Η ΓΥNAIKAΣ ΣTH MAXH ΤΗΣ KPHTHΣ

Η ΓΥNAIKAΣ ΣTH MAXH ΤΗΣ KPHTHΣ

Τα καθήκοντα της νοικοκυράς αλλάζουν προσανατολισμό. Προσαρμόζονται στο πνεύμα της εποχής και με προθυμία υπακούουν στο σάλπισμα. Σε ορισμένες περιπτώσεις παίρνουν τα όπλα και βρίσκονται δίπλα στους άνδρες τους. Άλλες περιθάλπουν στα σπίτια τους με κίνδυνο της ζωής τους αντάρτες ή περιπλανώμενους συμμάχους, που βρίσκονται ακόμα στην Κρήτη. Φτιάχνουν και στέλνουν με τα παιδιά τους παξιμάδι, τρόφιμα και άλλα είδη στους αντάρτες που κρύβονται σε σπηλιές ή εγκαταλελειμμένα κτηνοτροφικά καταλύματα. Προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως νοσοκόμες σε τραυματισμένους μαχητές, δίνοντας έτσι νέες διαστάσεις στον αγώνα και την αντίσταση της Κρήτης.

Θα πρέπει βέβαια να προστεθεί, πως και όλος ο λαός της Κρήτης παίρνει μέρος με το δικό του τρόπο στην αντίσταση. Αντίσταση κάνουν τα παιδιά που δεν τα υποπτεύονται και μεταφέρουν τρόφιμα ή άλλα είδη στους αντάρτες και Βρετανούς που φυγοδικούν και κρύβονται στα κρητικά βουνά. Οι κτηνοτρόφοι που με τα συνθηματικά σφυρίγματά τους, κάνουν γνωστό τον κίνδυνο που πλησιάζει. Εκείνοι που αρνούνται να μαρτυρήσουν οτιδήποτε παρά τις αφόρητες πιέσεις που δέχονται και τα σκληρά βασανιστήρια που υποβάλλονται. Όσοι επιδεικνύουν συνειδητή οκνηρία, στα καταναγκαστικά έργα που εκτελούνται για λογαριασμό και εξυπηρέτηση των κατακτητών.

Αυτοί που προκαλούν φθορές σε αυτοκίνητα ή άλλο πολεμικό υλικό του εχθρού. Αλλά και εκείνοι επίσης που εκδίδουν και κυκλοφορούν έντυπο ενημερωτικό υλικό σχετικό με τα νέα από τα διάφορα μέτωπα του πολέμου. Με το υλικό αυτό τροφοδοτείται το εθνικό φρόνημα και ενισχύεται αισθητά το ηθικό του λαού

Στο ολοκαύτωμα της Βιάννου με τα 401 θύματα κάθε ηλικίας, 19 άτομα που στάθηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ήταν γυναίκες.

Στις 25 Μαΐου 1941 μέσα στον πυρετό της Μάχης γίνεται η πρώτη ομαδική εκτέλεση 50 ατόμων στα χωριά Περιβόλια και Μισσίρια του Ρεθύμνου. Δέκα επτά άτομα απ αυτά ήταν γυναίκες. Μεταξύ τους η Κατερίνα Δελή με τις κόρες της Αγγελική και Αναστασία.

 Η Ελένη Αστρινού Αγγελάκη από το Γερακάρι χάνει το σύζυγο και τα παιδιά της που πέφτουν από τις σφαίρες των Ναζί. Χάνει δύο αδερφούς, πέντε πρώτα ανήψια, τέσσερα πρώτα ξαδέρφια και επτά δεύτερα ανήψια. Δεν ξέρω σε ποια χώρα του κόσμου μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τέτοια φαινόμενα απαξίωσης της ζωής, φρίκης και αφανιστικής μανίας.

Στο Μάλεμε οι αδελφές Αγάπη, Σοφία και Ειρήνη Παρασκάκη πέφτουν μαζί θύματα της Χιτλερικής θηριωδίας και αντεκδίκησης.

Η Μαρία Γλυμιδάκη-Μανωλαράκη από τη Χρυσαυγή Κισάμου αντιμετωπίζει μια κρίσιμη σκηνή όπου ο μικρότερος αδερφός της βρίσκεται σε μια εξοντωτική πάλη με Γερμανό αλεξιπτωτιστή. Χωρίς να χάσει καιρό επιτίθεται στο Γερμανό, του παίρνει το όπλο, τον χτυπά και τον αφήνει αναίσθητο. Συλλαμβάνεται όμως και καταδικάζεται μαζί με τον αδερφό της από το Γερμανικό στρατοδικείο Χανίων σε θάνατο.

