Άγνωστα ντοκουμέντα από το τέλος του Άρη Βελουχιώτη

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ

Τα άγνωστα ντοκουμέντα από το τέλος του Αρη

Η αποκοπή των κεφαλών από τις σορούς των ανταρτών, η έκθεσή τους στην κοινή θέα και τα κανιβαλικά πανηγύρια γύρω από τα μακάβρια τρόπαια ήταν μια συνήθης πρακτική για τις παρακρατικές συμμορίες της μεταβαρκιζιανής περιόδου και του εμφυλίου πολέμου.

Οι ανατριχιαστικές φωτογραφίες δημοσιεύονταν στις εφημερίδες της εποχής και αποτελούσαν τμήμα της άγριας εκστρατείας για την κατατρομοκράτηση του πληθυσμού.

Ετσι έγινε και με τον Αρη Βελουχιώτη. Φωτογραφίες με το κομμένο κεφάλι του, κρεμασμένο στον φανοστάτη της πλατείας Ρήγα Φεραίου στα Τρίκαλα τον Ιούνιο του 1945 δημοσιεύτηκαν στον Τύπο του καιρού εκείνου. Μια άγνωστη φωτογραφία από τη μακάβρια έκθεση των Τρικάλων παρουσιάζει σήμερα το «Εθνος της Κυριακής». Κάτω από τον στύλο στέκονται βλοσυροί, με το δέος αποτυπωμένο στα πρόσωπά τους, άνθρωποι αποσβολωμένοι από το αποτρόπαιο θέαμα που παρουσιάζουν τα κρεμασμένα κεφάλια. Είναι του Τζαβέλα σ' αυτό το στιγμιότυπο. Δεν διακρίνεται του Βελουχιώτη που αιωρείται ακριβώς δίπλα.

Πρόκειται για ιστορικό ντοκουμέντο από το αρχείο του ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού. Δημοσιεύεται για πρώτη φορά, όπως έγινε και με τη μοναδική καταπρόσωπο εικόνα του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ μετά το τραγικό τέλος του την Παρασκευή 15 Ιουνίου 1945 ψηλά στα Τζουμέρκα, λίγο έξω από τη Μεσούντα, κοντά στον ποταμό Αχελώο (δημοσιεύτηκε στο XYZ Contagion).

Εγκλωβισμός

Τα δραματικά γεγονότα περιγράφηκαν αργότερα από τους μετέχοντες στα καταδιωκτικά αποσπάσματα που εγκλώβισαν την ανταρτομάδα του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Δεν λείπουν και οι μαρτυρίες από τους διασωθέντες μαυροσκούφηδες που έμειναν πιστοί στον Αρη. Δεν τον εγκατέλειψαν παρά τη διαφωνία του με τη Βάρκιζα και παρά την αποκήρυξή του από το ΚΚΕ.
Στους διώκτες του συγκαταλέγεται ο Ζαχαρίας Π. που άφησε γραπτή μαρτυρία. Δίνει τη δική του εικόνα.

Θα παραθέσουμε το απόσπασμα από εκείνο το σημείο της αφήγησης, η οποία προέρχεται και αυτή από το αρχείο του Ι. Χανδρινού και δημοσιεύεται για πρώτη φορά, και στο οποίο διεκτραγωδείται πώς ο Αρης και οι σύντροφοί του -«καμιά δεκαπενταριά», κατά τα γραφόμενα- κρύφτηκαν στον Φάγγο της Μεσούντας, όπου αποκλείστηκαν. Εκεί σκοτώθηκε ο Κόζιακας, αγωνιστικό ψευδώνυμο του Κώστα Αργύρη. Εκεί αυτοκτόνησαν ο Αρης και ο Τζαβέλας. Για λόγους ιστορικής ακρίβειας προσθέτουμε ότι ένας ακόμα αντάρτης του Βελουχιώτη αυτοκτόνησε, ο Νικήτας (Θωμάς Αρχιμανδρίτης). Στους νεκρούς θα πρέπει να συνυπολογιστεί και ο Μανώλης Τζιάβας που σκοτώθηκε στην Καλή Βρύση.

Ο Ζαχαρίας Π. αφηγείται: «Με το πέρασμα του ποταμού, τους πήραμε είδηση και ειδοποίησα τον Βόιδαρο στην Αγία Παρασκευή (σ.σ. Κώστας Βόιδαρος, οπλαρχηγός του ΕΔΕΣ την περίοδο της Κατοχής, επικεφαλής ένοπλης ομάδας αντικομμουνιστών).

