Μίλλη Τσουμάνη : Σαν την καλαμιά στον κάμπο!

Σαν την καλαμιά στον κάμπο!

Μίλλη Τσουμάνη* 

Κι έρχεται κάθε πρωί που δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο. Ξυπνάς κάθε φορά με κάτι τρομακτικό. Άνθρωποι χάνονται σε αεροπλάνα, ναυάγια, φυσικές καταστροφές, πολέμους,. Άνθρωποι λιώνουν από την πείνα και τις ασθένειες.  Ο πλανήτης βυθίζεται σε θλίψη και πένθος. Αυτή είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα. Από την άλλη υπάρχει ο μικρόκοσμος του καθενός που φρενάρει το κύμα της παγκοσμιοποίησης. Και ζεις, αναπνέεις, ελπίζεις και περιμένεις, ενώ υποφέρεις.

Ελλάδα της κρίσης, της οικονομικής, της κοινωνικής, της πολιτισμικής, της συναισθηματικής. Της αστάθειας, της ανυπακοής, του πλεονάσματος, των εκλογών.  Η κατάσταση είναι σοβαρή, παρ' όλα αυτά διακωμωδείται, σατιρίζεται και το χιούμορ ξεπερνά τη φαντασία και την εκρηκτικότητα. Αλλά έτσι συμβαίνει, οι κηδείες γεννούν γέλιο και οι γάμοι κλάμα.

Τα εκλογικά καζάνια έχουν πάρει φωτιά και  μέσα σ’ όλη τη δίνη έρχεται ένα ποτάμι να σβήσει τη λάβα (;) Πως γίνεται ένας άνθρωπος με χαρακτήρα μπαλαντέρ για να κολλάει με όλα, καταφέρνει να στεγάσει ανθρώπους με επιστημονική και επαγγελματική ακτινοβολία, υπογραμμίζοντας ακόμη περισσότερο το σκοτάδι  του ηγέτη τους. Ερωτηματικό. Και καταλήγεις ακόμη πιο μπερδεμένος και μουδιασμένος. Ρωτάς δεξιά κι αριστερά, συζητάς και κουβεντιάζεις. Μαζεύεις θεωρίες, υποσχέσεις, θυμό, χειραψίες και φιλίες. Αλλά νιώθεις άδειος και φτωχός. Και μόνος. Και είναι αυτό το κενό της μοναξιάς  που έρχεται και θρονιάζεται και δεν σου αφήνει βήμα. Γιατί μέσα σε όλη αυτή την πολυφωνία όλα μοιάζουν ίδια και υπόκωφα. Γιατί το άγγιγμα χάθηκε και γιατί ό,τι βλέπεις και νιώθεις μεταμορφώνεται σε μια εξαργύρωση, ζητώντας ως ανταμοιβή τον κατακερματισμό του κόσμου σου.

Οι φετινές εκλογές καθρεφτίζουν ακριβώς αυτό το τσίρκο μέσα στο οποίο ζούμε. Άνθρωποι που πασχίζουν να πείσουν για την ικανότητά τους, άνθρωποι καινούριοι που θέλουν να υποσχεθούν το διαφορετικό, ιδέες που ανακατεύονται και στο τέλος δεν χωνεύονται, εντυπώσεις και στη μέση ο «μανώλης» με τον συμβολισμό που επιθυμεί ο καθένας να ορίσει. Αλλαγή αλλά επιστροφή στα ίδια. Μετακινούμενοι σε μια στασιμότητα. Τα βέλη ανόδου είναι αυτά της καθόδου. Παντελής έλλειψη αυτοπροσδιορισμού και εμπιστοσύνης. Στιγμιαία χαρά, περισσότερος μόχθος, κάλπικη αγάπη, ευθύνη καμία.

Δεν ψάχνουμε αυτόν που θα μας πείσει να περπατήσουμε στο ποτάμι μαζί του, όπως υπόσχονται οι αγαπητικοί. Από ένα σημείο και μετά, παύεις να είσαι αυτό που λες, και είσαι αυτό που κάνεις. Θέλουμε εκείνον που με σιγουριά θα πει «δεν θα σ’ αφήσω μόνο στη μέση του ποταμού ό,τι κι αν γίνει». Ποιος μπορεί να το πει με το θάρρος και την παρρησία, όχι του λόγου, αλλά της καρδιάς, της ειλικρίνειας, της αυτογνωσίας, της πράξης; Τολμάς θα πεις. Ποντάρεις στη ρουλέτα των ανθρώπων. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, εάν το ρίσκο αποδειχθεί πλάνη, διαρκεί  τέσσερα χρόνια. Και από πλανεμένες τετραετίες έχουν μαζευτεί πολλές.
Καλή ψήφο.

 * Η Μίλλη Τσουμάνη είναι παραγωγός ραδιοφώνου

http://ritsmascorner.eu/content/σαν-την-καλαμιά-στον-κάμπο