚΟΤΕΣ της Τ.Α.Ε.

Πάνε περίπου πέντε χρόνια πριν ο αείμνηστος Αριστοτέλης Ωνάσης αγοράσει και δοξάσει την Τ.Α.Ε σαν Ολυμπιακή Αεροπορία στα πέρατα της οικουμένης! Ήταν μια νύχτα του χειμώνα που φτάσαμε στο χώρο της δουλειάς μας στο Ελληνικό. Είμαστε μια ομάδα οκτώ τεχνικών από όλες τις ειδικότητες που εξυπηρετούσαμε αποκλειστικά το μοναδικό τετρακινητήριο DC-4 που ήταν η ναυαρχίδα της Τ.Α.Ε. και που εκτελούσε τα εξωτερικά δρομολόγια Αθηνών - Ρώμης - Παρισίων - Λονδίνου. O άλλος στόλος από ντακότες ήσαν για τα δρομολόγια εσωτερικού.

Όλα τα αεροπλάνα τότε πετούσαν ημέρα και την νύχτα έκαναν τα Servis ή ότι άλλο προέκυπτε. Η προαναφερθείσα ομάδα αποτελείτο μαζί με εμένα και από τους συναδέλφους Ζήση, Ε. Νερομυλιώτη, Θ. Αρκά, Α. Μυριτζή, Ε. Συντελη, Σ. Σπανό, Χ. Βαμβακάρη. Το DC-4 SX-DAC ήταν μέσα στο μεγάλο υπόστεγο και μας περίμενε. Μέσα στο υπόστεγο υπήρχαν όλα τα απαραίτητα εφόδια για τις ανάγκες της δουλειάς μας και φυσικά πλήρης φωτισμός.

Προχωρούσαμε την εργασία όταν ξαφνικά ακούσαμε ένα εκκωφαντικό κρωγμό από μια μεγάλη κουκουβάγια κουκουβάου-κουκουβάου. Ο εκκωφαντικός αυτός κρωγμός ερχόταν από ψηλά στο υπόστεγο που βρισκόμασταν και η αντήχηση πολλαπλασίαζε τον ήχο. Το κράξιμο της κουκουβάγιας θα ξέρετε ότι συμβολίζει θανατικό ή πρόβλεψη καταστροφής. Γι' αυτός μας συντάραξε όλους. Περισσότερο όμως φαίνεται ότι τάραξε τον Αντώνη τον Αρκά, ο οποίος φανερά θορυβημένος μας εξιστόρησε σαν παλιότερος στην εταιρία ότι πριν από κάμποσο καιρό είχε συμβεί παρόμοιο περιστατικό με το σημερινό με μία ντακότα DC-3 και την επομένη νύχτα επιστρέφοντας το αεροσκάφος από την Καβάλα, την ώρα που βρισκόταν πάνω από την Πάρνηθα, έπεσε σε καταιγίδα και συνετρίβη στην θέση Κακοσαλέσι. Ήταν το αεροσκάφος SX-BAI με κυβερνήτη τον Ελευθέριο Καραμαλέγκο. (σημ. kgrek: Ήταν το πρώτο αεροπορικό δυστύχημα με επιβατικό αεροπλάνο γραμμής στην Ελλάδα, το μόνο στην ιστορία της Τ.Α.Ε. και το ένα από τα δύο -το άλλο ήταν το 1959 επί Ολυμπιακής πλέον- στα οποία ενεπλάκησαν αεροπλάνα τύπου DC-3. Κατά διαβολική σύμπτωση και τα δυο σε παραπλήσια περιοχή. Στη Μαλακάσα και τον Αυλώνα).

Τα θύματα που θρηνήσαμε τότε εκτός από τον Κυβερνήτη και Συγκυβερνήτη ήσαν και 18 επιβάτες. Δεν πρόφτασε λοιπόν ο Αντώνης να αποτελειώσει την εξιστόρηση όταν και πάλι ήρθε η κουκουβάγια κρώζοντας και αυτή τη φορά είχε καθίσει σε μια δοκό της οροφής που φωτιζόταν άπλετα δίνοντας έτσι στόχο. Τότε είδαμε τον Αντώνη να σηκώνει ψηλά το χέρι του κρατώντας το κατσαβίδι με το οποίο δούλευε προ ολίγου και να το εκσφενδονίζει στην κουκουβάγια η οποία έπεσε σχεδόν στα πόδια του Αντώνη σφαδάζοντας. Την είχε διαπεράσει το κατσαβίδι σαν αρνί της σούβλας.

Ευτυχώς αυτή την φορά δεν συνέβη κανένα δυστύχημα στο αεροπλάνο που δουλεύαμε. Μήπως το φρενάρισε η χειρονομία του Αντώνη; Ποιος ξέρει. Ο Αντώνης, όπως μας διηγήθηκε αργότερα την ιστορία του, στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου βρισκόταν στην Μέση Ανατολή και είχε υπηρετήσει στον Αγγλικό Στρατό στα τάγματα εφόδου όπου είχε υποστεί σκληρή εκπαίδευση στην οποία αρίστευσε κατά την σκοποβολή. Όπως μάλιστα μας έλεγε η Αγγλική Κυβέρνηση του είχε βγάλει και ένα τακτικό βοήθημα. Τον Αντώνη τον έχουμε ήδη αποχαιρετίσει. Έφυγε για πάντα. Το παρόν διήγημα ας είναι μνημόσυνο για την ψυχούλα του. 

Τελικά η κουκουβάγια είναι χαροπούλι ή όχι. Την απάντηση την αφήνω αποκλειστικά σε εσάς.

Πηγές :

esoterica.gr

lidoriki.com

airliners.gr 

hellenicaviationhistory.blogspot.de

Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ

Εγκυκλοπαίδεια Αντιγόνης Μεταξά

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΦΤΕΡΑ