Σε ηλικία 82 ετών απεβίωσε σήμερα ο Λεωνίδας Βασιλικόπουλος. Ο άνθρωπος
που δεν μίλησε τιμώντας μεν τον όρκο του, αλλά άφησε τον Σημίτη να
καταστρέψει την Ελλάδα.
Ο ναύαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος υπήρξε Επίτιμος
Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (ΓΕΝ) και πρώην Διοικητής της
Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ). Φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο
Βασιλικόπουλος παραγκωνίστηκε επί Κώστα Σημίτη.
Επί Χούντας,
εξελίχθηκε στον «μεγάλο μπελά» των Συνταγματαρχών, και η αντιστασιακή
του δραστηριότητα περιλάμβανε βομβιστικές επιθέσεις και συμμετοχή στο
Κίνημα του Ναυτικού για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Ως Αρχηγός ΓΕΝ (1986-1989) αντιμετώπισε με επιτυχία τους Τούρκους
στην κρίση του 1987, με την κινητοποίηση του Πολεμικού Ναυτικού να
οδηγεί στην αποτροπή των τουρκικών σχεδίων για πετρελαϊκές έρευνες στο
Αιγαίο.
Ως Διοικητής της ΕΥΠ (1993-1996) στήριξε τους Σέρβους στη Βοσνία,
αύξησε τη συνεργασία των υπηρεσιών Ελλάδας-Κύπρου και παρείχε έγκαιρα
σωστές πληροφορίες στην κρίση των Ιμίων, οι οποίες όμως αγνοήθηκαν από
τον Κώστα Σημίτη, που αρνήθηκε να συναντηθεί μαζί του.Επίσης, ήρθε σε
σύγκρουση με τους συνδικαλιστές της Υπηρεσίας επιβάλλοντάς τους
κυρώσεις, καθώς θεωρούσε βλαβερή τη δραστηριότητά τους.
Ο
Λεωνίδας Βασιλικόπουλος γεννήθηκε το 1932 και αποφοίτησε από τη Σχολή
Ναυτικών Δοκίμων το 1954. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Ναυτική Σχολή
Πολέμου, στη Σχολή Εθνικής Άμυνας και στη Σχολή Επιτελών του ΝΑΤΟ.
Το 1966, επί κυβέρνησης των αποστατών, αποστρατεύτηκε από το
Πολεμικό Ναυτικό γιατί παντρεύτηκε τη Νότα Ηλιοπούλου, πατέρας της
οποίας ήταν ο πρώην βουλευτής της Αριστεράς Σταύρος Ηλιόπουλος.
Με το ξεκίνημα της Χούντας των Συνταγματαρχών, γίνεται «ο μεγάλος
μπελάς» για το καθεστώς. Ήταν στέλεχος των αντιστασιακών οργανώσεων
«Φιλική Εταιρεία» και«Ελεύθεροι Έλληνες», και διατηρούσε επαφές και με
την «Ελληνική Αντιδικτατορική Νεολαία». Ο Βασιλικόπουλος πήρε μέρος σε
δυναμικές ενέργεις κατά της δικτατορίας, πραγματοποιώντας βομβιστικές
επιθέσεις και συμμετέχοντας στο Κίνημα του Ναυτικού για την ανατροπή του
καθεστώτος.Για τη δράση του αυτή, φυλακίστηκε και βασανίστηκε στο
ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας επανήλθε στο
Πολεμικό Ναυτικό και υπηρέτησε, μεταξύ άλλων, ως Διοικητής στολίσκου
ναρκοπολέμου, Διευθυντής Β” Κλάδου του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού,
Διοικητής Ναυτικής Εκπαίδευσης και Αρχηγός Στόλου. Στις 22 Δεκεμβρίου
του 1986 επελέγη Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού από το ΚΥΣΕΑ,
και παρέμεινε στην ηγεσία του Ναυτικού ως τις 17 Ιουλίου 1989. Η επιλογή
του ως Αρχηγού ΓΕΝ έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την Αριστερά αλλά
προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις στις δεξιές εφημερίδες που έγραψαν ότι ο
Βασιλικόπουλος κινείται ιδεολογικά «αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ».Ο
Βασιλικόπουλος επαινέθηκε για τους χειρισμούς του στην κρίση του Μαρτίου
του 1987, όταν η αποτελεσματική και αποφασιστική κινητοποίηση των
Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως του Ναυτικού, οδήγησε στην ματαίωση των
πετρελαϊκών ερευνών του τουρκικού σκάφους «Χόρα» στο Αιγαίο
Πέλαγος.Αποστρατεύτηκε το καλοκαίρι του 1989.
