«Μαύρο» και Δημοκρατία, δύο ασύμβατες έννοιες

«Μαύρο» και Δημοκρατία, δύο ασύμβατες έννοιες

Πρόδρομου Θεοδουλίδη 

Επικοινωνιολόγου, Msc

Το διάγγελμα του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου και η αντίστροφη μέτρηση για την ΕΡΤ, πριν ακριβώς ένα χρόνο, δεν τερμάτισε αιφνιδίως απλά τον κύκλο ζωής της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης. Έναν κύκλο, που έκλεινε μέσα του όλη τη σύγχρονη ιστορική διαδρομή των Ελλήνων και που με έναν σπάνια συναισθηματικό και ουσιαστικό τρόπο μετέδιδε σε όλη τη οικουμένη. 

Η απόφαση του πρωθυπουργού είχε έναν βαθύτατα συντηρητικό συμβολισμό και στόχευε κατευθείαν στην καρδιά ενός ζωντανού οργανισμού για τη συνείδηση του ελληνικού λαού. 

Η 11^η Ιουνίου 2013 ομολογουμένως, στιγμάτισε τη νεότερη ελληνική ιστορία, τραυματίζοντας βαθύτατα το κύρος της δημοκρατίας μας. Είναι βέβαιο, πως οι διαθέσεις (για το μέγεθος της συνταγματικής εκτροπής που μπορεί να διεκπεραιωθεί) της τρικομματικής τότε συγκυβέρνησης, δεν έγιναν μόνον αντιληπτές στο εσωτερικό της χώρας. 

Η ιδιαιτερότητα του «μαύρου» στάθηκε πραγματική απειλή και για τους ίδιους τους εμπνευστές του, οι οποίοι ένιωσαν υπό τη λαϊκή πίεση των ημερών, το φόβο της πρόωρης κατάρρευσης. Επί μέρες, αναζητούνταν η πατρότητα του όλου εγχειρήματος μεταξύ κυβερνητικών κύκλων και διαδρόμων του Μαξίμου, απορρέοντας τεχνηέντως την ευθύνη στην τήρηση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Κάπως έτσι, μέτρησε η κυβέρνηση έναν εταίρο λιγότερο.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ, δεν άφησε κανέναν Έλληνα ασυγκίνητο. Θέμα πολλών εβδομάδων για δημόσια συζήτηση σε τηλέ-παράθυρα, αντικείμενο κουβέντας σε χώρους εργασίας και ψυχαγωγίας, αλλά και σημαντική αφορμή για τη μαζική συσπείρωση και την αντίσταση των πολιτών. Σε μια χρονική συγκυρία κρίσιμη για την εδραίωση των αντιλαϊκών μέτρων και της βίαιης επίθεσης που δέχτηκαν τα συνταγματικά κατοχυρωμένα, (για αυτά μιλούμε, κι όχι για τυχόν κατά φαντασία) ατομικά και εργασιακά δικαιώματα του Ελλήνων.

Ανεξαιρέτως, πολιτικής κατεύθυνσης και ιδεολογικού προσανατολισμού, χιλιάδες πολίτες, βρέθηκαν στο δρόμο, κατέκλυσαν το Ραδιομέγαρο, υποστήριξαν ηθικά τη συνέχιση του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού προγράμματος, εγγυήθηκαν με τη συμμετοχή τους κάθε δράση για την προάσπιση του δημόσιου χώρου. 

Έστειλαν με σαφήνεια το μήνυμα ότι, ο λαός όταν είναι ενωμένος και ομόψυχος μπορεί να είναι πολιτισμικά παραγωγικός, εθνικά δημιουργικός και κοινωνικά αλληλέγγυος. 

Ας μην λησμονούμε, πως πολλοί εκ των συμπολιτών μας, που βρέθηκαν πλάι στον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ ήταν άνεργοι-ες πατέρες και μητέρες, νέοι-ες, φοιτητές-τριες.