Με χάρη όμως που δίνεται από το Χίτλερ μετατρέπεται η ποινή της σε ισόβια κάθειρξη, για να αρχίσει ο γολγοθάς του μαρτυρίου της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φυλακίζεται μαζί με τον αδερφό της στο στρατόπεδο ομήρων του Ζέμουν κοντά στο Βελιγράδι. Το 1943 μεταφέρεται στο στρατόπεδο κολαστήριο του Αουσβιτς στην Πολωνία. Εκεί χάνει το όνομά της γιατί σφραγίζεται με τον αριθμό 82211 στο αριστερό της χέρι, που θα διατηρήσει ως το θάνατό της .Από το Αουσβιτς μεταφέρεται στο στρατόπεδο Ράβενσμπρουκ, όπου την υποχρώνουν να εργάζεται σε πολεμικό εργοστάσιο μαζί με τις αδερφές Μοσχογιαννάκη από το Ηράκλειο. Με την είδηση ότι φεύγουν οι Γερμανοί, οι όμηροι καταφέρνουν και φεύγουν από το στρατόπεδο, για να πάρουν το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια οι τρεις Κρητικοπούλες που κράτησε τρεις και μισό μήνες.

Τέσσερις ηλικιωμένες γυναίκες έκαψαν ζωντανές οι Γερμανοί στο χωριό Αγιος Γεώργιος στην περιοχή των Κεραμειών Χανίων το Νοέμβρη του 1944. Το Κρητικό μαρτυρολόγιο συμπληρώνεται επίσης από πολλές γυναίκες που έμεναν σε διάφορα χωριά του Νομού Χανίων.

Τερψιχόρη Χρυσουλάκη-Βλάχου

Ήταν από τη Σητεία. Αγωνίστηκε προσφέροντας τις υπηρεσίες της στον ασύρματο που λειτουργούσε σ όλο σχεδόν το διάστημα της κατοχής στη μονή Τοπλού. Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο από τους Γερμανούς. Εκτελείται στην Αγιά Χανίων τον Ιούνιο του 1944. Αντιμετωπίζει το θάνατο με μια αξιοθαύμαστη ψυχραιμία. Η όμορφη αυτή κρητικοπούλα γράφει στον τοίχο του κελιού της "Είμαι 18 χρονών. Με καταδίκασαν σε θάνατο. Περιμένω από στιγμή σε στιγμή το εκτελεστικό απόσπασμα. Ζήτω η Ελλάδα. Ζήτω η Κρήτη

Ελένη Μαρκετάκη

Για την ίδια αιτία και με την ίδια κατηγορία εκτελείται μετά την καταδίκη της, η συμπολίτισσα και συναγωνίστρια της Χρυσουλάκη-Βλάχου, Ελένη Μαρκετάκη. Μετά την ομοβροντία των όπλων, οι άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος στην Αγιά επιστρέφουν στη μονάδα τους, κρατώντας τα λάφυρα της επιχείρησης, που είναι τα γοβάκια των δυο κοριτσιών που εκτελέστηκαν. Η Μαρκετάκη ήταν τότε 30 χρονών.

Αλλά παράδειγμα ανωτερότητας και ψυχικού μεγαλείου που κρατά ψηλά το γόητρο και την τιμή της πατρίδας μας, αποτελεί και η γριά μητέρα της Μαρκετάκη. Όταν μετά την εκτέλεση της κόρης της οι Γερμανοί λεηλατούν ληστρικά το σπίτι της και αφαιρούν από τη μητέρα της ακόμα και τη βέρα και τα γυαλιά της, εκείνη στρέφεται στο διερμηνέα και του λέει: "Πες παιδί μου στον αξιωματικό να μου δώσει τα γυαλιά μου να του ψήσω ένα καφέ για να κάνει ένα συγχωρεμό στο κορίτσι μου".