Τον Οκτώβριο
του 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου τον διόρισε Διοικητή της ΕΥΠ. Α”
Υποδιοικητής ανέλαβε ο Υποστράτηγος Χρήστος Δενδραμής. Ο Βασιλικόπουλος
ανέπτυξε σημαντικό δίκτυο πληροφοριών και στα Βαλκάνια στήριξε τους
Σέρβους στη Βοσνία, είχε σκληρή αντιτουρκική στάση και αύξησε τη
συνεργασία των υπηρεσιών Ελλάδας-Κύπρου (σ’αυτό βοήθησε και το Ενιαίο
Αμυντικό Δόγμα που δημιουργήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον
Γλαύκο Κληρίδη).
Κατά την κρίση των Ιμίων η ΕΥΠ παρείχε
έγκαιρα σωστές πληροφορίες: O σταθμός της ΕΥΠ στην Αλεξανδρούπολη είχε
εντοπίσει εντολές του τουρκικού Αρχηγείου Στόλου προς δύο περιπολικά το
απόγευμα της 29ης Ιανουαρίου. Η εντολή ήταν να πλησιάσουν και στις δύο
βραχονησίδες και να ελέγξουν αν και πού υπάρχουν Έλληνες κομάντος, αλλά
και Ελληνική σημαία. O κυβερνήτης του ενός περιπολικού ρωτήθηκε μάλιστα
επίμονα από το κέντρο κατά πόσο θα μπορούσε να διαπιστώσει την τακτική
κατάσταση κατά τη διάρκεια της νύχτας και με δεδομένες τις κακές
καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν. Η σχετική συνομιλία μεταφράστηκε και
στάλθηκε στην κεντρική υπηρεσία της ΕΥΠ στις 29 Ιανουαρίου. Από εκεί
στάλθηκε από τον απόρρητο τηλέτυπο στο Κέντρο Επιχειρήσεων του ΓΕΝ. Οι
πληροφορίες αυτές δεν αξιοποιήθηκαν από την κυβέρνηση.
…σε μια σκηνή ακάθαρτη και οι πιο μικροί άνθρωποι μπορούν να παίξουν τους πιο μεγάλους ρόλους.
Αύγουστος 1995. Ο τότε Αρχηγός της ΕΥΠ, Ναύαρχος κ. Βασιλικόπουλος,
παραδίδει έναν φάκελλο στον Ανδρέα Παπανδρέου. Μέσα στον φάκελλο υπήρχε
ένας χάρτης.
“Πρόεδρε, Αμερικανικος δορυφόρος εντόπισε μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και υδρογονανθράκων στο Αιγαίο”.
Η σημείωση εκτείνετο από την Κάρπαθο εως την Γαύδο και συμπεριλάμβανε
μία “ασήμαντη” περιοχή όπου λίγο αργότερα έμελλε να γίνει διάσημη: Τις
βραχονησίδες “Ίμια”.”Προάγγελος γεγονότων, πρέπει να οργανωθούμε” ήταν η
αντίδραση του Ανδρέα. “Εάν εμείς το μαθαίνουμε τώρα, οι Τούρκοι το
γνωρίζουν εδώ και εβδομάδες” συμπλήρωσε.
Μέσα στον φάκελλο επίσης υπήρχαν έγγραφα που αφορούσαν τον τότε υπουργό βιομηχανίας, Κώστα Σημίτη.