Αν ασπαστούμε πως εθνικό είναι το αληθές, σε ποια αλήθεια άραγε μας προέτρεψε η κυβέρνηση να πιστέψουμε, στην αλήθεια των μεθοδολογικών αναλύσεων έναντι της καθημερινότητας των ανθρώπων;. Ποια πραγματικότητα μας επεφύλαξε να ζήσουμε, αυτή της ποιοτικής υποβάθμισης, ακόμα και στέρησης των δημοσίων αγαθών;. Ή μήπως τελικά, μας ρώτησε ποια αλήθεια δεχόμαστε, εκείνη των δανειστών ή του κυρίαρχου λαού μας και της δημοκρατίας μας!

Κανένας, δεν αμφέβαλλε για τα δομικής φύσεως προβλήματα και τις αδυναμίες που παρουσίαζε η δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Η μετατροπή της, συχνά σε όχημα ικανοποίησης των εκάστοτε κυβερνητικών ορέξεων από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, ήταν αδιαμφισβήτητη. Μήπως όμως, την εξαίρεσε ποτέ κανείς, από την προβληματική ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού.

Η παρακμή μιας δημόσιας επιχείρησης, δεν πρέπει να λογίζεται εκτός του κάδρου της ηθικής και πολιτισμικής κρίσης που βιώνουμε εντός των τειχών της χώρας μας. Για να είμαστε όμως δίκαιοι, πρέπει να είμαστε και συγκεκριμένοι. Η «μαγική» εικόνα της ΕΡΤ των χρυσών συμβολαίων και της κομματικής-πελατοκεντρικήςισορροπίας, πόρρω απέχει από εκείνη της φιλότιμης συμβολής των εργαζομένων της σε ένα συνεργατικό -πολιτισμικού χαρακτήρα- προϊόν. 

Ο ρόλος της αξιοσημείωτος και η λειτουργία της ζωτική, ως συνεκτική ουσία των πολιτών (θεατών και ακροατών) με τη δημόσια ζωή και τις επιμέρους σκηνές της. Θεμελιακό δικαίωμα κάθε πολίτη δημοκρατικής χώρας, συνταγματικά δεσμευτική υποχρέωση κάθε δημοκρατικής πολιτείας. 

Η κυβερνητική προπαγάνδα για τη ραδιοτηλεοπτική οντότητα της ΕΡΤ, δεν έπεισε κανέναν. Όχι μόνον κατέπεσε πανηγυρικά, διότι έμεινε σε μια απλή διαπίστωση και μόνον, προκειμένου να επιτευχθεί ο -ορατός διά γυμνού οφθαλμού- στόχος, αλλά διότι κανένας σχεδιασμός δεν προηγήθηκε του αδικαιολόγητου κλεισίματος της. Η κυβέρνηση χωρίς τη λαϊκή νομιμοποίηση, επικαλούμενη την ανάγκη αναδιάρθρωσης της ΕΡΤ, ως μιας εκ των κρατικών επιχειρήσεων στη μακρά λίστα των δανειστών, μεθόδευσε τη μείωση του λειτουργικού της κόστους, μέσω των απευθείας απολύσεων και του «μαύρου».

Μπορεί, ο κ. Κεδίκογλου να μην βρίσκεται σήμερα στην κυβέρνηση, όπως αύριο θα συμβεί και με άλλους, ωστόσο η ιστορία του τόπου μας έγραψε με μελανά γράμματα, τούτη τη σελίδα. Για τη δικομματική πια κυβέρνηση και τους αμετανόητους ομοϊδεάτες της, πρέπει να καταστεί σαφές ότι, όπως κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα, δεν λύνεται με την αποσιώπησή του, έτσι και οι παθογένειες τηςΔημοκρατίας μας, δεν γιατρεύονται με την κατάλυση και την κατάργησή της. Το ψευδεπίγραφο ερώτημα, που τέθηκε τον περασμένο Ιούνη για το τι Δημόσια Ραδιοτηλεόραση θέλουμε, συνιστά ερώτημα για το τι Δημοκρατίαθέλουμε και μπορούμε να έχουμε ως ελληνική κοινωνία και προσμένει την απάντηση για τη Δημοκρατία πουμπορούμε να εμπνεύσουμε στην Ευρώπη των λαών. 

http://ecoleft.gr/2014/06/μαύρο-και-δημοκρατία-δύο-ασύμβατες/#article