Τερψιχόρη Αδαμάκη-Χατζοπούλου

Είναι Σητειακής καταγωγής επίσης και κατηγορείται για τη συμμετοχή της και τις πληροφορίες που μεταδίδει με τον ασύρματο από το μοναστήρι Τοπλού στους συμμάχους στη Μέση Ανατολή. Συλλαμβάνεται πρώτα από τους Ιταλούς. Μετά από εξάμηνη φυλάκιση της στις φυλακές της Νεάπολης, αφήνεται ελεύθερη. Τη συλλαμβάνουν όμως και πάλι οι Γερμανοί. Μετά από πολλά βασανιστήρια στον Αγιο Νικόλαο, μεταφέρεται στις φυλακές Αγιάς, όπου μεταξύ των άλλων την υποχρεώνουν να παρακολουθεί τις τακτικές εκτελέσεις των πατριωτών. Επειδή δεν προκύπτουν ενοχοποιητικά σε βάρος της στοιχεία, το Στρατοδικείο Χανίων της επιβάλλει μετά από τις παραπάνω περιπέτειες κατ οίκο περιορισμό. Μετά την απελευθέρωση οι Άγγλοι την τιμούν με χρυσό μετάλλιο ανδρείας.

Κατίνα Ελευθεράκη-Παπαδάκη

Με την κατηγορία της απόκρυψης του συμμαχικού ασύρματου στα περίχωρα της μονής Τοπλού συλλαμβάνεται και η Κατίνα Ελευθεράκη-Παπαδάκη, κάτοικος Σητείας. Επειδή όμως η Ελένη Μαρκετάκη παίρνει πάνω της όλη την ευθύνη για τη λειτουργία και απόκρυψη του ασύρματου προκειμένου να την απαλλάξει από την εκτέλεση ως μικρότερη κοπέλα, το Στρατοδικείο Χανίων δεν την έκρινε ένοχη θανάτου. Δεν απέφυγε όμως τα σκληρά βασανιστήρια.  Συλλαμβάνεται το Μάη του 1943. Στην αρχή φυλακίζεται και κακοποιείται στον Αγιο Νικόλαο. Μεταφέρεται μετά στις φυλακές Αγιάς. Για πενήντα μέρες φυλακίζεται στις φυλακές Βάνιτσε του Βελιγραδίου. Από το Σεπτέμβρη του 1944 ως τον Απρίλη του 1945, βρίσκεται στο φοβερό στρατόπεδο του Ουράνεμπουργκ στο Βερολίνο. Απελευθερώνεται από το στρατόπεδο του Αμβούργου με τη μεσολάβηση των Αμερικανών.

Βιργινία Γαλανουδάκη-Κανέλλου

Ήταν από τον Άγιο Νικόλαο και διέθετε μια γοητευτική ομορφιά. Πρόκειται για τη "μπέλλα Βιρτζίνια" όπως την αποκαλούσαν οι Ιταλοί. Βοήθησε δυναμικά την αντίσταση. Με ειδική άδεια και με το πρόσχημα ότι πραγματοποιεί εράνους "υπέρ των πτωχών συγκεντρώνει χρήματα τα οποία διαθέτει στην αντίσταση. Ως εθελόντρια αδελφή του Ερυθρού Σταυρού αποφυλακίζει πολλούς κρατούμενους με πλαστά ιατρικά πιστοποιητικά και ακτινογραφίες.

Κάποτε και με ειδική και πάλι άδεια επισκέπτεται τους πολιτικούς κρατούμενους στο μοναστήρι της Κρουσταλλένιας στο Λασίθι φορτωμένη με τρόφιμα και γλυκά. Ένα πακέτο όμως με τσιγάρα στο οποίο υπάρχει ένα γράμμα χωρίς να το ξέρει την προδίδει. Συλλαμβάνεται και στην εξονυχιστική ανάκριση που της γίνεται, αναλαμβάνει την ευθύνη. Επειδή δεν προκύπτουν επιβαρυντικά στοιχεία σε βάρος της, δικάζεται σε τρίμηνη φυλάκιση με αναστολή.

Όλα όμως αυτά μας δημιουργούν μια ανεκπλήρωτη προς τη γυναίκα της Κρήτης υποχρέωση, να δημιουργήσουμε δηλαδή ένα μνημείο αφιερωμένο στην αγωνίστρια Κρητικιά που ο αγώνας της δεν έχει δυστυχώς αποτυπωθεί πουθενά μέχρι σήμερα.

http://mydaimoncom.blogspot.gr/2011/03/o-poo-th-naika-th-maxh-kai-antitah-thn.html

http://www.patris.gr/archive/2000/5/21/5th.html