Ο Αρης μετακινήθηκε την άλλη μέρα σε μια σπηλιά στη δύσβατη πλαγιά του βουνού, όπου λημέριασε προσπαθώντας με κάθε τρόπο να έρθει σε επαφή με τον Τζουμάνη (σ.σ. τοπικό στέλεχος του ΕΑΜ που τις προηγούμενες ημέρες είχε κάνει χρέη οδηγού για τους μαυροσκούφηδες). Και πάλι ειδοποίησα τον Βόιδαρο για τις κινήσεις του Αρη και την ίδια μέρα ανέβηκα στο Μυρόφυλλο. Συναντήθηκα με τον Μόκα και τον ανθυπολοχαγό της (σ.σ. της Εθνοφυλακής) Μουρελάτο. Το απόγευμα οι δύο ένοπλες ομάδες (σ.σ. του Μόκα και της Εθνοφυλακής) κινήθηκαν από Μυρόφυλλο και πήραν θέσεις κατά μήκος του ποταμού. Από την άλλη πλευρά ο Κώστας Βόιδαρος, ο Γιώργος Ζαγκαβιέρος και ο Κώστας Ζαφείρης (αντάρτες του ΕΔΕΣ από τη Μεγαλόχαρη Αρτας που είχαν πάρει μέρος στην ανατίναξη του Γοργοποτάμου το 1942) προχώρησαν στην κακοτράχαλη πλαγιά για την εξουδετέρωση της δύναμης του Αρη.

Ο κλοιός από λεπτό σε λεπτό γινόταν πιο ασφυκτικός. Η μάχη άρχισε το απόγευμα και κράτησε ως το σούρουπο. Η διαφυγή του Αρη ήταν πλέον αδύνατη. Ο Βόιδαρος, εκτιμώντας την κατάσταση, έστειλε συνδέσμους στον ταγματάρχη Τζινέρη στο Τετράκωμο για να προωθήσει δυνάμεις μέσα στη νύχτα από τη βόρεια πλευρά του Αχελώου για να κλειστεί και η τελευταία πιθανή δίοδος διαφυγής. Ηταν νύχτα που έφυγα από το τμήμα του Βόιδαρου για τη Μεσούντα.

Προχωρώντας πιο πέρα είδα φως σε μια καλύβα μέσα στο δάσος. Την ώρα που πλησίασα μπήκε στην καλύβα ένας γεροδεμένος άνδρας με κάτασπρη γενειάδα. Προτού να πει κουβέντα, πρότεινα το όπλο και του φώναξα "ψηλά τα χέρια". Ο επισκέπτης φώναξε: "Μη με σκοτώσετε, είμαι ο Δράκος και μπορώ να σας φανώ πολύ χρήσιμος".

Ηταν ο Σωτήρης Δράκος, ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Αρη που μόλις έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί, πέταξε το όπλο του και έφυγε. Τον έδεσα πιστάγκωνα και τον οδήγησα μέσα από δύσβατη ανηφοριά στον Κώστα Βόιδαρο. Ο Βόιδαρος χάρηκε τόσο για την επιτυχία που με πήρε στους ώμους τραγουδώντας. Ο Δράκος, αφού βεβαιώθηκε ότι εμείς δεν σφάζουμε ούτε κακοποιούμε, ομολόγησε τη μεγάλη ταλαιπωρία τους και ότι ο Αρης με τους συντρόφους του αυτοκτόνησε πιο κάτω από το κρησφύγετο, στην απότομη πλαγιά.

Πέρασε εκείνη η νύχτα και πολύ πρωί, με οδηγό τον Δράκο, φτάσαμε στο λημέρι, όπου λίγο πιο κάτω βρίσκονταν τρία πτώματα γενειοφόρων. Ο Δράκος έδειξε ένα και είπε: "Αυτό το σκυλί είναι ο Αρης". Ο διπλανός του, ήταν ο υπασπιστής του Τζαβέλας και ο τρίτος ονομαζόταν Καραγκούνης (σ.σ. εννοεί προφανώς τον Νικήτα, ψευδώνυμο του Θωμά Αρχιμανδρίτη). Εδωσα το μαχαίρι του Δράκου -ήταν δικό του, του το αφαίρεσα όταν τον συνέλαβα- και έκοψε τα κεφάλια του Αρη και του Τζαβέλα, τα τοποθέτησε στην περισκελίδα του Αρη και τραβήξαμε για τη Μεσούντα. Στην πλατεία, στο καφενείο του Θάνου, τοποθετήθηκαν τα κεφάλια σε κοινή θέα».