Λίγες ημέρες μετά, στο πλαίσιο της 60ης Διεθνούς Έκθεσης της
Θεσσαλονίκης, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο τότε Υπουργός Εξωτερικών
Κάρολος Παπούλιας συναντώνται με τον Ρώσο Υπουργό Εξωτερικών Αντρέι
Κόζιρεφ. Το θέμα της συνάντησης ήταν η κατασκευή του πετρελαιαγωγού
Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης (!!!). Ανακοινώθηκε ότι τα δυο μέρη έχουν
καταλήξει σε οριστική συμφωνία, όμως η έναρξη των έργων είναι θέμα των
κατασκευαστικών εταιρειών.
Στην ομιλία του στην ΔΕΘ, ο Ανδρέας
Παπανδρέου κάνει λόγο για επερχόμενο θερμό επεισόδιο με την Τουρκία.
Αυτή η αναφορά πεφτει σαν κεραυνός εν αιθρία αφού οι σχέσεις των δύο
χωρών διένυαν μία από τις ομαλότερες περιόδους της ιστορίας εκείνη την
περίοδο.
Στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, ο Ανδρέας
Παπανδρέου, καρατομεί τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος υποβάλλει την παραίτηση
του και από το εκτελεστικό γραφείο στις 11 Σεπτεμβρίου.
Λίγους μήνες μετά, τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 1996 ο Ανδρέας Παπανδρέου
συντάσσει την επιστολή παραίτησης του μέσα στο Ωνάσειο όπου νοσηλευόταν,
υπό καθεστών πιέσεων, μεταξύ των οποίων και της επιμονής του γιού του,
Γεωργίου τότε υπουργού παιδείας.Ενδεικτικά τα σχόλια κάποιων “ξένων”:
“Μετά την επανεκλογή του, το 1993, κατηγορείται πως αναγορεύθηκε σε
«πρωταθλητή της εθνικιστικής αδιαλλαξίας και της “υπεράσπισης του
ελληνισμού και της ορθοδοξίας”!!
Αντικαταστάτης του εκλέχθηκε εσπευσμένα από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στις 18 Ιανουαρίου του 1996 ο …Κώστας Σημίτης!
Λίγες ημέρες μετά, σαν έτοιμοι από καιρό οι Τούρκοι ξεκινούν το θερμό
επεισόδιο στα Ίμια. Λες και γνώριζαν την έλευση του “δυναμικού” Σημίτη,
ώστε να ξεκινήσουν την ενέργεια που οδήγησε στην δημιουργία γκρίζων
ζωνών στην περιοχή που όπως είδαμε, οι “ευχαριστούμε την κυβέρνηση τους”
ΗΠΑ γνώριζαν για το κοίτασμα. Να γιατί δεν μιλούν για ΑΟΖ στο Αιγαίο…
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έδινε την μάχη για τη ζωή, την οποία κέρδισε
προσωρινά στις 22 Μαρτίου του 1996. Οι γκρίζες ζώνες ήταν ήδη γεγονός, ο
ανεκδιήγητος Μπέρνς είχε δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζουν (οι ΗΠΑ) Ελληνική
κυριαρχία στα “Καρντάκ”. Ο Γεράσιμος Αρσένης δηλώνει σιβυλλικά: ο
πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα στείλει το μήνυμά του όταν έρθει η ώρα,
αναφερόμενος στην πρόσφατη εθνική απώλεια.
Το 4ο συνέδριο του
ΠΑΣΟΚ, ήταν αυτό που θα έκρινε την διαδοχή στην ηγεσία του κόμματος.
Εκεί ο λόγος του Ανδρέα Παπανδρέου, θα ήταν καταλυτικός για τις
εξελίξεις. Είχαμε μπει στον Ιούνιο. Στο τέλος του μήνα θα κρινόταν η
τύχη του κόμματος και όπως δείχνουν τα σημερινά γεγονότα, ολόκληρης της
χώρας.
