Δελφοί : Μονοπάτι στον «Ομφαλό» του κόσμου

Μονοπάτι στον «Ομφαλό» του κόσμου

Οι Δελφοί διατηρούν τη γοητεία τους όλες τις εποχές, αλλά η άνοιξη τους πάει πολύ.

Από τον Νίκο Γ. Μαστροπαύλο

Εδώ ο μύθος βαραίνει επάνω σου σαν τις Φαιδριάδες Πέτρες που κρέμονται πάνω από το κεφάλι σου. Όχι για να καταπλακώσει το παρόν, τις αισθήσεις, τον νου και τα συναισθήματα, αλλά για να το φορτίσει με θετική ενέργεια που πηγάζει σαν την Κασταλία πηγή στην άκρη του δημόσιου δρόμου και πάει πολύ μακριά, σαν το αρχαίο μονοπάτι που κατηφόριζε από τον «άγιο στίβο των Δελφών», όπως έλεγε ο οραματιστής Άγγελος Σικελιανός, ως το λιμάνι, την Κίρρα - εκεί όπου ο Απόλλων οδήγησε το μινωικό σκαρί μεταμορφωμένος σε δελφίνι - τη σημερινή Ιτέα, για να επιβιβαστεί στα καράβια και να ανοιχτεί στην απέραντη θάλασσα. Όταν ο ποιητής συλλάμβανε την ιδέα των Δελφικών Εορτών, υπήρχαν στον νου του το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ή, αλλιώς, οι τρεις τρόποι της ορφικής παράδοσης· ο επιστρεπτικός, ο προνοητικός και ο εράσμιος. Και τα αισθάνεσαι καθώς περιηγείσαι στον επιβλητικό αρχαιολογικό χώρο, παρά την πολυκοσμία, μέσα στην «ολάνθιστη σιωπή», για να επικαλεστούμε και πάλι τον ποιητή της άνοιξης.

Ο Ηνίοχος και οι δονήσεις

Η επίκληση των ποιητών σημαίνει ότι η ζωή συνεχίζει να κάνει κύκλους γύρω από τον «Ομφαλό της Γης». Μπορεί να μην έχει πια την καλύβα του ο Φοίβος εδώ, αλλά έχει το σπίτι του, ψηλά πάνω στο Στάδιο, ο ποιητής. Ο Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος αισθάνθηκε τις δονήσεις του τοπίου από το σπίτι του Σικελιανού, γράφει για το σύγχρονο μήνυμα των χρησμών: «(...) Εκείνο που αισθάνεται κανείς είναι ότι, στο βάθος του σημερινού στοχασμού, κάτι πρέπει να μένει από εκείνες τις παλιές καταλυμένες εκφράσεις. Αλλιώς, πώς θα μπορούσαμε να νιώσουμε εδώ μια τέτοια δόνηση;». Καθώς ανεβαίνεις και αισθάνεσαι, τα μοβ λουλούδια λες και έχουν ακουμπήσει το κεφάλι τους στο σκαλοπάτι του Θησαυρού των Αθηναίων. Ένα πουλί ζει την καθημερινότητα του στην κορυφή ενός από τους ευθυτενείς στύλους του Ναού του Απόλλωνα, ένα άλλο απευθύνει κελαηδιστά την πρόσκληση του για ταίρι καθισμένο στην άκρη ενός χαμηλού κιονόκρανου και ένα άλλο έχει ήδη φωλιάσει στον αρχαίο τοίχο.

Ο τόπος είναι ζωντανός, όπως το βλέμμα του Ηνίοχου στο κέντρο της μοναχικής του αίθουσας στο Μουσείο των Δελφών. Αισθάνεσαι αυτό το διαπεραστικό βλέμμα που εκπορεύεται από τα αμυγδαλωτά μάτια, το νιώθουν όλοι, οι μυριάδες επισκέπτες της σάλας του Ηνίοχου. Παρακολουθούσα ένα ξανθό κορίτσι, ίσως από τις υπερβόρειες χώρες, που επισκεπτόταν κάθε χρόνο μερικούς μήνες ο Απόλλωνας σύμφωνα με τον μύθο. Έμεινε πίσω από την ομάδα του, η οποία προχώρησε στις άλλες αίθουσες του μουσείου, με τη Σφίγγα των Ναξίων, τους Κούρους του Αργούς, τον Ομφαλό. Μόνο του με τον Ηνίοχο. Τον κοίταξε, δεν ξέρω γιατί, με ένα συνοφρυωμένο, έως και αγριωπό, βλέμμα. Μετά πέρασε από μπροστά του χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω του και συνέχισε να τον κοιτάζει από την απέναντι γωνία Το πρόσωπο της γαλήνεψε, σήκωσε τη μεγάλη φωτογραφική μηχανή που κρεμόταν στον λαιμό της και κράτησε δικό της για πάντα το βλέμμα του. Πάντα οι Δελφοί φιλοξενούσαν αφιερώματα και ο καθένας κάνει εδώ το δικό του τάμα.

ΒΗMagazino