Λέοντας, Τζαβέλλας, Αρης εν πορεία. Οι δύο πρώτοι δεν αποχωρίστηκαν ποτέ τον αρχικαπετάνιο, ακόμη και μετά τη ρήξη του με την ηγεσία του ΚΚΕ τον Φλεβάρη του 1945 και τη Συμφωνία της Βάρκιζας 

Απάντηση
Αμεση ήταν η ανταπόκριση του μπλογκ XYZ Contagion στο δημοσίευμα του «Εθνους» που παρουσίασε την άγνωστη φωτογραφία με το αποκομμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη. Αναφέρουν:

• Θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους υπεύθυνους της εφημερίδας «Εθνος» και τον κ. Θοδωρή Ρουμπάνη ότι μόλις σήμερα, τελικά έφτασε στα χέρια μας το φύλλο της «Ακρόπολης» της 21/6/1945, όπου μαζί με την ανταπόκριση ενός δημοσιογράφου Ε. Θωμόπουλου («Διατί ο Δράκος προέβη εις τον αποκεφαλισμόν του αρχηγού του»), υπάρχει και η συγκεκριμένη φωτογραφία, μαζί με άλλες δύο. Να σημειώσουμε εδώ ότι αυτό το γεγονός (πως τελικά δημοσιεύτηκε) το γνωρίζαμε, αλλά δεν το είχαμε διασταυρώσει εκείνη τη στιγμή που γράφαμε το άρθρο μας, γι' αυτό και προτιμήσαμε τη διατύπωση: Γνωρίζουμε ότι είχε σταλεί γύρω στις 18-20 Ιουνίου 1945 στην εφημερίδα «Ακρόπολη» από τον ανταποκριτή της, με σκοπό να δημοσιευτεί. Τώρα που έχουμε ολόκληρη τη σελίδα στα χέρια μας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον - σωστά;;;

Μια άλλη μαρτυρία
«Εζησα 40 χρό­νια, εσείς κοιτάξτε τι θα κάνετε»

Το δεύτερο κείμενο, από το οποίο δημοσιεύουμε αποσπάσματα, ανήκε στον Βαγγέλη Γκονέζο. Πρόκειται για έναν από τους συντρόφους του Αρη που κρύφτηκε σε έναν βράχο και σώθηκε. Μετά κατέφυγε στους Μελισσουργούς της Αρτας. Πέρασε στη Γιουγκοσλαβία και απ' εκεί στη Σοβιετική Ενωση. Μνημονεύει τα τελευταία λόγια του Αρη λίγο πριν δώσει τέλος στη ζωή του. Αναφέρει: «Η ώρα θα ήταν 9 μ.μ. Από την απέναντι πλευρά του Μυροφύλλου, ένα εχθρικό πυροβόλο χτυπούσε κατ' άξονα τη ρεματιά. Μπροστά μας σκοτώνεται ο Κόζιακας και πιο κάτω τραυματίζεται ο Λέων (σ.σ. ψευδώνυμο του Γιάννη Νικολόπουλου, που κρύφτηκε σ' ένα βράχο στον Φάγγο και σώθηκε) στο δεξιό μέρος του μετώπου πάνω από το μάτι και γυρίζει πίσω γεμάτος αίματα. «Για μια στιγμή ακούω από το στόμα του Αρη να λέει: "Εζησα 40 χρόνια, έζησα και καλά και άσχημα. Κοιτάξτε εσείς τι θα κάνετε τώρα, γεια σας". Βγάζει το πιστόλι του και αυτοκτονεί. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τη σκέψη του ούτε και να αντιδράσω».

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ
Η κανιβαλική εκδοχή της εμφύλιας σύγκρουσης

Τα σημαντικά ντοκουμέντα τα οποία έρχονται στο φως μέσα από το «Εθνος της Κυριακής» αποτελούν τμήμα ενός σημαντικού κεφαλαίου της Ιστορίας το οποιο φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει συμπληρωθεί. Τα νέα στοιχεία, τόσο η ανέκδοτη φωτογραφία όσο και η κατάθεση του μάρτυρα, προέρχονται απο το προσωπικό αρχείο του ερευνητή και συγγραφέα κ. Ιάσονα Χανδρινού, ο οποίος με συστηματικές έρευνες προσπαθεί να διερευνήσει πτυχές της νεότερης ελληνικής Ιστορίας.

