Στο σκυριανό καλλιτέχνη της λαϊκής παράδοσης

Στο σκυριανό καλλιτέχνη της λαϊκής παράδοσης

Άσπρη γενειάδα
Μικρό το μαγαζάκι
Στο κεντρικό σοκάκι
Στη χώρα της Σκύρου
Άσπρη γενειάδα και
πρόσωπο καλοσυνάτο
Ανάμεσα σε αριστουργήματα καθόταν.
Δικά του δημιουργήματα
Καρεκλάκια, τραπεζάκια, σεντούκια
Ξυλόγλυπτες προσωπογραφίες
Έργα Τέχνης.
Ταπεινός με ύφος γαλήνιο και παραπονεμένο.
-Είμαι απ τους τελευταίους.
Ίσως κι ο τελευταίος.
Απ αυτούς που τηρούν την Σκυριανή παράδοση.
Με κοιτά .
Διακρίνω την πίκρα να ξεχειλίζει.
-Τα έργα μου παλιότερα τα εκθέσανε σε έκθεση.
Πήρα πολλά συγχαρητήρια.
Έσκυψε. Έβγαλε δυό τετράδια.
-Διάβασε μου είπε.
Είναι ο όλος μου ο πλούτος συμπλήρωσε.
Χρήματα πολλά δεν έχω.
Αυτά με κάνουν πλούσιο.
Φιλοσοφούσε.
Είχε όρεξη για κουβέντα.
Φανερό. Είχε παρέα τη μοναξιά του
Ήθελε να μιλήσει.
-Κάθισε μου είπε.
Οι καρέκλες δικά μου δημιουργήματα.
Ένα πικρό χαμόγελο στα χείλια του.
Για τους ξύλινους συντρόφους.
Άρχισε
-Αμούστακο μπάρκαρα.
Μεγάλη εμπειρία η θάλασσα
Η αλμύρα. Οι φουρτούνες. Σε ζυμώνουν.
Ύστερα. Στρατός. Ένα χρόνο.
Ο πατέρας μου πέθανε στη θητεία μου.
Κληρονομιά. Η Σκυριανή παράδοση.
Έπρεπε να τη συνεχίσω.
Ατύχησα στο γάμο μου.
Τα παιδιά φύγαν απ το νησί.
Δεν ενδιαφέρονται.
Δεν θέλω να σβήσει η παράδοση....
Ποιός στο κατόπι μου;;;;;;;
Με κοίταξε στα μάτια.
Χαμογέλασε.
Ευτυχώς υπάρχει κι η θάλασσα.
Με γαληνεύει. Ακόμα Ναυτικός είμαι.
Χωρίς φυλλάδιο.
Ναυτικός στις φουρτούνες και τις καταιγίδες της ζωής.....
Την άλλη μέρα τον συνάντησα στο πλοίο της γραμμής.
Είχε το ίδιο πικρό χαμόγελο.
-Πηγαίνω στην Αθήνα μου είπε
Πρέπει να συνεχίσω την χημειοθεραπεία..............

Θεοφάνης Γραικιώτης

facebook/Theofanis Graikiotis