Γιάννης Α. Μυλόπουλος : Όταν ακόμη και οι αριθμοί δυστυχούν...

 Όταν ακόμη και οι αριθμοί δυστυχούν...

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, 50 χρόνια πριν, είχε πει στιγματίζοντας τις επικοινωνιακές προσπάθειες των κυβερνήσεων να εμφανίσουν το μαύρο - άσπρο, μια φράση που έμεινε στην ιστορία: "Όταν ευημερούν οι αριθμοί, οι άνθρωποι δυστυχούν". Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στην πρωτόγνωρη, ακόμη και για ευφυολόγημα, κατάσταση μια κυβέρνηση να προσπαθεί να αποδείξει ότι όλα βαίνουν καλώς, όταν ακόμη και οι αριθμοί αδυνατούν να υπακούσουν σε επικοινωνιακούς σχεδιασμούς και να ευημερήσουν.

"Η λιτότητα σκοτώνει" είναι ο τίτλος πρόσφατης μελέτης δυο κορυφαίων ειδικών σε θέματα δημόσιας υγείας, του David Stuckler και του Sanjay Basu. Στο βιβλίο η χώρα μας εμφανίζεται, βάσει στοιχείων, ως το πιο ακραίο παράδειγμα καταστροφής μιας κοινωνίας λόγω λιτότητας. Η Ελλάδα δηλαδή των μνημονίων επελέγη στη συγκεκριμένη μελέτη, που της έχει αφιερώσει ειδική αναφορά και ο έγκυρος Guardian, ως το πλέον ακραίο παράδειγμα για να τεκμηριωθεί η αντίληψη ότι οι πολιτικές της λιτότητας καταδικάζουν και την οικονομία και την ίδια την κοινωνία σε θάνατο, χωρίς μάλιστα να εξασφαλίζουν ή έστω να υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον. Το μόνο που προκαλούν είναι φτώχεια, κοινωνικό αποκλεισμό και ανθρώπινο πόνο, βυθίζοντας τις κοινωνίες σ´ ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και ανασφάλειας. Στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα κατέληγε άλλωστε και το BBC, όταν την ημέρα που η Ελλάδα ανακοίνωνε την... έξοδό της στις αγορές, την χαρακτήριζε ως πείραμα άνευ προηγουμένου κι έκανε λόγο για βαθιά ανισότητα, στρατιές ανέργων καθώς και για μια ολόκληρη γενιά νεόπτωχων Ελλήνων.

Οι οπαδοί της λιτότητας υποστηρίζουν ότι ο βραχυπρόθεσμος πόνος οδηγεί σε μακροπρόθεσμο όφελος. Η υπόθεση αυτή, που έχει επανειλημμένα αποδειχτεί εσφαλμένη σε εποχές οικονομικής κρίσης, καταρρίπτεται για μια ακόμη φορά στην περίπτωση της χώρας μας. Όπου η μείωση του ΑΕΠ είναι της τάξης του 25% και η φτωχοποίηση, όπως αυτή αποτιμάται με τη μείωση μισθών, συντάξεων και εν γένει απολαβών, έχει ξεπεράσει το 40%.

Ένας στους τρεις Έλληνες απειλείται σήμερα από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ οι ανασφάλιστοι πολίτες έχουν υπερβεί τα 3.000.000. Η ανεργία, που πριν το μνημόνιο ήταν γύρω στο 10%, έχει σχεδόν τριπλασιαστεί, φτάνοντας σήμερα στο επίπεδο ρεκόρ για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα του 28%, ενώ ο πιο ευαίσθητος δείκτης, η ανεργία των νέων, πλησιάζει το τρομακτικό 60%. Με εφιαλτικές επιπτώσεις για τη νέα γενιά και το μέλλον της χώρας, που στριμώχνεται ανάμεσα στη φυγή και τη μετανάστευση αφενός και τις ψυχικές ασθένειες, τις αυτοκτονίες και τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, που εμφανίζουν αξιοπρόσεκτα αυξανόμενη τάση τελευταία, αφετέρου.

Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά προκλήθηκαν στο όνομα της μείωσης του χρέους. Το οποίο, σε πείσμα της κυβερνητικής μονταζιέρας, από το 2010 μέχρι σήμερα έχει αυξηθεί σε απόλυτα νούμερα κατά περίπου 10%, φτάνοντας από τα 290, στα 321 δισεκατομμύρια Ευρώ.

Γιατί άραγε καταφύγαμε στο ΔΝΤ όταν το χρέος της χώρας ήταν μόνο 123% του ΑΕΠ και επανερχόμαστε στις αγορές σήμερα, που το χρέος αναρριχήθηκε στο... 173%;

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 13 Απριλίου 2014 στην εφημερίδα Real News