O Ιάσονας Χανδρινός είναι ιστορικός, υποψήφιος διδάκτορας νεότερης και σύγχρονης ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 2012 κυκλοφόρησε το βιβλίο του με τίτλο «Το τιμωρό χέρι του λαού. Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944» (εκδόσεις Θεμέλιο) που βασίστηκε στην ομώνυμη διπλωματική (μεταπτυχιακή) εργασία του. Συνεργάζεται με το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος, ως ειδικός συνεργάτης. «Η ?εμπλοκή? μου με το κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη είναι συγκυριακή. Υποτίθεται πως εντάσσεται στο πλαίσιο μιας μακρόχρονης, παράπλευρης ενασχόλησης με την Κατοχή και την Αντίσταση στην κεντρική και ανατολική Στερεά Ελλάδα, περισσότερο όμως αφορά τις αναζητήσεις μιας ταραγμένης εποχής και τη δημόσια συζήτηση γύρω από τα τραύματα που αυτή η εποχή έχει κληροδοτήσει στο σήμερα. Το κομμένο κεφάλι του Αρη, όπως και τα υπόλοιπα κεφάλια που σωρεύονταν με κανιβαλικό τρόπο το 1945-1949, είναι περισσότερο από την ακραία εκδοχή της εμφύλιας σύγκρουσης», εξηγεί ο κ. Ι. Χανδρινός.

Οσο για τη φωτογραφία αυτή, φαίνεται το κεφάλι του Τζαβέλλα και έχει τραβηχτεί την ημέρα που αναρτήθηκαν στον φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Η φωτογραφία έφτασε στά χέρια μου με ευγενική παραχώρηση από τον άνθρωπο που έκανε τη λήψη. Ηταν Ελληνοαμερικανός ο οποίος την περίοδο της Κατοχής υπηρετούσε ως διερμηνέας στη Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή η οποία ανέπτυσσε δράση στην ανταρτοκρατούμενη Ελλάδα».

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63981617 

ΙΣΤΟΡΙΑ - Αρης Βελουχιώτης

Το μυστήριο με το κομμένο κεφάλι του Αρη

Οι τελευταίες ώρες του αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ ήρθαν ξανά στο προσκήνιο με αφορμή δύο φωτογραφίες και μία άγνωστη μαρτυρία.

Φωτογραφίες και μια άγνωστη μαρτυρία ήρθαν να φωτίσουν αυτές τις ημέρες τις τελευταίες ώρες του Αρη Βελουχιώτη: Η μαρτυρία ενός διώκτη του πρωτοκαπετάνιου του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) και δύο φωτογραφίες. Τα νέα τεκμήρια έφερε στο φως ο ιστορικός Ιάσονας Χανδρινός και η μια φωτογραφία απεικονίζει τα κομμένα κεφάλια του Αρη και του συντρόφου του Τζαβέλλα σε φανοστάτη των Τρικάλων και μαζεμένο πλήθος, ενώ η δεύτερη (που δημοσιεύθηκε και στον ιστότοπο ιστορικής καταγραφής και έρευνας XYZ Contagion) παρουσιάζει ανφάς το φρικτό θέαμα τον Ιούνιο του 1945. 

 

«Η μαρτυρία είναι χειρόγραφη και είναι του κεφαλοκυνηγού Ζαχαρία Π. Επίσης, έχει ενδιαφέρον πως οι κεφαλοκυνηγοί του Αρη ήταν και εδεσίτες βετεράνοι του Γοργοποτάμου, όπως ο Βόιδαρος ή ο Ζαφείρης. Κάτι ακόμη: Ο Σωτήρης Δράκος, πρώην κατσικοκλέφτης, πήγε και του έκοψε το κεφάλι και τον μετέφερε ο ίδιος για να τύχει ευνοϊκής μεταχείρισης από το κράτος. Θυμίζει τα "καπάκια" την περίοδο του 1821. Αυτή είναι η ιστορία του κεφαλιού, τα ζωντανά κύτταρα του κλεφταρματολισμού στην ελληνική επαρχία του 1945. Επίσης, ο αποκεφαλισμός του Αρη έστελνε το μήνυμα: "Nα η μοίρα των ληστών. Τώρα φτιάχνουμε κράτος"» σημειώνει ο ιστορικός Ιάσονας Χανδρινός.

Και δεν μπορούσε η ανακίνηση του θέματος να μην ευαισθητοποιούσε τον βιογράφο του Αρη Βελουχιώτη, Διονύση Χαριτόπουλο. Ο συγγραφέας που συνέγραψε το ογκώδες «Αρης, ο Αρχηγός των Ατάκτων» ύστερα από εικοσαετή έρευνα πάνω στην ζωή του θρυλικού πρωτοκαπετάνιου διηγείται στα «ΝΕΑ» τις τελευταίες ώρες του Αρη και στιγμές από τον βίο και την καταδίωξή του.

«Οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν είναι αυθεντικές. Αυτό δεν αμφισβητείται. Είναι πάντως τόσα που αγνοούμε για τον Αρη και κυρίως παραποιούμε, που το κεφάλι του μας μάρανε… Εχω φωτογραφίες κι εγώ και αξίζει να σημειώσω πως δεν τον κυνηγούσαν μόνον παρακρατικοί, αλλά και οι Εγγλέζοι. Ενας Αγγλος βρέθηκε για διακοπές στη Χαλκιδική τη δεκαετία του '70. Επεδείκνυε παντού με καμάρι τη φωτογραφία του αποκεφαλισθέντος Αρη και μάλιστα ο συγκεκριμένος ήταν παρών ως μέλος αγγλικού αποσπάσματος καταδίωξής του. Την άλλη ημέρα με κάποιον τρόπο η φωτογραφία έφτασε στα χέρια μου» σημειώνει ο Χαριτόπουλος, που πάντως νιώθει την ανάγκη να ξεκαθαρίσει τα πράγματα.

«Με την παράλληλη δημοσίευση των φωτογραφιών βγήκε ξανά η ιστορία των τελευταίων στιγμών του Αρη και δυστυχώς και μια σειρά από ανακρίβειες. Ας πάμε όμως νοερά στο σκηνικό των τελευταίων στιγμών του Αρη, το 1945. Φανταστείτε μια ομάδα είκοσι ατόμων σε μια πλαγιά. Περιμένουν να νυχτώσει για να περάσουν το ποτάμι. Στην κορυφή του βουνού έχει στήσει καραούλι ο Σωτήρης Δράκος. Σύνδεσμος κάτω είναι ο Νίκος Κρεμμύδας και ο Δράκος, που έχει οπτικό πεδίο, βλέπει πως τους κυκλώνουν και στέλνει τον Κρεμμύδα στον Αρη να του το πει. Εχει μεγάλη σημασία πως ο Αρης μπορούσε να διαφύγει άνετα, αλλά είχε πάρει ήδη τις αποφάσεις του και έμεινε αδρανής». Ας σημειωθεί εδώ πως ο Διονύσης Χαριτόπουλος είχε προλάβει και είχε αποσπάσει μαρτυρίες από 4-5 αυτόπτες των δραματικών εκείνων στιγμών, όπως τον Θάνο, τον Λέοντα, τον Βαγγέλη Γκονέζο, τη Δέσπω (υπεύθυνη στρατοπέδευσης που περιελάμβανε μια σειρά καθηκόντων, σκοπιές, νερό, φαγητό κ.λπ. Η Δέσπω αποκαλούνταν από τις κυβερνητικές εφημερίδες «η πόρνη του Αρη». Οταν αργότερα συνελήφθη, την πήγαν στον γιατρό για να τεκμηριώσουν τις κατηγορίες και ήταν παρθένα. Εφυγε από την Ελλάδα και έζησε 20 χρόνια στο Πεκίνο φιλοξενούμενη του πρωθυπουργού Τσου Εν Λάι. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία…). «Φωνάζουν τότε στον Αρη (οι Τζαβέλλας, Θάνος): "Θα μας πιάσουν". Εν τω μεταξύ, από απέναντι τα οπλοπολυβόλα αρχίζουν να χτυπάνε. Σκορπίζονται να πιάσουν θέση. Είναι λάθος πως εδώ μαζί με τον Αρη αυτοκτόνησε και ο αντάρτης Νικήτας (Θωμάς Αρχιμανδρίτης). Αυτός είχε ήδη σκοτωθεί από την προηγούμενη νύχτα, όταν και είχε επιχειρήσει να διαφύγει» σημειώνει ο Χαριτόπουλος και συμπληρώνει για τις δραματικές στιγμές στον Φάγγο της Μεσούντας του Αχελώου, που ο Αρης κυκλώθηκε και έδωσε τέλος στη ζωή του: «Είναι επίσης λάθος η αναφορά σε κάποιον Τζιόβα. Ο Μανώλης Τσάφος ήταν ένας από τους δεκαπέντε ακροατές του Αρη στο δάσος της Καισαριανής. Το 1941, στις 15 Μαΐου, ο Αρης μάζεψε κάποιον κόσμο και τους είπε την πρόθεσή του να βγει στο βουνό. Οταν ο Τσάφος αργότερα βγήκε στο βουνό, βρήκε τον Αρη με μια διαλυμένη ομάδα στο χωριό Λάσπη στο Καρπενήσι. Ο Τσάφος κατατάχθηκε στον Αρη και σκοτώθηκε στην Καλή Βρύση Γιαννιτσών. Να σημειώσω εδώ πως ο Αρης μπήκε για 24 ώρες στην Αλβανία, πριν μπουν όμως, ο Μανώλης είχε σκοτωθεί σε συμπλοκή με εθνοφύλακες και Αγγλους. Επίσης, η φωτογραφία που παρουσιάζουν λανθασμένα ως γερο-Κόζιακα είναι του σημαντικού καπετάνιου Θωμά Πάλλα που ήταν ήδη στη φυλακή.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ "ΤΑ ΝΕΑ"