Ο Ανδρέας έχει αποφασίσει να μιλήσει και να αποτρέψει
αυτό που εξύφαιναν οι “σύμμαχοι”. Κλίντον και Γερμανοί χέρι – χέρι από
τότε, όπως και τώρα. Καλεί τον Αντώνη Λιβάνη στο σπίτι του στην Εκάλη
για να γίνει το σκαρίφημα και να συγκεντρωθούν τα στοιχεία πάνω στα
οποία θα γινόταν η ομιλία που θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας. Είναι 22
Ιουνίου του 1996.
8 το απόγευμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει
ολοκληρώσει την ομιλία και ο Νίκος Αθανασάκης την έχει δακτυλογραφήσει
στον υπολογιστή του σπιτιού της Εκάλης, ο Λιβάνης έχει ήδη αποχωρήσει.
Στο σπίτι παρέμειναν ο Νίκος Αθανασάκης και ο Τηλέμαχος Χυτήρης όπου
συνέφαγαν, τους οποίους ο Ανδρέας Παπανδρέου χαιρέτησε δια χειραψίας (!)
όταν το δείπνο ολοκληρώθηκε.
Ήταν μία πύρινη ομιλία. Όπως
είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε από τα “Bullet Points” του προσχεδίου. Μία
ομιλία με τρανταχτές αποκαλύψεις, μία κατάθεση ζωής που θα άλλαζε το
πολιτικό κατεστημένο, μέρος του οποίου ήταν για δεκαετίες και ο Ανδρέας
Παπανδρέου. Μα κυρίως, ήταν μία ομιλία για το μέλλον της χώρας και όσων
το επιβουλεύοντο.Φανταστείτε έναν Ανδρέα υποβασταζόμενο στο συνέδριο να
αποκάλυπτε σχέδιο εκποίησης της χώρας κατονομάζοντας συνεργάτες εντός
του κινήματος…
Εκεί λοιπόν, επενέβει η μοίρα που έπαιξε ένα
τραγικό παιχνίδι. 8 η ώρα το απόγευμα η ομιλία είναι έτοιμη. Ο Ανδρέας
Παπανδρέου κοιμόταν, ο Νίκος Αθανασάκης με τον Τηλέμαχο Χυτήρη
καθόντουσαν στην βεράντα της βίλας παρότι η ώρα ήταν περασμένη, προφανώς
μαγεμένοι από την όμορφη καλοκαιρινή νύχτα.
1 τα ξημερώματα,
βγαίνει η νοσοκόμα που παρακολουθούσε τον πρόεδρο και τους ανακοινώνει
ότι υπήρχε πρόβλημα. Αμέσως καλούν τον Κρεμαστινό που καταφτάνει σε
σύντομο χρονικό διάστημα, όμως ήταν ήδη αργά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν
νεκρός.
Στο ιατρικό ανακοινωθέν που εξεδόθη αναφέρει: ” Περί
ώραν 1,30 ο πρόεδρος Ανδρέας Παπανδρέου αιφνιδίως αισθάνθηκε δυσφορία
και ανέπτυξε κοιλιακή ταχυκαρδία, η οποία εντός δύο λεπτών εξελίχθηκε σε
ηλεκτρομηχανικό διαχωρισμό. Εγένετο παρατεταμένη προσπάθεια ανανήψεως. Η
γενική εικόνα και τα εργαστηριακά ευρήματα, είναι συμβατά με
οξύισχαμικό επεισόδιο, το οποίο τελικώς επέφερε και το θάνατο, στις 2,30
το πρωϊ Κυριακής 23 Ιουνίου 1996″.
Ο Νίκος Αθανασάκης, έτρεξε
στον υπολογιστή για να περισώσει όπως θεωρήθηκε αυτή την ιστορική
ομιλία – ντοκουμέντο. Έκανε ένα αντίγραφο και (προφανώς από λάθος λόγω
της έντασης των γεγονότων) διέγραψε το αρχείο από τον σκληρό δίσκο.
Το συνέδριο έγινε στις 30 Ιουνίου όπου πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξελέγει ο
Κώστας Σημίτης. Η ομιλία αυτή, δεν διαβάστηκε ποτέ, παρ’ ότι προοριζόταν
για το συνέδριο.