http://www.tanea.gr/news/greece/article/5102646/to-mysthrio-me-to-kommeno-kefali-toy-arh/

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ

«Τα πάστωσαν με αλάτι και ρίγανη»

Πώς περιγράφει όμως ο Χαριτόπουλος την αυτοκτονία του Αρη; «Οπως είπαμε και πριν, ο Αρης μπορούσε να διαφύγει κι αυτό φαίνεται από το γεγονός πως όλοι οι υπόλοιποι διέφυγαν και επέζησαν. Είναι πια σίγουρο πως ο Άρης έβαλε το πιστόλι πίσω από το δεξί του αφτί και πυροβόλησε. Υπάρχει ιατρική γνωμάτευση της εποχής για τα αίτια του θανάτου του.

Ο Τζαβέλλας, που είχε μια παθολογική αγάπη στον Άρη, τους κάλεσε όλους να αυτοκτονήσουν, έβαλε μια χειροβομβίδα ανάμεσα στην κοιλιά του και του Άρη (ο Άρης ήταν ήδη νεκρός). Έτσι αυτοκτόνησε κι αυτός». Ο συγγραφέας όμως αφηγείται και κάτι ακόμη: «Ο Σωτήρης Δράκος, που ήταν ένας πρώην ληστής του βουνού, "ζουλάπι" όπως τον έλεγε ο Άρης και υπάκουε μόνο στον αρχηγό του Βελουχιώτη, διαφεύγει από την πάνω πλευρά του κλοιού, πάει στο σπίτι του κουμπάρου του Γιαννακοϋλια Τζουβάρα έξω από τη Μεσούντα, αυτός όμως τον προδίδει, τον πιάνουν, τον πάνε στον Κώστα Βόιδαρο, τον κακοποιούν, του έκοψαν ολόκληρο κομμάτι από το ένα αφτί, τον βάζουν να αναγνωρίσει τον Άρη και τον αναγκάζουν να κόψει τα κεφάλια, τα οποία πάστωσαν με αλάτι και ρίγανη να μη βρωμίσουν. Στις φυλακές ο Δράκος δέχτηκε σκληρή κριτική για την πράξη του από τους συγκροτούμενους αντάρτες. Μα ήξεραν πως είναι απλώς ένα αγρίμι του δάσους. Αυτός, όταν κατάλαβε το λάθος του, υπέστη νευρικό κλονισμό και έκλαιγε διαρκώς γι' αυτό που αναγκάστηκε να κάνει. "Να μου κόβονταν τα χέρια" έλεγε ώσπου να πεθάνει.

Κάτι ακόμη: Ο Άρης δεν αποκεφαλίστηκε απλώς. Διαμελίστηκε, του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια αφού πρώτα τον ξεγύμνωσαν, έκλεψαν τα ρούχα, αρβύλες και τα προσωπικά είδη των νεκρών, έβγαλαν με μαχαίρι τα χρυσά δόντια του Άρη, έκλεψαν το ρολόι με την αλυσίδα και την ασημένια ταμπακέρα του.

Οι αποκεφαλισμοί ξεκινάνε με τον Άρη, δεν υπήρχαν στην Κατοχή.

Αποκεφαλισμούς έκαναν οι παρακρατικοί που σαν ύαινες ακολουθούσαν τον Στρατό, όχι ο Εθνικός Στρατός, ούτε οι αντάρτες. Ήταν τέτοια τα οξυμμένα τα πάθη που ακόμη και η "Καθημερινή" δημοσίευσε φωτογραφίες με σωρούς κεφαλών και προκλήθηκε θύελλα στην Ευρώπη. Άρα: Ο ισχυρισμός του παρακρατικού που λέει πως "δεν κάναμε τέτοια" δεν ισχύει. Η φωτογραφία του αποκεφαλισμένου Άρη δεν αμφισβητείται. Εγώ πάντως δεν την έβαλα στο βιβλίο μου γιατί τη θεωρώ εθνική ντροπή» συμπληρώνει ο συγγραφέας στα «ΝΕΑ».

Αυτοπυροβολήθηκε κι έπεσε σια πόδια μας

«Ο Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του».

Τις παλιές καλές ημέρες στο Βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό   Κουταλίδη, που έπαιζε στο βιολί κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας. Ο αρχηγός τον ρώτησε με νόημα:

- Θυμάσαι το τέλος του;

- Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα.

- Εμένα όμως δεν θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο.

Κι αυτό έκανε. Αυτοπυροβολήθηκε κι έπεσε στα πόδια μας».

Απόσπασμα από το Βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Άρης, ο Αρχηγός των Ατακτων» (εκδ. Τόπος, 2009)              

Το τελος μιας εποχης

Χωρις σχολια. Μονο ένα. Στην ιστορια καθε λαου υπαρχει ο Αρης, οι αντιπαλοι του και ο Δρακος/εφιαλτης.Μην ξεχναμε την τραγικη φιγουρα του Ιουδα. Εχει σημασια. Ακομα μην ξεχναμε πως σημερα ισχυει παντα η διαγραφη του Αρη απο το ΚΚΕ(«η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».).

Τραγική «σύμπτωση»! Στις 16 Ιουνίου 1945, την ίδια μέρα που το κρατικό ραδιόφωνο αναγγέλλει σε όλους τους Έλληνες το θάνατο του «αρχισυμμορίτη καπετάνιου του προδοτικού ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη», ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την απόφαση της διαγραφής του από το ΚΚΕ: «Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Σήμερα όμως, σε μία δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί».

http://sikam.wordpress.com/2014/03/24/το-τελος-της-αντιστασης-και-η-αρχη-του-ε/

Προσπάθεια να γραφτεί ξανά η Ιστορία με την πλήρη αποκατάσταση του αιματοβαμμένου καπετάνιου του ΕΛΑΣ, που είναι ο κύριος υπεύθυνος για σωρεία εγκληματικών δράσεων (Πηγάδα Μελιγαλά κ.ά.)

Γιατί το ΚΚΕ έπειτα από 73 χρόνια «καθάρισε» τον Αρη Βελουχιώτη

Έπειτα από 73 χρόνια το ΚΚΕ αποκατέστησε και κομματικά τον Αρη Βελουχιώτη, τον οποίο από τα πρώτα χρόνια μετά την Κατοχή όχι μόνον είχε αποκηρύξει, αλλά ουσιαστικά υπονομεύσει, οδηγώντας τον εν τέλει στην απομόνωση, στην ήττα και την αυτοκτονία.

Επί της ουσίας, το ΚΚΕ με μια προκλητική πρωτοβουλία προσπαθεί να γράψει ξανά την Ιστορία κατά το δοκούν, κόντρα στην ιστορική μνήμη και σε βάρος της μνήμης των χιλιάδων αθώων θυμάτων του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Είχε προηγηθεί στις 16 Ιουλίου 2011 μια επίσης γραφειοκρατικού τύπου αποκατάσταση, «πολιτική» όμως, από αυτές sτις οποίες το ΚΚΕ εξειδικεύεται, σε μια τελετή που έγινε στη Λαμία, παρουσία της τότε γενικής γραμματέως Αλέκας Παπαρήγα. Ωστόσο, το ΚΚΕ δεν είχε προχωρήσει και στην αποκατάσταση της κομματικής ιδιότητάς του έως τις 23 Ιουνίου του 2018.

Η πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη, με την οποία ουσιαστικά το ΚΚΕ προανήγγειλε και την κομματική του, καθώς ήταν πλέον θέμα χρόνου, αποφασίστηκε βάσει του σκεπτικού ότι ο άνθρωπος που ευθύνεται για σωρεία εγκληματικών δράσεων (Πηγάδα Μελιγαλά κ.ά.) είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Δηλαδή, το ΚΚΕ ενέκρινε το 2011 και εκ των υστέρων τη συνέχιση της ένοπλης αντεθνικής δράσης του Βελουχιώτη και της ομάδας του, αλλά συνέχιζε να αρνείται την αποκατάσταση της κομματικής ιδιότητάς του, καθώς, όπως σημειωνόταν σε εκείνη την απόφαση, «η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατον αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».