Λίγους μήνες αργότερα, η χήρα του Ανδρέα, η
Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου, αναζήτησε αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο.
Προσπαθησε να επικοινωνήσει με τον μέχρι πρότινος “ευνοούμενο” Νίκο
Αθανασάκη, αλλά δεν στάθηκε δυνατόν να τον βρει. Επικοινώνησε τότε με
τον Τηλέμαχο Χυτήρη. Του ζήτησε να της βρει την ομιλία.
Δύο ημέρες μετά τον ξαναπήρε στο τηλέφωνο αφού δεν είχε ανταπόκριση. Ο
στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου της είπε τότε ότι δεν ήταν
δυνατόν να της δώσει την ομιλία, διότι αυτός και ο Νίκος Αθανασάκης
είχαν πάρει “όρκο τιμής” να μην την αποκαλύψουν ποτέ.
Έτσι
λοιπον, η ιστορία σκέπασε με ένα πέπλο μυστηρίου αυτή την ομιλία, την
τελευταία πολιτική πράξη ενός μεγάλου ηγέτη. Μία ομιλία που σύμφωνα με
τις δικές μας πληροφορίες, εάν την εκφωνούσε υποβασταζόμενος ο ίδιος ο
πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στο συνεδριο, θα έκανε τον συμπαθή Σίμο Δανιηλίδη
(που πρόσφατα επανήλθε στην επικαιρότητα) να μην φασκελώνει απλώς τον
Κώστα Σημίτη. Μία ομιλία που ακόμα και με απλή ανάγνωση, θα άλλαζε την
ροή της ιστορίας.
Έτσι λοιπόν, διαμορφώθηκε η νεώτερη Ελλάδα,
αυτή που σήμερα στέκεται απαξιωμένη, σαν στιμένη λεμονόκουπα στον
Γερμανικό στίφτη με Αμερικάνικες πινελιές. Οι Παπανδρεϊκοί ηττήθηκαν
κατά κράτος και το σύστημα Σημίτη επικράτησε με τις γνωστές συνέπειες.
Ο Αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, έμελλε να επανενεργοποιηθεί από
τον Κώστα Καραμανλή και να μπει στις καλένδες από τον Γιώργο Παπανδρέου.
Τα ναυπηγεία που με εντολή Παπανδρέου το 1995 δεν
εκποιήθηκαν αλλά εδόθηκαν στην ΕΤΒΑ και τους εργαζομένους, έμελλε να
Γερμανοποιηθούν παράγοντας υποβρύχια που γέρνουν. Με λίγες κόκκινες
πινελιές από το αίμα του Περατικού.
Ο φλογερός
αντιπαπανδρεϊκός Τάσος Μαντέλης, δεν διάβασε ποτέ την επιστολή – κόλαφο
σε βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου την οποία είχε ετοιμάσει για να στηρίξει
την εκλογή Σημίτη. Έβγαλε το άχτι του υπογράφοντας συμφωνίες με την
Siemens και πρωτοστατώντας στην γκριζοποίηση του Αιγαίου μέσω της νέας
δομής του ΝΑΤΟ.
Η νέα εποχή είχε φτάσει. Οι άνθρωποι του προέδρου παραγκωνίστηκαν μέχρις ενός. Όλοι;
Όχι. Οι δύο στενότεροι συνεργάτες του, ο Νίκος Αθανασάκης και ο
Τηλέμαχος Χυτήρης ήταν οι μόνοι που αξιοποιήθηκαν από το σύστημα Σημίτη.
Μαζί του και ο Πέτρος Λάμπρου, ο “ταμίας” του Ανδρέα. Ήταν οι μόνοι που
απέλαβαν “τιμές” από το νέο καθεστώς.
Τι οξύμωρο… Αυτοί με
τον “όρκο τιμής” και αυτός με τα αργύρια. Άλλωστε, κάθε άνθρωπος έχει το
δικαίωμα να καθορίζει ο ίδιος την “τιμή” του.
…όχι όμως και το τίμημα.