Έγινε, όμως, και αυτό πριν από λίγες ημέρες και πλέον ο «Μιζέριας», όπως τον αποκαλούσαν οι σύντροφοί του στα πέτρινα χρόνια, αποκαταστάθηκε πλήρως και κομματικά. Οι πληγές, όμως, που προκάλεσε σε βάρος της πατρίδας θα συνεχίσουν να τον κατατρύχουν. Ο κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας, από τις πλέον σκοτεινές προσωπικότητες της επίσης σκοτεινής περιόδου μετά τα Δεκεμβριανά, η οποία άφησε βαριά τα σημάδια στον τόπο και στις επόμενες γενιές των Ελλήνων, είχε διαγραφεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαιτίας της αντίθεσής του με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, που σήμανε και τη διάλυση του ΕΛΑΣ.

Ο Αρης Βελουχιώτης αντιτάχθηκε στη συγκεκριμένη συμφωνία και τη χαρακτήρισε λαθεμένη, και αμέσως μετά, το διάστημα που ακολούθησε από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο του 1945, ανέλαβε με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ κατήγγειλε τη στάση του με δήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη -εξ ονόματος της Κ.Ε.-, η οποία δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 12.6.1945: «Ο σ. Ζαχαριάδης μάς ανακοίνωσε ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Αρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια)».

Τέσσερις ημέρες μετά, στις 16 Ιουνίου 1945, την ημέρα που ο Βελουχιώτης αυτοκτόνησε περικυκλωμένος από τον Εθνικό Στρατό, στον «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου, που τον κατήγγειλε, κάνοντας αναφορά και στην απόφαση της 11ης Ολομέλειας. Τρεις ημέρες μετά την αυτοκτονία του, στις 19 Ιουνίου 1945, ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο με τίτλο «Δεν έχουν το δικαίωμα» έγραψε σχετικά: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Αρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες, αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί, ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και από τους πρωταθλητές στην οργάνωση του αντάρτικου κινήματος...» Μετά τον θάνατό του και έως την 7η Ολομέλεια της Κ.Ε. (1950) το ΚΚΕ δεν είχε τοποθετηθεί εναντίον της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε «αναγκαίο ελιγμό».

Όταν ο υπαρχηγός του βίασε και σκότωσε ένα 13χρονο παιδάκι!

Τη νύχτα της 9ης Ιουλίου 1942 ο Αρης Βελουχιώτης μαζί με τον υπαρχηγό του, καπετάν Θάνο (Μαστροκώστα) και τον Αχιλλέα (Τ. Ελευθερίου) εισέβαλαν στο σπίτι του γέρου γαιοκτήμονα Μαραθέα στο χωριό Νέο Μοναστήρι του Δομοκού. Σκότωσαν τον Μαραθέα ως συνεργάτη των Γερμανών και απήγαγαν το ηλικίας 13 ετών παιδί του. Την επομένη η σύζυγος του Μαραθέα έλαβε ιδιόχειρο σημείωμα από τον Βελουχιώτη με την εντολή να υποβάλει δήλωση σε συμβολαιογράφο, στην οποία να αναφέρεται ότι ουδεμία ευθύνη για τον φόνο είχαν οι εργάτες του Μαραθέα και ότι τους χαρίζονται όλα τα χρέη. Η δημοσίευση έγινε στην εφημερίδα «Ελεύθερο Βήμα» από τη χήρα. Το αγοράκι, όμως, δεν επέστρεψε στη μητέρα του. Το νέο έφτασε μέχρι τον γ.γ. του ΚΚΕ Γιώργο Σιάντο, ο οποίος διέταξε ανακρίσεις, αλλά δεν βγήκε στην επιφάνεια το έγκλημα που είχε διαπραχθεί, λόγω του τρόμου που ενέπνεε ο Βελουχιώτης, παρά μόνο μετά τον θάνατό του. Το παιδί κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον Αχιλλέα και για να μην αποκαλυφθεί η κακοποίηση, το σκότωσαν. Η ομολογία του βιασμού και της δολοφονίας του ανήλικου παιδιού έγινε από τον αρχιμανδρίτη Γερμανό Δημάκο (πατήρ Ανυπόμονος), συναγωνιστή του Βελουχιώτη, πολύ αργότερα, το 2004, στα απομνημονεύματά του, προφανώς λόγω τύψεων. Εγραφε ο πατήρ Ανυπόμονος: «Ο βιαστής του παιδιού ήταν ο “καπετάν φονιάς” ή “Αχιλλέας” (Τάσος Ελευθερίου), πρόσφυγας από τη Μ. Ασία, και συνένοχος στην εκτέλεση του παιδιού ο ίδιος ο Αρης...»

01.07.2018

http://www.dimokratianews.gr/content/87781/giati-kke-epeita-apo-73-hronia-katharise-ton-ari-veloyhioti